The Hot Chick (2002)

Schneider

Beetje pech dat ik net als met docu's nooit echt weet wat voor sterren het verdient. Het is audiovisueel totaal niet boeiend. Maar als je het in de lijn van flauwe komedies zet, is dit eigenlijk niet eens een slechte film. Er zitten genoeg grappige dingen in. Put your weed in, Can't you read the sign. Uiteindelijk is het moraaltje wat lame, en blijft het jammer dat films minimaal 90 min. moeten duren. Ergens zou max 60 ook prima zijn geweest. Denk dat daarom komedie series meestal beter werken.

Desalniettemin misschien toch eens die andere flauwe schneiders proberen. Hij is best grappig eigenlijk.

2.5 sterren.

Tuurlijk worden alle clichés uit de kast getrokken maar dat past hier wel bij. Ik blijf bij het herzien toch altijd wel grinniken om dat onozele hoofd van Schneider. Persoonsverwisselingenfilms vind ik altijd wel geestig en deze is in zijn genre gewoon vermakelijk.

1 van mijn favoriete films. Verstand op nul en lekker kijken

Hilarische Happy Madison komedie met Rob Schneider. De eerste film waar ik Schneider in een hoofdrol zie (op Grown Ups na dan misschien) maar hij speelt erg goed. Ook het bijrolletje van Adam Sandler was hilarisch Soms net iets te zoetsappig maar al met al is het gewoon een typische Amerikaanse komedie. Een van de beste, dat dan weer wel! 4*

Matige film over een tienermeisje die vanwege een oude mythe in het lichaam van een man wakker wordt. Natuurlijk niet het meest originele gegeven, maar deze body-swap-movie heeft nog wel een paar vermakelijke momenten. De film had met gemak wat korter kunnen zijn en helaas ligt de focus op het mannelijke personage (helemaal aangezien Rob Schneider het als acteur duidelijk aflegt tegen Rachel McAdams).

You know, they should come with a warning. Earrings may come with *penis!*

Ik heb altijd een enorm zwak gehad voor The Hot Chick. Jammer genoeg de enige DVD die nooit is teruggekeerd na een uitleenbeurt (Evi, als je dit leest: je moest je schamen!) en ik had de film sindsdien niet meer gezien. Die sindsdien zou wel eens gemakkelijk een dikke 14 jaar geleden kunnen zijn (mijn stem op MovieMeter dateert van augustus 2006) en toch kon ik me nog altijd perfect een aantal scènes voor de geest halen. Dat "Boys are cheats and liars, they're such a big disgrace" rijmpje kon ik nog nagenoeg volledig opzeggen) en ik was wel benieuwd of dit het soort film is dat je enkel in je tienerjaren grappig vind.

Ik weet niet hoe het met de rest zit maar ik heb me er toch weer erg kostelijk mee geamuseerd. Een plotje dat met haken en ogen aan elkaar hangt maar die wisselwerking tussen Schneider en Faris is uitstekend. Niet alle jokes komen even goed binnen, Ling Ling en haar Koreaanse moeder is misschien net iets te gemakkelijk scoren en ook die tweeling (hadden die vroeger niet één of andere sitcom waar ze gescheiden waren bij de geboorte en in hun tienerjaren terug bijeen kwamen? Ik vond het een verschrikkelijk programma en toch bleef ik tegen beter weten in kijken..) is irritant maar wat maakt het uit als je Adam Sandler in een volstrekt belachelijke bijrol hebt die zich vooral lijkt te interesseren in plaatsen waar je je weed kunt verstoppen. Tel daar dan ook nog eens wat toffe bijrollen bij met onder andere die vader van Jessica (de scènes met Taquito zijn geweldig) en je hebt gewoon een erg fijne komedie. Op narratief vlak niet al te veel verrassingen, je weet dat het uiteindelijk allemaal wel goed zal aflopen voor Jessica, maar toch fijn dat Jessica an sich geen al te vervelend wicht is.

Al is het toch vooral de invulling van Rob Schneider als tienermeisje die de grote kracht is van de film. Van heel die Happy Madison bende is Schneider niet meteen één van mijn favorieten voor een echt grote rol (ik zie hem veel liever in bijrolletjes zoals in The Waterboy) maar hier doet hij het perfect. Die scène waar hij een gratis ijsje probeert te krijgen bijvoorbeeld maar vooral die dynamiek met Anna Faris is zijn geld waard. Ik werd meteen terug gekatapulteerd naar de tijd dat ik een enorm zwak had voor Faris en daar is deze film toch grotendeels verantwoordelijk voor. Erg fijne komische timing en jammer dat ze de laatste jaren wat meer uit the picture is verdwenen. Wat me indertijd niet was opgevallen, was dat The Hot Chick het acteerdebuut van Rachel McAdams is. Een actrice die me vooral in The Time Traveler's Wife positief is opgevallen en met haar kleine rol hier toch ook wel het beste van weet te maken. Girlpower all the way (+ Schneider) dus, want qua mannelijke rollen is het maar droef. Matthew Lawrence heeft welgeteld één geslaagd moment als Billy (Father Mulcahy?) en Eric Christian Olsen is als Jake ronduit irritant.

Ja, totaal niet verwacht maar die 4* blijven absoluut staan. Het blijft één van de meest geslaagde highschool komedies die ik ken en dat is vooral te wijten aan een aantal leuke running jokes en toch ook aan de combinatie van Schneider en Faris. Alleen jammer dat er niet meer werk is gestoken in die outtakes tijdens de credits, op zich een leuk idee maar niet met 10x Schneider die dezelfde scène verprutst.

4*

Haha, haha.

Ook deze liet ik net als White Chicks, (jaren) links liggen, want ik ben niet, en ik herhaal, NÍET en geen fan van Rob Schneider en co.

Ondanks dat gegeven, wel een paar films gezien, maar dan was meneer Schneider niet de belangrijkste reden. Matige acteur, met de uitstraling van, uhm, niet de leukste man ooit, zacht uitgedrukt.

The hot chick veranderd (verandert) daar ook niets aan. Maar toch is het, net als die andere chick-film, beter en net iets grappiger dan vooraf gedacht.

Rachel McAdams en Anna Faris maken namelijk de show en redden alles wat er te redden valt en is.

Leuk.

The Hot Chick is een typische film die vooral als een soort guilty pleasure dient. Het is de flauwheid zelf. De humor is zo lomp als een koe en de intelligentie van de film zorgt ervoor dat je spontaan last krijgt van afbranding van de hersencel. En toch weet het als doordeweeks vermaak uitstekend te werken.

Dit soort films komen vaak uit het niets opzetten en blijken vervolgens nog daadwerkelijk leuk te zijn ook. Schneider krijgt dan ook de volledige vrijheid en ruimte om van zijn personage een karikatuur te maken. Het is niet bepaald moeilijk als je een rol als deze aangeboden krijgt, maar het vervolgens naar een goed einde brengen is ook een klus. Een klus die door Schneider makkelijk wordt geklaard.

De bijrollen weten niet echt aan te slaan, het zijn vooral de komische sequenties tussendoor die opvallend luchtig zijn. Omdat het er zo hard doorheen wordt gedrukt weet het eigenlijk nog wel te werken, waardoor ik de film regelmatig met een luide lach doorkwam. Wellicht dat dit eerder wat over mijn eigen humor zegt, maar dit soort films zijn absoluut niet vervelend om eens te zien.