Babettes Gæstebud (1987)

De Deense Oscarwinnaar Babettes Gæstebud (Engelse titel: Babette's Feast), is een Deense dramafilm onder regie van Gabriel Axel. Het scenario is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1958 van de Deense auteur Karen Blixen, en die kennen we nog van de dramafilm Out of Africa (1985).

De film speelt zich af de 19e eeuw in een plattelandsdorp in het Deense Jutland, waar de mooie zussen Martine en Filippa samen met hun vader wonen. Hun vader is de stichter van een strenge sekte, en hoewel ze veel aanbidders hebben blijven de zussen hun hele leven ongehuwd. Heel veel jaren later komt Babette aan in het dorp. Ze is gevlucht uit Frankrijk en komt de zussen onderdak vragen. Ze is bereid gratis te werken voor hen. Wanneer Babette een enorm bedrag in de loterij wint, vraagt ze de zussen of ze het feestmaal mag bereiden ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van hun overleden vader. De laatste drie kwartier van de film zien we de dorpelingen dan ook genieten van het feestmaal uit de titel, waarbij Babette uitpakt met de duurste champagne, de beste kaviaar en de meest exclusieve gerechten die in die tijd verkrijgbaar waren.

Babettes Gæstebud is een van de traagste films die ik ooit gezien heb, maar dat maakt het ook zo mooi. Er gebeurt eigenlijk niets in de film, maar de manier waarop de dorpelingen het feestmaal beleven is echt meesterlijk gefilmd. Er wordt nauwelijks gesproken, maar de gezichten van de genodigden terwijl ze genieten van het banket zijn geweldig om te zien. Van mij mogen er meer films als deze gemaakt worden. Voor nu geef ik vier sterren, met wellicht nog een halfje verhoging na eventuele herziening. 4*

Babettes Gæstebud is een sterk Deens kostuum-drama over Katholieke Franse vrouw die op het Deense platteland verblijft bij de dochters van een Puriteinse dominee. Ter gelegenheid van de verjaardag van deze reeds overleden dominee bereid zij een groots luxueus diner voor.

Opvallend aan de film is dat er niet getracht wordt een spectaculair verhaal te vertellen, maar er een goed tijdsbeeld wordt geschetst en op luchtige manier een episode uit het leven van deze Deense gemeenschap wordt verteld. Hetgeen ook goed in beeld werd gebracht, met name het diner.

Dit is een film waar je honger van krijgt.

Weer zo'n typische Zomergasten film.

Klopt, zo' hele goede film die iedereen al gezien heeft.

Babettes Feest heb ik bijna 30 jaar geleden al eens gezien en is me altijd bijgebleven omdat deze film mijn kijk op eten heeft veranderd. Gisteren tot mijn blijde verrassing de keuzefilm van Maxim Februari. Was wel bang dat de tijd aan de film had geknaagd en dat ie tegen zou vallen, maar niets is minder waar. Likkebaardend voor het scherm gezeten. Babettes feest is een culinaire filmervaring die zijn weerga nauwelijks kent. Straks s even kijken of de Jumbo nog kwarteltjes in de aanbieding heeft...

Ja, deze heeft wel iets. Ik vind het een sfeervolle film, en bovendien één waar je veel trek van kunt krijgen. Goed gespeeld en een vermakelijk verhaal, maar echt omver geblazen ben ik niet. Ik geef een 7. 3,5*

Niet heel vervelend, maar wel wat toneelmatig en houterig.

Een film die - net zoals zijn personages - is vast geankerd in een tijdsperiode (klassieke Scandinavische cinema). Niet verwonderlijk dus dat hier en daar wel eens het woord 'traag' valt. Het verhaal schrijdt gestadig verder en heeft bovendien één van de langste set ups in filmgeschiedenis (verhaal van de zussen, van de kolonel én van aankomst Babette) om te komen tot waar het om draait. Gelukkig schakelt de film een versnelling hoger eenmaal het gerecht wordt bereidt en de gasten aanschuiven aan de dis. Zeer genietbaar hoe die streng religieuze mensen (soberheid is de norm) ontdooien en heimelijk genieten. Desalniettemin (al een tijdje geleden dat ik mijn favoriet woord nog gebruikt heb, me dunkt) is de film weinig bijzonder in opmaak en in dramatiek. Maar de boodschap is duidelijk. Misschien moeten ze tijdens de Brexit onderhandelingen eens 'Blini Demidoff en Caille en Sarcophage' serveren.

Of gewoon een joint rond laten gaan.

Dat het achteraf lijkt alsof er wel een hele lange aanloop wordt genomen om de kijker klaar te maken voor de feestmaalscène, mag de pret niet drukken. Wat een sympathieke film. 3,5* sterren + 0,5* gunfactorster.

Al diverse keren gezien, vanwege een diepe passie voor Scandinavië, vooral Noorwegen, waar we vaak en al heel lang komen. Deze film is boeiend, de strakke wereld van de Lutheranen (of sektarisch aftreksel daarvan) en Babette als logee.

De zussen zijn door het geloof flink van het padje af, dus het werd tijd om de buitenwereld binnen te laten.

Mooi kijkwerk, deze film, helaas vol met dat oerlelijke Deens. Jutland is schitterend!

Erg degelijk, maar ook een tikkeltje saai. Axel weet gelukkig wel mooie plaatjes te vangen nu en dan, maar erg gegrepen werd ik niet door deze Deense film van dezelfde auteur als Out of Africa.

3*

traag is het probleem niet maar al dat gezang werkte op mijn zenuwen, en te religieus, en te melig, en te moralistisch, en ... neen, is mijn ding niet

Niet voor het eerst dat ik een Deense film zie met een streng conservatieve katholieke achtergrond. Enige moraliteit loert dan ook om de hoek. Een film die nergens uit de bocht gaat, maar ook te veel binnen de lijntjes kleurt. Kleurloos in plaats van saai, maar erg boeiend was het ook niet. Eerder gezapig.

Sfeervol en goed gebracht met mooie beelden. Cinematografisch weinig op aan te merken. Maar er mocht wel wat meer vaart inzitten.

Het was even schrikken toen de naam Karen Blixen verscheen. Haar memoires die leidden tot de Oscarwinnende film Out of Africa zorgden nu niet bepaald voor hoge verwachtingen. Gelukkig is dit wel interessanter, met mooie beelden en een goede cast, zonder dat ik echt onder de indruk raakte. Daarvoor is het me toch te stichtend-moralistisch. Oudjes die samen een streng-religieuze gemeenschap vormen op een afgelegen plek, het zal sowieso niet ieders cup of tea zijn, zeker omdat er nauwelijks iets gebeurt. Er zijn wat gemiste kansen op liefde, er is een Franse vluchtelinge en er is een feestmaal.

Om dat laatste draait het toch vooral, het eten van hoge kwaliteit dat de degelijke levens van de lutheranen een beetje kleur geeft en leidt tot verbroedering en vergeving. Het leidt ook tot een merkwaardige speech van de generaal, iets over Gods genade die keuzestress overbodig maakt, waarbij me niet helemaal duidelijk werd of dat bedoeld was als onsamenhangende dronkenmanspraat of als een diep filosofisch inzicht. De ontroerd knikkende parochianen doet het tweede vermoeden.

Ik lees overigens dat Alexander Payne bezig zou zijn met de remake maar daar is sinds 2019 niks meer van vernomen. Lijkt me eerlijk gezegd ook niet direct iets om naar uit te kijken.

Ik kan niet zeggen dat ik deze film goed vond. Was ik geen filmliefhebber, dan had ik de film wellicht nog minder gegeven. Ik zag hier gelukkig nog een erg mooie fotografie, met dorps- en interieurtaferelen die zo in een schilderij gevangen zouden kunnen zijn. Ieder beeld is zo mooi. Helaas, inhoudelijk vond ik het een droge en oninteressante boel. Wij weten het al lang : samen eten op restaurant maakt ons allemaal losser, spraakzamer, gezelliger... In Babettes Feast zijn die oudjes alleen maar minder droog dan anders. Gelukkig zat de generaal er nog tussen. Had me niet aan een orgie verwacht, maar wat lachen en grappen kon hier zeker wel door de beugel om de film in iets spetterends te doen eindigen dan de kaars die uitgeblazen wordt.

Ingetogenheid is hier een kernwaarde. De religieuze kaders zijn wel erg nadrukkelijk aanwezig en maken het een saaie boel. Zelfs een waar feestmaal weet de sfeer nauwelijks te verhogen, daar keek ik wel van op. Je zou toch denken dat de film eindelijk dan "los" mag, maar dat valt vies tegen. Het unieke sfeertje blijft dan wel hangen, voor de rest heeft Babette's Feast last van een te zwakke spanningsboog om echt in het oog te springen.

De Deense filmregisseur Gabriel Axel werkt zich met Babette's Feast 50 minuten lang toe naar het uiteindelijke gegeven, namelijk het voorbereiden van een feestmaal na het overlijden van een personage. Conceptueel gezien interessant voor historiefanaten en de desbetreffende liefhebbers, maar voor mij persoonlijk een erg dun gegeven voor een film opgerekt naar 103 minuten. De eerste 15 worden gespendeerd aan de opzet van het plot, waarbij de personages om één of andere reden dagenlang dezelfde kledij dragen en in sneltreinvaart gevoelens voor elkaar ontwikkelen. Vervolgens knalt het tempo er volledig uit en werkt Axel meer de beeldschepping uit dan het verhaal. Dit resulteert in veel trage regiebeelden van de Deense landschappen, maar waarvan weinig een echt sterke en verzorgde indruk maken. De invulling van elke scene oogt kaal en de regie afstandelijk, waardoor het vooral neerkomt op de kracht van de personages zelf. Spijtig genoeg bestaat daarvan veel uit houterige mono- en dialogen die na 30 minuten al behoorlijk wat van de aandacht en concentratie vragen. Babette's Feast is rustige en beheerste cinema, maar een film die erg afwijkt van mijn persoonlijke voorkeuren en daarom niet te verteren valt.

Films en eten: tot midden jaren tachtig waren de hoogtepunten van die combinatie vooral te vinden in overdaad. Marco Ferreri’s ‘La Grande Bouffe’ en Luis Bunuel’s ‘El Angel Exterminador’ legden de nadruk op het decadente karakter van copieus eten door de elite.

Midden jaren tachtig verscheen een film die vooral het lekkers dat eten kan bieden als onderwerp had.

De Deense regisseur Gabriel Axel kwam in 1987 op de proppen met ‘Babettes Gæstebud’. Het verhaal speelt zich af in een kleine geïsoleerde diep gelovige gemeenschap in Jutland. Stéphane Audran is de uit Frankrijk gevluchte Babette die de irritaties en haarscheurtjes in het dorp weet te herstellen door de dorpelingen een uitgebreide zeven gangen maaltijd voor te schotelen. De film blinkt uit in klein spel van de acteurs die de emotionele rollercoaster van achterdocht via overgave naar gelukzaligheid perfect weten te treffen.