Conte de Printemps (1990)

18 augustus 14:45 - 16:30

ARTE

Mijn eerste film van Rohmer en ik kan niet zeggen dat ik er helemaal weg van ben. Elke emotie moet tot vervelens toe geanalyseerd en uitgesproken worden. Het is alsof de karakters bij elkaar op de bank kruipen en er een soort psychoanalyse op los laten om zichzelf en elkaar te leren begrijpen. Wel fascinerend is dat er continu een spanning is tussen Jeanne en Natasha, omdat steeds niet helemaal duidelijk wordt hoe zij zich tot elkaar verhouden. Is het gewoon een vriendschap? Is hier een lesbische relatie uit aan het ontstaan? Dat komt ook omdat het contrast tussen de wereldwijze schoonheid en de jeugdige spring in het veld mij ergens deed denken aan Persona van Ingmar Bergman.

Helaas blijft die seksuele spanning hier uit en blijkt het aan het eind allemaal netjes opgelost te zijn. Ze vinden zichzelf terug en ze kunnen weer verder met hun leven. Misschien oneerlijk om een zwoele en sensuele film als referentie te nemen en dan te concluderen dat deze film niet aan mijn verwachtingen voldeed. Toch bleef ik met het gevoel zitten dat er een heleboel mogelijke scenario´s worden aangeboord die intrigerender, spannender en minder gezapig zouden zijn geweest. Een gemiste kans.

Heerlijke typische Franse praatfilm weer van Eric Rohmer, met de jonge Florence Darel als Natasha, maar ik persoonlijk was meer geïnteresseerd in de mooie verschijning van Anne Teyssèdre als Jeanne met dat korte donkere haar.

1 uur en 34 minuten (exact, de aftiteling niet meegerekend) oeverloos en vooral onbenullig geleuter van verwende en nooit iets meegemaakt hebbende Jeanne, Natacha, Regine, Eve,Gaëlle,Sophie, Florence, Anne, Maria, Carla,Francoise,Clara,Jozée,Antoinette,Bettina,Gionella,Margaretha,Cécilia,Luisa enzovoorts.

Moet je tegen kunnen.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-..-.-.-.-.-.ik niet.

Misschien niet Rohmer's beste "conte", met de vele dialogen en discussies, enerzijds over filosofische onderwerpen, anderzijds vol pietluttigheden en tierlantijtjes, maar het acteerwerk van de twee jonge vriendinnen is zo verbluffend, dat ge u toch laat meevoeren in de ganse frivole opzet, uiteindelijk licht als de lente, wat toch de bedoeling was.

Aldus voldoende appreciatie voor Rohmer's film, waarin ook de muziek heerlijk inpaste.

Goed, maar ergens wat stijf en braaf. Dat is dan wel weer opmerkelijk, voor een film die zo de diepte in gaat met mensen die elkaar nauwelijks kennen. Oftewel, dat je tegen vreemden terughoudender ben is wel te begrijpen, maar als je toch al zo de diepte in gaat lijkt het me ook dat je niet bang bent voor harde meningsverschillen, provocatie en escalatie, Dit gaat de film op veel momenten toch uit de weg. Als het dan toch komt, stelt het eigenlijk ook niet veel voor. Het doorlopende verhaal over de ketting was erg goed.

Maar misschien hoorde het ook bij het milieu van die mensen: vreselijke klassieke muziek, duffe boeken en kleding die eerder uit de jaren "vul maar in, oud en stoffig" lijkt te komen. Stoffig zooitje, ik heb er niets mee. Des te knapper dat de film wel gewoon boeiend is. Rest nog, dat voor een film die thematisch zo hangt aan lente, er daar betrekkelijk weinig mee wordt gedaan, behalve wat mooie plaatjes. Ik was sowieso het hele ritme van plaats en tijd kwijt (mede door soms slordige montage)? De bedoeling, gok ik?

Klinkt gewoon allemaal als typisch Rohmer hoor

De minste Rohmer die ik heb gezien van mijn recente Rohmer marathon.

S-U-F G-E-L-U-L-D: Rohmer-films zijn praatfilms maar this was too much. Florence Darel is best een leuke verschijning maar ik ging mij ongelofelijk aan haar (stem) irriteren.

Als je deze film als "Rohmer ontgroening" ziet ben je vast genezen

Tip: neem Pauline à la Plage (1983) , Conte d'Été (1996) of Le Rayon Vert (1986) als post '60/70's introductie tot deze regisseur.

In het eerste deel van zijn Vier Seizoenen zijn de typische stijlkenmerken van Éric Rohmer aanwezig. De psychologische drijfveren van de personages worden geleidelijk aan duidelijk via de dialogen. Natasha, de tienerdochter die de werkelijkheid wil manipuleren, krijgt het deksel op de neus. Jeanne bekijkt de zaken meer passief en afstandelijk. Een grappige scène is wanneer Igor haar driemaal toestemming vraagt, maar eigenlijk te bescheiden is met z'n wensen.

Soms dreigt het wat te statisch te worden, maar visueel is het mooi verzorgd. Bloemmotieven zijn aanwezig op kleren en meubels, in potten en tuinen. Blauw en wit zijn de dominate kleuren, een paar keer aangevuld met rood om de Franse vlag te vormen. De muziek van Schumann past er uitstekend bij: geduldig opgebouwd, met veel sonoriteit en diepgang. Je ziet dat Florence Darel echt piano speelt.

Opnieuw een fijn werkje van Rohmer. Conte d'Été is iets ernstiger dan de films ik tot nu toe gezien heb van deze regisseur. Zo te lezen vinden sommigen het zelfs wat “stijfjes”, maar daar ben ik het niet mee eens. De onbevangen stemming die Rohmer als geen ander weet op te wekken - het gevoel dat niets moet - is ook hier aanwezig. Alleen ligt het tempo eerder aan de lage kant en gaan sommige gesprekken behoorlijk diep. Dit maakt de film misschien wat minder verteerbaar, al kun je ook redeneren dat een tweede kijkbeurt zo aantrekkelijker wordt. Voor de rest bewijst Rohmer andermaal dat hij een neus heeft voor jong acteertalent. Florence Darel straalt als de olijke maar koppige Natasha. Ze vormt een fijn duo met de meer gereserveerde Anne Teyssèdre.

Alvast een veelbelovende opener van Contes des quatre saisons. Ik kijk uit naar de volgende seizoenen. 3,5*

Ik bedoel natuurlijk Conte de Printemps.

Nu deze week de lente is aangebroken, leek het me een perfect moment om even te horen wat Rohmer ervan vond. Niet veel op het eerste (en ook op het tweede en derde) zicht want Conte de printemps is een middelmatige tot zwakke film. Het duurt namelijk heel lang vooraleer de amoureuze verwikkelingen zich bloot geven. Dan pas heeft de film enige interesse. Daarvoor zijn er nodeloze inleidingen over appartementen en ontmoetingen tot we aan de 'menage à quatre' komen. Ik weet wel, we zitten in Het universum van Rohmer. Personages die als pleziertje een boek lezen of wandelen in een tuin in bloei of luisteren ze naar Schumann. Als gastronomie smikkelen ze tussen hun gefilosofeer door een bordje tomaten met een plak ham. Soberheid troef. Rohmer zou zich als een vis in het water hebben gevoeld tijdens de pandemie. Soberheid ook in het visuele waarin mensen die in de zetel praten gefilmd worden als … mensen die in de zetel praten. Bij Rohmer is het te doen over de analyse van de tegenstrijdigheid tussen ratio en hart maar deze keer is het een lauwe voorstelling. Het complot van Natasha is vaag en net als de verloren/gestolen ketting is het een groot misverstand waar de oplossing uit de kast komt vallen. Gelukkig is er nog het lente gevoel, aanwezig in de film als felle kleuren in tekeningen en schilderijen op de muur en in de tuin met bloesems en kruiden én aanwezig buiten met een aangenaam zonnetje en het getjilp van de verdomde vogels die mij gans de film aan het storen waren.