The Mechanic (1972)

Jawadde wat een goede film dit... Vind ik één van Bronsons fijnste uit zijn post-westernperiode. Er zit een stuk meer psychologie dan in zijn latere actiefilms. De camera zoomt soms erg dicht in op Bronson: op zijn gezicht, zijn ogen, handen... Ik weet niet goed wat de regisseur daarmee beoogde maar ik vond het wel meerwaarde hebben. Het was aanvankelijk de bedoeling dat er een soort homosexuele ondertoon tussen Bronson en J.M. Vincent was; jammer genoeg hebben ze dit eruit moeten laten, dan was het zeker een klassieker geweest, zeker als je bedenkt uit welk jaar de film is. Nu blijft het een subtiel machtsspelletje tussen twee gevoelloze figuren, waarbij het peilen is hoe beiden naar elkaar kijken. Hitman Arthur heeft hier heel zeker veel bewondering voor zijn jongere discipel, terwijl Steven moeilijker door zijn kaarten en ambities laat kijken. Verder een knappe intro met 15 minuten lang geen gesproken woord, enkele stevige actiescènes en een slot dat de fans van Bronson zal doen steigeren .

Wat hou ik van die intro, zulke films maken ze nu niet meer!

In Dressed to KIll van Brian De Palma is er ook zo'n intro, moest je hem nog niet hebben gezien

Die kende ik nog niet, bedankt voor de tip Filmkriebel!

Graag gedaan... ik vond trouwens die scène waarbij het vriendinnetje van de jonge Steven haar polsen doorsneed, terwijl Bronson bijna stilzwijgend zit te genieten, en die Steven haar zit te beledigen een erg ongemakkelijke nare scène

Weggelaten in de remake?

Vrijdag 27 januari te zien in EYE in het kader van Night of Charles Bronson - Cinema Egzotik

Dikke Bronson/Winner film !

De kern blijft natuurlijk een herkenbare actie film (huurmoordenaar wordt zelf doelwit) met meester/leerling allures maar enkele opmerkelijke (character driven) scenes (bv de scene met Jill Ireland - langzaam wordt duidelijk hoe dit in elkaar zit) en een verrassend slot maken dat de film boven de grijze massa uitstijgt. Maar dé reden om de film te zien is voor mij die pure new hollywood look nl gemaakt in de beste seventies stijl. Zoals in de - overigens geniale - openingsscène ; een volkswijk, een derderangs hotel, Bronson sjofel gekleed met een aftandse koffer, ... geen glamour en glitter maar door de keuze van o.a. die specifieke locatie streven naar authenticiteit in de vormgeving. Dit zijn films die proberen (op een tweede of zelfs derde laag) een tijdsdocument te maken van een periode en een mentaliteit.

The Mechanic is een film die met weinig woorden qua beeldmateriaal ontzettend sterk een geheel weet neer te zetten. Charles Bronson en Jan-Michael Vincent zijn helden voor mijn tijd maar in die zin dan ook gewoon tijdloos. Zij maken deze film zeker compleet.

Na Chato's Land (1972) is The Mechanic de tweede samenwerking tussen regisseur Michael Winner en acteur Charles Bronson. Een samenwerking die resulteerde in een aantal opzienbarende films waarvan Death Wish (1974) wellicht de bekendste is.

In The Mechanic is huurmoordenaar Charles Bronson actief in een wereld waarin ordehandhavers niet aanwezig zijn. Een wereld die alleen door criminelen en moordenaars bewoond lijkt te worden. Een anarchistische zone die zich buiten het gezichtsveld van het justitiële apparaat afspeelt. Bronson wordt door de spelers in dat wetteloze circuit ingehuurd om moorden te plegen. Zijn autoritaire opdrachtgevers verblijven in de schemering. Het contact verloopt telefonisch. Of de slachtoffers schuldig zijn of niet, is voor Bronson niet van belang. Er is één regel waar hij zich aan moet houden: onvoorwaardelijke gehoorzaamheid.

De film stamt uit 1972. Op dat moment woedt de Vietnamoorlog nog in alle hevigheid. Enige parallellen met die oorlog zijn in het verhaal zichtbaar. De wetteloze zone die Vietnam op dat moment is en de blindelingse opvolging van bevelen aldaar, verdragen zich uitstekend met de werkomstandigheden van Bronson.

De referentie naar Vietnam past trouwens goed bij de eigenzinnige manier van film maken door een collectief dat onder de noemer 'New Hollywood' bekend staat. Een collectief dat een andere manier van filmen voorstond dan in het brave Hollywood gewoon was en een nieuwe generatie filmmakers als Martin Scorcese, Francis Ford Coppola en Michael Winner opleverde.

The Mechanic is een fijne film. Het camerawerk is goed. Point of View shots door verrekijkers of snelle zoomshots op gebeurtenisen drukken de kijker op de handelingen en werken spanning verhogend. Het script rammelt hier en daar wat, maar dat is niet heel storend. De montage werkt hier en daar wat slordig, maar de abrupte cuts passen goed bij de rauwe en grove opzet van het verhaal. En de personages? Die zijn keihard en hebben een sociopathische inslag maar worden verder amper uitgewerkt. De filmbeleving vraagt ook niet om verdere expansie van de karaktertrekken. Basic volstaat.

Tot slot nog aandacht voor de eerste vijftien minuten van de film. In het eerste kwartier wordt niet gesproken. Er wordt gewerkt. Bronson in de voorbereiding en de uitvoering van een moord. De focus ligt op het detail. Alle afzonderlijke stappen die nodig zijn om het doel te bereiken, worden met een grenzeloze hoeveelheid geduld uitgevoerd. Bronson verkeert in zijn eigen wereld. Zijn eigen volmaakte wereld. Een prachtige opening van de film. Meditatief voor Bronson. Meditatief voor mij.

De sfeer wordt direct in de eerste minuten neergezet: prima. Maar dan vervalt een groot deel van de film wat daarop volgt in een behoorlijke traagheid die pas in het laatste half uur weer goed wordt gemaakt. Vandaar dat ik deze film iets minder vind dan de andere films van Bronson uit die periode. Niettemin blijft het een plezier om naar zoiets te kijken, mede door de achtervolgingen en actiescenes. En Bronson zelf natuurlijk...

Yes nice! Charles Bronson jaren 70 als hitman. Koele kikker, Bronson heeft natuurlijk net die kop waarop geen enkele emotie af valt te lezen, charme 0 en toch werkte het vaak prima. Hier zowaar nog wat vaderlijk op de tour als hij een jonge protegé neemt. Begin redelijk kalmpjes in de eerste helft en in de tweede helft een geweldige motorchase en een geweldige hit in Europa. Verhaal mwoah, is allemaal niet zo belangrijk. Nors, kil, doeltreffend.

Deze van de week op een R1 blu ray binnen gekregen en vanavond bekeken.

Bronson in rol van hitman is hem uiteraard op het lijf geschreven. Blijf er bij dat het eerste kwartier, waarin minuten lang niet wordt gesproken, het beste gedeelte van de film is. Daarna kakt het wat in, om in laatste gedeelte weer vol er tegen aan te gaan. Vincent -hoewel enigszins pedant- is redelijk aan hem gewaagd als protegé.

Op de extra's vertelt scriptschrijver Carlino dat het oorspronkelijk de bedoeling was dat de twee hitmen een homoseksuele relatie met elkaar zouden krijgen, maar dat werd voor die tijd als te gewaagd gezien en werd meteen van tafel geschoven toen de twee ultra hetero's Bronson en Winner aan de film werden toe gevoegd.

Ondanks de veranderingen in het script blijft dit een niet alle daagse actie thriller met feitelijk twee emotieloze keiharde hoofdpersonen in de belangrijkste rollen.

Een aantal ongewone shots en close ups, de vlotte, doch hier en daar wat warrige montage en de sfeervolle score van Jerry Fielding doen de rest.

Een dikke zeven, ofwel 3,5 ster.

Het viel me wat tegen, voor zijn tijd waarschijnlijk een goede film.

Actieheld Charles Bronson en regisseur Michael Winner maakten samen zes actiefilms (o.a. Death Wish 1,2 & 3) met een scherp randje. In deze is Bronson de huurmoordenaar Arthur Bishop, die ook wel 'monteur' worden genoemd. Hij neemt exclusieve contracten aan van een internationaal misdaadsyndicaat dat alleen wordt aangeduid als "de Vereniging". Bishop krijgt gezondheidsproblemen en neemt Steve onder zijn hoede als potentiële opvolger en leert hem de kneepjes van het moordvak.

En dat was toch wel andere koek dan de remake uit 2011 met Jason Statham in de hoofdrol! Duidelijk zijn er veel risicovollere scènes..? Want wow...naast een indrukwekkende begin waar er zestien minuten geen dialoog is en het vette einde was er ook een opvallende scène met de vriendin van McKenna. Een scene die nu absoluut nooit zal worden geschoten!

De film verzandt een beetje zodra Arthur Steve begint te onderwijzen en trainen. Maar die worden gelukkig wel op smaak gebracht met een aantal goede actiescenes; zo is er een spannende off-road motorachtervolging en een auto-achtervolging plus schietpartij op het Italiaanse platteland. Een paar gebreken of niet, deze film is een heerlijke ijskoude actiethriller!

Met gemak 1 van mijn favoriete 70s films, ik denk wel de coolste uit dat tijdperk. En sowieso de beste Bronson die ik ken, hooguit Death Wish is misschien beter als statement, maar deze film vermaakt beter.

Bronson is geknipt in de rol van koele huurmoordenaar, geduldig, gesloten en stoicijns. Mooie jongen Jan Michael Vincent (Air Wolf) is zijn getalenteerde, maar ook verwaande en decadente protege. De film waagt zich nog een beetje aan karakter studie. Zo zien we Bronson een prostituee betalen om zijn echtgenote te spelen. En we zien dat Vincent veel geld heeft maar geen echte vrienden. De scene met de "vriendin" van Vincent laat zien dat hij niet de enige is waar wat steken aan los zitten. Hoewel er genoeg actie is, ook de gesprekken tussen de meester en de leerling behoren voor mij tot de betere momenten in de film. Je waant je deelgenoot van een geheim genootschap met eigen codes.

IJzersterk begin met een tot in de puntjes voorbereide moord. Zo'n zalig klassiek stukje film waar in het eerste kwartier slechts 1 woord woord uitgesproken. Het enige vreemde vond ik wel dat het doelwit in zo'n shabby appartementje woonde. Hierna blijft het met nieuwe ontwikkelingen en opdrachten een zeer onderhoudend verhaal van mannen met doordachte plannen en eigen agenda's. De film blijft in een redelijk hoog tempo doorgaan, want hij streeft naar dezelfde efficiency als diens koelbloedige onderwerp. De razendsnelle aftiteling na de bevredigende finale is het summum van die efficiency.

Erg goed camerawerk en de sets zijn erg mooi, alleen al de villa van de inmiddels rijk geworden killer, maar we worden ook getrakteerd op vergezichten langs de westkust van LA en op een fraai stukje van Italie. De 10 miljoen die in het budget gingen zijn wel terug te zien.

De achtervolgingen hier en daar met motor en auto zijn typisch 70s en misschien te langgerekt. Maar het enige wat op een storende manier gedateerd is, is de filmmuziek, de typisch rommelige geluidjes met weinig structuur. We kunnen dat misschien wijten aan vernieuwingen van de experimentele New Hollywood beweging.

1 van de betere films van Charles Bronson, het verhaal is op zijn lijf geschreven en de actie is goed. Voor de rest zit de vaart er lekker in en dat voor een 70s film. de rest van de cast vond ik prima zeker een aanrader van wederom oldschool actie films.