Jazz on a Summer's Day (1959)

Deze film moest ik in het verleden voor iemand opnemen, werd toen uitgezonden op de BBC en toen heb ik hem zelf ook maar bekeken. Maar ik ben zelf niet zo'n jazz-liefhebber alleen van Big Bands, swing, wat dan wel weer een subgenre van jazz is.

Geen vervelende documentaire overigens om te zien. Wat ging het daar weer lekker gemoedelijk aan toe in die tijd. Veel mooie beelden dan ook en de optredens van Anita O'Day, Louis Armstrong, ... zijn ook leuk. 2.0

Hoe perfect kan een sfeerschets zijn ?!

inderdaad!

prachtige film, en zeker een van de beste in zijn "genre".

Heerlijk !

Word ik goedgezind van

Een absolute must voor liefhebbers van Jazz, want enkele van de grootste jazz-artiesten zijn hier te zien op het top van hun kunnen. De meeste aandacht gaat uit naar Louis Armstrong en afsluiter Mahalia Jackson, maar vooral Anita O'Day maakt indruk met een geniale interpretatie van "Sweet Georgia Brown" en het onnavolgbare "Tea For Two" dat ze afsluit met een scat-duet met haar band. Gerry Mulligan (die nog steeds actief is!) blinkt uit met zijn saxsolo en Dinah Washington heeft veel plezier in een xylofoonduel.

Deze concertfilm is duidelijk op zijn best wanneer de camera gericht is op de artiesten, die met evenveel finesse als plezier hun muziek ten gehore brengen. Opvallend is hoe geïntegreerd de jazzscene is: blank en zwart treden als vanzelfsprekend met elkaar op. De beelden van het publiek zijn jammer genoeg slecht gemonteerd, want meestal is duidelijk te zien dat ze niet synchroon lopen met de muziek. Een storend element dat echter niet afdoet aan de muzikale kwaliteit van de vertolkingen.

Newport Jazz Festival editie 1958. Verslag in iets minder dan anderhalf uur en met de meeste screentijd voor Anita O'Day, Louis Armstrong en afsluitende act Mahalia Jackson.

Thelonious Monk, Sonny Stitt, Big Maybelle, Chico Hamilton, Dinah Washington, Gerry Mulligan, Chuck Berry e.a. komen ook voorbij.

Leuk beelden van al deze artiesten in 1958 en in kleur ook nog! 3 cameramannen, de optredens zijn wat statischer gefilmd dan we tegenwoordig gewend zijn. Voornamelijk close-up van de artiest of solist, maar om het allemaal net wat dynamischer te maken ook beelden van het luisterende en toekijkende publiek. Keurig op stoeltjes toen nog, al wordt er wel degelijk op de plaats geswingd. In de avond zowaar nog wat dansers. Hele vroege festivalregistratie, leuk om eens te zien hoe het er op zo'n festival er aan toeging in 1958. En qua line-up natuurlijk een leuke mengeling van alles wat, inclusief gospel en rock 'n' roll.

Hoogtepunten: Tea for Two door Anita O'Day, Dinah Washington en Louis Armstrong.

De film voelt als een jazz-versie van Woodstock en is een fijne registratie – soms van de muzikanten en soms van het publiek of de activiteiten bij het festivalterrein zoals zeilraces en een kermis – van nog fijner muziekspel op het jazzfestval in 1958. De film geeft zo een fraai tijdsbeeld van Amerika waarbij tegelijkertijd aardig wat jazz-grootheden de revue passeren. Waarschijnlijk is de gospelzangeres Mahalia Jackson een favoriet van de organisator en/of regisseur of misschien wel vooral van het gemengde publiek (volgens Malcolm X is Mahalia Jackson "the first Negro that Negroes made famous") want zij sluit af en heeft meerdere nummers in de film (niet onterecht want wat een alles omverblazende stem heeft zij!); een favoriet van mij, Thelonious Monk, kreeg daarentegen maar een kort stukje in de film. Van de minder bekende artiesten vond ik Anita O’Day een leuke verrassing omdat zij de typische jazz-zangeres is zoals je die in rokerige clubs in films ziet. Gerry Mulligan vond ik een frisse wind in het jazz-idioom maar het ligt waarschijnlijk aan mij dat ik deze grootheid nog niet kende.

Een bijzonder mooi tijdsbeeld met heerlijke muziek.

Naast veel goede optredens van diverse artiesten blikt de camera ook veel rond in het publiek: we zien mensen eten, drinken, praten, lachen, roken, zoenen en dansen. Omdat vrijwel niemand zich bewust lijkt van de camera’s oogt deze film heel spontaan, heel fris. We zien mensen genieten in een zonovergoten park en dat is gewoon heel prettig om naar te kijken. Een beetje zoals je urenlang op een terras kunt zitten en voorbijgangers bekijkt.

De optredens zijn ook goed in beeld gebracht. Persoonlijk hou ik van lange shots, vooral bij muziek scenes, en dat heeft deze film volop. Zo kun je echt meekijken met de muzikanten, en opgaan in de muziek. Prachtige opening heeft de film overigens ook, met allemaal shots van golvend water en spiegelingen erin. Ik zag er een metafoor in voor de dynamiek van jazz.

Klein minpunt vond ik de montage halverwege, waarin we mensen in een huis zien dansen en feesten. Het geeft weliswaar de sfeer goed weer van een plaats die volkomen in het teken staat van jazz voor een weekend, maar sommige shots voelden geacteerd aan (de schuimende bierflesjes) en kwamen daardoor minder authentiek over. Geen idee of dit daadwerkelijk zo is, maar die scene paste minder in de film qua stijl.

Ik ben blij dat ik deze op het witte doek gezien heb (Louis Hartloper - Utrecht).

4*

Stiekem had ik hier bij willen zijn, maar ik lag nog aan de borst. Had andere zaken aan mijn hoofd.

Prachtige blu-ray release!

Het eind van de jaren 50 was toch wel zo'n beetje het toppunt van jazz. Het lijkt een beetje op de concertregistratie van Monterey Pop een decennium later.