Ikimono no Kiroku (1955)

Volgens mij staat de titel hier fout vermeld. Moet het niet 'Ikimono no Kiroku (I Live in Fear) zijn? Die titel dekt ook nog eens de gehele lading van de film....

Over de film.....

Een krachtig statement tegen de atoombom! Kurosawa verwerkt zijn angst en afkeer met betrekking tot vernietigingswapens in dit prachtige drama over een liefdevolle, oude man en zijn gezin dat voor een groot deel uit geldwolven bestaat. Kurosawa's 'vaste' cast is weer in zijn element....zo is Shimura weer te zien, nu als een 'rechter' met een schuldcomplex en geeft de jonge Mifune een krachtige tour-de-force weg als de liefhebbende koppige oude man, die alles doet om zijn gezin voor de Bom te behoeden..terwijl dit gezin alles doet om hem te dwarsbomen.

Mooi verteld, sterk geacteerd en mooi geschoten....4 sterren

Kurosawa moet wel erg met 'de Bom' bezig zijn geweest in zijn leven. Naast 'I Live In Fear' maakte hij ook 'Rhapsody in August', een film over de nasleep van de atoombom. Ook In 'Yume' verwerkte Kurosawa dit thema in twee segmenten.

Ik vind deze Kurosawa een stuk onevenwichtiger dan ander werk van hem.

Toshirô Mifune vind ik in deze film overdreven zielig.

Zijn angst voor 'de bom' wordt op een erg simplistische manier overgebracht.

Bovendien, het gezeur van de familie om de bezittingen is net een toneelstukje.

Geen slechte film, maar voor Kurosawa's doen beneden niveau. Toch 3 sterren.

Niet de beste Kurosawa, maar toch een behoorlijk boeiende film. Interessant als tijdsbeeld ook. Ik denk dat deze film veel zegt over het Japan in de koude oorlog en 10 jaar na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki.

Ik ben niet helemaal kapot van de uitwerking van de familieverwikkelingen. De kinderen blijven nogal kleurloos.

Ik vond vooral het laatste half uur sterk. Fascinerende neergang van Kiichi. En de eindscene is een plaatje.

3.5*

Toshirô Mifune, Takashi Shimura

En de angst van de atoombom. Misschien moet je bewust in die tijd geleefd hebben om dat volledig te kunnen realiseren.

Ik krimp nog steeds ineen als ik die straaljagers laag HOOR vliegen.

Dat beeld is dus een 5* voor mij.

Naast dat rechtbankdrama met een enorm twijfelende Takashi Shimura. Die twijfel van hem, en het humane besef, dat je NOOIT een keer de JUISTE beslissing kunt nemen, is een vrij uniek uitgangspunt voor een film.

Dat juist Akira Kurosawa, die overigens uncredited is gebruikt door lijkepikkers als Leone, vind ik vrij triest. Dat maakt zijn hele oeuvre vrij triest eigenlijk. Van het geld dat hij had MOETEN betalen, had Akira weer een aantal films van kunnen maken.

Geldt niet voor deze film, maar de gedachte eraan kwam ineens in me op. Voor Yojimbo geldt het.

Deze relatief onbekende Kurosawa heeft me positief weten te verrassen!

Hoewel het nu niet meer al te actueel is, vond ik de atoomboom, en de angst daarvoor, als onderwerp erg interessant. Bovendien wordt dit uitgangspunt in I Live in Fear op unieke wijze uitgewerkt.

Mifune is echt van alle markten thuis, zo blijkt hier. Hij zet de paranoïde Kiichi Nakajima fantastisch neer. Sowieso een bijzonder personage. Aan het begin van de film is duidelijk dat de oude Nakajima een grote angst voor de atoombom heeft. Die angst blijft zich echter ontwikkelen en zorgt er uiteindelijk voor dat hij weinig eervol ten onder gaat. De scène waarin dat naar voren komt vond ik een geweldige afsluiter. Leuk ook dat de film begint en eindigt met de oude, vertrouwde Takashi Shimura. Die man blijft een kenmerkende kop hebben die het altijd goed doet.

I Live in Fear kent voor mij de ingrediënten die dit politieke familiedrama een genot maken om naar te kijken: Toshiro Mifune, Takashi Shimura, een perfecte speelduur en een interessant uitgangspunt. Enige minpunt is misschien dat ik me zo niet erg veel uitzonderlijk mooi geschoten scènes voor de geest kan halen. De eindscène maakt echter veel goed. 4.5*

Een goede Kurosawa, die het niet haalt bij zijn betere films, maar de man heeft zoveel klasse, dat zelfs een iets mindere film van hem, nog steeds een bovengemiddelde film is. Er zijn maar weinig regisseurs, bij wie ik dat kan zeggen.

Een aardig onderwerp hier, dat in die tijd zeker in de hoofden van sommige Japanners moet hebben gespeeld, want als er een atoombom op je land is gegooid, kun je daar best schrik van hebben. Toshirô Mifune speelt weer eens de hoofdrol, maar vond ik deze keer soms net iets minder overtuigen. Takashi Shimura is wel weer erg goed, maar heeft een iets kleinere rol.

De ontwikkeling die het hoofdpersonage doormaakt is wel goed overgebracht. Ik vond de familierelaties soms wat achterblijven en dat zijn net van die punten waardoor het geheel mij soms net wat minder deed, dan normaal. Wel en erg sterk laatste kwartier trouwens, met een prachtig einde.

Als je van de films van Kurosawa houdt, moet je deze toch ook zeker proberen zou ik willen zeggen.

3,5*

Fantastische poster.

Kurosawa en de H-bom

Grappig eigenlijk hoe een gebeurtenis in de geschiedenis kan resulteren in twee compleet verschillende ideeën. De aanval op Hiroshima en Nagasaki lag nog vers in het geheugen van de mensheid en ongeveer een 10 jaar later werden zowel Godzilla alsook I Live in Fear geboren. De ene ging over een door radioactiviteit gemuteerde hagedis die vernieling zaait in Japan, de andere over een oude man die in angst leeft voor een komende kernaanval en vastbesloten is om aan zijn doembeeld te ontsnappen.

Godzilla werd een gigantisch succes en kreeg talloze sequels terwijl I Live in Fear werd beschouwd als een mislukking en financieel een flop werd. Kurosawa was echter trots op wat hij had gemaakt, hij zou het thema later nog eens bezoeken in onder andere Rhapsody in August, maar persoonlijk vind ik het toch ook één van zijn mindere films. Het lijkt me sowieso het soort thema waar je zelf mee in aanraking moet zijn gekomen, een gevoel dat ik bij Dr. Strangelove ook al had, en ik heb Kurosawa dit soort familieperikelen al beter weten vertellen. Nu ligt de focus vooral op Kiichi en blijft de rest van zijn familie wat onderbelicht. Kurosawa weet echter naar het einde toe erg veel goed te maken. Zo zorgt het afbranden van de gieterij voor een geweldige scène (Kiichi die eindelijk lijkt te beseffen wat voor schade zijn acties aanrichten) en is het slot in het psychiatrische ziekenhuis een heerlijk staaltje cinema. Dat eindshot van Harada en Asako die elkaar kruisen op de trap is de regisseur op zijn best in ieder geval.

Beetje vreemd wel dat Kurosawa ervoor kiest om de rol van Kiichi, een oude man van 70 jaar oud, door Toshirô Mifune te laten spelen, een man van 35 jaar oud. Mifune is gelukkig wel een acteur die dat nog tot een goed einde weet te brengen, maar hier en daar is hij toch net iets te karikaturaal naar mijn zin. Al is het laatste halfuur ofzo wel echt weer bij het beste dat de man al in zijn carrière heeft getoond. Bij films van Kurosawa waar Mifune in meespeelt wordt wel eens gemakkelijk de rest van de cast vergeten. Niet geheel onbegrijpelijk, Mifune is natuurlijk van een ongekende klasse, maar bij I Live in Fear is toch ook Takashi Shimura als Harada van groot belang. Het is de enige naast Kiichi die wat diepgang krijgt en de twee delen nog een aantal leuke scènes. Sowieso qua sfeerbeeld ook wel een interessante film, ik begon het al warm te krijgen door gewoon naar de personages te zien.

Beetje wisselvallig allemaal. Zelfs een mindere film van Kurosawa blijft interessant om te zien, maar I Live in Fear nodigt niet direct uit tot een herziening en dat is iets wat ik bij de rest van zijn geziene oeuvre wel heb. Glansrol van Shimura, een bij vlagen heerlijke Mifune en een sterke climax zijn de grootste pluspunten aan I Live in Fear.

3*

Meer een film van het hoofd dan van het hart. Aan de ene kant van het spectrum om om te gaan met de atoombommen (Japan is nog steeds het enige land tegen wie die bom gebruikt is) heb je Godzilla, aan de andere kant deze I Live in Fear. Een kleine film, duidelijk gericht op de gewone Japanner en hoe deze omgaat met angst. Met angst en vluchten, of angst en ratio en maar blijven. Voor beide valt wat te zeggen. In ieder geval komen die ideeën redelijk naar voren. Net als de strijd tussen vader en kinderen die eerst gaat nog om liefde en bezorgdheid maar uiteindelijk om geld. Visueel aardig met soms prima beelden (zo'n shot in deep focus met een jonge vrouw voorop of mooie opvallende draaiende camerabewegingen of die twee laatste shots).

Maar als drama werkt de film een stuk minder. Zeker door Mifune in zo'n rol als deze te zetten. Ik vind hem als oude man nog niet eens slecht, mede door de goede make-up. Maar zijn blikken zijn nogal simplistisch en hij is sowieso een matig acteur op dit vlak (ik zie hem liever in een andere rol, iets dat hij wel goed kan). Daarmee is dit deel van de film erg mager terwijl dat juist het hart moet zijn. Ik geloofde Mifune eigenlijk nooit echt in zijn gedachten en dan houdt het snel op. Shimura is dan een pak beter. De goede punten overheersen en het tempo is prima dus nog wel een voldoende, maar wel de minste Kurosawa die ik tot nu toe heb gezien. 3,0*.