Leningrad Cowboys Go America (1989)

De films heb ik nooit gezien, maar ik weet wel dat er in de jaren negentig een soort 'rage' was over dat koor met die superlange Elvis-kuifen

Dit was helaas niet best. Veel te veel flauwe humor. Maar het was ook geen ramp.

1* voor de vetkuiven, maar verder toch echt verre van grappig en zelfs voor zijn korte speelduur nog behoorlijk saai.

In The Movie Book van Phaidon staat bij Kaurismäki een shot uit deze film en het zag er wel heel tof uit. Ben echt benieuwd hiernaar.

De Leningrad Cowboys is "gewoon" een band die grotendeels covers spelen met een grote dosis humor. Ze hebben een tijdlang opgetreden met het Russische Rode Leger koor.

Leningrad Cowboys go America heb ik al vaak gezien en ik blijf me een breuk lachen. Misschien dat mij, als halve Finse, die humor beter ligt. Maar hoe dan ook, ik blijf de film én de Leningrad Cowboys top vinden. Nu wil ik graag de film op DVD hebben.

Jeetje, wat een ontzettend lage scores hier! Ik vond het echt een heerlijke film, heb me geen moment verveeld. Kaurismäki heeft stijl en humor valt hem ook niet te ontzeggen. Dikke 4/5

Gisteren weer eens gezien en weer genoten. Blijft leuk absurdistisch. En nog droger dan de Sahara! Wat weinig mensen hier hebben deze film gezien en/of gewaardeerd???

Waarom deze film trouwens nog niet in Nederland op dvd is verschenen????

Het viel me trouwens nu pas op dat Jim Jarmusch ook een klein rolletje in deze film heeft!

Typische Kaurismaki film, kurkdroog en hilarisch Ik had liever nog net iets meer inhoud gehad, maar het blijft wel een leuke film met een heel hoog wtf-gehalte. Persoonlijk vond ik het eerste liedje verreweg het beste dat in de hele film werd gespeeld - dat was ook een beetje zonde - die rockabilly en country uitstapjes lagen me niet zo.

Viel me een klein tikkie tegen, na minimeesterwerkjes als Ariel, Calamari Union en Shadows in Paradise. Het gegeven is hilarisch, en met name de stille composities (shots met de bandleden in een of andere groepsopstelling, bijvoorbeeld op het strand) zijn geniaal. Maar Kaurismaki drijft zijn droge humor te ver door. Hij laat zijn karakteristieke subtiliteit varen, en dat vermindert het effect van de film. Erg leuk, maar had veel leuker kunnen zijn. Let trouwens op de cameo van Jim Jarmusch, met wie Matti Pellonpaa het volgende jaar zou samenwerken in Night on Earth.

Vanwege de geweldige Kaurismaki box die gisteren op de mat viel, eerst het eerste deel van zijn Leningrad Cowboys trilogie maar gekeken. Dat waren namelijk de films die mij niets zeiden. Inmiddels een beetje ingelezen, maar de Lenigrad Cowboys zijn toch wel een erg geestig project van Kaurismaki eigenlijk.

Lekker droog was dit zeg. Heb al een aantal keer gelezen over de afkeer van Kaurismaki van Hollywood lopende band werk. Een wereld van verschil is dan ook zijn aanpak. Geen geforceerd geestige dialogen of overdreven hoe-zijn-we-hier-nu-weer-in-verzeild-geraakt situaties of andere kunstgrepen, omdat het publiek vermaakt moet worden. Nee, het is een maffe redelijke straight-forward roadmovie geworden, waar een blik veel meer zegt dan de snelle dialogen van een team scenarioschrijvers.

Het is een zeer sympathieke film, die ondanks de af en toe erg flauwe (maar dan wel in de goede zin van het woord w.m.b.) humor, nergens doorslaat of uit de bocht vliegt. De toon blijft prettig. Kaurismaki weet in zijn visuele stijl ook goed samen te werken met zijn kleurrijke personages. Eigenlijk is het enige dat ik op de film aan te merken heb, dat het niet echt bijzonder wordt. Het blijft op een gegeven een beetje hangen in het reperterende gegeven van optredens, verder trekken, niets doen en weer opnieuw.

Maar goed, dit is in elk geval ook een erg aangename film van een zeer geestige regisseur. 3,5 sterren.

Volgens mij was dit de meest succesvolle film van Aki Kaurismaki. Zelf vind ik het maar een heel matige film en ook erg saai. Een roadmovie over een maffe Finse band die naar Amerika gaat. Doet me ook wel veel denken aan de Bluesbrothers. Maar die film heeft wel een interessanter verhaal.

Wat een verhaal is dit zeg. Aki Kaurismäki heeft aparte humor, die ik meestal wel kan waarderen. Zo ook hier gelukkig, al is het ook weer niet zo dat ik op de grond lach van het lachen.

Neem alleen al de eerste aanblik van de 'Leningrad Cowboys' met hun zwarte opvallende kuiven en je weet vanaf de eerste seconde dat je dit gelukkig niet al te serieus moet nemen. Inhoudelijk stelt het allemaal niet heel veel voor en ondanks dat het soms wel wat inzakt, blijft het regelmatig leuk. Soms is het zo droog, dat de humor pas enkele seconden later doorkomt. Soms slaat het helemaal nergens op en soms is het ook best flauw, maar gelukkig blijft het de grootste gedeelte van de tijd vermakelijk.

Ik moet zeggen dat de muzikale nummers van de mannen soms nog best goed waren. Sommige nummers waren duidelijk minder en het is jammer dat de kwaliteit niet altijd even goed was, anders was het wellicht nog een stuk beter geweest. Het is zeker niet de beste Kaurismäki, maar het nodigt mij in ieder geval zeker uit, om ook de rest van deze maffe trilogie te gaan bekijken.

3,5*

Gelukkig heb ik hem nu in een prachtige Kaurismäki-box. Ik blijf dit zijn beste film vinden. De muziek is ook goed te behappen!

Leuk maar had leuker kunnen zijn als ze meer van die Russische hoempa muziek zoals het eerste nummer hadden gespeeld. Er had ook wel meer droge humor in mogen zitten zoals toen de deur van de auto werd opengetrokken en er een berg bierblikjes uitrolde.

Mede dankzij de korte speelduur toch wel leuk als tussendoortje -> 3,0*

Wat een heerlijke film is dit toch. Geweldige droogkomische reis door de Amerikaanse muziek. Soort verknipte variant op de Blues Brothers. Unieke film en vibe.

Dikke 4!