Broken Blossoms or The Yellow Man and the Girl (1919)

Ondanks de naamsbekendheid van Griffith valt het enigszins tegen hoe weinig mensen hier films van hem gezien hebben, zeker in vergelijking met andere stille cineasten als bijv. Murnau of (beginperiode van) Lang. Op Intolerance en Birth of a Nation komt Griffith er karig vanaf. Misschien jammer gezien de (hoge) waardering voor Sunrise, aangezien deze film waarschijnlijk wel in de smaak zal vallen bij dezelfde mensen. Ook hier een liefdesverhaaltje met de nodige dramatiek en sterk mimiekspel. Wat me vooral bij zal blijven is de boksscène dat lekker vlot en divers gemonteerd is en de enkele aardige oriëntale settings. Maar na imposante stille films als Intolerance en Metropolis wist de film me verder niet mee te slepen, bleef het toch allemaal wat te simpel voor.

Langdradig en saai (zelfs het boksen), slechte overacting en matige muziek. Op Donald Crisp en sommige decors na was er weinig interessants aan de film. Waar Sunrise ervandoor gaat met een nipte 4,5*, kom ik bij deze niet verder dan 2,5*.

Opvallend weinig gezien op MovieMeter, deze film. Dit is toch een vrij grote klassieker, een van de meest geprezen stomme films zelfs. Zijn veel mensen afgehaakt na The Birth of a Nation? Dat zou een gemis zijn, want Broken Blossoms is zeker het bekijken waard. De reputatie maakt hij misschien niet helemaal waard, zeker niet als je Sunrise er naast legt, maar er is genoeg moois te zien.

De aankleding vooral. Erg mooie, sfeervolle sets met name. De Oosters getinte settings zijn voor vandaag de dag misschien wat al te stereotyp, maar toch stiekem ook wel lekker exotisch. Wat het meest opvalt is echter de tinting van de beelden, oftewel het proces waarin een kleursoort op de film kon worden aangebracht. Ik heb het al meer gezien in stomme films, maar eigenlijk nog nergens zo mooi als hier. Zeker de gouden kleuren voegen iets toe. Griffith ontdekte deze kleuren per ongeluk nadat een camera per ongeluk blauwe en goude lampen op het projectiescherm scheen. Griffith vond het zo mooi dat hij de complete film liet tinten. Het resultaat mag er wezen.

Het verhaal is simpel melodrama, maar de kuise liefdesrelatie tussen de Chinees en het meisje was indertijd vrij revolutionair. Intolerance werd gezien als een reactie van Griffith op de kritiek die hij kreeg voor het racisme in die film, maar met Broken Blossoms was hij volgens mij nog altijd aan het boeten. Zou de conservatieve Griffith werkelijk een film gemaakt hebben over een interraciale romance als hij niet eerst van racisme beschuldigt was? Wellicht, maar het doet er niet toe, want als je deze film kijkt voelt het oprecht aan. Eerlijk is eerlijk, door de stereotypering en de casting van een blanke acteur in de grote Chinese rol is er alsnog sprake van racisme, maar daar hoor je mij niet over. In tegenstelling tot The Birth of a Nation kreeg ik hier niet het gevoel dat er slechte bedoelingen mee waren.

Dus het is een lief klein filmpje en ik moet crediet geven aan Lilian Gish, ook al het beste element in The Birth of a Nation. Ik weet niet of Griffith verliefd op haar was, maar de cameraman en de belichten waarschijnlijk wel, want ze wordt zo lieflijk mogelijk in beeld gebracht. Donald Crisp is ook fantastisch en zeer dreigend als een man die nauwelijks verbergt dat hij iedereen wil slaan, met name mensen van een ander ras (hij heeft waarschijnlijk net The Birth of a Nation gezien en voelt zich geïnspireerd) en onschuldige vrouwen. De acteerprestatie van Barthelmess is echter de grootste stoorzender van de film. Hij overdreef zijn Oriëntaalse trekjes nogal.

Daarnaast ligt ook het tempo niet altijd even hoog, wat in combinatie met nogal wat overbodige tussentitels (waarom vermelden dat iemand het huis uit loopt, terwijl we dat gewoon kunnen zien?) voor een nogal lang gerekte speelduur zorgt. 90 minuten is kort, maar Griffith heeft eigenlijk maar materiaal voor een uur.

Niettemin de moeite waard.
3,5*

Goede film van D.W. Griffith en de beste die ik tot nu toe van hem zag.

De film doet qua verhaal ietwat aan Sunrise denken, maar haalt het daar niet bij. Desondanks is dit een fijne film. Best opvallend dat Griffith na een nogal racistische film als The Birth of a Nation deze keer kiest voor een liefdesverhaal tussen een blanke vrouw en een Chinees. Alsof hij als het ware leek te beseffen dat hij op dat gebied fout zat met The Birth of a Nation.

Het acteerwerk van Broken Blossoms is goed. Vooral Lillian Gish komt erg fijn over in haar rol en ziet er daarnaast ook nog eens mooi uit. Ook Donald Crisp weet te overtuigen met zijn constant boze blik. Richard Barthelmess is redelijk als Chinees. Waar ik tijdens het kijken van de film al twijfelde, of hij wel daadwerkelijk een Chinees was, blijkt hij dat dus niet te zijn. Dat is dan wel weer een aparte keuze voor zo’n rol moet ik zeggen.

Wat verder nog opvalt aan de film, is het kleurgebruik. De een keer is het beeld geelachtig en vijf minuten later weer rood of blauwachtig. Of het een echte bedoeling had weet ik niet, maar ik vond het wel een leuke toevoeging aan de film. Verder vond ik de film ondanks het trage tempo erg goed kijkbaar, omdat de hoofdrolspeelster erg sympathiek overkomt. Af en toe kan ik best van dit soort filmpjes genieten, mits ze goed gemaakt zijn natuurlijk.

3,5*

Natuurlijk besefte hij zich dat. Griffith kreeg enorme kritiek op het racisme in The Birth of a Nation en was er zo door geschokt dat hij Intolerance; Loves Struggle Through the Ages, waarschijnlijk de meest pretentieuze manier waarop iemand ooit zijn excuses heeft aangeboden. Broken Blossoms voelt voor mij ook aan als nog een goedmaker.

Wat verder nog opvalt aan de film, is het kleurgebruik. De een keer is het beeld geelachtig en vijf minuten later weer rood of blauwachtig. Of het een echte bedoeling had weet ik niet, maar ik vond het wel een leuke toevoeging aan de film. [/quote]

Dit kleurproces werd erg veel gebruikt in die tijd, waarbij bepaalde kleuren voor bepaalde locaties of sferen stonden. Blauw betekende vaak avond.

D.W. Griffith, één van de eerste filmpioniers uit Hollywood, beging met het kolossale Birth of a Nation een grote fout. Het was namelijk doordrenkt met een racistische toon. De zwarte Amerikaan kwam er niet best van af. Dit probeerde Griffith 'goed' te maken met het eveneens kolossale Intolerance, een vierluik met als centraal thema onverdraagzaamheid. En of dat nog niet allemaal genoeg was, kwam de beste man in 1919 met nog zo'n 'goedmakertje' op de proppen: Broken Blossoms.

Het is een betrekkelijk klein filmpje geworden, die laat zien dat Aziaten ook barmhartigheid kennen. Lilian Gish wordt onderdrukt door haar vader en zoekt onderdak bij een Aziatische handelaar. het verhaal is erg simpel en wellicht dat daarom 90 minuten iets aan de lange kant is voor een film zoals deze. Daarentegen bevat Broken Blossoms genoeg drama en is de slechterik met een weergaloze overacting-toer bezig, dat heus de moeite waard is om te zien!

Tot nu toe stond Griffith bij mij in de categorie "films die in lijstjes staan maar die ik zelf niet te harden vind". Deze is veel korter en eenvoudiger dan The Birth en Intolerance, met één verhaallijn rond drie personages. Daardoor is hij wel genietbaar en meeslepend. Hoogtepunt is de claustrofobische scène met Lillian Gish in de kast.

Op vlak van politieke correctheid voldoet hij nog niet helemaal aan de normen van vandaag, met een blanke die de opium rokende Yellow man of Chinkie speelt. Onze gele man is echter wel sympathiek.

Bij momenten was het ontroerend, met een mooie climaxwerking. Ook de titel is goed gekozen, verwijzend naar de breekbare onschuld van het meisje.

De kleurlagen (al vermeld door The One Ring) deden me denken aan die oude stripverhalen met afwisselend een blauwe en een bruine pagina.

Na het hartverscheurende Way Down East (1920) (ook met Gish en Barthelmess) mijn tweede Griffith. Ook dit is een aansprekende tragedie over een jonge vrouw, die keer op keer mishandeld wordt door haar brute vader. Wanneer zij zorgzaam opgevangen wordt door een boeddhistische zendeling, ervaart zij voor de eerste keer in haar leven genegenheid. In weerwil van zijn tekortkomingen naar hedendaagse maatstaven een boeiende film met prima acteerwerk van Lillian Gish en Donald Crisp. De keuze om Richard Barthelmess een Chinees te laten spelen vind ik evenwel niet erg gelukkig. Maar niettemin opvallend dat Griffith met een bi-raciale relatie voor de dag durfde te komen. Zoals anderen hiervoor al opgemerkt hebben allicht een goedmakertje.
Hoe dat ook zij, het wordt nu wel tijd voor mij dat ik na steeds weer uitstellen toch een keer begin aan Intolerance.

Mooie film van Griffith met vooral gedenkwaardige rol van Lillian Gish. De manier waarop zij letterlijk een glimlach op haar gezicht zet ("put a smile on your face") zal me vooral bijblijven. Maar er zijn meer scenes die er uit springen, zoals de Here is Johnny scene en ook wel de boksscenes. Minpunt is de rol van de Barthelmess als Chinees, wat karikaturaal en ook niet zo'n bijster interessante verhaallijn. Soms is Broken Blossoms wat saai en de ontluikende liefde tussen beide hoofdrolspelers is niet erg overtuigend, maar de mooie finale en het spel van Gish maken dit toch zeker de moeite waard.

Heel dramatisch verhaal waarin Lilian Gish slachtoffer is van huishoudelijk geweld, met name van haar vader, de alcoholverslaafde bokser Donald Crisp. Lilian Gish, wat een actrice! Zij is zo overtuigend dat ze sowieso het niveau van een film helemaal optilt. En ook Donald Crisp vond ik grandioos in zijn monsterlijke rol. Hoe hij zijn onderste rij tanden ontbloot in close-up … dierlijk bijna. Richard Barthelmess mag de Chinees spelen, en hij doet dat op de ingetogen wijze die we in het westen graag plegen te associëren met het verre Oosten. Het Hollywood studiosysteem was gericht op de exploitatie van haar filmsterren en dan is het vanuit die logica normaal dat ze kiezen voor een Richard Barthelmess en niet voor één of andere onbekende Chinees ... Heeft m.i. alles te maken met nepotisme (bescherming van de eigen vriendjes) en de belangen van de box office. In die tijd - terwijl de halve wereld nog gekoloniseerd was - helemaal geen issue.

Vrij eenvoudig scenario waar je door de donkere inhoud niet vrolijk van wordt. Enige verlichting zijn enkele poëtische momenten wanneer de Chinees Lilian Gish verzorgt. Verder geen spatje licht of humor.
Wat ik erg apprecieer zijn de realistische decors, en het gebruik van nevel en duisternis, wat enorm bijdraagt aan de sfeerschepping in de Londense wijk Limehouse.
Vooralsnog zie ik er niet het meesterwerk in dat sommigen er wel in zien, maar vind het zeker een kundig gemaakte film met topacteurs. En dat is op zich ook al fijn.