Safar e Ghandehar (2001)

Lijkt me een aardig verhaal. Deze film gooide internationaal toch wel hoge ogen op Europese filmfestivals?

ik bleef een beetje met een onvoldaan gevoel achter. t zal wel schelen of je de film op groot doek ziet, de beelden zijn nl. prachtig. maar het verhaal vond ik niet geweldig. te veel los zand zeg maar.

2,5 sterren.

Op zijn minst: een zeer aangrijpend docu-drama dat zich afspeelt in een onbekende regio (Afghanistan/grensgebied met Iran).

Schrijnende toestanden!

3,5*

De mannen laten vrouwen burka's dragen omdat ze gelovig zijn. Maar vooral omdat ze niet willen dat andere mannen naar hun vrouw(en) kijken. Toch handig dat Islam.

Je ziet in deze film jochies van 7-8 jaar oudere vrouwen brutaal commanderen en meisjes die op zeer jonge leeftijd wordt geleerd dat het leven uit gehoorzamen bestaat.

Sterke film. 3,5*

Beter dan de andere Iraanse films die ik onlangs heb gezien. Deze begreep ik tenminste, waardoor ik ook wat meer meevoelde.
Mooi einde, erg dramatisch dan ze niet op tijd bij haar zus is, maar dit is niet dramatisch gefilmd. Zoals het gaat in het leven.

Heb deze film tijdens Dwaze Dagen bij Bijenkorf gekocht, shame on me . Had de film al op video staan, maar miste het einde. Vond de beelden zo indrukwekkend dat ik de film graag op dvd wilde hebben. Het is niet echt een speelfilm, meer een documentaire. Vandaar dat losse zand (zie eerdere opmerking).

De filmmakers hebben getracht ons een beeld te geven van het leven in Afghanistan. En met name dat van de vrouw. Vrouwen stellen daar weinig voor, zelfs de vrouwelijke medewerkers van het Rode Kruis lijken niet voor vol te worden aangezien. Wel schattig is als een man beenprotheses komt halen voor zijn vrouw, maar hij deze te groot en mannelijk voor haar vindt. Hij slaat haar burka er omheen en beslist dat ie andere benen wil voor zijn vrouw.

Mooie doch schrijnende beelden, en een kijkje in een andere wereld. Kan geen kwaad. 4 sterren van mij.

Ik begon teleurgesteld te worden over Magmalbaf, maar hij bewijst met dit film dat hij nog steeds de kunst der film maken en interese van de flmliefhebber te winnen niet verleerd.

Ik heb deze op school gezien, naar aanleiding van de ramp van 11 september, vlak daarna ook. Ik weet nog dat ik 'm toen niet zo goed vond, ondanks een paar indrukwekkende momenten. Het einde was vaag. Ik ben ook geen documentairefan, dat zal vast meespelen.

volgende week woensdag op ZDF. Raden jullie mij aan om deze te kijken zonder ondertiteling enz? Je weet het namelijk nooit op een duitse zender. Of kan ik beter wachten tot hij op een Nederlandse zender komt?

Prachtige film, niet alleen de beelden van de woestijn zijn adembenemend mooi, maar het verhaal is zo goed gebracht.
Je krijgt een goed beeld van hoe het er in een land als Afghanistan aan toe gaat.
De ondergeschiktheid van de vrouw staat duidelijk centraal.
In het kamp waar de beenprotheses worden uitgereikt: Een man vraagt om een nieuwe hand, maar het blijkt dat ze alleen benen hebben.
-"Doet u mij dan maar een been"
Waarop de hulpverleenster hem vraagt: "Maar u heeft uw benen toch nog?"
-"Als reserve, altijd handig om een reservebeen te hebben met al die mijnen hier".
Dat is natuurlijk als een grap bedoeld, maar eigenlijk is het toch treurig dat die man dagenlang om een been zit te zeuren om hem uiteindelijk voor een paar centen te kunnen verkopen.
De scéne die ik echt heel mooi vond was het moment dat vliegtuigen beenprotheses naar beneden gooien, en dat daar tientallen mensen op één been zo snel mogelijk naar toe strompelen om er maar één te kunnen bemachtigen.
De laatste 10 minuten waren heel spannend.

4,5*

Als film is het een draak, met een enkel mooi, kleurig moment. Gemiddeld acteerspel, maar voor een afghaanse film zeker niet slecht.

Als politieke aanklacht is het echter een heel sterk signaal.

vooruit - een 3

Kandahar was mijn eerste aanraking met regisseur Mohsen Makhmalbaf (Iran). De film is geheel opgenomen in Afghanistan en laat in het midden of het een documentaire of drama is. Het verhaal gaat over een Canadese journalist van Afghaanse oorsprong die besluit haar ongelukkige zus op te zoeken. Omdat ze in haar brieven schrijft dat ze zelfmoord gaat plegen vanwege haar situatie als vrouw zijnde. De lange en behoorlijk gevaarlijke zoektocht (vooral voor een vrouw) naar de zus laat zien dat de burgeroorlog nog steeds niet verdwenen is. Op momenten lijkt het dan ook een felle aanklacht tegen de humanitaire onverschilligheid, dat heerst in het land. Of het politieke cynisme maar de regisseur schildert daarentegen ook prachtige opnames van landschappen. Of de manier hoe hij de vrouwonderdrukkende boerka portretteert als gewaad van mysterieuze schoonheid. Denk daarbij ook aan wat surrealistische beelden zoals een vliegtuig dat kunstbenen dropt boven een medisch centrum midden in de Afghaanse woestijn en je krijgt een aardig beeld wat er allemaal afspeelt. Het meest pijnlijke aspect van de hele film is dat hij nog vele jaren relevant zal zijn.

Een zeer goede beschrijving van hoe het leven in Afghanistan moet zijn.

Graag had ik ook het leven in de stad Kandahar gezien , maar daar komt de film niet aan toe.

Eigenlijk meer documentaire, maar een aanrader dat wel

In Kandahar is de burka op een paar momenten een venster waardoor we de wereld bekijken. Die wereld is klein en groot tegelijk; de reis die de protagoniste aflegt is een lange, maar iedere locatie die ze aandoet wordt haar eigen microkosmos. Wie zijn persoonlijke doel wil bereiken kan niet om het publieke hier en nu heen.

Context is alles, en deze film van de Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf kan dan ook niet los van zijn sociaal-maatschappelijke discours bekeken worden. De Engelse wikipedia meldt onomwonden dat Kandahar op het festival van Cannes (2001) in de marge werd ontvangen, tot die vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden. Ineens kregen beelden van religieuze indoctrinatie een compleet andere lading.

Makhmalbafs docudrama wordt bemiddeld door Nafas (Nelofer Pazira), een dame van Afghaans-Canadese origine. Katalysator voor Nafas’ terugkeer naar het toenmalige land van de Taliban is de dreigende zelfmoord van Dyana, een vriendin die we typerend genoeg nooit te zien krijgen. Verwijzingen naar de eclips en het einde van het millennium – beoogd eindpunt van Dyana’s leven – komen vooral visueel prachtig uit de verf. De mijmerende cinematografie (kan een camera denken?) doet af en toe vergeten dat we met een externe vertelling te maken hebben. Bij vlagen meandert Makhmalbaf bij zijn atmosferische registratie vandaan; even is er dan ruimte voor expliciete inhoud, alsof er onderstreept moet worden dat de scènes in kwestie extra relevant zijn.

Over de breedte werkt die aanpak wel, al mist er op cruciale momenten wel een stukje verdieping. Kinderen die Koranrecitaties op moeten dreunen zijn zonder verdere pointe niet de meest subtiele middelen om een boodschap over te brengen. Had dan gepoogd hier en daar wat narratieve zijsporen te nemen – nu blijft onze blik vaak [letterlijk] beperkt tot het film-zicht van Nafas, wiens psychologische uitwerking nergens voldoende is om ook maar enigszins van een karakterstudie te spreken. Kandahar is daarmee een film geworden die vooral cinematografisch prikkelt. Een verdienste en een paradox inéén: wil Makhmalbaf immers niet eerst en vooral een politiek punt maken?

Eerder een documentaire dan een speelfilm, zo had ik de indruk. Mede doordat Nafas, gespeeld door Nelofer Pazira, met haar camera steevast de camera en dus kijker lijkt aan te spreken. De beelden voelen vaak ongemakkelijk aan in een Afghanistan waar streng religieus extremistische regime elke mogelijke emancipatie van de vrouw in de kiem smoort. Het wordt zelfs luidop in de film verteld hoe we dit moeten interpreteren. Boerka's en het letterlijk en figuurlijk wegfilteren van de vrouw in de samenleving: is dit de uitkomst van tradities van waarden en cultuur of is het een religieuze interpretatie van de koran door enkele fundamentalisten? Het is moeilijk hier een klaar antwoord op te geven zonder gedegen kennis en achtergrond.

Schrijnend en intens ervoer ik anderhalf uur lang durende film. Erg hoopvol is de toekomst niet. Gelukkig hier en daar ook erg knappe mooie beelden van de woeste bruine rotsachtige bergheuvels vanuit de lucht. Het plot met de beenprotheses was satirisch, maar tegelijk bittere ernst. Aangrijpende film, dat zeker ...