Passengers (2016)

Een stuk leuker dan ik had verwacht eigenlijk. Met Jennifer Lawrence en Chris Pratt in de hoofdrol had ik welicht iets minder volwasseners verwacht. Ik denk dat ik me gewoon niet goed genoeg ingelezen had en wat dat betreft ben ik blij dat dit op Netflix staat. Sci-Fi ga ik zelden uit de weg.

Passengers deed me erg denken aan The Quiet Earth. Ik vind het altijd wel interessant om iemand te zien in een omgeving waar het verder uitgestorven is. De vrijheid die ontstaat, lokt altijd wel leuke acties uit, maar tegelijkertijd is het ook duidelijk dat het aan je gaat knagen. Het is dan ook wel erg grappig om te zien dat Chris Pratt de schoonmaakmachines aan het pesten is. Verder genoten van de conversaties met de android barman en de ruzie met het koffie-automaat. Waar The Quiet Earth achteruit gaan met de toevoeging van een vrouwelijk personage, voegt het hier wel wat aan toe. Er ontstaat een zeldzaam mooie romance dat ook weer op een zeldzaam botte manier kapotgemaakt wordt. Op sci-fi-vlak ook weer mooie dingen gezien, zoals de bijna verdrinking in het zwembadwater zonder zwaartekracht. Het zet je wel even aan het denken en het is hoe dan ook een heel originele scene. Een meer dan prima film. Zoals Patrice8 hierboven al vermeld, waarschijnlijk wel de moeite waard om nog eens te zien.

Vond het wel een mooie film maar wordt het einde, wanneer het júíst interessant kan worden, afgeraffeld , (zoals in zovéél films)...

Wat een goede film!
Spreekt enorm tot de verbeelding.

"Wat zou jij doen in zo'n situatie?"
Hele gesprekken hierover gehad met mijn dochtertje

Goed geacteerd.

Mooie Science-fiction film van Tyldum.
De nadruk in deze film ligt echter niet op het science-fiction gebeuren maar vooral op de romance tussen Pratt en Lawrence. Gelukkig vormen deze twee een uitstekend koppel zodat deze film prima vermaak biedt.
De aanwezigheid van Michael Sheen was ook een pluspunt, de kleine rol van Fishburne had iedereen in kunnen vullen, dat stelde niks voor.

Ook het verhaal is uitermate interessant. De ontdekkingstocht van het ruimteschip door Pratt is erg leuk weergegeven. Wanneer ook Lawrence ontwaakt kakt het creatieve van het eerste gedeelte van de film een stuk in, zodat we eigenlijk een love-story in de ruimte te zien krijgen.
Ook al is dit prima gedaan, naar mijn idee had er misschien nog wat meer uit het verhaal gehaald kunnen worden. Helaas is het einde zo ingevuld dat er een halfje van mijn score afgehaald wordt.
3.5* blijven over.

Anders dan verwacht! Geen actie-film en weinig spanning, maar juist rustig (vooral in het begin) en soms zelfs luchtig/grappig ondanks de benarde situatie. Wel leuk voor de verandering.
Wat zou je doen als je alleen wakker wordt op een enorm cruiseship met alles erop en eraan, maar dan in space?

Ik had totaal geen idee wat voor een film dit zou zijn.
Bij de Free record Shop bij boekenvoordeel zag ik deze liggen voor € 7,99 (Blu-ray) (2 voor 10,-) en heb deze genomen vanwege de cover die mij wel aansprak.
Ik was totaal verrast toen ik de film ging bekijken, het verhaal is gelijk pakkend terwijl ik niet zo'n SF fan ben.
De acteurs dragen de film volledig en daarin merk je dat het echte profs zijn.
Jennifer Lawrence en Chris Pratt zijn geweldig om naar te kijken, komen zeer overtuigend over en je gaat op in het verhaal.
Nu het meer en meer in het nieuws komt om mensen de ruimte verder te gaan verkennen, door ze naar Mars te sturen, is deze film zijn tijd ver voor uit.
Het is SF maar het zou ook realiteit kunnen zijn, want wat wij 20 jaar geleden niet voor mogelijk hadden gezien begint steeds vaker realiteit te worden of dat is het al.
Neem Minority Report wat zich afspeelt in 2054, daar is al veel al van realiteit zoals Virtual Reality en de NSA die via profielen mensen kunnen indelen in categorieën.

Ik wou schrijven: bijna, maar het is toch best wel een stuk verwijderd van de goede film.
Categorisering is niet sciencefiction/avontuur maar romantiek. OK, de setting is dan wel in de ruimte maar sshhht.... het is allemaal één grote metafoor. Alles staat in dienst van de relatie tussen de twee hoofdrolspelers. Wel een beetje jammer dat het plot af en toe een beetje te lijden had onder die niet al te subtiele tweede laag.
Kan me zo voorstellen dat als een pril (hetero?j stelletje dit zou kijken ze beiden plezier zouden hebben, maar zij iets meer dan hij.
Voor de rest wel mooie plaatjes, wel oké acteerwerk, maar eigenlijk weinig dat de middelmaat ontstijgt. Zo, en nu ga ik googelen of Sony/Colombia eigenlijk altijd middelmatige films leveren, want ik heb zo’n vermoeden.

Mooie film.

Een film waarin een solitair bestaan de boventoon voert, vraagt natuurlijk ook om ijzersterke acteurs die op een dergelijke wijze een film kunnen dragen. Lawrence en Pratt doen dat hier prima. Samen met de visueel fraaie beelden, levert dat een prettige kijkervaring op.

Qua plot is het allemaal maar een beetje matig. Eigenlijk gebeurt er niet zo heel veel, maar toch weet het wel te boeien. Voornamelijk het eerste deel is erg sterk, waarbij de psychologische ellende mooi wordt weergegeven. Na de ontwaking van Lawrence wordt dat aspect een beetje weggemoffeld en verandert het eerder in een romantische film.

Het einde vond ik iets te braaf en daarmee ook wat zwakjes. Ook jammer dat er uiteindelijk geen reactie is gekomen naar aanleiding van de noodoproep aan het begin van de film.

3,5*

Onverwacht goed.

Vooraf geen al te hoge verwachtingen gekregen, maar aangezien hij binnenkort van Netflix afgaat toch maar opgezet, en ik was uiteindelijk toch wel verrast door het uiteindelijke resultaat. Hier kwam ik erg makkelijk, vlot en goed doorheen namelijk.

Pratt speelt eindelijk een goede rol, en de goede keuze om hem dit keer niet al te komisch te maken zodat er van hem meer ruimte is voor serieus acteerwerk. Dat helpt, behoorlijk zelfs, want hier kon ik makkelijker met hem meeleven dan in bijvoorbeeld Guardians of the Galaxy of Jurassic World .

Lawrence doet het ook goed, soms valt haar drama wat door de mand, zeker in het begin. Maar als ze eenmaal begint op te warmen, is ze stukken beter. Maar wie voor mij toch wel het meeste indruk maakt is Sheen als de robo-barman. Leuke verwijzing naar The Shining trouwens.

Maar deze film heeft meer films als inspiratie gebruikt, (Hamsterwiel uit 2001: A Space Odyssey !). En deze werken allemaal eigenlijk ook gewoon goed. Visueel zijn de designs ook gaaf, en het schip daarmee dus ook. Echt heel gaaf trouwens, perfect vormgegeven.

Veel spanning zit er niet in, maar de romantiek werkt wel degelijk. Een echte snaar raakt het nergens, maar het is best leuk om zo te volgen. Vooral de situatie en omgeving helpt daarbij toch wel behoorlijk goed. Genoeg creativiteit daarin dus. Het helpt er dan ook nog bij dat dit een typisch wat-had-ik-gedaan verhaaltje heeft.

Het enige wat de film dan eigenlijk niet goed doet, is de voorspelbare slotfase. Als Pratt nog was gestorven, had dit meer impact gehad. Maar dit is vooral voorspelbaar, en voelt ook raar aan, aangezien de rest van de film totaal niet op spanning inging.

Dit was uiteindelijk een erg plezierig filmpje, misschien toch wel degelijk 1 van de betere Sci-Fi films van 2016.

Ik vond het een heel voorspelbare film, weinig aan.

Met een ruimteschip zo groot als een stad 120 jaar onderweg zijn op halve lichtsnelheid, en dan niet verwachten dat je wat ruimtestof en puin tegenkomt... yeah, right. Dat maakt ook het fysiek interstellair onderweg zijn zo'n hachelijke zaak. Beetje een draak deze film. Vooruit magere 2,5 ster.

Volgens de "logica" van het verhaal zou je toch mogen verwachten dat "ze" kinderen kregen. Afijn, er zaten wel meer ondoordachte voorvallen in deze semi-romantische ruimtereis. Niet een die lang zal beklijven.

Leuk idee, maar jammer van het standaard liefdesverhaal. Wel enkele leuke stukken.

Men had Gravity er direct na geprogrammeerd en het kwaliteitsverschil op visueel vlak was nogal groot. Niettemin is de bling-bling van Passengers ook niet vervelend om naar te kijken, om over Lawrence nog maar te zwijgen. Het eerste stuk van de film is op narratief vlak verder prima maar het gaat mis als Gus zijn intrede doet; wat een stompzinnige rol. Alle creativiteit is daarna op en het standaard Amerikaanse liefdesverhaaltje ontrolt zich volgens de geijkte patronen. Net te doen voor een luie vrijdagavond.