Vivement Dimanche! (1983)

Vond deze film beduidend minder dan de eerdere Truffaut films die ik heb gezien. 2,5*

De laatste film van Truffaut is een ode aan Hitchcock, een film noir met een komische inslag.

De film begint echter met een ode aan een andere regisseur: Robert Bresson. Truffaut kopieert een scene uit Mouchette, een van mijn favoriete films. Truffaut was niet toevallig aan het begin van zijn carrière regieassistent bij Bresson, wellicht vandaar.

Maar hierna is het Hitchcock wat de klok slaat. Moord, intrige, liefde, femme fatales, er gebeurt van alles. Het plot is niet bepaald geloofwaardig, maar dat streeft Truffaut ook niet na in deze film. Sterker nog, af en toe wordt het film-noir genre zo over de top gekopieerd dat het bijna een persiflage wordt. De film blijft hierdoor lekker luchtig.

Hoofdrolspeelster Fanny Ardant is zeer fraai (vooral haar benen) en ze speurt er flink op los. Ook de rest van de cast is prima. De film is in zwart-wit geschoten en is nergens heel bijzonder, de sfeerzetting is wel prima.

Ik ben echter toch geen groot fan van dit genre, daarom genoot ik een stuk minder van deze film dan van andere Truffauts. Ik denk dat liefhebbers van de film-noir nog meer van deze film kunnen genieten.

Geen mens die deze film ziet gaat hem in de jaren 80 citueren. Truffaut maakte een zwart-wit film die recht uit begin jaren 60 stamt.

Ook het intrigue is typisch voor die jaren, een misdaadgegeven, hier doorspect met nonchalant-komische scènes waarvan beide hoofdacteurs de geknipte uitvoerders zijn en die bijwijlen doen denken aan Hitchcockfilms uit een nog vroegere periode.

Achteraf las ik dat deze film bedoeld was als een hommage aan Hitchcock. In dat opzicht is hij zekerlijk geslaagd en interessant, zoals de meeste Truffautfilms, trouwens.

ARTE (Vivement dimanche!, maandag 6 februari, 20:15 uur)

De inderdaad aan Bresson referende begin vond ik eigenlijk het beste stuk, daarna heb ik me vermaakt zonder echt onder de indruk te raken.

Truffauts laatste film balanceert tussen een pastiche en parodie op Amerikaanse misdaadfilms in het algemeen en Hiotchcock in het bijzonder. Best vermakelijk, maar echt memorabel vond ik het niet. Af en toe is Truffaut net iets explicieter dan Hitchcock in zijn hoogtijdagen kon zijn en de film speelt met de traditionele man en vrouwpatronen in dit soort films. Jammer dat het einde zo uit de bocht vliegt dat de film ineens volbloed parodie lijkt te worden.

Leuk, maar dat is het wel.

3.0*

Truffaut's laatste film

In juli 1983, een maand voor Vivement Dimanche werd gereleased, werd regisseur François Truffaut getroffen door een hersentumor en een bijhorende beroerte. In maart 1984 komt hij nog publiekelijk in beeld met de heruitgave van Hitchcock/Truffaut en in oktober sterft hij uiteindelijk op 52-jarige leeftijd met nog een hele hoop films in de pijplijn. Ongewild is Vivement Dimanche het slotstuk van het oeuvre van de Franse regisseur geworden.

Maar als het een troost mag wezen, dit is denk ik één van zijn beste. Nu spreekt hier natuurlijk een fan van de man, maar wat Truffaut hier op het scherm tovert is een perfecte knipoog naar Hitchcock en de zijnen. Een geweldige intrige waarbij je je lang blijft afvragen wie nu eigenlijk de moordenaar is en een heerlijke Fanny Ardant (die benen, jongens toch, die benen) die op onderzoek gaat als een Veronica Mars/Nancy Drew avant la lettre. Het resultaat boeit vanaf de eerste minuut en het is jammer dat Truffaut naar het einde toe misschien toch net iets te hard uit de bocht vliegt. Voor mij had het in ieder geval niet gehoeven dat Barbara en Julien een koppel wordt en laat staan dat de film eindigt met een zwangere Barbara die in het huwelijksbootje stapt met Julien, al zorgt dit nog wel voor een leuke scène met de priester die ze ergens halverwege de film knock-out hebben geslagen. Visueel ook erg geslaagd trouwens, twijfelde er voor geen seconde aan dat ik dit ergens moest situeren in het begin-midden van zijn carrière in plaats van aan het einde.

Fanny Ardant, ze was al uitstekend in Truffaut's vorige film (het sterke La Femme d'à Côté met Gérard Depardieu) en hier toont ze een compleet andere rol en toch ook één die haar erg goed afgaat. Handig natuurlijk als je met de regisseur bent getrouwd, maar in tegenstelling tot vele anderen (ik denk dan meteen aan Melina Mercouri - Jules Dassin in 10:30 P.M. Summer) bewijst Ardant dat ze terecht de hoofdrol kreeg. Jean-Louis Trintignant is haar tegenspeler en ook die doet het uitstekend. Deelt een goede chemie met Ardant in ieder geval, maar staat sowieso perfect op zijn eigen benen.

Een meer dan degelijk fin de carrière voor deze Franse grootheid. Zo zie je maar hoe onrechtvaardig het leven soms is, want Truffaut had denk ik nog veel in zijn mars. Zijn plan was om uiteindelijk 30 films te regisseren en dan zijn resterende jaren te spenderen met boeken te schrijven. Het kan anders lopen..

4*

Als liefhebber van zowel Hitchcock als film-noir was ik geheel bereid om dit een leuke film te vinden, maar het is allemaal wel héél onbenullig. De knipoog van de regisseur is duidelijk, maar de plot is nergens ook maar énigszins spannend, het gegeven dat Trintignant zich dagenlang in het achterkamertje van zijn eigen kantoor kan schuilhouden is tamelijk ridicuul, en de chemie tussen beide hoofdrolspelers zie ik niet. Schrap de drie grote namen uit de credits en ik betwijfel of deze film nu nog bekeken zou worden.

Makelaar Trintignant wordt verdacht van de moord op zijn vrouw en haar minnaar. Zijn toegewijde secretaresse Ardant gelooft echter in zijn onschuld en gaat op zoek naar bewijzen.

Als fervente liefhebber van film-noir en Hitchcock heb ik mijn hart kunnen ophalen aan Truffaut's laatste prent. Het is voor mij momenteel het beste wat ik van die kineast gezien heb. Ook als zwarte komedie is de film geslaagd. De spanning is te snijden. De hoofdrollen worden uitstekend vertolkt en de zwart-wit fotografie van Nestor Almendros is sfeervol. Beeld en geluid van de Britse blu-ray waren voortreffelijk.

De achtdelige François Truffaut Box set is momenteel aantrekkelijk geprijsd bij Amazon.co.uk. Slechts 20 pond is een koopje.

Slecht geschreven en knullig geregisseerd niemendalletje.

Nergens spannend, plotholes zo groot dat je er door kan kruipen, oninteressante personages; nog enigszins gered door de fantastische Ardant.

François Truffaut is een van de grondleggers van de Franse nouvelle vague, en een van de belangrijkste cineasten van de vorige eeuw. Zijn eerste film, Les Quatre Cents Coups (1959), is een meesterwerk en een van mijn persoonlijke favorieten. Sindsdien maakte hij 23 films, ongeveer een film per jaar, die ik bijna allemaal heb gezien.

Vivement Dimanche! (1983) is zijn laatste film, en zeker niet zijn slechtste. In de eerste minuut van de film zijn we al getuige van een brute moordpartij; een jager wordt met een dubbelloops jachtgeweer vol in zijn gezicht geschoten. Een makelaar, wiens vrouw de maîtresse was van het slachtoffer, wordt al snel verdacht aangezien zijn vingerafdrukken op de auto van het slachtoffer zijn gevonden. Zijn secretaresse gelooft echter in de onschuld van haar baas en gaat op onderzoek uit.

De film is een ode aan zowel de film noir als aan de films van Alfred Hitchcock; het 'The Wrong Man'-thema is hier duidelijk aanwezig, en de film is geschoten in stemmig zwart-wit. Daarnaast gebeurt er van alles: moord, intrige, liefde, femme fatales, noem maar op. Het verhaal is niet bepaald geloofwaardig, want af en toe wordt het film noir-genre zo over de top gekopieerd dat het bijna een persiflage wordt. De film blijft hierdoor lekker luchtig.

In juli 1983, een maand voor de première, wordt regisseur François Truffaut getroffen door een hersentumor en een beroerte. In oktober 1984 sterft hij uiteindelijk, slechts 52 jaar oud. Ongewild is Vivement Dimanche! daarmee de zwanenzang van de Franse regisseur geworden. 3,5*

Movsin schrijft al ongeveer hetzelfde: ik val zo ongeveer van m'n stoel nu ik hier lees dat dit een film uit 1983 is. Laat ik het als een sterk punt zien dat Truffaut de kijker helemaal kan doen geloven dat hij naar een product van pakweg 30 eerder zit te kijken.

Daar houdt het positieve dan meteen ook wel op voor mij.
Slordig verhaal, rommelige plot, en een overdosis aan onwaarschijnlijke, van de pot gerukte situaties. Hoe de dader uiteindelijk gevonden wordt; de secretaresse die buiten gekegeld wordt maar toch maar even haar (ex-)baas gaat redden; hoe een kokette dame die verliefd wordt op een kerel die pakweg 20 jaar ouder is dan haar en bijna even lelijk als mij (en ik ben dan nog sympathieker !); de bizarre scene bij het begin van de film met Marie Christine die er met enthousiasme onmiddellijk uit flapt tegen haar vent dat ze hem bedriegt, en zich dan om duistere reden verstopt als de bel gaat, en...

Als ik in de hemel geloofd had, ik zou een sterk vermoeden hebben dat niet kanker maar een door Hitchcock uit de lucht gekegelde ijspegel de doodsoorzaak van Truffaut was.

Een echte film noir in feite met een scenario dat qua complexe opbouw niet moet onderdoen voor de hoogdagen van Bogart & co. Humor speelt ook een belangrijke rol maar zonder het evenwicht van het misdaaddrama te verstoren. En daarmee wordt ook aangeknoopt bij de tradities van de Amerikaanse noir (en film in het algemeen) tot de jaren veertig/vijftig waar toch dikwijls wel ruimte was voor grappige momenten. Tongue in cheek maar even leuk is de motivatie van Fanny Ardant om een tijd lang in de karakteristieke lange regenjas rond te lopen.
En net zoals vele noirs uit de klassieke periode eindigt de film met een ultiem feel good moment.

Mooi dat Truffaut zijn carrière heeft afgesloten met een knaller.