Any Which Way You Can (1980)

Dit vervolg op Every Wich Way But Loose is een vermakelijke en bovengemiddelde aktie-komedie met een lekker cynische Eastwood en zijn aap.

Redelijk vervolg op Every Wich Way but Loose, dat weinig nieuws biedt t.o.v. van het eerste deel, maar in zijn geheel net iets vermakelijker is. Wat vooral opvalt in dat aap Clyde wat meer naar de voorkant wordt geschoven, wat resulteert in een paar aardige grappen, waarbij "Clyde turn right" de leukste is. Daarnaast is Clint weer aardig op dreef met zijn oneliners en speelt hij wederom een soort van "lichtere vorm" van Dirty Harry. Verder is het allemaal wel weer voorspelbaar en soms dus best vermakelijk. Gelukkig deed de motorbende ook weer mee en zorgt voor een aantal geinige scènes. Ook de soms nogal vinnige moeder van Eastwood is wel grappig, waarbij me het trouwens nu pas opvalt dat het "Maude" is uit Harold en Maude.

2,5*

Iets minder dan het verrassend leuke eerste deel maar toch nog altijd een prima film dankzij de belachelijke motorbende "Black Widows" met hun hilarische leider (schitterend gespeeld door john Quade). De humor zit er nog volop in en ook de vecht scenes. Vooral de vecht scene met de Black Widows als Clint Eastwood zit te eten in een restaurant is geweldig. Helaas zat draak Sondra Locke ook weer in deze film. Maar al met al gewoon een leuke nostalgische komedie die ik vooral als kind zijnde destijds zeer waardeerde.

Wat betreft de actie zit het goed in deze film. Sterker nog, er zijn weinig films waar ik Clint zo overtuigend heb zien vechten als hier. Het is echter niet alleen Clint die de film in dat opzicht gaaf maakt, want ook William Smith is een fantastisch acteur met enkele indrukwekkende scenes. Verder blijft Clyde gewoon een fantastische gimmick om in een film als deze te hebben, sterker nog, ik zou zelf ook een bierdrinkende, auto-slopende orang oetang willen hebben!

Waar de film echter weer de mist in gaat is het brede scala aan kinderachtige slechteriken (ja, de motorrijders zijn weer terug!) en de overvloedige hoeveelheid van verwijzingen naar bejaarden die seks hebben. Noem me in dat opzicht maar preuts, als er iets is waar ik NIET aan wil denken bij wat voor film dan ook, is het dat

Eigenlijk gewoon een erg slechte film, maar zeker vermakelijk om eens te zien.

Zoals Mikey al voor mij schreef is Any Which Way You Can te genant voor woorden. Een goede film kan het nooit genoemd worden, maar toch vond ik het enigszins vermakelijk, iets wat ik niet kon zeggen van het eerste deel, Every Which Way But Loose, die toch over het algemeen als beter te boek staat (al zijn het beiden geen klassiekers). Het is van hetzelfde laken een pak in principe, maar Any Which Way wint omdat het toch wat meer gericht is op humor, waarvan sommige dingen toch wel geestig zijn (vooral die moeder met die aanhangwagen kon ik wel waarderen). Zelfs Clyde vond ik dit keer goed uit verf komen. Ook werd het eindgevecht beter in beeld gebracht en werd er ook wat sterker naar toegewerkt. Het verhaal is nog steeds een vrij willekeurige collectie van scènes, maar hier kon je toch wat beter uitkijken naar die laatste confrontatie. Jammer dat dit alles verpakt wordt in een trage, onnodig lang durende film, vol slechte bijrolacteurs en toch ook weer iets teveel flauwe grapjes. Deze tweedelige reeks is best merkwaardig eigenlijk en het is zonde dat er niet iets meer van gebrouwen is. Helaas was deze periode van Eastwoods carrière (late jaren '70 en vroege jaren '80 toch vooral zijn minste.

2,5*

Redelijke film waarin Philo ditmaal wordt gedwongen om mee te doen aan een gevecht. Een vervolg op Every Which Way But Loose dat eigenlijk meer van hetzelfde is. Het gaat eigenlijk weer nergens over, maar is vrolijk en leuk genoeg om niet te vervelen. De rol van de aap is wat groter, maar het is uiteindelijk Ruth Gordon als de moeder die de scene's weet te stelen waar ze in zit.

Every Which Way But Loose nog nooit gezien helaas, maar gezien mijn vader het al sinds ik weet niet hoe lang heeft over 'die film met Clint en die aap', konden we het niet laten om de sequel mee te nemen toen we 'm zagen liggen. Hij had het eigenlijk wel altijd over deel 1, maar afijn..

Enigszins tot mijn verbazing vond ik het een matige film. Ik kan in de regel namelijk best goed overweg met dit soort 'foute' filmpjes uit de jaren 80. Een film als Pink Cadillac (ook met Eastwood en van dezelfde regisseur) was van eenzelfde kaliber, maar toch een stuk aangenamer. Het probleem met Any Which Way You Can is dat het te zeer moet leunen op een aantal leuke momenten, maar verder niet zo veel voorstelt en zelfs wat aan de saaie kant is. Orang-oetan Clyde heeft zeker een aantal van die momenten op zijn naam staan (onder meer ''Right Turn, Clyde'', de scène in het motel en het schijten in de politieauto's slaan aan). De motorbende was (bij vlagen) ook wel leuk, maar de show werd pas echt gestolen door de moeder, die met haar aanhangwagen momentje voor het hoogtepunt zorgde.

Buiten dat soort momenten is de film best langdradig. Het eindgevecht zag er aardig uit, maar het was niet zo dat ik uitkeek naar dat moment. Schijnbaar stimuleerde al het voorgaande daar niet genoeg toe. Bovendien duurde die scène ook nog eens veel te lang en werd het zo ongeloofwaardig gemaakt dat het een beetje too much werd. Clint hoeft verder niet veel moeite te doen om stoer over te komen; al heeft hij natuurlijk wel eens betere rollen laten zien. Overig acteerwerk was ook niet van hoogstaand niveau, maar dat is iets waar ik bij dit soort films niet over ga lopen klagen.

Naast de leuke fragmenten zitten er ook een hoop kinderachtige en flauwe scènes in. Nu is daar nog wel doorheen te komen, mits de rest vermakelijk is, maar dat vond ik dus niet altijd het geval. Jammer genoeg was deze komedie niet helemaal waar ik op hoopte. Op zich zou ik het origineel best nog wel willen zien, maar ik moet zeggen dat dit vervolg daar niet direct tot uitnodigt.

2*

Dit vervolg op Every Which Way but Loose is meer van hetzelfde, en iets minder goed dan de voorganger. Het blijft wel een sympathieke mix van americana, countrymuziek, vechtpartijen en apenhumor... Vooral aan de humor wordt meer tijd besteed. Clyde heeft de slechte gewoonte aangenomen om in politiewagens te schijten. Eind jaren 70 werden veel van dit soort films gemaakt ... herinnert me aan de familiale zondagnamiddagen bij mijn grootouders.