Tiny Furniture (2010)

In zijn geheel geschoten met de canon 7D. Alleen daarom al het kijken waard,. Eens zien of ik deze ergens kan vinden.

Geweldige poster. .

Dunham gaat samen met Judd Apatow een tv-serie genaamd 'Girl' maken voor HBO.
Van Dunham had ik nog niet eerder gehoord dus ik ben erg benieuwd naar deze film, maar heb deze tot op heden nog niet kunnen vinden.
Het blijkt dat deze film sinds 2010 alleen op festivals is gedraaid en dat de dvd in de USA aankomende februari pas uitkomt.

Het Sundance Channel heeft deze film in rotatie zitten. Ik vond de film echt goed geregisseerd. Je kan zien dat Dunham een goed visueel oog heeft. Maar het scenario en de acteurs zijn echt ondermaats. Na alle lof die deze film van filmcritici mocht ontvangen, was ik toch wel teleurgesteld.

Leuke film waarin een net afgestudeerd meisje weer intrekt bij haar moeder en zusje. Een echt verhaal is niet te ontdekken, maar de personages en de situaties zijn 'echt' en de dialogen hebben een grappige ondertoon. De film komt in zijn geheel fris en oprecht over. Wat mij betreft een goede debuutfilm van een nieuwe, jonge tallentvolle dame (Lena Dunham, die deze film zowel schreef, regisseerde en de hoofdrol voor haar rekening nam).

Leuk om te weten: haar moeder en zusje in de film worden vertolkt door haar echte moeder en zusje.

Oke, dit gemiddelde kan echt niet hoor! Zo'n beetje de fijnste indie-film die ik in tijden zag en misschien wel de beste of in ieder geval meest professionele mumblecore's tot nu toe. Vond dit alvast een stuk gangbaarder dan de meeste in dat genre, die toch vaak wat afstotend's hebben. Kwa sfeer is het wellicht wat vergelijkbaar met dat in Miranda July's eersteling, scorsese zegt het al: enorm fris en charmant, met een vrijwel constante komische ondertoon. Maar bovenal heel eigen en pretentieloos, je geloofd gewoon wat je te zien krijgt en dat is naar mijn inziens het belangrijkste wat je kunt bereiken als debutant. Zoiezo is mevrouw Dunham er eentje om in de gaten te houden: let op mijn woorden! (4*)

Dus Inland Rabbit, Knisper, AHWA, Naomi Watts, Danuz, Gotti, Mescaline, Apollinisch, Goongumpa en alle andere van wie ik weet dat ze dit soort filmpjes kunnen waarderen en zich dus geroepen voelen: gaat dat zien en redt dit kleine meesterwerkje uit zijn nu al potentieel gedoemde vergetelheid! Alleen die geniale poster is het toch al waard? Te droog gewoon!

Yup, heerlijke kleine film. Grappiger en zelfbewuster dan de meeste in dit hoekje. Ook opvallend mooi geschoten -- iets wat eigenlijk helemaal niet meer veel geld meer hoeft te kosten in dit tijdperk waarin digitale fototoestellen al haarscherpe HD-beelden kunnen schieten. Een goede basiskennis van fotografie is genoeg. Ik ben er trouwens zeker van dat veel mumblecorers bewust in lage kwaliteit schieten omdat het zo meer DIY lijkt, maar dat terzijde.
Het grote, lege huis is vond ik ook een heerlijke locatie, met een warme, huiselijke sfeer.

Aan het begin van de film betwijfelde ik of ik dit wel goed ging vinden. Je kijkt immers naar egocentrische personages met een eindeloze voorraad aan zelfmedelijden en problemen die voor minstens de helft niet bestaan en voor de andere helft waarschijnlijk gewoon op te lossen zijn als ze zich er maar eens voor zouden inzetten. Voor dergelijke karakters moet ik nogal in de stemming zijn en echt boeiende films levert het doorgaans niet op.

Maar na een tijdje kreeg ik de indruk dat Lena Dunham prima wist waar ze mee bezig was. Ze speelt zelf een op het eerste gezicht aandoenlijk meisje, met een uiterlijk en karakter dat je te weinig ziet in de films, maar al snel kom je er achter dat achter die zachte kant een hoop narcisme en weinig begrip voor anderen schuilgaat. Eerlijk gezegd betwijfelde ik of Dunham zelf die eigenschappen gemist had en gewoon zichzelf speelde (de film schijnt deels autobiografisch te zijn en dan krijg je al snel de indruk van een egocentrisch portret), maar de manier waarop het verhaal zich ontwikkeld maakte al vlug genoeg duidelijk dat ik het verkeerd had. Dunham zelf noemde haar personage in een interview met Sight & Sound een versie van haarzelf, minus haar zelfbewustzijn. Daardoor weet Dunham aan de ene kant affectie op te roepen voor het personage, maar zorgt ze er aan de andere kant ervoor dat ze er niet gemakkelijk vanaf komt.

De bijrollen komen er allemaal slechter vanaf. De moeder is nog menselijk, maar de rest won mijn sympathie niet, buiten dat oude studiegenootje met die grote bril, duidelijk het meest oprechte karakter, die door Aura ruw aan de kant gezet wordt. Dat Aura hierna door Dunhams scenario gestraft wordt met een van de meest trieste sekservaringen uit de filmgeschiedenis laat zien dat Dunham het met me eens is.

De film is subtiel grappig, niet hilarisch, net zoals hij subtiel kritisch is in plaats van meedogenloos. Het voelde fris aan, overigens ook doordat het allemaal zo natuurlijk overkomt. Voor een indiefilm is het niet bijzonder quirky (enkele dialogen daargelaten), maar toch enigszins excentriek. Voor mumblecore is het dan weer niet lelijk of inhoudelijk weinigzeggend, zoals Nights and Weekends. Er zit een goede balans in. Toegegeven, het onderwerp is zo klein als de meubelen uit de titel. Er bestaan weinig mensen met minder problemen dan Aura hier. Maar ik moet toegeven dat ik momenteel, als een vrij recent afgestudeerde student die weer bij zijn ouders ingetrokken is en op zoek is naar zijn plaats, me wel in die kleine problemen kan herkennen (zelfs al lijkt mijn omgeving, de mensen erin en mijn karakter niet op die van haar; gelukkig). Daardoor kon ik het wellicht wat meer waarderen, want ik kan me aan de andere kant voorstellen dat voor sommige mensen deze film en zijn personages compleet onuitstaanbaar zijn.

Ik merk trouwens ook nu pas echt hoe goed ik de film vind. Hij is erg blijven hangen door de dag heen, terwijl ik het tijdens de kijken vooral aardig vond (en op het begin dus vervelend). Ik ga nog voor de 3,5*, maar misschien zit er een kleine 4* in.

Subtiele film.

Het sterkste aan de film vind ik vooral dat het een portret is van onze huidige tijd die nogal slepend en nonchalant wordt neergezet. Mensen werken of gaan naar school, maken droge gevatte filmpjes op YouTube maar het is allemaal passieloos en vervelend.

Lena Dunham en Jemima Kirke kende ik al van de serie Girls, die ontzettend veel raakvlakken heeft met deze film. Lena en Jemima spelen daar soortgelijke karakters. Ik vind vooral Jemima ongelooflijk tof altijd (die verwende Engels pratende vriendin van haar.) Altijd fijn als zij in beeld komt.

Een echte Mumblecore film qua natuurlijke dialogen en realistisch gevoel al zijn de karakters wel allemaal gestuurd en misschien (té) gevat. Heb in ieder geval vaak kunnen lachen, vooral om de kok en Jemima. Dialogen zijn sterk net als in de serie Girls. Liefhebbers hiervan zullen die serie zonder twijfel waarderen.

Yup, sterk filmpje. Vind het niet perse meteen het beste of meest professionele film in Mumblecore maar misschien geeft het de hedendaagse tijd onder jongeren het beste weer. Een film over luxe problemen in onze samenleving.

Fijn indie filmpje met geinige dialogen vooral die tussen de hoofdpersoon en Jed kunnen mij bekoren, en personages. Maakster Lena Dunham durft zichzelf kwetsbaar op te stellen. Mooi gefilmd ook. Aanrader.

Eindelijk deze film op aanraden van Niethie gekeken en ben zeker niet teleurgesteld.
Zeker voor een debuut is dit een erg knap filmpje en ook al had ik als kijker wel even de tijd nodig om in de film te komen werd het daarna gelukkig alleen maar beter.

Wat me vooral opvalt aan deze film is dat het bol staat van de aparte en bizarre karakters, in ieder geval alles behalve stereotypes of voorspelbare personages.
De comedy is mij trouwens wel ontgaan, vond het toch meer een luchtig en realistisch drama.
Aura is een erg mooi personage, zo menselijk en in de war door de wereld om haar heen. Logisch ook met een moeder die amper naar je omkijkt en een zus die een verwend kreng is.
Snap alleen niet dat ze zich liet vernederen door die eikel, maar misschien kwam dit ook gewoon juist omdat ze zichzelf niet aantrekkelijk en geliefd voelde?

3,5*

Mumblecore, wat een verademing vind ik het vaak. Waarschijnlijk is het pure onzekerheid mijnerzijds dat ik deze films zo fijn vind om te kijken; jongeren van ongeveer mijn leeftijd die net als ik een beetje rondlummelen en niet rijk en succesvol zijn, en in dit geval (vergeef me voor deze wijvenopmerking) ook nog eens dikker en lelijker zijn dan ik (maar wel gewoon half ontkleed rondlopen); heerlijk.

Ik zie het altijd een beetje als afkijken van andermans sociale leven. Hoe doen anderen alledaagse dingetjes, hoe gaan interacties? Deze film heeft ook nog een hoop grappige opmerkingen en details, en hij is niet zo langzaam om het langzaam, zoals sommige andere films in dit genre (Quiet City, Nights and Weekends). En gelukkig is hij totaal niet pretentieus, waar je toch voor moet waken bij films die gaan over een vrij alternatief milieu, gemaakt door jonge onafhankelijke filmmakers.

Jammer is het dat die actrice die Charlotte speelt wat misplaatst aanvoelt in de film. Het wordt wat te filmisch met haar, en niet neutraal genoeg. Die scène met het feestje was eigenlijk over het randje van net niet meer mumblecore.

Ook is de film net wat te lang. Een uur en een kwartier was een prima speeltijd geweest.

Verder wel aardig van genoten. Twijfel een beetje tussen een 3,5 en een 4. Laat ik het tot herziening (ooit?) een kleine 4* geven.

Tjah je hebt moeilijk doen in films en hipsterlijke ironie van het moeilijk doen in films. Waar veel mensen regiseurs als Miranda July in deze laatste categorie gooien is Lena Dunham nogal de koploper hierin in mijn mening. Het is zoals als eerder gezegd een inkijk in iemand anders sociaal leven jammer genoeg stop het interessante daar ook wel, Dunham kan geen goede karakters schrijven(zie ook girls) en dat is meteen de doodstrop voor de film. De dialoog is best ok en het oogt allemaal wel leuk maar echt Niethe er is zoveel beter laatste jaren gemaakt.

kun je eens paar betere titels in dit hoekje noemen, d-ark?

ik zag deze film voor het eerst toen dunham nog een nobody was. toen vond ik 'm goed, nu (3x gezien) nog steeds. ik erger me ook wel aan haar persona, maar deze film blijft mijn inziens gewoon overeind staan.

july is idd wel een klasse beter - al vind ik haar schrijfwerk eigenlijk leuker dan haar films.

Hoekjes bij Tiny Furniture toepasselijk. Maar goed richting de mumblecore films zit tiny toch vooral, geen fan van het genre zelf maar er is toch wel wat leuks in gemaakt. Ik ben geen gigantische kenner maar deze films staan boven de 3,5 voor mij ook al heb ik er niet op gestemt(behalve mutual) omdat ik ze nodig eens moet herkijken :
Baghead
Mutual Appreciation(favorie...
team picture

Dunham is ook de dochter van fotografe Laurie Simmons (mooi artikel) die geweldig mooi werk heeft gemaakt en waar ze toch een beetje haar stijl vandaan heeft. Miranda July's schrijfwerk is geweldig trouwens, compleet mee eens maar beter dan haar films is het niet.

Duidelijk een inspiratie voor de serie Girls geweest deze film. Vond Tiny Furniture een vlotte film, weinig saaie momenten maar ook weinig échte diepgang. Dat vond ik wel een groot gemis. Als de personages wat meer aanspreken tilt dat de film vanzelf naar een hoger niveau. Helaas zat dat er niet in en blijf ik op een 3* steken, terwijl ik hoger had verwacht en gehoopt.

3*

Ja, staat al tijden op het lijstje. Was altijd een beetje bang dat dit me te emo zou blijken. Maar na Dunham's geniale serie Girls heb ik hernieuwde zin.

Grappig, had hierbij eenzelfde gevoel als bij Girls. In het begin voel ik wat reservering, voelt alles wel erg gestaged, maar naarmate de serie/film voorderde begint een gevoel van herkenning, begrip en ontroering me te overmannen. Tiny Furniture is een mooie aanloop naar Girls, en Dunham is toch wel een heldinnetje.

Moet hoognodig eens de serie Girls gaan kijken, want Tiny Furniture vond ik wel lekker verfrissend. Te bedacht overigens voor het mumblecore-genre waar een aantal mensen alhier helemaal weg van zijn. Gelukkig ben ik meer te porren voor wat rare dingen in het script, dan 'uit het leven gegrepen' gespeeld door non-acteurs.

Ach, laat mij maar gierend lachen over een doodserieuze grap waar gerefereerd wordt aan Picnic at Hanging Rock. Gelukkig ben ik nog te jong om problemen te hebben met mijn prostaat, anders...

Opvallend dat Dunhams echte zus en moeder alhier ook de rollen voor zich opeisen, met verve. Deden ze trouwens ook al in de kortfilms. Voelt het daarom allemaal net iets authentieker dan 'normaal'?

Voor het hopeloze genre mumblecore een verrassend leuke film over hoogst irritante en verwende upper class personages. Afgestudeerde komt in de hel dat ouderlijk huis heet. Vervreemding gesymboliseerd door mega opbergkasten die soms een leuke verrassing in petto blijken te hebben. en natuurlijk de talloze onzinnige discussies.

Je oproep is, inmiddels viereneenhalf jaar later, gehoord. Ik ben het niet vergeten.

Ik vond de film zelf heel ontwapenend. Heel indrukwekkende film voor iemand die nog zo jong is. Fris en treft vaak de juiste toon. Voor mij persoonlijk iets te vrijblijvend voor een echt hoge beoordeling. Aura heeft het lastig, maar vindt haar plek volgens mij wel. Het is ook niet makkelijk om opeens klaar te zijn met je studie, terwijl er eigenlijk geen logische vervolgstap is. Voor mij is een film als Beeswax nog een stap indrukwekkender, omdat dat dat echt een portret was. Terwijl het verhaal van Aura door de constante ondertoon weer iets zwartkomischer is.

Voor mij was dit trouwens geen mumblecore, want te korte scenes, te veel muziek en vooral te weinig gemompel.

Wel veel google hits op https://www.google.nl/?gws_rd=ssl#q=tiny+furniture+mumblecore.

Maar nog meer hits op https://www.google.nl/?gws_rd=ssl#q=tiny+furniture+horror .

Mumblecore is wat me betreft ook horror

Verwend nest dat niks te klagen heeft vind dat ze een verschrikkelijk leven heeft en trekt tijdelijk in bij haar moeder. Met vervolgens de nodige obstakels en confrontaties die je als kijker mag aanschouwen. Behoorlijk grappig, scherp en realistisch.

Ben niet bekend met het specieke Mumblecore genre, maar dat houdt dus blijkbaar vooral in dat er veel in wordt gebazeld. Niet zo mijn ding eigenlijk en toch vond ik dit een prima film. Ben meestal ook niet zo'n fan van regisseurs de hoofdrol vertolken in hun eigen film. In dit geval doet de dame in kwestie dat beide overtuigend.