Max Manus (2008)

Inderdaad min of meer de Noorse variant op de Nederlandse film "Soldaat van Oranje" (die vond ik wel beter). Ook dit verhaal waargebeurde verhaal zit goed in elkaar en weet te boeien. Hetzelfde geldt voor de uitvoering die best fraai was en dat geldt zeker ook voor het visuele aspect inclusief Viktoria Winge. Van de cast had ik eerlijk gezegd nooit van gehoord maar ze speelden goed en overtuigend en dan met name natuurlijk de hoofdrolspeler Aksel Hennie als Max Manus. Al met al een goed en onderhoudend oorlogsdrama.

P.S. als je de tweede "M" wegdenkt uit de titelnaam dan krijg je een leukere filmnaam

Noorwegens nationale held.

En met de nationale held kan je natuurlijk niet zo maar een loopje nemen. Dus is het verhaal tamelijk traditioneel, volgt de werkelijke gebeurtenissen vrij nauwkeurig en zeker zonder opvallende opsmuk of romantisering. De wat moeilijkere vraag die het verhaal oproept - is het verzet eigenlijk wel de moeite waard - wordt wel even gesteld, maar niet uitgewerkt. Dat zou ook niet echt passen in het verhaal, het is meer aan de kijker om daarover na te denken.

Aksel Hennie als boegbeeld speelt prima, weet een geloofwaardige Max Manus tot leven te brengen. De rest van de cast doet daar overigens niet voor onder, er wordt zeer zeker erg goed gespeeld. En wat de film ook wat extra's geeft is dat er niet op een kronor meer of minder gekeken is.

Toch blijft het geheel hier en daar wat aan de saaie kant. Niet verbazend, want het is tenslotte vooral een geschiedenisles.

Ik heb eigenlijk nooit geweten dat Noorwegen bij de Tweede Wereld Oorlog ook zo betrokken was, maar Duitsland had ook dat land destijds bezet. Net als in Nederland was er ook daar een verzet en dat zie we in deze film terug, die een goed en geloofwaardig beeld schetst van het verzet destijds in Noorwegen.

Max Manus begint echter wat rommelig. Het is lastig om sommige zaken in het eerste half uur te verbinden en de film lijkt wat van de hak op de tak te springen. Langzaam aan wordt het samenhangender en maken we kennis met de persoon Max Manus. Die wordt hier voortreffelijk gespeeld door Aksel Hennie. Hij maakt van zijn rol een sterk en geloofwaardig personage, die zo zijn onzekerheden kent, maar die niet te beroerd is te strijden voor de goede zaak. De missies en acties zijn soms behoorlijk spannend en daarnaast is de toon en setting soms lekker rauw. De actie ziet er bijzonder goed uit en dat deze film gemaakt is met een budget van onder de tien Miljoen Dollar, maakt het des te knapper.

Verder is het een fijne rechttoe rechtaan film, zonder al teveel zijlijntjes. Alleen in het eerste gedeelte worden er in te korte tijd teveel mensen geïntroduceerd. Daarnaast voelt de onuitgewerkte romance tussen een Duitse officier en een Noorse typiste wat overbodig aan. Los daarvan kijkt het fijn weg, blijft het ten allen tijde geloofwaardig, is Max Manus bij vlagen zelfs behoorlijk spannend en wordt het allemaal goed in beeld gebracht.

3,5*

Erg goed in beeld gebracht vond ik het zwarte gat waarin Manus viel nadat de oorlog was gewonnen. Geen opleiding, geen werk, geen geld.

Het gebeurt niet veel dat we een film uit Skandinavië over WO II te zien krijgen, maar dit hier is in ieder geval een goede.

Sober, geen zucht naar sensatie, geloofwaardig overkomend, keurig gefilmde gevechts- en sabotagescènes en met goede vertolkingen.

Ik had er eigenlijk al me bedenkingen bij. Dat het Noorse verzet hevig is geweest wist ik wel (alleen niet van zo lange duur). Natuurlijk is het ook mijn eigen schuld om zulke films nog te kijken. Er zijn al zoveel gemaakt. In 2008 vonden ze het nodig om (nu nog) een film te maken over een Noorse verzetsheld. Wat je er mee opschiet met het verzet... want ook in de film wordt al bij voorbaat gesproken over represailles van de bezetter.

Erger is dat een verzetsheld helemaal niet (meer) als een held wordt neergezet wat men vroeger tenminste wel deed. Een stelletje amateurs gaat als verzetsgroep de ene naar de ander sabotageactie plegen maar meer dan een opeenstapeling daarvan is het niet. Lastig taaltje ook dat Noors, ook al heb ik hem met ondertitels bekeken. Hoewel het mooi is gefilmd en er niet slecht wordt gespeeld wordt er zoveel drama aan toegevoegd, dat ik het na een uur al een moeilijke zit begon te vinden. Spannend wordt het zelden en de actiescènes worden grotendeels standaard uitgevoerd en is het duidelijk geen actiefilm, zoals Soldaat van Oranje of Zwartboek. De confrontatie aan het einde met die Duitser was helemaal het dieptepunt.

En heb je achteraf ook helemaal niet het gevoel naar een film over (een) moedige held(en) te hebben gekeken. 3.0/2.0

Filmpje die alweer enkele jaren onderdeel van de collectie is en toe was aan een review. En hoewel er wat punten van kritiek zijn valt Max Manus vooral op als een degelijk en prima verhaal over Max Manus zelf en de verzetsactiviteiten in Noorwegen.

De film begint aangrijpend en indrukwekkend met een aantal scenes van Max aan het Fins-Russische front. Een op voorhand, zo leek het, oneerlijke strijd qua overwicht tegen het kleinere beroepsleger van de Finnen. Toch wisten ze het de eerste fase met guerrilla en 'verschroeide aarde' tactiek knap stand te houden. indrukwekkend zijn de gevechtsscenes in het begin en de flashbacks. Daarna wordt er doorgeschakeld naar het gevallen Noorwegen en Manus en zijn kameraden die zich organiseren. Behoorlijk waarheidsgetrouw wordt het verder verloop gebracht van opgepakt, ontsnapping, opleiding, vele malen terug voor missies, Tikken, en vooral het indrukwekkende einde van een man die weliswaar alles wist te overleven maar er bepaald niet geestelijk onbeschadigd af kwam. Uitstekend gebracht zijn enkele sabotagemissies, de bezetenheid om door te gaan, het zinken van de SS Donau, een opname die vreselijk overdreven lijkt, het wrak zo dicht onder de kust, toch als je gaat zoeken naar het schip kom je bij een foto uit die bijna één op één is, er is dan ook weinig fouts te ontdekken aan deze film of het moet de erg fortuinlijke shoot out met de achtervolgende motor met zijspan zijn.

Wat valt er dan wel op te merken? Buiten de acties om en de Fins-Russische oorlogsscenes lijkt na genoeg iedere gesprek of scene met zijn kameraden aan de brave kant en vooral dood te slaan, het voelen aan als momenten waar de film stroperig wordt en opeens erg lang aanvoelt. Daarnaast vind ik persoonlijk, ondanks de al eerder genoemde gedreven- en bezetenheid, Manus een beetje ééndimensionaal aanvoelen. Pas richting het einde lijkt er meer spanning te komen, en vooral paranoia. Het zijn gevaarlijke spelletjes. Iedereen kan een verrader zijn. Het uiteindelijke zwarte gat waar Manus in beland na het einde van de oorlog vind ik dan ook de sleutel van de film die alles net even wat meer lading geeft en de offers, spanning en het verlies van dierbaren extra onderstreept. Het zijn de momenten van eindelijk stil kunnen staan, overdenken en beseffen. Manus werd na de oorlog alcoholist en worstelde ontzettend met 'overleversschuld'. Een last die pas verlicht werd na het schrijven van verschillende boeken. Een beeld overigens dat nu zo'n kwartier na de film steeds meer begint te spreken en indruk maakt en me straks toch er toe gaat zetten een beter cijfer te geven dan aanvankelijk het plan was.

Max Manus, niet bepaald de oorlogsfilm die zich lijkt voor te doen op bepaald filmposters, maar eerder een erg degelijk drama over verzetswerk en de tol er van, zowel fysiek als geestelijk. En zoals ik al zei, de kneep die de film zo goed maakt zit hem vooral in het einde en de last achteraf.

Aardige film, maar het wist me niet echt te boeien.

Een soort noorse variant op Soldaat Van Oranje, over de idealistische volksheld Max Manus (Aksel Hennie) die, nadat hij tegen de communisten in Finland heeft gestreden, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog terugkeert naar zijn thuisland Noorwegen om zich aan te sluiten bij het gewapend verzet. De film steekt degelijk genoeg in elkaar en de cast is prima, maar toch weet de film niet echt te boeien. Spannend wil het niet worden, de personages blijven schetsmatig en visueel is het ook allemaal een beetje pover. Goede bedoelingen te over en de film is nergens vervelend, maar binnen het genre ontstijgt dit nergens de middelmaat.