The Devil-Doll (1936)

Volgens mij zijn de stukjes uit Spy Kids 2 met Steve Buscemi en allemaal kleine diertjes op deze film gebasseerd.

Weer een film van Browning die mij prima weet te vermaken. Vooral de special effects zien er eigenlijk gewoon prima uit voor die tijd.

Erg vermakelijk griezelsprookje van Tod Browing, waarin Lionel Barrymore de show steelt met zijn knappe vertolking als Paul Lavond, die de politie om de tuin weet te leiden door zich als een oud vrouwtje te verkleden. Naar een verhaal van Guy Endore, die net als in "Curse of the Werewolf" (verfilmd door Terence Fisher) de kijker in zijn greep houdt en zelfs weet te ontroeren.

Wel de special effects met de kleine mensjes zijn hier de publiekstrekkers en de enige reden om de film te kijken. Als deze film niet op dezelfde DVD zat als Mad Love zou ik hem wellicht nooit hebben gekeken. Het verhaal is nogal simpel over een ex-bankdirecteur die uit een gevangenis ontsnapt en het werk van zijn gevangenismaatje verderzet en op die manier wraakt neemt op zijn collega's die hem destijds er zouden hebben ingeluisd. Dat hij zich daarbij als een oud vrouwtje verkleedde was wel leuk bedacht maar vond het knap irritant worden na een tijd. Ook was ik helemaal niet tevreden met het einde. Vond dat hij er te makkelijk vanaf kwam.

Met "The Unknown" en "Freaks" zag ik reeds 2 uitstekende Tod Brownings en ook nu zette de man met deze "The Devil-Doll" een best genietbare film neer.

Lionel Barrymore steelt natuurlijk de show in deze film die ook zeker meevalt omwille van de scènes met de miniaturen. Een beetje onbehaaglijk en grappig terzelfdertijd.

"Jane" Maureen O'Sullivan heeft maar een kleinere rol al is het toch wel om haar en eerherstel te doen in het verhaal.

Geslaagde light-horror film.

Ik schaar me hier bij Alexspyforever. Het is voornamelijk uitkijken naar de kleine mensjesscènes, maar zoveel doen ze er nu ook weer niet mee. Horror zou ik dit dan ook allerminst willen noemen, het neigt soms eerder naar een verkleedklucht. Het was mijn zesde Tod Browning, en eigenlijk stelt hij nooit écht teleur. Dat geldt ook hier, maar als we dit met zijn andere werk vergelijken of een thematisch verwante film van 20 jaar later als The Incredible Shrinking Man, dan is het ook niet echt bijzonder. Maureen O'Sullivan is leuk en had van mij wel wat meer screentijd mogen hebben. Alleen The Unholy Three nog, en dan heb ik zijn bekendste titels allemaal gehad.

Onderhoudend vertelsel die eigenlijk nooit helemaal past in het horrorgenre. De film is gebaseerd op de roman van A. Merritt getiteld Burn Witch Burn. Echter gebruikt het vooral het gedeelte van de poppenwinkel en vult dit aan met wraakmotief en een dochter-vader relatie.

Paul Lavond, een ontsnapte gevangene, doet zich voor als de eigenaar van een speelgoedwinkel. Verkleed als een oude dame wat regisseur Tod Browning al eens had gebruikt in The Unholy Three (1925). De poppen die hij verkoopt zijn eigenlijk echte mensen die zijn verkleind; en een groot deel van de film toont dan ook hen als charmante en maar slechts af en toe verontrustend. De poppen zijn drukker met het om te gaan van gigantische meubels, schoolmeisje te ontwijken en het nemen van moorddadige wraak op degenen die Paul Lavond naar Devil's Island stuurden.

Gek genoeg leveren Miniatuur moordenaars en Gekke wetenschappers hier geen horrorfilm. In het beste geval is er een gespannen sfeer. De speciale effecten zijn eenvoudig, maar nog best aardig gedaan. Vermoedelijk moest regisseur door de controversiële film; 'Freaks', iets veel lichters maken, de film is best wel leuk, maar met toepasselijk melodramatische uitvoeringen door een heerlijke cast, is het geen grote klassieker, laat staan horror.

De voorlaatste film van Dracula-regisseur Tod Browning is een wraakfilm die is opgeleukt met wat sprookjesachtige elementen. Geen bijzondere film. De speciale effecten zijn (zeker geplaatst in de tijd) wel bijzonder goed gelukt. Het verhaal is niet bijster interessant. De film moet het echt hebben van enkele opvallende scènes.

De film vertelt een weinig opwindend verhaal over een ontsnapte gevangene die onterecht heeft vastgezeten en op wraak uit is. Zijn wraak krijgt gestalte met behulp van een belachelijke travestie act en een techniek die levende wezens verkleint en is bedacht door een gekke professor. Een onconventioneel verhaal. Dat zeker. Het deed me echter weinig. De scènes waarvoor je overeind komt zijn de scènes met de verkleinde levende wezens. Ze worden ingezet als wraakmiddel. De manier waarop ze door prachtig gemaakte decors met speciaal gefabriceerde grote meubels bewegen is indrukwekkend.

Lionel Barrymore speelt de wreker. Een man die is verteerd door wraakgevoelens, maar er desondanks in slaagt om menselijk en sympathiek over te komen. De klik met de kijker is er. Zijn travestie-act vond ik minder overtuigend. Daar verliest de film een groot deel van mijn welwillende beleving. Van de overige personages moet de film het niet hebben. Naast de protagonist zijn zij nogal bleek ingevuld. Aan hen viel niet veel plezier te ontlenen. The Devil-Doll is gewoon een film waarbij je steeds reikhalzend uitkijkt naar de speciale effecten. De rest is niet erg interessant.