Le Gamin au Vélo (2011)

rauwe dramatragedie die diepe sporen nalaat. Amper muziek op de achtergrond, maar bij films als deze is dat ook helemaal niet nodig... Zeer goed werk van de broers en jammer dat dit geen extra beloning heeft gekregen op de filmfestivals!

Alweer zo'n rauwe film met misdaad-elementen van de gebroeders Dardenne, en nog eentje met een behoorlijke mokerslag ook richting het einde, zeg!
Mooi filmpje.

Best wel een tegenvallend drama waar ik eigenlijk meer van verwacht had. Het verhaal gaat opzicht nog wel en de uitvoering is ook niet onaardig, maar het geheel was niet echt aangrijpend of ontroerend. Bovendien leek de omgeving waar het verhaal zich afspeelde enkel en alleen te bestaan uit criminelen en dieven. Telkens als het jochie ergens zijn fiets neerzette werd hij al gestolen Zelf vond ik die Cyril ook maar een irritant ventje en mede daarom had ik maar weinig met hem op. Hij had wel wat respectvoller en vooral aardiger (zag hij op het einde wel gelukkig in) kunnen zijn tegen Samantha die alles voor hem over had terwijl zij hem nauwelijks kon. De rol van Samantha werd trouwens prima vertolkt door Cecile de France die er ook wezen mocht. De film duurt met amper 80 minuten gelukkig wel niet lang waardoor hij wel goed te bekijken is. Maar zoals al in het begin gezegd, ik had hier meer van verwacht.

Je hebt eigenlijk niet meer dan een jongetje en een fiets nodig, om een prachtige film te maken, dat bewijst deze film maar weer. Ik vond het verdriet van het jongetje om zijn vader die hem afwijst wel heel erg sterk gespeeld; bijna pijnlijk om naar te kijken. De film maakte heel goed invoelbaar hoe sterk zo'n afwijzing ingrijpt in het leven van een kind, dat daardoor ook makkelijk op het slechte pad raakt. Het legt ook pijnlijk bloot waar volwassenen falen. De soms wat voorspelbare verhaallijn maakte het voor mij niet minder interessant, omdat niet het verhaaltje, maar de emotionele worsteling van de jongen centraal stond. Om diezelfde reden vond ik het ook niet zo erg dat de personages om hem heen wat minder sterk waren uitgewerkt. Het is m.i. opzettelijk vanuit het standpunt van het kind bekeken. Voor een kind maakt het immers niet uit waarom volwassenen hem al dan niet in de steek laten: het gaat om het effect dat het op hem heeft. Ik vind dat de filmmakers erin zijn geslaagd dit gegeven mooi neer te zetten.

Zeker geen slechte film, ik vind hem wel een beetje ongemakkelijk, maar ik kan me de situatie van Cyril wel voorstellen. In de steek gelaten worden is nu eenmaal een van de meest verwarrende zaken in het leven van een kind. Overigens speelt Thomas Doret deze rol voortreffelijk!

Ik vind Cecile de France trouwens ook goed in haar rol. Samantha accepteert heel veel meer dan waar soms echte ouders toe in staat zijn. Mooi mens trouwens....!

Waarom heb ik nou het gevoel bij deze film dat het meer een "TV film" is dan "een echte" :

Het is allemaal wel aardig enz enz ( zie boven maar wel erg karikaturaal.

Wat ik me afvraag of Le gamin au vélo (2011) een officieuze sequel is van L'enfant (2005) ? Verder moet ik vooral denken aan de films van Roberto Rossellini waar thema's als barmhartigheid en religie een grotere rol voor zich opeisen . Met de rol van Cécile De France wordt mijns inziens de link gelegd met de Heilige Maria ...

***** / *****

Ongemakkelijk.

Een lichtpuntje is er maar in het leven van het jochie, de onvoorwaardelijke liefde van zijn pleegmoeder Samantha die alles voor hem aan de kant zet. Maar Cyril is op zoek naar zijn vader, die hem in de steek laat. Het recept voor een haast uitzichtloos drama, en een waarvan je weet dat dat regelmatig voorkomt.

Thomas Doret speelt het jochie Cyril erg goed, volstrekt geloofwaardig in zijn rol als rotjoch dat niet te sturen valt en zich onbereikbaar houdt.

REDELIJK, film ging een beetje ''op en neer''. Het begon sterk, zwakte af, werd weer sterk en zwakte weer iets af.

Het verhaal gaat over een probleemjongetje die door zn vader word ''gedropt'' in een internaat.. en dan opzoek gaat naar zijn vader, dan komt hij in contact met een andere vrouw die voor hem gaat zorgen maar ook in contact met andere jongeren die andere plannen met hem hebben.

Het is jammer dat de film zijn kracht niet weet vast te houden en toch steeds een beetje afzwakt... Het acteerwerk is opzich prima, maar er had meer in gezeten. Nu is het gewoon een redelijk film om een keer te zien.. Maar niet een film die je bij blijft terwijl dat juist een film is waar dat heel goed bij zou kunnen/moeten

Vermakelijk maar meer niet

2.5

Die Dardennes halen echt het beste naar boven met hun acteurs. Die zijn echt fenomenaal goed in dit rauwe drama! Le gamin au vélo heeft levensechte karakters met ook een levensecht verhaal. Een jochie vlucht uit een internaat en vindt toevallig onderdak bij een kapster. Hij is op zoek naar zijn vader, maar die wijst hem af. Heel tragisch allemaal en het wordt er echt niet vrolijker op. Hij cruist door de stad met zijn fiets (die doordat die geen slot heeft, ook nog vaak meegenomen wordt) en komt dan ook nog in aanraking met een crimineel...

Alles in deze film wordt op de typische Dardenne-manier gedaan. Het is de derde film die ik van hen zie, maar ga de stijl van hen nu pas echt goed waarderen. Je moet wel van dat minimale en sobere zonder toeters en bellen houden. Muziek wordt daarbij ook nauwelijks gebruikt. Het werkte hoe dan ook in deze film uitstekend.

Wat een vervelend ventje die Cyril, maar dit maakt wel de film.

Toch nog een goede film. Maar dat duurt wel even. Eigenlijk speelt het joch heel goed, want hij is af en toe heel irritant in zijn gedrag. Hoe verder het verhaal hoe beter. De buiten opnames zijn prachtig en simpel.

Wat een vreselijk irritant kind!.

Hallo Theunissen, ja zeker een blote Cécile de France....

Vond het een prachtige film, aangrijpend, ontroerend, schurend. De wereld bestaat nu eenmaal niet alleen uit leuke, grappige, aangepaste jochies met rood haar. Dit jochie is verdrietig, tot op het bod gekwetst, onaangepast en getraumatiseerd. Hij zoekt houvast, een rolmodel, en daar moet alles voor wijken. Maar dat snapt niet iedereen hier geloof ik. Allemaal filmliefhebbers zonder kinderen? En het kind is niet irritant glimmerman2000, maar de meeste volwassenen die in deze film worden geportretteerd, de vader voorop natuurlijk. En het vriendje van Samantha. En die griezel van die bende. En die boekhandelaar, die al gelijk zijn verhaaltje klaar heeft. Nee, de volwassenen komen er niet goed af in deze film van de broers Dardenne. Of was niemand dat opgevallen?

Mij wel hoor. En ik heb geen kinderen. Cyril deed me overigens wat denken aan de jongen op deze hoes. Best wel schrijnend eigenlijk dat kijkers blijkbaar alleen maar een rotjoch in hem zien. Gelukkig zijn er, ook in het echt, mensen als Samantha.

Het verhaal wordt klein gehouden maar brengt een grote boodschap. Goede acteurs die van dit kleins een mooie film weten te maken.

Dat zou wel mooi meegenomen zijn en zelfs eventueel fietsend

Als ik naar een film kijk, waarin ik enkel geschreeuw, gejank, en weerstand zie- het bijten nog geen eens genoemd-, dan mag ik het op 'dat moment' een vreselijk irritant kind vinden ( in mijn beleving, op DAT moment). Hiermee ga ik niet dieper op het 'waarom' in!. Als ik op mijn bed lig, met mijn laptop op schoot, dan kan het zo zijn dat ik na een drukke week werken, geen zin heb in een film waarbij ik enkel dingen zie, alsmede HOOR, waarbij zaken voorkomen als eerder beschreven. MAG ik daar geen zin in hebben?. Net als dat ik vanuit mijn luie stoel de opmerking:' wat een vreselijk irritant kind', typte;). Moet je dan elke zin, letter, onderbouwen?. We moeten al zoveel in deze wereld, dus laat mij op dat moment lekker afgeven op dat kind:). Heerlijk, en ik heb er nog even bij gescholden ook;). Kolere, ik snap ook wel dat mijn opmerking kort door de bocht is, maar nogmaals: moet ik alles uitleggen of verklaren?. NEE, geen zin in. Maar bij deze, knul, hierbij de nuance;). MAAR ik blijf het doen: lekker afgeven!. En als ik mijn mening wil ventileren, en het wil uitleggen, het WAAROM, dan doe ik dat, wanneer ik DENK, dat dat van toegepaste waarde is. Maar nu laat ik het bij de volgende comment voor deze film: ' wat een vreselijk irritant kind'. ( Hij zal echter wel zijn redenen hebben....zo goed;))

Je MOET niet zo van je afbijten hoor. Niemand schreef dat je je mening niet MAG geven.

Hahahah:). Sorry, maar 'sommige' mensen nemen het leven zo irritant serieus. Als ik het kind er nu mee zou beschadigen ( door mijn comment) Het is enkel een film, en laat mij na een week hard werken, de laatste zin typen die ik er nog uit kreeg: wat een vreselijk.....gheghe

Mooi verhaal. Dit gaat volgens mij over de sterkte van onvoorwaardelijke liefde.

Het eerste gedeelte waarin de kleine Cyril gedreven op zoek gaat naar zijn vader is veruit het beste en is zekerlijk niet zonder emotie, maar wat dan volgt lijkt daar absoluut niet bij aan te sluiten. Eerder afkomstig uit een film over jeugdmisdadigheid waarin de verdere daden van het hoofdpersonage niet stroken met het beeld dat van hem voorheen werd gecreëerd.
Eigenlijk wel wat ontgoocheld over deze film die toch werd gelauwerd. De jonge Thomas Doret zette wel een prachtprestatie neer.

Een film die blijft boeien. Het relaas van een jongen die door iedereen verstoten is en die maar één doel voor ogen heeft: zijn vader terug zien. Alles staat in teken daarvan. Zelfs Samantha die hem wil helpen, ziet hij als een manier om zijn vader te vinden. De foute vriend is om zo financieel zijn vader te helpen. De broers D'Ardenne slagen er dan ook heel goed in om vooral de jongen zelf centraal te houden. Ondanks de grote naam van Cécile De France op deze affiche.

De film wijkt hard af van het normale materiaal van de broers D'Ardenne en dat is mee één van de redenen waarom deze film mij beter ligt dan veel andere films van hen. Een klein pareltje dat nooit een meesterwerk wordt, maar er wel in geslaagd is om een mooi melodramatisch sprookje te vertellen.

De gebroeders Dardenne hebben wederom een knap, rauw, sociaal drama afgeleverd met Le Gamin au Vélo. Ik zou ze wel eens een volslagen ander type film willen zien maken, maar goed, ze doen waar ze goed in zijn. Ze lijken altijd het beste uit hun acteurs te halen, en ook hier weer een glansrol voor de jonge Doret.

Verder veel typische Dardenne elementen, sober gefilmd zonder veel opsmuk, wat ongemakkelijk, een enkele keer iets te simplistisch. De scène met de honkbalknuppel vond ik niet zo sterk, alsof zo’n jochie twee mensen zo maar bewusteloos slaat (vooral de zoon die aan kwam lopen).

Mijn derde Dardenne film, nadat ik al eerder Deux Jours, Une Nuit en La fille inconnue zag, en hij viel erg goed mee. Het is een prima film met een wat misleidende poster, want ook in deze film krijg je de nodige drama te zien, zoals ik al ondertussen gewend ben van hen, en waarvoor ze toch zeker bij hun latere films gekend voor staan. Dit soort films liggen me wel. Goede acteerprestaties, en een goed kort verhaal, maar wel netjes binnen de lijntjes gekleurd. Een 4,0* kan ik er wel aan kwijt.

Een typische Dardenne vergelijkbaar met zijn andere films zowel qua filmstijl als qua thema. Wederom een verhaal uit de marge in de samenleving over een ontspoord dreigend kind hunkerend naar een betere toekomst in een idyllisch modelgezin. Cyril worstelt met zichzelf en is ontzettend loyaal naar zijn vader toe. Hij kan maar niet inzien dat die hem liever kwijt dan rijk is.

Le gamin au vélo is een vrij trage film met sobere beelden en camerawerk. Tegelijk ook ontroerend en knap geacteerd, zeker specifiek door Thomas Doret. Drama aangevuld met hoop. Hoop opdat alles is zijn plooi zou vallen. De relatie met Samantha vond ik wel nogal ideallistisch en naïef opgebouwd, maar was wel aandoenlijk. Liefde, begrip en geborgenheid staan centraal in de film hoewel de volwassen wereld dit niet altijd au sérieux wensen te nemen. Sam is daar een uitzondering op.

Het einde was nogal abrupt. Had het gevoel dat het verhaal nog niet ten einde was. Bleef daar wat op mijn honger zitten, maar kan de insteek en boodschap wel plaatsen. Wederom een mooie film van de broers zonder echt een meesterwerk gecreëerd te hebben. De fietsscène langs het water was voor mij één van de hoogtepunten, knappe hoopvolle scène was dat.

Toen ik aan de film begon wist ik nog niet dat hij van de Dardennes was, maar ik moest er wel aan denken.

Dus dat was wel goed. Een teken dat het een film was die goed in het straatje van de andere films thuishoort. Een film over een kwetsbare jongen die in de steek gelaten wordt door zijn vader en die opgevangen wordt door een andere vrouw die niet zijn moeder is. De film is weer sfeervol en integer neergezet en er wordt weer erg naturel geacteerd zoals we van de Dardennes gewend zijn. Toch bleef het na afloop wel in mijn hoofd spoken dat er ook wel een aantal onwaarschijnlijkheden in het verhaal zitten met name in de onderlinge relaties en de snelheid en context waarbinnen dingen zich afspelen. Dus misschien is vier sterren toch eigenlijk teveel in die zin. Maar ik vond het wel een mooie film.

Cyril [Thomas Doret] kan het niet verkroppen dat zijn vader [Laurent Caron] hem in de steek gelaten en drijft de ‘opvoeders’ op de jongerenboerderij waar hij nu wordt opgevangen tot wanhoop met zijn pogingen om weg te lopen en zijn vader te vinden. De plaatselijke kapper Samantha [Cécile de France] bekommert zich dusdanig om Cyril dat ze besluit hem op te vangen in het weekend. Maar de getraumatiseerde Cyril stelt haar geduld en haar goede bedoelingen ernstig op de proef. De gebroeders Dardenne schetsen een realistische beeld van de toestand van een kind dat in aanraking komt met Jeugdzorg, maar doet dat zonder een beschuldigende vinger te wijzen. Doret is indrukwekkend in de hoofdrol, ook al is het niet gemakkelijk om veel begrip te hebben voor Cyrils recalcitrante gedrag.

Wederom een sterke Dardennes film. Die vader (Jérémie Renier), mijn hemel. Je zou zo iemand toch... Schrijnend.

Typisch boeiend belgisch drama van de gebroeders Dardenne, realistisch en zonder opsmuk in beeld gebracht. Thomas Doret is prima in de jeugdige hoofdrol en Cecile de France is sympathiek als de kapster die hem opvangt. Hier en daar iets te simplistisch en gemakzuchtig qua plot, maar overwegend een mooi uitgewerkt portret van een door omstandigheden getroubleerd kind.