Upside Down (2012)

Heerlijke film, leuke effecten.

Dit soort sci fi films vind ik echt geweldig.

Prachtige visuele effecten ook en een mooi liefdesverhaal erom heen.

Als je een science fiction film wil zien waar je vriendin ook geboeid bij blijft dan zit je hiermee wel goed.

Leuk concept, waar echter meer in had gezeten.

Met de overdadige intro gaat de film in ieder geval al met een valse noot van start. Veel geschreeuw, zowel van de personages als van de visuals zelf, en een onsmakelijk kazige voice-over. Kortom: een kitschfestijn van jewelste.

Gaandeweg zet Solanas het qua schreeuwerigheid gelukkig op een wat lager pitje, al schiet af en toe alsnog wat uit de bocht. De scenes binnen zijn daarentegen vaak mooi, technisch knap ook, en gedurende de rustigere scenes is de soundtrack meestal aangenaam. Daarnaast teert de film natuurlijk op een interessant concept, des te jammerder dus dat er wel 't één en 't ander schortte aan de executie. Zo ook het einde: dat het voorspelbaar was nam ik nog op de koop toe, maar dat zo'n potentierijke film met zó'n moddervette klodder sentiment de eindstreep passeert is best betreurenswaardig. En niet goed voor m'n maag.

Maar voor de rest blijft de film grotendeels boeiend genoeg, al is het maar omwille van het vindingrijke concept. Acteerwerk kon overigens ook wel door de beugel, maar de personages an sich blijven verder natuurlijk lege hulzen. 2,5* dan maar.

Het verhaal over een schijnbaar onmogelijke liefde lijkt het voornaamste slachtoffer van de al te uitbundige enscenering. De speciale effecten zijn aanvankelijk nog wel de moeite waard, maar beginnen op d’n duur tamelijk te vervelen. De protagonisten lijken er zelf ook niet in te geloven. Matig dus.

Mooie sci-fi maar ook zeker een mooi romantisch drama.

Het is bijna onmogelijk om met zo'n verhaal geen plotholes te hebben, daar ontkomt deze film ook niet aan. Maar Sturgess en Dunst zetten echt een geloofwaardige liefde neer, waardoor het voor mij een echte feel-good movie werd. *3,5

Hier ben ik het dan wel weer met je eens. Niet te veel nadenken en gewoon genieten van de visuele pracht.

Klassiek en eenvoudig liefdesverhaal boordevol de nodige clichés in een van de mooiste setting die ik ooit heb gezien. Visueel werkelijk prachtig. Het verhaaltje komt niet altijd even goed uit de verf, maar de heerlijke decors maken het zeer makkelijk verteerbaar. Waren de personages en het verhaal nog wat meer uitgediept, had dit wellicht de volle mep mogen ontvangen. Maar het gevoel dat ik bij deze film kreeg was zó goed, dat ik gewoon niet minder kan geven dan 4,5*.

Knetter de knetter druk druk druk ... kom op jongens en meisjes van de CGI-effecten: jullie hoeven niet alles helemaal dicht te plamuren!!! Misschien is het mogelijk een soort van Hergé klare lijn af te spreken zodat we een beetje fijn film kunnen kijken in plaats van helemaal tureluurs te worden.
Verder een soort Sci-Fi-versie van 50 First Dates .... inderdaad daar moet je ook maar net zin in hebben. Gelukkig word ik persoonlijk altijd mog wel blij als Timothy Spall in een film zit.

Qua setting en visuals best aardig. Toch is het vooral een romantische film, waarbij de romatiek niet echt uit de verf komt. De karakters zijn niet erg boeiend en het verhaal kabbelt (te) rustig naar een voorspelbare climax toe.

Visueel erg leuk gedaan maar verhaal en acteerprestaties hadden wat peper en zout kunnen gebruiken. Niettemin zeker aanrader om een keer te kijken vanwege het visuele gebeuren.

Erg fraaie alternatieve poster:

https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/M/MV5BNTc2ZWQ5YTMt[email protected]._V1_SY1000_CR0,0,675,1000_AL_.jpg

Deze film tart de wetten van de fysica, met name van de zwaartekracht. De zwaartekracht hangt niet van de persoon zelf af maar van de planeet waarop je je bevindt. Klare nonsens met mooi beelden, dus.

Daarom is het ook science fiction. Een enigszins flexibele houding helpt wel als je zo’n film gaat bekijken. Daarnaast hebben ze er wel over nagedacht, met de 3 rules die in de intro worden uitgelegd:

1. All matter is pulled by the gravity of the world that it comes from, and not the other.

2. An object's weight can be offset using matter from the opposite world (inverse matter).

3. After a few hours of contact, matter in contact with inverse matter burns.

Het hangt dus inderdaad niet van de persoon af maar van de planeet, in jullie beider uitleg.

Dat is het hem net. Je kunt voor SF fantaseren zoveel je wilt maar als je ook al fundamentele natuurkrachten gaat wijzigen ben je belachelijk bezig. Dan wordt het wel héél makkelijk en is het einde zoek.

Niet mee eens. Het uitgangspunt is niet meer dan een handige kapstok voor een mooi symbolisch sprookje. Realisme zoek ik niet in deze hoek.

Zolang de film zich aan zijn eigen fictieve natuurwetten blijft houden is het correct.

Ok.

Niet al te vervelend om te zien dit, ben altijd wel te porren voor dit soort films. Vooral omdat de manier van special effects me erg aanspreekt. Het was dan ook niet eens het verhaal dat me trok, maar de poster trok me vooral. Leuk visueel in elkaar gestoken.

Verhaaltje zelf is vaak ook wel wat slordig. Er zitten wat gaten in en soms gaat alles wel heel makkelijk eigenlijk. Zo'n technologie en digitale beveiliging, maar geen enkele veiligheidscamera of bewaking die meer dan 3 personen zijn? Dan valt allemaal, ook voor een sci-fi of fantasy, behoorlijk op.

Ik zit nog een beetje te twijfelen of ik Sturgess goed bezig vond. Zijn karakter is nergens echt heel charismatisch maar uiteindelijk voert hij zijn rol wel overtuigend uit. Het is dan ook vooral zijn karakter waar ik niet dol op ben, altijd weer dat vreemde gedoe bij je gesprekken. Alsof je gepakt WIL worden.

Voice-over in het begin zie ik veel geklaag over, maar daar stoorde ik me vrijwel niet aan. Allemaal wel vergezocht, maar met zo'n idee kan je het haast gewoon niet helemaal goed doen. Visueel is het een genot om naar te kijken, origineel bedacht en met de juiste camerastandpunten is dit erg goed gelukt.

Designs van de steden ook mooi, achtergronden kleurrijk en leuk vormgegeven. Ja, op visueel gebied heb ik er niets om op aan te merken. Er is zelfs aan cameragebruik gedacht. Het is dan eigenlijk de romantiek en drama die gewoon niet lekker uit de verf komt.

Zo'n actrice als Dunst is geknipt voor romantische rollen, heeft er ook de juiste uitstraling voor. Het helpt dan ook niet echt dat Sturgess niet echt geknipt is voor de romantiek. De romantiek zelf komt ook gewoon niet zo binnen. Nergens echt een vonk omdat het visuele gedeelte van de film wel de overhand neemt. Maar daar moet je dan als regisseur een stokje voor steken.

Bovendien inderdaad een aantal gaten in het verhaal, dat het kindvriendelijk moet zijn snap ik, maar hoe is Dunst ooit zwanger geworden. Ik heb Sturgess nergens maar in de buurt van Dunst in privé zien komen. Toch wel opvallende puntjes.

Uiteindelijk een leuk bedacht concept met goede effecten, maar de romantiek en vonkjes die zelf gewoon slecht gelukt zijn. Als je intrigerende personages hebt en een leuk concept en effecten, is het helemaal gelukt als regisseur. Dit mist gewoon een aantal elementen.

Nou, laat dat science maar weg dan.

Want tegenovergestelde zwaartekrachten die bij elkaar komen is geen science (fiction)?

Klopt. Natuurkundig onmogelijk. Of ben je soms een flat-earther? ?

Je vertaalt nu zo ongeveer letterlijk het begrip science fiction naar het Nederlands.

Punt 1 zegt dus dat elke materie de zwaartekracht behoudt van de wereld waar hij vandaan komt. M.a.w.: de zwaartekracht blijft bij de persoon.

Daarom schreef ik dat de zwaartekracht niet afhangt van de persoon zelf maar van de planeet waarop hij zich bevindt.

Trouwens, zoals jij het verwoordt, 'als twee zwaartekrachten bij elkaar komen ...' dan zou je er logischerwijze eerder gaan in zweven en niet bij de ene op de grond lopen en bij de andere op het plafond.

De '3 rules' verantwoorden inderdaad het verhaal, maar daarom schreef ik: Je kunt voor SF fantaseren zoveel je wilt maar als je ook al fundamentele natuurkrachten gaat wijzigen ben je belachelijk bezig. Dan wordt het wel héél makkelijk en is het einde zoek.

In mijn ogen verwoord je het omslachtiger dan het hier gebracht wordt, ik kan je eerlijk gezegd ook moeilijk volgen. Heel simpel gesteld reageert de zwaartekracht van planeet A op zijn eigen bouwblokjes (incl. die van haar bewoners) en die van planeet B op diens eigen bouwblokjes. Zwaartekracht ligt niet (nooit) bij een persoon, de persoon wordt alleen beïnvloed door de zwaartekracht.

Dat van dat lopen (ipv zweven) op de andere planeet: ik kan me de details niet meer herinneren, maar was het niet zo dat de persoon in kwestie materie van die andere planeet bij zich had? In dat geval is het dan toch ‘logisch’ dat je die zwaartekracht gaat voelen?

En natuurlijk is het hele uitgangspunt van de film ergens onzin, maar dat is in de regel alle natuurkunde tot het wetenschappelijk bewezen is. In de kwantummechanica zijn zelfs veel belachelijker zaken wetenschappelijk bewezen dan wat in deze film wordt geïntroduceerd. Bottom line bij deze film is dat het een leuk liefdesverhaaltje is waar als bonus ook nog wat wetenschap aan toegevoegd is die ze proberen te verklaren. Of dat helemaal lukt, vind ik persoonlijk totaal niet belangrijk.

Alinea 1: Denk je dat ik achterlijk ben? Daarom net is die film zo absurd. Best goed lezen alvorens te reageren

Alinea 2: Zonder de materie in zijn schoenen loopt hij op Planeet B ondersteboven op het plafond doordat hij zogezegd in de zwaartekracht van zijn eigen planeet A blijft i.p.v. in deze van planeet B. Larie XL.

Met materie van zijn planeet A in zijn schoenen blijft hij dan op de grond lopen op planeet B, terwijl hij dan theoretisch eigenlijk nog meer naar het plafond (en naar planeet A) zou moeten worden getrokken. Larie XXL.

Dat heb ik nu een keer of vijf gedaan, maar ik begrijp nog steeds niet wat je bedoelt. Volgens mij zit hij gewoon buiten het 'bereik' van zwaartekracht A en is het hele plafondverhaal niet relevant.

Moet ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook allemaal niet zo boeiend vind, zoals ik al aangaf. Ik vind het gewoon een leuke film met een vlot sprookjesachtig verhaal en mooie visuals, niet meer en niet minder.

Jij begrijpt het verschil niet tussen Science Fiction en Fantasy? Dit laatste is ook het genre van deze film.

Wat een heerlijke film. Mooi liefdes verhaal met leuke acteurs waarbij je je fantasie en denkvermogen moet gebruiken. Maar niet zoals bij Inception, dat het soms te ingewikkeld word en je dan terug moet spoelen om het te begrijpen. Nee, deze kijkt makkelijk weg. Deze film past prima in het rijtje met bv Age of Adaline, 2:22, Frequency en The Butterfly Effect al zijn die laatste 2 niet romantisch.

Mooi romantisch sprookje, geworteld in een soort alternatieve werkelijkheid die de fantasie nog fantastischer maakt. Op alle bezwaren die er qua wetenschap en genre tegen in kunnen worden gebracht heeft Zwolle84 in diverse voorgaande berichten al veel eleganter gereageerd dan ik het ooit zou kunnen, dus dat laat ik allemaal rusten. Mijn voornaamste kritiekpunt betreft het blauwe en/of grauwe kleurenfilter dat vaak over de wide-shots wordt gelegd, waardoor ik de verder voortreffelijke CGI soms uitgesproken lelijk vind om naar te kijken. De acteerprestaties van Sturgess en Dunst zijn prima, Spall steekt er bovenuit, en de scène bij het urinoir is hilarisch. Een erg leuke verrassing.

Wie zich, net als ik, laat leiden door een heel aantal positieve berichten hier, kan wel eens bedrogen uitkomen. Upside down stopt een kinderlijk verhaal in een kitscherige vorm.

Liefde overwint de wereld, rijk en arm moeten samenwerken, wereldvrede enzo, maar ondertussen vergeet Solanas om duidelijk te maken wat er nu precies zo leuk is aan bijvoorbeeld Eden. We komen werkelijk niets over haar te weten, geen enkele karaktereigenschap of waar ze van houdt of van droomt (jawel, van Adam natuurlijk). Dunst kan dan ook niks van deze rol maken. De krakkemikkige vertelwijze past eveneens bij het mindere kinderboek voor de leeftijd van 8-10 jaar: zo wordt eerst aan de kijker duidelijk gemaakt dat Eden geheugenverlies heeft en Adam dus niet kan herkennen, en als ze elkaar dan ontmoeten dan legt een ander personage het ook even aan Adam uit. De ontknoping slaat helemaal alles. Eerst moeten we geloven in een dramatisch slot waarin Eden Adam moet loslaten voor een vrije val van honderden meters, en vervolgens komt onze held bij in de takken van een boom alsof hij net een middagdutje heeft gedaan. Bespottelijk.

Tot zover de inhoud, maar met de vorm is het niet veel beter gesteld. Ik vind het er erg lelijk en onecht uitzien, met die sterk aangezette filters. Bloedirritant is daarnaast het gebruik van muziek. Solanas nodigt de kijker telkens nadrukkelijk uit tot het beleven van een moment vol emotie als hij weer eens een muzieknummer in start en de protagonisten minutenlang laat zwijmelen. Dat Sigor Ros hiervoor misbruikt wordt maakt het nog erger.

Kan hier weinig positiefs in ontdekken, behalve dan het concept van de twee tegenoverliggende werelden met de bijbehorende beelden die je niet vaak zo ziet.

Aardig sprookje met een potentieel leuk startgegeven. Maar verder erg kinderachtig en plat liefdesverhaaltje. Wel mooie beelden. technisch en visueel heel verzorgd, maar qua scenario ontstijgt het het niveau van een aardige studentenfilm niet...