
Broken Blossoms or The Yellow Man and the Girl (1919)
Alternatieve titel: Broken Blossoms
Verenigde Staten
Drama / Romantiek
90 minuten
geregisseerd door D.W. Griffith
met Lillian Gish, Richard Barthelmess en Donald Crisp
Cheng Huan komt als missionaris van het boeddhisme naar Engeland, waar hij al snel gedesillusioneerd raakt door de apathie en xenofobie. Hij begint een winkel, waar op een dag Lucy Burrows binnenstapt, die onderdrukt wordt door haar tirannieke vader en die haar pas nog in elkaar heeft geslagen, waardoor zij in de winkel flauwvalt. Huan biedt haar een bed aan en verzorgt haar, maar Lucy's vader is woedend als hij hoort dat zijn dochter bij een buitenlander in huis is.
De aankleding vooral. Erg mooie, sfeervolle sets met name. De Oosters getinte settings zijn voor vandaag de dag misschien wat al te stereotyp, maar toch stiekem ook wel lekker exotisch. Wat het meest opvalt is echter de tinting van de beelden, oftewel het proces waarin een kleursoort op de film kon worden aangebracht. Ik heb het al meer gezien in stomme films, maar eigenlijk nog nergens zo mooi als hier. Zeker de gouden kleuren voegen iets toe. Griffith ontdekte deze kleuren per ongeluk nadat een camera per ongeluk blauwe en goude lampen op het projectiescherm scheen. Griffith vond het zo mooi dat hij de complete film liet tinten. Het resultaat mag er wezen.
Het verhaal is simpel melodrama, maar de kuise liefdesrelatie tussen de Chinees en het meisje was indertijd vrij revolutionair. Intolerance werd gezien als een reactie van Griffith op de kritiek die hij kreeg voor het racisme in die film, maar met Broken Blossoms was hij volgens mij nog altijd aan het boeten. Zou de conservatieve Griffith werkelijk een film gemaakt hebben over een interraciale romance als hij niet eerst van racisme beschuldigt was? Wellicht, maar het doet er niet toe, want als je deze film kijkt voelt het oprecht aan. Eerlijk is eerlijk, door de stereotypering en de casting van een blanke acteur in de grote Chinese rol is er alsnog sprake van racisme, maar daar hoor je mij niet over. In tegenstelling tot The Birth of a Nation kreeg ik hier niet het gevoel dat er slechte bedoelingen mee waren.
Dus het is een lief klein filmpje en ik moet crediet geven aan Lilian Gish, ook al het beste element in The Birth of a Nation. Ik weet niet of Griffith verliefd op haar was, maar de cameraman en de belichten waarschijnlijk wel, want ze wordt zo lieflijk mogelijk in beeld gebracht. Donald Crisp is ook fantastisch en zeer dreigend als een man die nauwelijks verbergt dat hij iedereen wil slaan, met name mensen van een ander ras (hij heeft waarschijnlijk net The Birth of a Nation gezien en voelt zich geïnspireerd) en onschuldige vrouwen. De acteerprestatie van Barthelmess is echter de grootste stoorzender van de film. Hij overdreef zijn Oriëntaalse trekjes nogal.
Daarnaast ligt ook het tempo niet altijd even hoog, wat in combinatie met nogal wat overbodige tussentitels (waarom vermelden dat iemand het huis uit loopt, terwijl we dat gewoon kunnen zien?) voor een nogal lang gerekte speelduur zorgt. 90 minuten is kort, maar Griffith heeft eigenlijk maar materiaal voor een uur.
Niettemin de moeite waard.
3,5*
De film doet qua verhaal ietwat aan Sunrise denken, maar haalt het daar niet bij. Desondanks is dit een fijne film. Best opvallend dat Griffith na een nogal racistische film als The Birth of a Nation deze keer kiest voor een liefdesverhaal tussen een blanke vrouw en een Chinees. Alsof hij als het ware leek te beseffen dat hij op dat gebied fout zat met The Birth of a Nation.
Het acteerwerk van Broken Blossoms is goed. Vooral Lillian Gish komt erg fijn over in haar rol en ziet er daarnaast ook nog eens mooi uit. Ook Donald Crisp weet te overtuigen met zijn constant boze blik. Richard Barthelmess is redelijk als Chinees. Waar ik tijdens het kijken van de film al twijfelde, of hij wel daadwerkelijk een Chinees was, blijkt hij dat dus niet te zijn. Dat is dan wel weer een aparte keuze voor zo’n rol moet ik zeggen.
Wat verder nog opvalt aan de film, is het kleurgebruik. De een keer is het beeld geelachtig en vijf minuten later weer rood of blauwachtig. Of het een echte bedoeling had weet ik niet, maar ik vond het wel een leuke toevoeging aan de film. Verder vond ik de film ondanks het trage tempo erg goed kijkbaar, omdat de hoofdrolspeelster erg sympathiek overkomt. Af en toe kan ik best van dit soort filmpjes genieten, mits ze goed gemaakt zijn natuurlijk.
3,5*
De film doet qua verhaal ietwat aan Sunrise denken, maar haalt het daar niet bij. Desondanks is dit een fijne film. Best opvallend dat Griffith na een nogal racistische film als The Birth of a Nation deze keer kiest voor een liefdesverhaal tussen een blanke vrouw en een Chinees. Alsof hij als het ware leek te beseffen dat hij op dat gebied fout zat met The Birth of a Nation.
Natuurlijk besefte hij zich dat. Griffith kreeg enorme kritiek op het racisme in The Birth of a Nation en was er zo door geschokt dat hij Intolerance; Loves Struggle Through the Ages, waarschijnlijk de meest pretentieuze manier waarop iemand ooit zijn excuses heeft aangeboden. Broken Blossoms voelt voor mij ook aan als nog een goedmaker.
Wat verder nog opvalt aan de film, is het kleurgebruik. De een keer is het beeld geelachtig en vijf minuten later weer rood of blauwachtig. Of het een echte bedoeling had weet ik niet, maar ik vond het wel een leuke toevoeging aan de film. [/quote]
Dit kleurproces werd erg veel gebruikt in die tijd, waarbij bepaalde kleuren voor bepaalde locaties of sferen stonden. Blauw betekende vaak avond.
Het is een betrekkelijk klein filmpje geworden, die laat zien dat Aziaten ook barmhartigheid kennen. Lilian Gish wordt onderdrukt door haar vader en zoekt onderdak bij een Aziatische handelaar. het verhaal is erg simpel en wellicht dat daarom 90 minuten iets aan de lange kant is voor een film zoals deze. Daarentegen bevat Broken Blossoms genoeg drama en is de slechterik met een weergaloze overacting-toer bezig, dat heus de moeite waard is om te zien!
Op vlak van politieke correctheid voldoet hij nog niet helemaal aan de normen van vandaag, met een blanke die de opium rokende Yellow man of Chinkie speelt. Onze gele man is echter wel sympathiek.
Bij momenten was het ontroerend, met een mooie climaxwerking. Ook de titel is goed gekozen, verwijzend naar de breekbare onschuld van het meisje.
De kleurlagen (al vermeld door The One Ring) deden me denken aan die oude stripverhalen met afwisselend een blauwe en een bruine pagina.
Hoe dat ook zij, het wordt nu wel tijd voor mij dat ik na steeds weer uitstellen toch een keer begin aan Intolerance.
Vrij eenvoudig scenario waar je door de donkere inhoud niet vrolijk van wordt. Enige verlichting zijn enkele poëtische momenten wanneer de Chinees Lilian Gish verzorgt. Verder geen spatje licht of humor.
Wat ik erg apprecieer zijn de realistische decors, en het gebruik van nevel en duisternis, wat enorm bijdraagt aan de sfeerschepping in de Londense wijk Limehouse.
Vooralsnog zie ik er niet het meesterwerk in dat sommigen er wel in zien, maar vind het zeker een kundig gemaakte film met topacteurs. En dat is op zich ook al fijn.
In ieder geval als kennismaking viel deze "Broken Blossems..." best mee. Ge voelt van in het begin een sterke hand in de regie met veel oog voor het detail.
Film over een goedmenend en bereidwillig mens die in een voor hem totaal vreemd land geen kans krijgt om behulpzaam te zijn, tot...
Het enige wat mij in de film, eigenlijk over de ganse lengte stoorde, was de gelaatsuitdrukking van Cheng Huan. Vond het eerder een loense aanblik ipv een vriendelijke, hulpvaardige. Als men de Amerikaanse acteur Richard Barthelmess een Chinese look heeft willen geven, dan toch niet zo best geslaagd. Maar wat gezegd van Lillian Gish die de rol van het meisje speelt ? Wow! Overacting was er toen wel noodzakelijkerwijze bij, maar toch. Formidabele act en deze van Donald Crisp, in de rol van de onwaardige vader, is dat evenzeer.
Het laatste stuk van de film, vanaf het ogenblik dat Evil Eye zijn vuile rol speelt is veruit het sterkst en laat een zinderende indruk na. Voor een film van meer dan 100 jaar oud, knap werk.