Beat the Devil (1953)

Bijzonder amusante, luchtige, enigzins absurde comedy. De plot is tijdens de opnames bedacht. In eerste instantie zou het een thriller worden die ook nog eens kritisch was over kolonialisme, maar Huston verscheurde het script op de eerste dag en besloot een comedy te maken. Truman Capote werd binnengehaald om het verhaal ter plekke aan elkaar te schrijven. Het resultaat is een erg leuke film. Bogart lijkt veel plezier te hebben in zijn rol, evenals Jones en Lollobrigida. Leuke bijrollen ook van Robert Morley en Peter Lorre. 4*

Sprankelende komedie. Wat een top-cast ook. Humphrey Bogart en Gina Lollobrigida als een stel. Robert Morley (briljant), Peter Lorre (uiteraard goed), Ivor Barnard en Marco Tulli als bad guys zijn briljant.

En dan natuurlijk de uiterst charmante flapuit en droomprinses Jennifer Jones. Wat een prachtrol.

Het script is gewaagd. "offbeat noir satire" las ik ergens, het zit vol grappen, en vooral in de gesprekken en gaat zo snel dat ik een relatie met Arsenic and Old Lace kan ontdekken, dit is alleen weirder. Zelfs partnerruil wordt besproken, en uitgevoerd (sic!). Truman Capote en John Huston schreven samen het script.

Enorm fijne avond gehad, en ik denk, dat bij herziening, gezien de subtiele humor, er nog wel wat bij kan komen.

Bijzondere Film... 4*

Een droomcast, geweldige absurde humor, een script mede geschreven door Truman Capote. Dat kan toch niet meer misgaan? Nee, dat kan inderdaad niet bij Beat The Devil.

Vooral de rol van Jennifer Jones vond ik geweldig. Bogart, Lorre, Morley, Tulli, Barnard en Lollobrigida spelen allemaal niet minder dan briljant, heerlijke film. 4*

Mee eens! Prima te volgen, grappige type's etc.. (leuke rol van jennifer jones) Ook zeker 4*

Ondanks dat ik de film gisteren zag kan ik er eigenlijk nauwelijks over oordelen. De dvd liep op het begin twee keer vast, waardoor ik ruim 10 minuten gemist heb. Daarbij bleek het ontbreken van enige ondertitels hier voor de verandering erg lastig te zijn. Mijn Engels is niet slehct, maar al die aangezette accenten, het vrij hoge tempo van de gesprekken plus de ook al niet duidelijk sprekende Bogart zorgden ervoor dat ik maar erg weinig van het verhaal en de dialogen meekreeg. Althans, op het begin. Op de helft ging het wel beter, maar toen was het eigenlijk al te laat. Als er op zijn minst Engelse ondertitels op gestaan hadden dan had dit probleem er niet hoeven zijn.

Wel leuk vond ik het acteerwerk. De acteurs leken allemaal schik in hun rollen te hebben. Vooral de bad guys waren hier goed te genieten. Ook geweldige koppen hebben ze voor die rollen gecast. Bogart had in mijn ogen echter wel wat minder schermtijd dan alle andere personages, ondanks dat hij de hoofdrol heeft.

Maar ik geef maar geen cijfer. Ik moet deze film nog later eens onder betere omstandigheden kijken. Wachten is op een dvd met ondertitels.

Tja, wat valt er over deze film te zeggen. Ik vond het maar een rommeltje. Er schijnt een verhaal in te zitten, maar als als dat er al inzat heb ik het in ieder geval niet echt kunnen ontdekken. Te veel flauwe humor en Peter Lorre kan ik nog steeds niet waarderen in een komische rol. Bogart was de reden dat ik deze film kocht maar hij had beter bij de film noirs kunnen blijven. 1.5*

Hetzelfde bij mij: ik verzamel de films van Bogart, of ze nu goed zijn of niet. Ik bewonder hem.

Of tot hij op tv komt natuurlijk, zoals gisteren het geval was.

Ik kan de film nou beter beoordelen. Handig is het wel om van te voren te weten dat het inderdaad het script verscheurt is en dat er veel geïmproviseert is. Het is soms haast een vakantiefilmpje van de acteurs. Het heeft allemaal iets onbekommerds, iets relaxed. Van het verhaal kan ik eigenlijk helemaal niks maken. Het heeft iets met uranium te maken, maar meer kon ik nauwelijks volgen. Daaraan herken je weer het verscheurde script. Volgens mij heeft niemand de moeite genomen om het werkelijk te herstellen. Truman Capote heeft vooral onwaarschijnlijke dialogen geschreven, die bij vlagen geestig zijn, maar stiekem nergens op slaan.

Doordat de acteurs het zo naar hun zin lijken te hebben, komt het echter allemaal pas echt leuk over. De bad guys zijn geweldig, met name Lorre, wiens typetjes ik altijd kan waarderen. Ik meen me te herrinneren dat Bogart hier minder in vorm was, maar dat valt mee. Hij speelt zijn rol ook leuk, al scheen hij niet tevreden te zijn geweest over de film. Een meesterwerk is het absoluut niet. Daarvoor is het te, tja, te leeg, maar het kijkt wel aardig weg.
3*

Het verhaal rommelt aan alle kanten maar neemt niet weg dat de film lekker wegkijkt. Kijk altijd met veel plezier naar Humprey

Ontzettend leuke film. Het verhaal springt alle kanten op, maar dat werkt eigenlijk in het voordeel. Heerlijk. 4 sterren.

Gedateerde, maar wel leuke komedie. Vooral het verhaal is bijzonder goed uitgewerkt. Ik wilde de film ooit graag zien aangezien Lollobrigida een van mijn favoriete actrice's is. Daarom bekeek ik de film eigenlijk maar voor hij was niet teleurstellend. Van Bogart ben ik absoluut geen fan, persoonlijk heb ik niks met deze acteur. Maar alsnog was de film gewoon goed. Het einde is trouwens geweldig. 3,5.

Hier kon ik echt helemaal niks mee. De plotomschrijving wekte de indruk dat dit nog wel eens spannend zou kunnen worden, maar zelfs een doldwaas ritje naar Afrika zat er niet in. Het verhaal is even stuurloos als het schip waar de hoofdpersonen mee op reis zijn. Beat The Devil barst van de oninteressante dialogen. Zelfs Humphrey Bogart weet niet te imponeren. Alleen Peter Lorre en die gekke Britse majoor voegen nog ‘iets’ toe. Nee, dit is een erg flauwe, saaie en bovenal amateuristische bedoening. Wat een oeverloos gezever.

Een handvol sterren plus een ervaren regisseur plus een op zich aardig verhaal. Niet te bevatten dat het eindresultaat zó ondermaats is. Ergens onderweg moet het mis gegaan zijn, waardoor het erop lijkt dat John Huston niet goed meer wist of hij nou een misdaadfilm wilde maken of een komedie. Hoe dan ook: het is vlees noch vis. Zonde van de tijd.

Ken je die mop van die twee Belgen die naar Afrika gingen....? Nou, die gingen niet of in het geval van deze film kwamen niet ver. Trouwens die Belgen waren Duitsers, Engelse en Amerikanen. Snap u het nog? Nee... nou ik ook niet en ik vraag me af of de acteurs en actrices in deze film er wel iets van hadden begrepen. Regisseur John Huston had op weg naar Ravello het script verscheurd, zodoende was er dus geen film. De cast was dit niet verteld, en of die het erg vonden was ook maar een vraag! Want deed de film mij overkomen alsof ik naar een ​​betaalde Italiaanse vakantie voor sterren zat te kijken, na wat leeswerk blijk ik er nog niet eens zo heel ver naast te zitten. Ze moeten het heel gezellig hebben gehad. Oh en tussendoor moest er natuurlijk nog wel geschreven en gefilmd worden aan deze... komedie (wat de grootste grap moet zijn geweest)

Typisch Huston-vehikel als een soort van filmische Hemingway.
Een avontuurlijk verhaaltje wordt gekoppeld aan menselijke spanningen en relaties.

Best vermakelijk maar de accenten van de Italianen zijn irritant en nep en de dames en heren vliegen wel erg snel van relatie naar relatie.

Een onnozele low-budget farce waarin Bogie en zijn cronies elkaar de oren van de kop kletsen. Peter Lorre begint steeds meer op Churchill te lijken en vormt samen met Bogart het enige lichtpuntje in deze mislukte poging tot humor en sensatie. Zowat elke andere acteur levert een slechte tot rampzalige prestatie af; vooral de vrouwen zijn doorlopend schuldig aan overacting. Het magere verhaal slabakt non-stop en ik was op verschillende momenten nagenoeg in slaap gedonderd. Ergens zie ik potentieel in dit soort kluchtige avonturenfilms, maar hier getuigt de uitvoering van een zodanige onkunde dat elk sprankeltje hoop direct wordt vermorzeld. Veel blabla, weinig actie. Huston is er op de één of andere manier in geslaagd om de Italiaanse streek op de meest mottige manier in beeld te brengen. Sfeer/ambiance is minimaal en het geheel voelt leeg en ongeïnspireerd aan. Mijden als de pest.

Een beetje avonturenfilm, een beetje misdaad, maar Beat the Devil is vooral een hele aparte komedie. Geregeld lijkt het alsof iedereen maar wat doet, de scenarioschrijver niet in het minst dus als ik daarna lees dat veel geïmproviseerd werd verbaast dat niets. Ze zullen wel lol hebben gehad bij het filmen. Neem die hele sequentie bij de Arabieren, waarbij ze uiteindelijk ontsnappen dankzij een crush van hun leider op Rita Hayworth? En zo zijn er wel meer dingen die tussen flauw en bizar in zitten.

Toch vond ik het ook wel wat hebben, misschien wel dankzij de landerigheid en de vreemde dialogen en onlogische verwikkelingen. De acteurs lijken het allemaal niet zo serieus te nemen maar er wel plezier in te hebben. Jennifer Jones vond ik nog het leukst in haar rol van overspelerige fantast. Het dik aangezette personage van Lollobrigida vond ik ook wel te pruimen en ze doet natuurlijk ook geen pijn aan de ogen. Ze stoot nog flink haar hoofd trouwens als ze flauwvalt op het eind.

Van de mannen is Bogart zijn relaxte zelf, hij hoeft niet erg diep te gaan. Zelfs zijn sprintje voor de vrijheid doet hij op z'n elfendertigst. Hij doet op zich weinig verkeerd maar interessanter zijn de bad guys die zoals iemand al opmerkte prima gecast zijn, al zien ze niet erg vervaarlijk uit. Dat kleine majoortje met z'n verwilderde blik en nazi-sympathieën was wel de meest vreemde van het clubje. En Lorre hoeft alleen maar aanwezig te zijn om toch z'n stempel te drukken zo lijkt het.

Nogal rare film dus, niet echt goed maar toch ook weer niet helemaal zonder kwaliteit, en als je er voor in de stemming bent best vermakelijk. Als je zin hebt in een pakkende noir-thriller met intelligent plot of sprankelende avonturenfilm kun je deze beter overslaan.