Miss Stevens (2016)

Ja, ik houd wel van dit soort films. Feelgood zonder grootse effecten of superdramatische wendingen in de verhaallijnen, maar gewoon simpel, klein en vertederend. Prettig overzichtelijk en eenvoudig te begrijpen, en zeker niet saai. Zonder veel sub-poespas. Niet veel diepte, maar interessant genoeg om geboeid te blijven kijken. En ondanks de rechtlijnigheid en de weinige laag voelt het verhaal toch behoorlijk intens. Het voelt echt.

Ook prettig is de overzichtelijke hoeveelheid personages. Personages die niet al te moeilijk worden neergezet, maar wel net genoeg inhoud hebben om te zorgen voor betrokkenheid en meeleving met hun issues.

Feelgood dus. Met drama en bijpassende emotie en hier en daar een lach. Die lach had er wat meer mogen zijn. De tragedie overheerst, maar die is gelukkig niet al te zwaar aangezet en zorgt zeker niet voor het plengen van tranen of voor een greep naar verlossende verdoving in welke vorm dan ook. Het is emotioneel allemaal wel te behappen en redelijk licht te verteren. Toch miste ik meer humor.

Goed acteerwerk.

Fijne film.

Wat een overeenstemming in de kwoteringen voor deze film...

Is inderdaad een klein, eenvoudig filmpje dat zeker niet lang nazindert en in de beginne zelfs wat onwennig aandoet met het optreden van het hoofdpersonage, de omgang met de leerlingen, het ietwat onduidelijk zijn over de aard van de wedstrijd, maar langzamerhand meer en meer gevoel in het verhaal brengt, éénmaal de karakters verduidelijkt.

Charmant slot dat het niveau zeker optrekt.

Goeie film over een lerares die met een paar van haar leerlingen een reisje maakt. Een niet al te zwaar drama waarbij de scheidingslijn tussen de lerares en één van haar leerlingen vervaagd. Een mooi neergezet hoofdpersonage waarbij het uitstekende acteerwerk van Lily Rabe zeker aan bij draagt. Verder een aangenaam tempo

Klein drama over de ongemakkelijke relatie van een weifelachtige lerares met haar scholieren. Na het zien van alle films van regisseur Julia Hart, die stuk voor stuk niet of nauwelijks boven de middelmaat uitsteken, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat zij niet in staat is om door te pakken. Al haar films blijven aan de brave en/of oppervlakkige kant. Wat meer venijn zou welkom zijn.

Rachel Stevens [Lily Rabe] is een 29-jarige docent Engels die, zoveel weten we uit de openingsscene, een groot verdriet moet verwerken. Pas aan het einde toont Hart ons wat de precieze reden voor haar verdriet is. Rachel krijgt de kans om naar een dramawedstrijd te gaan met drie van haar leerlingen. Als ze in de prijzen vallen levert dat de financiële steun op om het kunstprogramma op school voort te kunnen zetten. Billy [Timothée Chalamet] probeert een minder formele band te krijgen met Miss Stevens en dat maakt het voor haar lastig om hem, Margot [Lili Reinhart] en Sam [Anthony Quintal] optimaal te begeleiden, ook al omdat Miss Stevens zelf een vat van emoties is. Goed geacteerd psychologisch drama neemt de tijd om de ontwikkeling van de relatie tussen Miss Stevens en Billy te tonen en doet dat gelukkig zonder goedkoop effectbejag. Het is jammer dat Reinhart en Quintal geen grotere bijdrage kunnen leveren aan het verhaal.

leuke chille film