Clockers (1995)

Waarom moet iedereen bij uw lievelingsfilms altijd een uitgebreid verslag neerschrijve, terwijl je dit zelf nooit doet?

Ik had hier veel meer van verwacht. Film vond ik er ook niet erg mooi uitzien.

Nee viel me een beetje tegen.

Al houd je van dit werk raad ik ieder zeer de serie The Wire aan.

Ik ben fan van films die zich afspelen in de The Hood,zoals Menacy 2 Society,Boyz in the Hood en South Central.
Ik ben zelf een keer door zo'n Hood heengereden in de buurt van Boston toen het middernacht was,en voelde me niet prettig als blanke kan ik vertellen.
Toen ik uit de auto kwam,werd er binnen 5 seconden al een jas aan me aangeboden en ventjes van 10 jaar reden gewoon rond op hun fiets terwijl ze in bed moesten liggen.
Ik was er snel weer weg maar moest er ff doorheen.

Anyway,het is toch een bepaalde sfeer in die Hoods waar we niet in leven,niet in willen leven en dan is het lekker om zulke films te kijken,veilig achter je schermpje,net als wanneer je een goede oorlogsfilms kijkt ofzo.
Maar op de een of andere manier kon deze film me niet echt bekoren,ik voelde de dreiging niet echt,misschien omdat er bijna continu de hele film overal wel politie aanwezig was,waar je die in de eerder genoemde films amper tot niet zag,en de karakters dus moesten overleven in een wereld vol dreiging waar je op elk moment afgeknald kon worden.
Maar dat gevoel had ik bij deze film niet,hoewel het sfeertje best goed was,was het geen dreigende film.

Het verhaal is goed,maar ook vaak genoeg gewoon saai,er hoeft van mij echt niet continu actie in te zitten(was in Boyz in the Hood ook zeker niet het geval,hier werd nog meer in geschoten) maar de film kon me niet continu boeien.

De acteurs deden hun ding,allemaal zetten ze wel een goede prestatie neer.
Ook Phifer(die nooit echt is doorgebroken) doet het prima,maar snap niet echt het nut van zijn rake maag-ziekte,hadden ze er denk ik wel uit kunnen laten.
Ook Delroy Lindo acteerde goed,maar vond zijn karakter een beetje zwak.
Hij is de baas,maar heeft alleen een vage met aids besmette mafkees,die op een gegeven moment zelfs een pistool in z'n bek douwt en hem z'n 1ste moord laat plegen(en hij zag er oud uit,zo'n gangster en dan zo laat?) waardoor zijn leiderschap gelijk erg zwak overkwam.
Ook daar kwam voor mij geen dreiging vanaf.
Keitel had een leuke rol maar Turturro vond ik er maar verloren bijlopen,een nutteloos bijrolletje.
En waar sloeg de rol van Michael Imperiolo(Christopher uit The Sopranos) op?
In Do the Right Thing zaten ook veel verschillende karakters maar daar voegden ze allemaal wel iets toe,hier totaal niet.

Het happy einde was voor mij ook onbevredigend,want Phifer peert em,z'n broer loopt happy naar buiten uit de gevangenis met z'n gezinnetje helemaal om hem heen,en het jongentje die een moord heeft gepleegd is ook vrij,en moeders verteld nog ff hoe gek ze op hem is,en oh ja,die irritante eikel die bij Phifer's groep rondhing en continu met Phifer wou vechten zien we ff dood liggen,want ja,dat wilden we allemaal.
Alles komt goed,jammer.

Tegenvallertje,geen slechte film,maar geen indruk op me gemaakt.

Alweer een ijzersterke Spike Lee! Samen met Do The Right Thing en 25th Hour het beste wat ik al van de man heb gezien, hoewel ook Summer Of Sam in de buurt komt.

Zowel audiovisueel als op vlak van storytelling is de stempel van de regisseur duidelijk aanwezig. Veel overbelichte shots: pakt vaak verkeerd uit bij mij, maar hier werkt het wél. De film ziet er erg rauw uit, met sterk kleurgebruik. De score mag er ook wezen, vooral als er op de achtergrond instrumentale muziek wordt aangehouden. Heb ik al in andere Spike Lee joints gehoord, en het draagt echt bij tot de broeierige sfeer.

Lee's allerbeste is voor mij waarschijnlijk nog altijd 25th Hour, dat eigenlijk helemaal zo ver niet af ligt van z'n andere werk, besef ik nu pas. Maar deze Clockers mag er ook meer dan wezen. 4*

Een preek en een moordzaak waarbij de boodschap belangrijker is dan de dader. Lee's ghettoschets is zo dik aangezet dat het effect vooral averechts is.

Bijna elk personage krijgt op zeker moment in de film, begeleid door een aanzwellende score, een speech waarin de problematiek woord voor woord wordt opgedreund. Alsof Lee zijn publiek oproept om nu even goed op te letten, want hij gaat wat vertellen. Pas in het slot lijkt hij dat publiek iets serieuzer te nemen, als Rocco niet ingaat op de vraag waarom hij dit nu allemaal doet. Een lichtpuntje in een happy ending dat verder echt niet door de beugel kan.

Het plot heeft uiteraard te lijden onder dat gedram, maar heeft op zichzelf ook niet veel te bieden. Het begint nog goed met de wrange optiteling, een visueel rauwe stijl, de wereld van de clockers en de schimmige moord. Ook een paar prima acteurs, alhoewel Turturro bijna niks te doen krijgt.

De cop-lingo bij Darryl's lijk belooft nog heel wat, maar al snel blijkt dat Strike geen partij is voor Rocco. Wie The Wire gezien heeft (geen 100% terechte vergelijking, maar vooruit), zal hier niet warm of koud van worden. Het dilemma van Strike krijgt nooit echt vorm en Lee blijft er maar dingen bij de haren bijslepen om zijn visie op te dringen. Het maakt de film er alleen maar stroever op.

Qua misdaad een gemankeerde film, maar als film die inner city life onder de camera legt, dus ook geen succes. De geforceerde vertelstijl laat geen ruimte voor interpretatie of wat dan ook. Spike Lee geeft les, op belèrende wijze.

Ik weet het niet zo goed met deze film.

Je kunt hier twee kanten mee op.

Er zitten zeker wel bepaalde statements (levenslessen) in deze film.

En deze worden vaak inderdaad op een grimmige manier geforceerd opgelegd naar de kijker. Waardoor het de realiteit ietwat verliest en tevens ook de aandacht van de kijker.

Vind Mekhi Phifer wel de juiste acteur voor de rol van Strike.

Zogenaamd stoer, maar eigenlijk een heel klein onzeker mannetje wat zich schuilt voor zijn verantwoording en het leven niet al te serieus neemt. En daarin ook zijn eigen familie en Tyrone mee sleurt.

En ook Harvey steelt de show als de sarcastische agent (het ene moment foetert op de zoveelste vlek op de stoep. En vervolgens is hij enorm betrokken bij de maatschappelijke problemen in de projects en dan met name gericht op "peer pressure". Ook een positief punt is dat ik het briljante nummer "Children of The Ghetto" van Philip Bailey heb leren kennen.

En toch staat ie in je top 10?

Klopt, denk dat het wel een groeifilm is en blijft.

Hij heeft in ieder geval wel veel indruk gemaakt.

En vind wel dat ik minstens 2 films van Spike Lee in mijn top 10 moet hebben staan

Vind het vreemd, heb je dan geen films gezien die meer dan 3 sterren waard zijn? Het gaat er toch om dat je hem nu goed genoeg vindt.

Bovendien staat Do the Right Thing er in (die dan ook veel beter is).

Je hebt ook gelijk, zal 'm verhogen en mijn recensie wat aanpassen. Vind het nader inzien toch een hele goede film en natuurlijk is Do The Rigth Thing stukken beter.

Ben sinds gister ook pas lid (moet mijn weg nog een beetje vinden)

Spike Lee weet me wel te charmeren met zijn harde "straatcinema". Zeker zijn "Do the Right Thing" vond ik fantastisch, in vergelijking hiermee valt "Clockers" een beetje magerder uit maar toch heb ik de hele speelduur geboeid gekeken.

Het typische ghettosfeertje dat Lee zo goed kan oproepen is weer volop aanwezig, wat voor mijn beleving een plus is. Een mooi begin, met tussendoor enkele mooie schetsen van hoe het er aan toe gaat voor sommige arme Afro-Amerikanen. De soundtrack is deze keer iets minder viriel, jammer genoeg.
Leuk was ook dat je tijdens het bekijken van de film nooit helemaal zeker bent hoe de vork aan de steel zit: wie neemt wie in bescherming en wie is wie aan het belazeren? Zelfs tot in de laatste 5 minuten werd ik nog verrast (dat de broer het dan toch gedaan had) en was ik niet helemaal zeker hoe ik bepaalde zaken moest interpreteren (bv. de moord op Scientific; zou de politie Rodney wijsgemaakt hebben dat het Scientific was die geklikt had, om Spike toch een kans te geven op een betere toekomst? Misschien te ver gezocht, maar het schoot door mijn hoofd en houdt ergens wel steek vind ik.).

De personages zijn bijna allemaal mooi uitgewerkt - Turturro's personage is inderdaad jammer genoeg de uitzondering - en krijgen elk mooi hun plaats binnen het geheel (al was dit veel beter gedaan in "Do the Right Thing"). Echter vond ik dat hoofdrolspeler Mekhi Phifer niet zo bijster sterk acteerde, vaak voelde het wat geforceerd en over-the-top aan. De personages van Rocco Klein en de gestoorde Errol (waarvan ik me wel afvraag wat zijn precieze relatie tot Rodney nu werkelijk is, aangezien hij blijkbaar zijn baas zomaar kan afdreigen een moord te begaan) kwamen dan wel weer goed uit de verf dankzij de mooie vertolkingen.
Bovendien heb ik smakelijk gelachen met enkele vlotte dialogen en grappen, wat het tempo van de film zeker en vast ten goede komt.

"Clockers" is een mooie ghettofilm, zeker niet de beste die er te vinden is, maar je gaat je er zeker en vast geen broek aan scheuren. Een goede 3,5*.


3,5*

Ik vond Spike Lee tot nog toe nogal een overschat figuur, maar na de verrassende herziening van Clockers zal ik misschien mijn mening moeten herzien. De film is een diepgravende, complexe analyse van de veelzijdige problematiek waarmee de 'black community' in New York te kampen krijgt.

In de laatste twee films die ik van Lee zag Do the Right Thing en Jungle Fever) ergerde ik me hoofdzakelijk aan de voorstelling van de personages. Lee gebruikte daar soms eerder vlakke archetypes om binnen doorzichtige, rollenspel-achtige situaties een statement te maken. In Clockers daarentegen zijn de personages moeilijker te categoriseren en worden ze stuk voor stuk met liefde, begrip en nuance benaderd. Zo wordt noch de ongevoelige, machiavellistische flik, noch de egocentrische, koppige drugsdealer overdreven gedemoniseerd.

Zowel inhoudelijk als vormelijk is Clockers erg ambigue. Het merendeel van de film bestaat uit kleurrijk geschoten scènes met meanderend camerawerk en een meditatieve sfeer. Deze gemoedelijke momenten worden echter soms abrupt afgebroken door confronterende, nachtmerrie-achtige sequenties met 'explosies' van geweld (zoals Rodney's eerste moord). Deze aanpak blijkt erg effectief om de kijker met het dramatische van elke situatie te confronteren.

Ook door de schitterende juxtapositie van beeld en muziek weet Lee constant emoties op te roepen.

Samen met Fresh, veruit mijn favoriete USA ghetto film. Intelligent, maar met een hart.

De review van Yeyo komt nog het meest in de buurt van hoe ik het ervaar. De film heeft meerdere lagen en wat mij van jullie "tegen valt" is dat men blijkbaar niet ziet dat niet Errol de evil one is, maar Rodney. Het verhaal wat Rodney vertelt over zijn eerste moord is voor mij overduidelijk gelogen, het was andersom. De hulp bedreigt de baas niet gasten. Dat zie je ook terug in de scene met Rodney en Strike waarbij Rodney de gun in Strike zijn mond stopt. Later vertelt hij ook waarom hij wilde dat Strike de moord moest plegen...Overduidelijk wat mij betreft. Errol probeert ook Tyrone weg te houden/jagen.

Rodney is de zwarte man die zijn eigen mensen de vernieling in helpt voor eigen gewin. Hij zegt soms rake dingen maar uiteindelijk is het een duivel.

Wat ik zelf het mooiste vind aan deze film is de liefde tussen de broers. Strike is degene die de makkelijke weg kiest, maar kan je het hem kwalijk nemen als je ziet hoe bijvoorbeeld Tyrone erin gezogen wordt en Strike kopieert als zijnde zijn rolmodel? En dan zijn broer, Victor, hardwerkend maar die tegen het onbegrip van zijn eigen mensen oploopt en voor de blanken uiteindelijk ook gewoon another Yo is. De liefde tussen die twee is groot, Strike doet alles wat hij kan om zijn broer te beschermen.

Ik vind Keitel ook zeker niet begaan met de zwarte man ook al hij doet hij ten opzichte van Tyrone een goede daad. Hij is vooral pissig dat hij geen gelijk had, meer niet. Hij wist zeker dat hij gelijk had, brengt daarmee Strike in een onmogelijke positie en is eigenlijk verantwoordelijk voor de acties die volgen met onder andere Tyrone.

Maarrrr, prachtige film. Elke keer als ik deze kijk, nu vijf maal ofzo, voelt ie weer als nieuw. Prachtige muziek, mooie kleuren en de overbelichting past.

In deze film vind ik hem echt ondermaats spelen , maar Mekhi Pfifer heeft toch een glansrol gehad in oa 8 Mile en in die ziekenhuis serie O.C. of hoe het ook noemt doet hij het toch ook zeer gunstig vind ik.

En als je zoals ik wel n's graag naar de harde Rap formatie Onyx luistert dan vind je natuurlijk Sticky Fingaz ofte Kirk Jones de beste rol hebben

Spike lee maakt aardige films, maar komt niet in de buurt van Taratino vandaar dat hij die persoon zo haat.

Verklaar je nader.

De quote van insignificance geeft aardig weer wat mijn mening is na het zien van deze film. Daarbij dan nog gevoegd dat ik echt niets heb met de hele scene die in de film voor het voetlicht treedt. De soundtrack ergerde me dan ook dikwijls zo erg, dat ik me geneigd voelde het geluid uit te zetten.

Eén van Spike Lee's betere films. Mooi gefilmd, afwisselend, meeslepend, vermakelijk. En natuurlijk een goede soundtrack met nog klassieke jaren '90 hip hop.

Geweldige film van Lee weer. Begint zo langzamerhand toch uit te groeien tot een favorietje.

Anyway, de film is soms wat langdradig, vooral in het begin duurde het eventjes voordat ik écht in de film kwam. Gelukkig is Clockers een film die naarmate hij vordert eigenlijk steeds boeiender wordt. Nu moet ik zeggen dat ik wel een beetje een zwak heb voor dit soort ghettofilms, en zo ook voor de hip-hopmuziek, maar Lee brengt zijn verhaal echt op een meeslepende manier, met veel originele, indrukwekkende scenes en boeiende dialogen.

Sowieso is dit visueel denk ik wel het beste wat ik van Lee ken. Zo'n beetje elke scené is lekker kleurrijk, en vaak voorzien van mooie belichting, die de film echt nog iets extra's geven. Vooral het einde met die sepiagloed is prachtig. Soundtrack is overall ook erg goed. De hip-hop nummertjes zijn erg lekker (die scené met Outta Here ), en de overige muziek is ook best sfeervol. Deed me sterk denken aan de soundtrack van 25th Hour, dacht zelfs even dat het diezelfde theme was.

Uitstekende film, voorlopig een ruime 4,0*.

Prachtig geschoten stedelijk drama van Spike Lee met een emotioneel solide verhaal. De kracht zit hem met name in de sterke karakterontwikkeling en het verbluffende acteerwerk.

Heb ik ook al gezien clockers 1995 Spike Lee,John Turturro,Harvey Keitel,Delroy Lindo,Mekhi Phifer,Isaiah Washington,Keith David,en Kirk Sticky Fingaz Jones

Geloofwaardig grootstaddrama door solide dialogen en overtuigende acteerprestaties. Geen enkel thema, van racisme over drugs tot gerechtigheid, krijgt de bovenhand, waardoor het moraliserende vingertje evenmin te hoog reikt. Aan beide kanten (gettojongens en politie) ontstaan op natuurlijke wijze antihelden. Pluim dus voor Lee, maar een meesterwerk is het niet.

Er is een fantastische scene ergens midden in de film. Phifer zit alleen in de donkere kamer met zijn treintjes te spelen (zijn favoriete hobby) en intussen zien we via parallel montage zijn makkers drugs dealen op het pleintje. Er is een opvallende rustige, triestige zelfs melancholische score. Trouwens, gans de film is de score door Jazz componist Terence Blanchard opvallend, een audio leidmotiv voor de ondergang van het personage - ik herinner me althans geen opzwellende orkestscore zoals sommigen hier schrijven). In die scene toont Lee de ommekeer van het personage; Hier wordt de beslissing genomen om te stoppen met dealen. Het getuigt van een groot gevoel van beeld om dit zo te brengen, Een minder regisseur had hier zeker een dialoog nodig gehad met bij voorkeur een confrontatie. Het gaat nu bijna ongemerkt voor de kijker maar ook voor de andere personages (zijn crew, de politie). Zo wordt de strop ronde de nek van Phifer alsmaar strakker aangespannen. Clockers is weliswaar een waarschuwing met hoofdletters. Kijk maar naar de begingeneriek, het loopt niet goed af als je inlaat met drugs dealen, Het leventje wordt met een zeker docu gebracht inclusief de invloed van rappers en hun videoclips die geweld en seks promoten als cool. Volgens Lee is de sociale situatie de (mede)oorzaak dat jongeren in de criminaliteit stappen. Kleine jongens die een voorbeeld nemen aan die jongere (stoer, respect) of door ronselaars verleid worden met de boodschap om snel rijk te worden. Politie is machteloos, ze oefenen razzia' s uit maar veel maak het niet uit. Ze zijn dan ook cynisch, racistisch, corrupt maar ook met een hart. Clockers als milieu schets is knap, overtuigend en tragisch. Helaas is het einde een ongeloofwaardige dramatische twist. In feite zit het plot van de moordzaak gans de film niet op de goede plaats. Lee kiest niet voor een volledige fatale afloop (iets wat vanaf het begin nochtans wordt gesuggereerd) en het voelt een beetje als vals gespeeld. Pas in de laatste 5 minuten krijgen we hoop te zien. Dat hij uitgerekend in een trein een nieuw leven tegemoet gaat, is dan weer een mooie visuele referentie dat zijn onschuldige houvast (zijn treinstel in zijn kamer) uiteindelijk zijn leven zal redden. Maar toch doet het einde afbreuk aan het niveau van de film. Zowel de film, het drama als het thema zou sterker geklonken hebben indien Phifer geen tweede kans zou krijgen.