De film speelt zich af in een wereld die de onze zou kunnen zijn en lost daarbij de volgende vragen op: wat gebeurt er met iemand, wanneer deze zichzelf een derde oor aannaait? Wat kan een vlooiencircus werkelijk verstoren? En kan een karper verliefd worden op een boom?
Mooi gemaakt, dat valt meteen op. De geschapen wereld is expressionistisch en duister, er wordt knap door de decors gefilmd en de soundtrack is eigenlijk het enige vrolijke dat de boel opsiert. De nacht in de stad is geen fijne en de mensen die hem beleven lijken bijna vergeten door iedereen behalve zichzelf.
Het design van de poppen is helemaal naar de hand van de stad gezet. Ingevallen ogen, grote voorhoofden en bleke gezichten markeren de troosteloosheid van hun bestaan. De invulling van dat bestaan is al even troosteloos (de één houdt dode insecten, de ander speelt valse muziek op zijn trekzak en weer een ander heeft een hondencrematorium...), waardoor One Night in One City geen vrolijke film is.
Van de drie segmenten worden ze eigenlijk per deel leuker. Toch wordt de duisternij die de personages en decors uitstralen overschaduwd door een bizar soort humor, die eigenlijk niet bizar genoeg is. Op een vreemde manier blijft de film aandoenlijk, terwijl dit zo gemakkelijk een uitschieter had kunnen zijn richting de diepste krochten van de menselijke psyche (of die van een boom en een vis, zoals in het tweede segment).
Er bestaat een discrepantie tussen het uiterlijk van de film en de invulling ervan. Het oogt vreemd, maar had nog net een tikje vreemder moeten zijn.
Mooi geschreven Prudh en ben het 100% met je eens. Het vreemde leende zich inderdaad voor een hoop absurdisme en het had allemaal nét een tikkeltje meer mogen zijn, ook van mij. Visueel was One Night in One City zeer de moeite waard. Geweldig sfeertje en het donkere Praag wordt prachtig in beeld gebracht. Ik heb verder weinig toe te voegen aan je bericht, behalve dat ik een half sterretje meer geef.