Mujeres al Borde de un Ataque de "Nervios" (1988)

Net gezien en ik verwachtte er veel van aangezien ik Todo sobre mi Madre een prachtfilm vond maar Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios is me net iets te veel verwikkelingen en toevals- en plotdingetjes. Het betekent trouwens niet dat er geen plezier aan te beleven valt, in tegendeel. Sommige details zijn geweldig en de dialogen zijn vaak ook grappig en geniaal. Maar het is te ongelijkmatig en door alle verwikkelingen te soapachtig (maar dat is niet het goeie woord want alle verwikkelingen worden juist ook weer zo grappig overdreven uitgewerkt dat het geen recht doet om het te vergelijken met soaps) om het echt een goeie film te vinden.

In Todo sobre mi madre en Hable con ella valt Aldomovar op om zijn fraaie melodrama's met soms bizarre personages. Die bizarre personages zitten ook in Mujeres al borde de un ataque de nervios. Maar een melodrama is dit bepaald niet. Dit is een campy zwarte komedie over gekte en obsessies. Veel erg grappige situaties en spitse dialogen en details (zoals figuranten) die ook heel grappig zijn. Dit alles in felle kleuren. Totaal over de top. En oh zo leuk. Het wordt tijd dat Aldomovar met zijn verkregen roem weer eens een comedy maakt als tegengif voor de vaak afschuwelijke Hollywood-comedy's.

Let ook op de bijna onherkenbare, nerdy Antonio Banderas.

Toffe film.

4.0*

Sitcom comedie's die Billy Wilder beter beheerst, het begin is wat traag , maar na een half uur wordt het interessanter

Film wordt beter in de loop van het verhaal, maar scenario is te zwalkend, helaas. Maar Pedro Almodóvar bewijst hiermee toch dat ie veel in zijn mars heeft. Antonio Banderas in de rol van watje is leuk om te zien. 3.5*

Ah, nog steeeeeeds niet gezien. Waar kan ik die vinden in NL?

Almodovar op zijn best! Leuk dat ik nu ik bijna zijn hele oeuvre gezien heb, toch nog stuit op een meesterwerkje als dit (al had ik het, gezien de veelzeggende titel, wel een beetje verwacht )

Alles wat Almodovar tot een van mijn lievelingsregisseurs maakt, zit in deze film: een heerlijk, compleet overdreven verhaal waarin geen enkel kliché wordt geschuwd (in tegendeel: ze worden triomfantelijk door de grote poort binnengehaald! ) maar dat tegelijkertijd bruist van zuiver originele creativiteit (de unieke Almodovar-mix: alles waarvan je denkt dat het gaat gebeuren, gebeurt ook, maar op zo'n onconventionele manier dat je toch iedere keer weer verbaasd achterblijft!), een verhaal dat zich afspeelt in een wereld die geregeerd lijkt door histerische maar ijzersterke en alles dominerende vrouwen (de rol van Antonio Banderas in deze context is dan ook absoluut hilarisch), een wereld die vrij normaal begint, maar langzaam maar onherroepelijk ontspoort naarmate de film vordert. Het camerawerk is bovendien zoals steeds briljant en de muziek al evenzeer (al meteen in de begingeneriek trouwens).

Een puike 4.5*, maar ik wil de film absoluut zo snel mogelijk opnieuw zien, en wie weet kan hij dan nog wel een trapje omhoog.

Grote chaos, deze film. Zowel qua plot als qua genremix. Western, klucht, suspense, komedie, slapstick en soap komen voorbij en Almodovar past zijn stijl voor elke scène aan. Daarmee kleurt (!) hij enerzijds binnen de lijntjes van elk afzonderlijk genre maar in context van elkaar vliegen de eigenzinnige scènes je om de oren. Leuk.

Helaas kan ik wat minder met de kleuren. Telkens dat geforceerde rood en blauw, voor mij leidde het alleen maar af.

3,5*

Niet de sterkste film van Almodóvar; een beetje te chaotisch en overdreven. Maar wel amusant.

Sommige mensen waarderen die chaotische taferelen juist....

heerlijke almodovar...humoristisch, chaotisch, overdreven acteerspel en verhaal, prachtige kleuren en toch wel kitscherig

geweldige film, heb de hele film lang met een grijns op de bank gezeten

Hoeveel lol kan je wel niet hebben met een kan gazpacho?!

Ik ben absoluut geen Almodovar fan ( vooral Todo Sobre mi Madre is een vreselijke bedoeling), maar omdat Volver best wel goed uit de verf kwam en deze film hoog aangeschreven staat op vele filmlijsten kreeg ik ineens de drang om deze film te bekijken. Ik dacht eerst, waar ben ik nu weer aan begonnen?

Eenmaal het appartement van de hoofdrolspeelster vol begint te druppelen met apart volk, was er echter geen houden meer aan. Wat een heerlijke, gezellige, hysterische, charmante en bovenal grappige film van Almodovar! Gelukkig heeft Almodovar deze keer geen melodramatische insteek als vertrekpunt genomen voor zijn verhaal en kunnen wij naar hartelust lachen om veel lichtvoetige, elkaar opeenvolgende rampspoed!

Ik kwam bv. werkelijk niet meer bij toen het preutse meisje ( wat een typisch gezicht ook! ) onder invloed van de gazpacho, in haar slaap, helemaal opging in haar wildste fantasieën. Vooral die fantastische reactie van ik meen Pepa maakte dat moment helemaal af: Die zullen we maar gewoon lekker laten slapen!

Het slotakkoord had nog wat meer mogen exploderen i.p.v. met een sisser af te lopen. Maar, wat heb ik mijzelf onverwacht mee laten voeren naar een leuke wereld, met veel leuke, jaloerse en idiote ( vrouwelijke ) personages! Het voelt allemaal ontzettend theatraal en toneelachtig aan, maar er schuilt een zekere mate van herkenning in de film die hem onweerstaanbaar maakt. De beste film tot dusver die ik van Almodovar heb mogen zien. Een dikke 3,5*

geniaal

Sfeervol filmpje die even de tijd nodig had om warm te worden, maar eenmaal warm prima gekruid is.

Typisch Almodovar product, al zeg ik dat op basis van zijn latere films. Kleuren spatten van het doek, vrouwen die centraal staan (1 in het bijzonder). Hij ziet weer ruimte voor een travestiet. Het is een film die op papier dramatischer is dan een film van Douglas Sirk of het in de film voorbij komende Johnny Guitar, maar op het scherm is het eigenlijk alleen heel komisch. En in feite is ook dit weer een grote klucht. Dit kan je negatief of positief uitleggen, net hoe je smaak is. Maar wat houd ik van zijn films zeg. Heerlijk om naar te kijken. Vermaak ten top. Vind al zijn films goed en meestal betekent het bij hem ook gewoon 4 stevige sterren. Vond misschien alleen All About my Mother iets beter.

Ik vind dit tot nu toe de leukste Almodovar die ik heb gezien(ben ze chronologisch aan het volgen). Dit komt mede dankzij het uiteraard weer zeer vreemde verhaal. Echter is het dit keer wel uitstekend uitgewerkt. De film betekende de doorbraak van Banderas, die echter volgens mij al 3 keer eerder met Almodovar heeft gewerkt in voorgaande films. De film bevat zoals gewoonlijk weer leuke typetjes en door de korte speelduur verveelt de film nergens.

Leuk!

3*

Goed dat dit nog geen negentig minuten duurde, anders hadden ze mij met een zenuwinzinking mogen afvoeren. De eerste vijf minuten waren best ok met alle jaren ’60 effecten en de bizarre en redelijk experimentele handelingen van de aanwezige personen. Vervolgens was het een kwartier redelijk en het laatste half uur was het niets meer of minder dan de Spaanse GTST. Het plot werd op den duur ronduit afgrijselijk. Het komedie aspect is volledig aan me voorbij gegaan. Mijn mondhoeken zijn nog geen millimeter boven mijn mond gekomen. Over de top kan goed zijn, maar dan wel toegepast in de juiste situatie. Hier gebeurt het helaas constant. Pedro Almodóvar mag dan een gevierd regisseur zijn, voor deze wanprestatie had men hem van mij mogen kielhalen.

Een geweldig leuke Almodóvar, en de beste film, die ik tot nu toe van de man zag.

Toen ik vooraf het verhaal las, dacht ik dat het twee kanten op kon gaan. Ik had op de één of andere manier het idee, dat dit geen middenweg voor mij zou worden en dat is achteraf ook wel gebleken. Gelukkig viel het kwartje de goede kant op. Wat Almodóvar hier doet, is een erg drukke film neerzetten, vol met typetjes, dialogen en vooral een hoop chaos. Hij mixed daarnaast diverse genres, maar de hoofdmoot is toch wel komedie. Het smaakt misschien wel net zo lekker als de Gazpacho van hoofdrolspeelster Pepa, al werkte dat daar letterlijk nogal slaapverwekkend.

Het deed me vaak denken aan een klucht. Kluchten werken echter alleen goed als de humor goed is, en dat is dik in orde. Ik heb toch een aantal keren goed moeten lachen om de situaties en de typetjes die voorbijkomen. Visueel is het ook mooi om te zien, omdat Almodóvar met zijn gebruikelijke felle kleuren en een heel warm en fijn geheel van weet te smeden. Ik vond het van begin tot einde uiterst vermakelijk en heb me geen seconde verveeld. Het heeft trouwens ook een heerlijk zomers sfeertje, wat ook erg aangenaam aanvoelt in deze uiterst koude dagen.

4,0*

Pedro Almodóvar is in staat om kleine details op een briljante wijze in zijn films te bewerken. Zijn karakteristieke stijl is inmiddels onmiskenbaar te herkennen. Zijn verhaal over liefde, relaties en de emancipatie van de vrouw berustte op uiterste toevalligheden, zat vol met intelligente hilariteit, maar had meer spanning kunnen gebruiken. Vooral Carmen Maura maakte indruk.

Zo nou kijk ik nooit meer naar een film van Almodovar....De man heeft het niet.Na een half uur uitgezet. Flauw absurdistisch verhaal,zonder pakkende humor, met lelijke onaantrekkelijke vrouwen die ik niet in hun dolores hoef te kijken.....Weg ermee.

de eerste keer dat ik naar de film keek ben ik in slaap gevallen. dus een tweede poging gedaan, maar de film kon mij echt niet boeien en heb hem dan maar afgezet. misschien is het gewoon mijn ding niet. ik zat mij voortdurend af te vragen : naar wat zit ik hier te kijken ?

Een bijzondere aparte kleurrijke leuke film!

Beetje tegengevallen, een drukke en hectische, soms stuurloze en oppervlakkige komedie. Het is wel een film met een goede cast en met soms geslaagde humor en dialogen, maar ik vond het weinig boeiend. Begin me af te vragen of de komedies van Almodóvar mij wel liggen, zijn eerdere komedies overtuigen me in ieder geval nog niet, terwijl ik films als Todo Sobre Mi Madre en La Piel que Habito wel erg geslaagd vind. De film heeft een hoop prijzen binnengehaald, maar het is niet mijn ding. 2,5*

Oej, oei dat wordt een Spaanse Top 100 zonder mijn nummer 2 en 5 van Almodovar (en wellicht ook 1 en 4 als de komedies je niet zo liggen) - blijft er nog wat over ??

Matig. Almodóvar zie ik liever drama's afleveren, want z'n komedies zijn niet mijn humor. De film lijkt ook eerder een slechte sitcom dan een bioscoopfilm. Bij series van twintig minuten is dat te doen, bij een film van 90 minuten past dat niet meer. Te absurd ook, die pas echt leuk wordt als het nog een paar gradaties erger wordt. Het einde (de pakweg laatste 20 minuten) gebeurt dit wel en zijn dan ook veruit de meest vermakelijke. Tot die tijd is het een chaotisch verhaaltje dat nooit echt leuk wordt en grappen die doodslaan, hoewel het soms wel zijn momenten heeft. Daarnaast is het allemaal wel kitscherig fel gekleurd zoals vaker bij Almodóvar wat ik echt niet mooi kan noemen. Lelijk eerder. 2,5*.

Gekke, om niet te zeggen absurde komedie, die echter nooit echt in idiotie vervalt en blijft boeien omwille van het nerveus, dartel gedoe van de acteurs, elk uitstekend in hun rol.

Film is ook goed omwille van beeldvorming, kleur, maquillage en laat ons maar samenvattend zeggen charme. Ook knappe muziek.

Absurdistische komedie die nooit de grens van het groteske overgaat, daar zit hem de kunst in van deze film. Doet aan het absurdisme van Monty Python denken, maar raakt ook aan de humor in films van Woody Allen. Let wel, je krijgt dus geen duidelijke grappen of onderbroekenlol voorgeschoteld. Onderhoudend, maar je moet er wel van houden. Hierboven wordt de film als GTST of sitcom bestempeld, maar dat is het dus juist niet, het is er eerder satire op.

Gazpacho en zenuwinzinkingen

Het is vreemd hoe het soms kan lopen. Zo rond het einde van 2009 - begin 2010 besloot ik me eens te gaan verdiepen in Pedro Almodóvar. Met Volver (4*) kreeg ik een uitstekende doop en ook Atame (3.5*) bleek me wel te liggen. Daarna stokte het opeens en het was pas gisteravond dat ik opeens nog eens zin kreeg om me aan iets van de Spaanse cineast te gaan wagen. Ik had nog Kika en deze Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios (wat een geweldige mondvol trouwens) liggen en drie keer raden met welke film is gestart ben.

En dan slaag ik me eerlijk gezegd voor het hoofd dat ik me hier niet sneller aan heb gewaagd, want dit is toch wel weer een degelijke film geworden. Ik moest er wel even inkomen trouwens, het is pas vanaf het moment dat een bijna onherkenbare Banderas op de proppen komt dat de film wat interessant wordt. De twee andere films van Almodóvar zitten me niet meer zo vers in het geheugen, maar dit lijkt me qua stijl wel dicht bij Atame te liggen met veel overdreven kleur en bizarre personages. Toch wel één van mijn persoonlijke favorieten was de Mambo taxichauffeur die verbazingwekkend niet door de regisseur zelf werd gespeeld. Ik had er mijn hand voor in het vuur willen steken dat hij dat was, hetzij een aantal kilootjes lichter. Soit, verder is dit een film waar je denk ik wel voor in een bepaalde mood moet zijn. Veel soapachtige taferelen met veel intriges en uiteraard overspel, een kan Gazpacho die iedereen knock-out krijgt en zowaar een stel terroristen. Het eindigt misschien allemaal wat met een sisser maar dat kan de pret niet deren.

Dat Spaans acteren, het is toch een stijltje apart. Veel weidse gebaren en veel drukte terwijl er eigenlijk niet veel aan de hand is. De telefoon vliegt hier letterlijk meerdere malen door de kamer, en dat is niet het enige ding in de film dat een proefvlucht onderneemt, en dat alles onder het goedkeurende oog van Carmen Maura. Leuk figuur en zeker in combinatie met María Barranco, de ietwat labiele beste vriendin, en een bijzondere sullige Antonio Banderas (toch wel weer een heuse ladykiller uiteraard) zijn er veel leuke scènes te ontdekken. Verder een film die toch al wel weer enkele jaren achter ons ligt, maar met uitzondering van een aantal tijdselementen (zo'n telefoonhokje) absoluut niet gedateerd aanvoelt.

Tof om eens gezien te hebben in ieder geval. Komt misschien iets te traag op gang om een echt hoge score te kunnen veroveren, maar ik zie het nog wel gebeuren dat ik dit eens met een herziening ga opwaarderen. Moet eigenlijk maar eens op zoek gaan naar wat meer van het oeuvre van Almodóvar, alles wat ik tot nu toe heb gezien (en nog heb liggen) is allemaal opgenomen van televisie.

3.5*

Vermakelijk, en af en toe geschaterd om de dialogen, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar het latere werk.

Aardige film waarin een actrice haar dag niet heeft als haar vriend het uitmaakt via de telefoon. Het duurt even voordat het verhaal goed op gang komt, maar hierna zijn de kluchtige situaties wel vermakelijk. Het helpt hierbij wel dat de film niet al te lang duurt. Kleurrijk in beeld gebracht en ook een paar mooie shots.

Bij vlagen wel aardige absurde klucht met een grappig vroeg rolletje van Banderas, maar doe mij de latere Almodovars maar..

Graag gezien. Ik prefereer dit boven zijn onevenwichtige melo drama's begin jaren 90. Knotsgekke verhalen, wirwar van verhaallijnen die op één of andere manier dan toch met elkaar te maken krijgen, mooie visuele vondsten (het dakterras als centrum van de handelingen, zwart wit in het begin als metafoor voor de playboy bv). Een speelse Almodovar die gewoonweg wil onderhouden met een eigen stijl en hoe een nationaal gerecht het geheim wapen kan uitmaken van een bende vrijgevochten neurotische vrouwen op het randje van een zenuwinzinking. Een allegaartje van ontrouw, liefdesverdriet, familieruzies en terroristen, Je kan dit bekijken als zijn Spaanse versie van de Hollywood soap opera’s