Lymelife (2008)

9.0 op IMDB (100 stemmen)!

Hmm..

9.5 nu op IMDB (156 stemmen).

Krijg ik nu even zin om deze te gaan bekijken...

ik heb en zo sneak preview gezien ik moet eerlijk zeggen dat ik bezig was met iets anders.

dus deze keer zal ik eerlijke mening geven .

jullie hoort nog van mijn

ik snap er niets van ,was oke meer heb ik niet te zeggen

nu snap ik waarom ik ergens anders bezig was

voor mijn een vage 2.0

leuk losjes dramaatje met goede acteurs. (okay, met Alec Baldwin heb ik altijd wat moeite gehad) ik kom me in elk persoon goed inleven en ook het einde was goed. ik heb me vermaakt.

3.5

op imdb nu 1750 stemmen en een 7.7.

Prima acteerwerk in Lymelife, met uitzondering van een heel vervelende Emma Roberts. Wat een irritante persoonlijk, zij drukte voor mij soms echt een negatieve stempel op de film.

ik kan niet ontkennen dat ik me van het verhaal iets meer had voorgesteld. Als sfeerschets heel aardig geslaagd, maar op dramatisch vlak toch weinig origineel en diepgaand. Ouders in een relatiedip, vader die vreemd gaat, kinderen die zelf worstelen met volwassen worden; we kennen het wel inmiddels. Dit soort films werken vaak beter met wat bijtende humor er in, maar dat vond ik hier niet zo in terug, het kabbelt ondanks de probleempjes allemaal toch vrij gemoedelijk voort.

Jaren 70 sfeertje is wel aardig neergezet zonder al te geforceerd geknutsel en de winterse kilte geeft er net even iets extra's aan mee, maar spectaculair wordt het in visueel opzicht ook niet.. Helaas geen film geworden die me echt zal bijblijven uiteindelijk, maar desondanks best eens de moeite waard.

Deze variant op The Ice Storm en American Beauty is overwegend de moeite waard, vooral door de sterke dialogen en het degelijke akteerwerk. Vooral Baldwin is erg goed. Minpuntjes zijn het weinig originele script (we hebben dit al eerder en beter gezien) en het wat onbestendige einde. Neemt niet weg dat het een bovengemiddeld filmpje is. Geproduceerd door Martin Scorsese, overigens.

Hou wel van dit soort filmpjes. Een typische disfunctionele familie zoals we ze kennen uit Amerikaanse indies. Niet meer superorigineel, maar ik geniet er nog steeds van. Zoals Norma al zei een geslaagd sfeertje, versterkt door de winterse koude.

Ook wordt er prima geacteerd, zowat door iedereen eigenlijk. Vroeg me wel gelijk af hoeveel Culkins er zo rondlopen. Nu ja, die Rory overtuigt in ieder geval (ook al goed in Mean Creek).

Mooie prent, doet inderdaad aan The Ice Storm denken, maar net wat minder meeslepend. Niettemin een vlotte 3,5*.

Een op zichzelf sympathieke, maar gestilleerde, geroutineerde en voorspelbare tragi-komedie/coming-of-age verhaal over de ontbinding van de Amerikaanse witte middenklasse in de jaren zeventig. Ofschoon de beelden vol herfstkleuren er fantastisch uitzien gebeurt er op dramatisch gebied bitter weinig. Het is een veeg teken dat ik na twintig minuten al het gevoel had dat de film al een uur onderweg was. james_cameron heeft gelijk wanneer hij parallellen ziet met 'The Ice Storm' uit 1997; het verschil is echter dat Ang Lee als regisseur duidelijk meer in zijn mars heeft.

Een verhaal wat we al vaker hebben gezien en niet heel bijzonder uitgevoerd. Het is allemaal wel goed, maar het wat dieper van mij gemogen.

Wel opvallend dat de film zich eind jaren 1970 zou horen af te spelen, terwijl Rory Culkin het toch echt even over Lando heeft. Een personage uit The Empire Strikes Back die pas in mei 1980 uitkwam.

Heel aardige film over het worstelen met gevoelens, relationele spanningen en het zoeken naar genegenheid. Geen topper, maar beslist de moeite waard. Zeker door de mooie rollen van Rory Culin en Jill Hennessy.

Zoals al door anderen is opgemerkt toont de film qua thematiek enige verwantschap met The Ice Storm (1997), maar -zoals gauke terecht opmerkt- regisseur Derick Martini is helaas geen Ang Lee. Dat geldt trouwens voor de meeste hedendaagse regisseurs.

De mosterd haalde Derick Martini duidelijk bij American Beauty. Ook hier een blik achter de façade van een middenklassegezin. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, je weet wel.

Gelukkig is dit geen afkooksel. Deze prent bezit voldoende eigen smoelwerk. Lymelife ademt een leuke '70s vibe zonder te vervallen in stereotypen. Die vintage sfeer in combinatie met de bosrijke omgeving en het nogal slome tempo wekken iets rustgevends op. En dat is best knap voor een film over een ontsporend gezin.

Oh ja, er is ook nog een zijplotje over de ziekte van Lyme. Inhoudelijk voegt het niet al te veel toe (gelukkig), maar het past wel prima bij de lusteloze atmosfeer.

Verder kudos voor de cast. Culkin is best aandoenlijk als een soort halve loser zonder ruggengraat. Een leuk contrast met Emma Roberts ook. De rol van over-zelfzekere chick is duidelijk een kolfje naar haar hand. En Alec Baldwin is - tjsa - Alec Baldwin. Niet slecht, maar een echte karakteracteur zal hij toch nooit worden.

Film die rustig voortdobbert. Hier en daar een cynische noot. Ik hou er wel van. 3.5*

Verdienstelijk familiedrama, schatplichtig aan betere films als The Ice Storm, maar als tussendoortje goed verteerbaar door prima dialogen en acteerwerk, bovendien aardig in beeld gebracht. De facade van twee middle class gezinnen laat al snel barsten zien.

Behoorlijk wat referenties naar Star Wars via de slaapkamer van melkmuiltje Rory Culkin. Er zit inderdaad minstens 1 anachronisme in: het karakter Lando (Calrissian) zat pas in The Empire Strikes Back uit 1980 en de film speelt zich eind jaren 70 af. Kieran Culkin, die aanvankelijk helemaal de laconieke Roman in Succession lijkt maar toch meer emoties toont later, speelt de stoerdere grote broer die toch niet zo'n enorme bink blijkt te zijn.

Hoogtepunt in de film is wanneer de bom barst. Mooi om te zien hoe de karakters dan iets authentieks laten zien. Het geklungel van Rory met het duidelijk op experimenten uit zijnde buurmeisje waar hij op geilt wordt ook niet mooier gemaakt dan het is. Efficiente speelduur verder maar er gebeurt ook niet heel veel.