Mr. Skeffington (1944)

Zonder Bette Davis zou dit kitscherige melodrama waarschijnlijk een stuk minder draaglijk zijn geweest; maar met haar krachtige half-sardonische performance is ie meer dan de moeite waard. Tussen al die vele monotone en identieke studio-actrices van de jaren 30 en 40 waait Davis altijd als een frisse wind door haar films heen. Al is ie bij lange na niet zo goed als die latere studie van vergankelijke schoonheid met Davis, All About Eve (een van mijn favoriete films), is Mr. Skeffington wel echt weer zo'n fijne pulp guilty pleasure film. 3,5*

Vergeet ook Claude Rains niet, hij zet een prachtige rol neer in deze film! En Bette, tja er was er maar een zoals zij.

4*

Vooral, of eigenlijk alleen, het laatste uur is de moeite. En dan ook gelijk goed de moeite. Het eerste deel is inwisselbaar met menig ander (Bette Davis) film en al vele malen overtuigender. Pas nadat Rains en zij weer uit elkaar zijn en het verval inzet wordt de film wat mij betreft pas goed. Beetje laat, maar beter laat dan nooit .

Eigenwaan, egoïsme, liefde, huwelijk, trouw, echtscheiding, ouderschap, het komt allemaal aan bod en toch duurt het een hele tijd voor de film echt aanslaat en dit ondanks een alweer overtuigende Bette Davis.

Zij en ook Claude Rains kregen een Oscarnominatie. Denk dat de mensen die zich bezighouden met de grimage e.d. ook een dikke pluim verdienden.

Het lijdt geen twijfel dat een film met dergelijk verhaal en cast destijds het publiek beroerde.

And bone structure has a lot to do with it too

Mr. Skeffington is een film die ik al geruime tijd opzij heb laten liggen. Voornamelijk omdat ik me eens heb laten verleiden om op voorhand de commentaar hier te lezen, iets wat ik erg weinig doe, en daaruit bleek dat dit een nogal gezapige film was. Op zich nog niets mis mee maar de combinatie met een speelduur van bijna 2,5 uur zorgde ervoor dat ik hier op zich niet enorm veel zin in had. Gisteravond ben ik er dan toch maar eens voor gaan zitten.

Al is mijn opgenomen versie van TCM helemaal niet zo lang als hier (en op IMDB) staat aangegeven want de film klokte af op zo'n 130 minuten. Dit blijkt echter een verknipte versie te zijn doordat de film met zijn wereldpremière in New York effectief 146 minuten duurde maar om een voor mij onduidelijke reden werd het nadien ingekort. De originele beelden werden als verloren beschouwd tot ze ergens in 1988 werden teruggevonden waarop de film gerestaureerd werd. Waarom TCM voor deze versie heeft gekozen is mij een raadsel, op IMDB is er ook geen opsomming van verschillen qua versies dus het lijkt mij dat de langere versie moeilijk te vinden is. Soit, Mr. Skeffington is een film die werkelijk alle dramatische elementen die je in dit soort films kun verwachten benut. Je hebt liefde, haat, oorlog, zwangerschap, scheiding, overspel, ... en dit alles wordt verspreid over een periode van ettelijke jaren. Ik ben op zich wel te vinden voor dit soort uitgesponnen drama (Gone With the Wind blijft daar toch het beste voorbeeld van) en kon hier best wel mijn weg mee. Al blijft de film natuurlijk vrij voorspelbaar, zo wist je meteen dat wanneer Trippy naar het front vertrok dat hij niet meer zou terugkeren, maar toch blijft het geheel over de grote lijn boeien. Hier en daar een inzakking maar dat is met deze speelduur ook wel ergens te verwachten. Het einde is weliswaar een beetje een teleurstelling. De gehele speelduur wordt er op gehamerd dat je alleen maar mooi bent als je door iemand geliefd wordt. Ik had het dan ook interessanter gevonden mocht Job niet blind zijn geweest maar effectief de ravage van difterie hebben kunnen zien dat ervoor zorgde dat Fanny's schoonheid verdween. Dan had de film kunnen eindigen met Job die zegt dat ze voor hem nog altijd mooi is in plaats van het echte einde waar Job het moet doen met de herinnering aan Fanny.

Dat La Davis soms nogal een tang kon uithangen is algemeen bekend. Haar vetes met onder andere Joan Crawford zijn altijd een heerlijk stukje om te lezen maar ten tijde van Mr. Skeffington maakte ze het wel erg bont, althans toch volgens het boek Bette & Joan: The Divine Feud dat door Shaun Considine geschreven werd in '89. Davis behandelde haar co-stars zo slecht dat deze zelfs een 'aanval' op haar hebben gedaan. Dit gebeurde via het vergiftigen van het oogwater dat de actrice gebruikte waardoor ze, eenmaal ze het gebruikte, het uitschreeuwde van de pijn. Regisseur Sherman, die in een verleden een item vormde met Davis, ging op onderzoek uit en kwam tot de conclusie dat er een heus Spartacus gevoel onder de cast heerste waarbij iedereen zei dat hij/zij het had gedaan. Een hoop spanning op de set dus en juist daardoor is het bewonderenswaardig wat voor goede prestaties de cast nog neerzet. Davis zelf is wederom erg sterk op dreef als de door haar uiterlijk gedreven Fanny. Blijft toch praktisch altijd een genot om haar aan het werk te zien. Ook Claude Rains is weer eens uitstekend als Job. Hetgeen wat echter het meest opvalt aan Mr. Skeffington is het gebruik van de make-up die ervoor zorgt dat er vele jaren overbrugd kunnen worden. Het valt op doordat ik nog geen enkele film heb geweten die dit zo doeltreffend in beeld weet te brengen. Zeker naar het einde toe kunnen de make-up artiesten helemaal los gaan.

Uiteindelijk is Mr. Skeffington een interessante zit. De film kent een aantal minpunten waaronder het einde maar wordt door een aantal andere aspecten zoals een geweldige Davis/Rains en de make-up naar een hoger niveau getild. Ik vermoed wel dat de kortere versie mijn voorkeur geniet want qua speelduur is dit soms net iets te lang. Vermakelijk maar niet Davis (of Rains) beste werk.

3.5*

Vooral de laatste 3 kwartier zijn de moeite waard, maar de film duurt dik een half uur te lang. Rains en bijna vanzelfsprekend Davis houden het ook de eerste anderhalf uur kijkbaar, maar het begint pas interessant te worden bij de aftakeling van Davis. Zij is perfect voor dit soort rollen, al vond ik al het gedoe om haar schoonheid niet erg geloofwaardig, eenvoudigweg omdat ze nooit een echt bloedmooie verschijning is geweest imho. Al met al wel leuk eens gezien te hebben, maar ik denk dat een betere regisseur er meer uitgehaald zou hebben. Sherman wordt echt gered door de twee hoofdrolspelers. 3 sterren

Wat een heerlijke film, echt een film naar mijn hart, een film die, als zoveel Amerikaanse films, één duidelijk thema heeft, schoonheid. Bette Davis is geweldig, irritant, en Claude Rains vult haar uitstekend aan. De muziek is heerlijk ouderwets, voortdurend wisselend van emotie, precies zoals het hoort. De film is ook bij vlagen zeer humoristisch. Aan te bevelen voor iedereen die wel van een goeie ouderwetse (zwart/wit) film houdt.