L'Été Meurtrier (1983)

Broeierige film met de jonge Adjani. Vond 'm wel goed.

Er zit een curieus stijlmiddel in : een verteller, die af en toe commentaar geeft of iets aanvult. Dat is op zich niet ongebruikelijk - maar hier gaat de rol van de verteller van de ene acteur naar de ander.

Kijk maar. Vreemd effect.

Oh,wat fantastisch,die oudere Franse speelfilms.

Maar ja,ik ben daar echt een zeer grote fan van.

Goed verhaal.Mooie omgevingen.Zeer redelijk acteerwerk.

Adjani als altijd het eeuwige opgewonden standje.Zou ze in het echt gewoon zo zijn??

De Franse film op zijn best.

Voor mij een 4,5

Is deze film al te koop in Nederland?

Schitterende film met een prachtige Adjani.

Het begint allemaal reuze aardig als sfeerbeeld. Maar het verschrikkelijke plot dat zich oneindig lang ontwikkelt. Geen doorkomen aan.

Okay het eindshot was cool

Ben het met de vorige schrijver eens, maar wel een ster meer.

Isabelle Adjani draagt de film; zodra zij buiten beeld is wordt het visueel minder interessant. Daarnaast zijn er nogal wat langdradige scènes.

Mooie film met een onweerstaanbare Adjani.

Adjani is heerlijk en de film gewoon goed.

Een film die ik toch al weer een aantal keren heb gezien, maar ondanks dat ik het verhaal al ken, weet ie me nog steeds heel erg te boeien. En dat komt omdat het verhaal zo ingenieus in elkaar steekt en heel mooi en zorgvuldig wordt opgebouwd. En daarnaast bestaat het uit meerdere lagen. Tenslotte wordt er ook nog eens erg goed en overtuigend geacteerd. Een blijvertje.

Ik hou wel van dit soort broeierige films. Het is blijkbaar een aparte genre van warme Franse films met een Femme Fatale in de hoofdrol die alle aandacht gewoon naar zich zuigt: La Piscine, Manon des sources, 37°2 le matin, Swimming Pool, ... Dit keer is het genieten van Isabelle Adjani. Met een charmante setting van een gesloten conservatief dorpje waar de muziek weerklinkt en men jeux-de-boules speelt op het plein. Voor mij heel herkenbaar is het nummer Roses de Picardie. En verder nog muziek van Yves Montand.

Het verhaal is wel meer dan een mooie actrice in een hete film. Het verhaal wordt stilaan intrigrerend als onze schoonheid een geheim met zich meedraagt en vooral hoe ze daarmee gaandeweg omgaat, wat niet altijd volgens plan gaat. Terecht verschillende prijzen gewonnen deze film. Dat Adjani meer kan dan acteren bewees ze later met 2 nominaties als beste actrice bij de Academy Awards.

In een broeierig Zuid-Frans dorpje zet de nieuwe bewoonster Elle (Isabelle Adjani) de dingen naar haar hand. Elle is kort voor haar voornaam Eliane, maar ook Frans voor zij. Wanneer ze zich Elle laat noemen, speelt ze een rol om mensen te kunnen manipuleren. Haar doel is wraak te nemen voor de verkrachting van haar Duitse moeder, door het dorp spottend Eva Braun genoemd. Ze besluit zelf rechercheur en rechter te spelen.

Ze trouwt met Florimond Montecciari, bijgenaamd Pin-Pon naar het geluid van een brandweersirene. Hem zal ze zo manipuleren dat hij voor haar de executie uitvoert. In een verrassende ontknoping blijkt echter dat de geëxecuteerden onschuldig waren. De echte daders zijn jaren geleden al geëxecuteerd door haar vader.

Een stille getuige - op het wijsje Rose de Picardie na - van de feiten van ruim twintig jaar geleden is de pianola. Ook het liedje Trois petites notes de musique in de versie van Yves Montand heeft een mechanistische pianobegeleiding. Dit past bij het wraakplan van Elle, ook een mechanisme dat, eenmaal in gang gezet, zijn eigen ritme volgt ongeacht de veranderende omstandigheden.

Dit is mijn favoriete rol van Isabelle Adjani. Wegens de naaktscènes stond ze aanvankelijk weigerachtig tegenover deze met haar in gedachten geschreven rol . De rol van Pin-Pon werd geweigerd door Gérard Depardieu.

Er zijn een paar leuke nevenrolletjes. Michel Galabru (Le Gendarme de St. Tropez) zien we voor één keer in een ernstige rol als de vader van Elle. François Cluzet speelt amateurwielrenner Mickey, een jongere broer van Pin-Pon. Hun dove tante (Suzanne Flon) krijgt bijnamen als Cognata ("schoonzus"), Sourdingue en Sono Cassée. Leuk is de scène waarin Elle iets grofs zegt zonder geluid te maken, zodat enkel de liplezende Cognata haar kan verstaan.

In het boek van Sébastien Japrisot (anagram van Jean-Baptiste Rossi) wordt het onderzoek in archieven en oude kranten uitgebreider behandeld, maar de essentie blijft. Elk hoofdstuk heeft zijn eigen ik-verteller. Lebalech woont in Digne.

Waarom deze film me vroeger ooit ontsnapt is, het is me een raadsel. Adjani tenslotte. Maar wellicht is er iets van de voorzienigheid in het spel geweest, en moest het zo zijn dat ik eerst kennis zou maken met het fenomeen van de Koreaanse wraakfilm voordat ik deze zou zien. Want dat is tenslotte wel een van de meest verbazingwekkende genres in de filmwereld, de Koreaanse wraakfilm. Niet zomaar even wraak nemen, maar er je levensbestemming van maken - en er voor zorgen dat dat ook voor je doelwitten de meest overtreffende gebeurtenis zal blijken.

Waarbij me altijd het idee in m'n hoofd zat dat dat een zo specifiek Aziatisch iets was dat dat voor gewone suffe sullige westerlingen zoals ik gewoon niet echt te begrijpen is. Maar daarbij had ik deze film dan misschien toch eerder moeten zien - voorzienigheid, daar komt het weer om de hoek, als ik dit eerder geweten had, dan had ik toch heel anders tegen dat genre films aangekeken. Maar nu achteraf helpt het toch zeker om het hele verhaal tot normale en begrijpelijke proporties te brengen - waar je dat zonder de confrontatie met de Koreaanse versie wellicht als ongeloofwaardig en over the top zou willen beoordelen.

Maar wat een geniaal mooie film ontspint zich dan, met deze lange inleiding en met het voorbehoud dat het niet makkelijk is om je er volledig voor open te stellen. De zonder enige terughoudendheid manipulerende Adjani - overigens zonder dat daar ook maar een sliertje kwaadaardigheid in te vinden is. Eliane, maar ook zonder dat daar verder enige uitleg voor nodig is Elle - een mooiere woordspeling is toch niet gauw te vinden. Met daar tegenover de bijna-gelukkige Souchon in de rol van Pin-Pon, die haar veroveren mag maar daar toch een heel klein beetje meer mee krijgt dan hij al verwachtte.

Met een geniale bezetting in zowel de hoofdrollen als in de bijrollen - Adjani natuurlijk, en Cluzet, maar ook een heleboel andere beroemde Franse spelers - ik noem maar even, Gaven, Carel, Galabru, Maiwenn, Machado, Didi 'dite Calamite', toch iets om wel wat jaloers op te zijn vanuit Nederland - dat de Franse acteurswereld zoveel breder en dieper is dan die van ons, dat er zoveel perfect talent is om een film als dit zonder enig zichtbaar probleem of moeite mee te kunnen bevolken, en zonder dat het ergens als een goedkope commerciele concessie aanvoelt.

En ook van cinematografie toch wel van zeldzame hoogte. Er schieten me tenminste op dit moment alleen een paar heel Franse films uit deze periode te binnen die hier ook maar in de verte in de buurt komen. Waarbij eigenlijk alleen zoiets als 'Les Choses de la Vie (1970)' me zo direct als iets vergelijkbaars te binnen schiet. Hoog tijd om die weer eens te gaan herzien.

Heerlijk broeierige film waardoor ik meteen weer zin had om weer eens te kijken naar de twee Jean de Florette-films. Wat me vooral opviel was de voice-over: normaal een tikkeltje een zwaktebod, maar een voice-over vanuit verschillende perspectieven is interessant. Ik vreesde van te voren voor een soort Fatal Attraction maar dat was goddank niet het geval - ik moest mijn aandacht er goed bij houden en de personages waren stuk voor stuk boeiend. Had misschien wat korter gekund, maar soit.

4,0*

Prachtige film met een verbluffende Isabelle Adjani, als een jonge vrouw die gebeurtenissen van heel lang geleden niet uit het hoofd krijgt en zich daardoor gedraagt als een soort fatale vrouw tegenover haar omgeving en ook voor diegenen die ze werkelijk viseert.

De dorpsgeest is treffend weergegeven maar de film is ook broeierig, zwoel en mysterieus, puik opgeboowd, de spanning vasthoudend, met enkele markante scènes, heerlijk muziek (Yves Montand kan ontroeren), ook luchtig, doorspect met boeiende gezegden ("La Saincte Famille" voor de schoonfamilie is wel pittig).

Ook de prestatie van Souchon is merkwaardig en ik zag toen voor het eerst een oudere Suzanne Flon aan het werk, als de wijze tante die "misschien wel doof is, maar zeker niet dom"...

Markante film. Wil ik ten alle tijde herzien.

Even terug in de tijd. Mooie film met een heel aparte sfeer. Aanrader!

Dat is letterlijk overgenomen uit het boek van Sébastien Japrisot. Pin-Pon begint te vertellen, dan hoor je Eliane of 'Celle-là', Zij-daar zelf, maar evengoed 'Eva Braun, de moeder van Eliane… enfin… na het boek wil ik deze film ook wel eens graag een keertje zien.

Een luchtig romantisch verhaal dat verweven zit in een bij momenten hard thriller-drama.

Probleem is dat de love story net iets te goedkoop en te naïef is. De sensuele Eliane die overal met haar billen draait en haar borsten zwaait, tegenover Alain die als de dorpsidioot gepresenteerd wordt: hun relatie komt totaal ongeloofwaardig over.

En dat is bijzonder jammer, want het diepere verhaal, het drama, is meeslepend, boeiend, en spannend.
De afloop is bovendien goed uitgewerkt en verrassend.
Dat Elaine in een instelling terechtkomt: een zwaar einde, maar dàt komt dan weer wel realistisch over: na de jarenlange zoektocht, een ware obsessie, en de dramatische confrontaties is haar mentale instorting begrijpelijk.

Qua drama zou ik voor 4* gaan, maar het liefdesverhaaltje lijkt uit een C-film geplukt.

L’Été meurtrier (Oftewel "Een dodelijke zomer") is een psychologische thriller van de hand van regisseur Jean Becker en op deze film ben ik gekomen dankzij "Boenga" tijdens de "Summertime challenge". Vanwege de zeer mooie Isabelle Adjani wilde ik deze film vooral zien en dat heb ik gisteravond dan ook gedaan.

In "L’Été meurtrier" draait het om Eliane Wieck (Isabelle Adjani), een jong, adembenemend, sensueel maar vrij arrogant meisje dat met haar ouders, te weten vader Gabriel Devigne (Michel Galabru) die in een rolstoel zit en de Duitse moeder Paula Wieck Devigne (Jenny Clève) die ook wel Eva Braun wordt genoemd , in de lente van 1976 verhuist naar een klein dorpje in de Franse Alpen en daar de hoofden van vele mannen op hol brengt. Brandweerman Florimond (Alain Souchon), bijgenaamd Pin-Pon, kijkt iets verder dan haar uiterlijk en is eveneens ongevoelig voor de vele seksueel getinte roddels die in het dorp over haar de ronde doen. Hij valt voor haar, maar is niet op de hoogte van haar verborgen plannen. Jaren geleden werd namelijk de moeder van Eliane bruut verkracht door drie mannen en nu is Eliane vastbesloten wraak te nemen op deze mannen die indirect zo grote invloed op haar leven hebben uitgeoefend. Eliane weet zich een plek te verwerven in de familie van Florimond en dat brengt haar steeds dichter bij haar doel. Alles lijkt toe werken naar een ultieme wraakpoging, maar kan Eliane het uiteindelijk wel aan en is ze werkelijk op de hoogte van wat zich precies heeft afgespeeld? En wat was de rol van haar vader na de verkrachting?

De eerste circa twintig minuten of zo heeft de veel veel weg van een vrolijke Franse plattelandskomedie tijdens de zomer. Eliane arriveert met haar ouders in een klein Frans dorpje en steekt de lokale mannelijke bevolking in vuur en vlam met lust en geruchten. Zoals zoveel mooie vrouwen, weet Eliane heel goed dat ze aantrekkelijk is en wat voor effect ze op het andere (en hetzelfde) geslacht heeft. En waar mogelijk maakt ze hier gebruik van. Dus draagt ze sexy, korte en doorschijnende jurkjes, lingerie, bikini of sexy hotpants die haar achterwerk nog eens extra goed doen uitkomen. Over haar achterwerk wordt ook gezegd:

"Ze heeft me toch een kont", "Allemachtig wat een kont", "Zeg haar ergens anders d'r kont
te gaan showen" en "Haar leven is niet leuk geweest, maar dat laat ze minder snel zien dan d'r kont".

En ook loopt ze vrijwel continue rond in sexy open schoenen en slippers waarbij haar mooie voeten (tenen uiteraard gelakt) regelmatig te zien zijn in close-up. Verder is ze zeker niet op haar mondje gevallen, houdt ze nooit meer op als ze eenmaal begint te huilen, heeft ze slechte ogen en is ze een rekenwonder. Als ze samen met Florimond in een restaurant aan het eten zijn (ze besteld dan "Meloen zonder port en aardbeien zonder suiker"), wordt over dat laatste ook gezegd:

Florimond: U kunt goed hoofdrekenen.
Eliane: Dat is alles wat ik heb, en m'n kont

In eerste instantie lijkt ze gewoon op de mannelijke aandacht te kicken, en op de macht die zie met haar uiterlijk op anderen kan uitoefenen, maar er blijkt meer achter te zitten. Of in ieder geval blijkt haar uitdagende uiterlijk meerdere functies te hebben.

Dan verandert opeens de toon van het verhaal en ontdekken we dat ze uit is op wraak voor een gebeurtenis in het verleden die betrekking heeft op haar moeder, haar vader en haar jeugd. Dingen zien er nog steeds voorspelbaar uit, maar naarmate de film vordert, wordt het steeds complexer en gebeurtenissen worden op verschillende manieren met elkaar in verband gebracht door de verschillende personages.

De film volgt minutieus het gedachtepatroon van Eliane met daarbij ook de aandacht leggend op haar complexe karakter die steeds verandert. Een goed voorbeeld daarvan is als ze op een gegeven moment samen met Florimond naar een restaurant rijden en ze dan onderweg met elkaar praten over op reis gaan en Eliane dan opeens zegt:

"Goed. Naar Nice? Of misschien naar Parijs? Naar een kot waar je me kunt naaien, want dat wil je toch? Zeg dan dat je me alleen wil neuken."

Waarop Florimond de auto stopt en zegt:

"Maar dit kan toch niet? Wat heb ik gezegd?"

Duidelijk wordt dat ze mede slachtoffer is van de vreselijke gebeurtenis die haar moeder meemaakte. Met behulp van flashbacks wordt in beeld gebracht hoe Eliane het verleden ziet en wat voor bepalende dingen er in haar leven zijn gebeurd. Af en toe horen we ook haar gedachten en met name als ze vertwijfeld uitspreekt hoe ze tegen haar relatie met Florimond aankijkt. Ze heeft in haar leven nooit echte liefde gekend en Florimond laat toch blijken dat hij haar die wel kan geven. Ook de kant van Florimond wordt nauwkeurig belicht. Eerst is hij vooral geraakt door haar uiterlijk, maar allengs worden de emoties dieper en de liefde groter.

Dan is er ook nog de kant van Florimond's moeder Madame Montecciari (Jenny Clève) die het niet heeft op Eliane omdat ze haar niet eerlijk en brutaal vindt (Florimond zegt op een gegeven moment ook tegen Eliane "M'n moeder heeft een hekel aan alles in een rok. Zelfs aan een Schot "), diens broers Mickey (François Cluzet) die een wielrenner is en zijn slechthorende tante Nine (Suzanne Flon), die Eliane liefkozend “Kapotte Muziekinstallatie” of "Aapje" noemt noemt. Dat laatste zegt ze met name als ze met haar aan het kaarten is en Nine daarbij aan het eten is. Ze zegt dan namelijk tegen haar:

"Je lijkt op een aapje als je eet."

Vooral met de laatste blijkt Eliane goed op te kunnen schieten en ze is ook de enige die echt door krijgt wat er met Eliane aan de hand is en met wat voor problemen ze worstelt. Enkele zijpaadjes in de film, zoals Mickey die zijn fietswedstrijden maar niet weet te winnen en de auto van Florimond die hoogstens een paar meter blijft rijden, maken de film afwisselend en bij vlagen komisch, maar ook wat langdradig.

De indrukwekkende en boeiende manier waarop de in het verleden begane misdaad uit de doeken wordt gedaan is misschien wel de sleutel voor het succes van deze film. "L’Été meurtrier" is een vermakelijke, boeiende en beklemmende psychologische thriller, dat wordt gedragen door het soms wat afstandelijke en ondoorgrondelijke spel van Isabelle Adjani. De complexe femme fatale Eliane, een lust voor het oog, maar met een desastreus effect op de mensen met wie ze omgaat. Ze is getekend door haar verleden en getroebleerd door de slechte relatie die ze met haar ouders heeft. Isabelle Adjani houdt in ieder geval de film altijd wel de moeite waard. Tenminste, wanneer ze in beeld is of als het expliciet over haar gaat. Haar personage deed me overigens een beetje denken aan Monica Belucci in de Drama / Romantiek film "Malèna (2000)".

Isabelle Adjani is ook regelmatig naakt te bewonderen (soms ook van top tot teen) en dat levert ook veel mooie beelden op zoals de scène waarbij ze schaamteloos vanachter haar slaapkamerraam verschillende jurken aantrekt voor Florimond om uit te kiezen en waarbij hij haar naakte bovenlijf vrijelijk kan bewonderen (dat is ook de scène waarbij we voor het eerst wat naaktheid van Isabelle Adjani zien), of zoals de scène waarbij ze poedelnaakt uit de schuur (waar ze geneukt heeft met Florimond) komt gelopen en dan op haar hurken gaat zitten om te plassen en waarbij de moeder van Florimond afkeurend toekijkt. Of de scène waarbij ze haar badkuip in Florimond's ouderlijk huis naar beneden sleept en dan rustig in de keuken een bad gaat nemen, terwijl de moeder en tante van Florimond erbij zitten. Ze houdt duidelijk van choqueren en bij die laatste scène kijkt de moeder van Florimond ook naar haar fraaie achterwerk en zegt ze:

"Je kunt veel zeggen, maar..."

De meeste bijzondere scène van Isabelle Adjani is overigens als ze aan één van de borsten van haar moeder begint te zuigen als een klein kind. Hoewel we Isabelle Adjani veruit het meest naakt zien, zien we ook wat naaktheid van andere vrouwen zoals van Virginie Vignon (als de kassière van een bioscoop waar Florimond seks mee heeft), Maria Machado (met name tijdens haar verkrachtingsscène, die best heftig in beeld werd gebracht) en Evelyne Didi (als een schooljuffrouw van Eliane waarmee ze bevriend is en waarvoor ze zegt "Juf Dieu was gek op me. Als ik had gewild, had ze voor me gekropen.").

Buiten Isabelle Adjani zien we natuurlijk ook Alain Souchon regelmatig in beeld, maar hij zorgt voor weinig meerwaarde en dit geldt helaas ook voor de momenten dat de gedachten van Florimond worden gevolgd. Hij is een personage dat essentieel is voor het verhaal, Eliane trouwt ook met hem, en waarmee je je zou moeten identificeren. Maar Florimond is een, tot de laatste acte van de film waar hij met een geweer wraak (overigens onterecht) gaat nemen op twee mannen als Eliane in een instelling terecht komt (vanwege Neurose), tamelijk kleurloos personage waar acteur Alain Souchon ook niets prikkelends mee weet te doen.

Al met al is "L’Été meurtrier" sensueel, dramatisch, gecompliceerd, boeiend, provocerend, psychologisch, humoristisch, iets te langdradig en heeft het een verrassend einde. Een dodelijke zomer, dat is het zeker, de grote vragen die de titel oproept, namelijk waarom, voor wie en hoe, worden op een originele en onverwachte manier beantwoord. De grootste troef in "L’Été meurtrier" is natuurlijk Isabelle Adjani en net zoals ze zo’n beetje de gehele bevolking van het Franse dorpje in de film om haar vinger windt, zo blijf je als kijker voortdurend in de ban van haar. Haar portrettering van Eliane is zonder twijfel reden genoeg om de film te bekijken.

Ik heb hem laatst op blu-ray gekocht en mischien zit er wel een verhoogde waardering in met al die mooie "beelden" .

Ik had hem gepindakaasd, maar er zitten inderdaad meer dan genoeg mooie beelden in en met name vrijwel alle beelden waarin Isabelle Adjani te zien is. Vanwege haar zou ik de film eigenlijk ook een iets hoger punt moeten geven

Mooie film en goed neer gezet