The Cable Guy (1996)

Weinig aan. Voor een komedie heb ik hier echt belachelijk weinig bij moeten lachen, if at all. Jim Carrey kan ik altijd wel hebben, en is hier ook gewoon echt niet slecht, maar als geheel werkt dit totaal niet. Z'n typetje is op zich wel leuk, en af en toe gaat zijn prestatie zo enorm over boord zonder slecht te worden, dat alleen Carrey zoiets kan flikken.

Maar daar eindigt het positieve ook gewoon letterlijk. Het verhaal is saai, de andere personages zijn dat eveneens. Matthew Broderick weet als geen ander een charisma-loze drol neer te zetten, daar zat geen dynamiek in. En zo'n acteur als Jack Black krijgt gewoonweg geen enkel komedisch materiaal. Tja, ok. Dat riddertoernooi was nog oké, maar voor de rest gaat de film maar voorbij zonder dat er echt iets wordt uitgehaald. Jammer.

Ik ben geen echte Jim Carrey-fan, maar er zijn best wel wat films van hem die ik best kan smaken. En niet alleen z'n serieuzere rollen, maar ook wel wat van z'n overdreven onderbroekenlol. Helaas valt The Cable Guy daar niet onder. Jim Carrey is weliswaar wat overdreven, met een irritante slis, maar de rest van de film is behoorlijk drakerig. Het is tussen de fratsen van Jim Carrey door gewoon ontzettend saai, ook niet zo vreemd met Matthew Broderick in de hoofdrol, en de fratsen van Jim Carrey zijn ook al niet zo leuk in deze film. De grappen werken ook niet eccht, maar goed, ik zie nu dat Ben Stiller de film regisseerde dus daar gaat het denk ik mis. Jammer, er had wel een aardige stalker-film ingezetten, of gewoon een over-the-top wel grappig Carrey-vehikel, maar dat is het allebei niet geworden.

“Free cable is the ultimate aphrodisiac.”

Eigenlijk vrij onbedoeld op mijn pad gekomen deze komedie film. Ik was vrijdagavond rustig aan het zoeken naar een film en deze kwam ik tegen via de streamingdienst ‘Netflix’. Eigenlijk vrij snel geïnteresseerd en heb ik deze film maar aangezet, ‘Carrey’ kan mij namelijk vaak erg goed vermaken en dat idee had ik nu weer. Eenmaal begonnen aan de film kwam ik erachter dat de film zowaar een soort ‘sterrencast’ bezit, en heeft ‘Ben Stiller’ al zijn komedie vriendjes opgetrommeld om zich voor deze film te vertonen met als hoofdrolspeler: ‘Jim Carrey’. In mijn ogen toch wel een geschikt figuur voor deze rol: overdreven en ook echt gestoord overkomen, iets wat ‘Carrey’ als geen ander kan.

Daarnaast pronkt ‘Stiller’ met nog wat meer leuke komische acteurs waarvan mijn persoonlijke favoriet ‘Jack Black’ ook niet mocht missen. Maar ook gebruikt ‘Stiller’ zijn eigen gezicht bij een moordenaar die op televisie voorbijkomt, en word ‘Owen Wilson’ gebruikt als de nieuwe vriend van ‘Robin Harris’. ‘Harris’ wordt gespeeld door ‘Leslie Mann’ en heeft een vreselijk irritante stem als je het mij vraagt. Voor de rest een redelijke cast met uiteraard ‘Jim Carrey’ in een hoofdrol die me eigenlijk minder wist te boeien deze keer, misschien vond ik hem wel irritanter. Het overdreven gedoe van ‘Carrey’ is namelijk niet echt altijd even interessant in mijn ogen, en in deze film verveelde het voor mij te vaak maar dan in de zin, ik had het na een tijdje wel gezien.

Het gene wat mij voornamelijk wisten te boeien was het verhaal en het concept wat ik enigszins nog aardig leuk vond om te volgen en de muzikale keuzes in de film. Het verhaal gaat (en is vrij simpel) over een man wiens kabeltelevisie niet werkt. Wachtend op de monteur komt deze al vrij druk binnen (te laat) en dit is ‘Chip Douglas’.

’Chip’ zorgt ervoor dat de televisie weer werkt maar krijgt daarna nog een vraag, of hij voor vijftig dollar de premium zenders er ook bij krijgen. ‘Chip’ wil dit doen, en doet dit gratis maar vraagt wel of ‘Steven’ een dagje mee wil en dat ze misschien vrienden kunnen worden. ‘Steven’ is hiermee akkoord en gaat mee met ‘Chip’ die hem vervolgens als beste vriend beschouwd en constant op duikt in het leven van ‘Steven’. Hij is er een keer klaar mee en probeert ‘Chip’ te verbannen uit zijn leven, zeker wanneer hij erachter komt dat hij met een prostituee naar bed is gegaan. ‘Chip’ accepteert dat niet en doet er alles aan om bij ‘Steven’ bevriend te blijven, en het wordt van goede daden alleen maar slechter en loopt uit tot hevige stalking.

De film eindigt trouwens nog wel geinig met ‘Chip’ in de traumahelikopter als hij word afgevoerd en dan met de verzorger in de helikopter begint te vragen, waarbij de volgende scene ontstaat:

Helikopter verzorger:
“Hang in there, pal! You're gonna make it, buddy.”
Chip Douglas:
“Hey! Am I really your buddy? “
Helikopter verzorger:
“Yeah, sure you are.”

En de daaropvolgende lach van ‘Chip’ dat verraad wat hij wil gaan doen nu ‘Steven’ uit zijn leven is en hij een nieuwe ‘beste’ vriend heeft gevonden. En je als kijker wel weet wat er gaat gebeuren.

De muzikale keuzes daarin tegen hebben mij toch wel erg doen vermaken. Ik zelf als rock en metal fan heb daarvan genoten maar ook wetend dat twee acteurs in deze film ook fan zijn van de zelfde muziek klasse. Zo speelt ‘Jack Black’ uiteraard in de rockband ‘Tenacious D’ samen met zijn partner ‘Kyle Gass’ en is ook verwaand fan van de muzieksoort. Ook ‘Jim Carrey’ is er niet vies van. Zo kwam hij al eens in beeld met de death metal formatie ‘Cannibal Corpse’ in de eerste ‘Ace Ventura’ film.

Toch het gene waar ik me het meest mee heb vermaakt is de karaoke avond die bij het huis van ‘Steven’ werd georganiseerd. We openen deze scene met een oudere man die American Woman zingt tijdens de karaoke avond, origineel natuurlijk van ‘The Guess Who’. En de klapper van de avond was voor mij toch wel ‘Carrey’ die de hit ‘Somebody to Love’ van de jaren zestig rockband ‘Jefferson Airplane’ zingt. Geweldige scene ik heb er echt van genoten en me kapot gelachen.

Ik had helaas wel iets meer verwachtingen. Het is vermakelijk op veel vlakken, daar niet van. Maar toch werd vooral het typetje van ‘Carrey’ na een tijdje behoorlijk vervelend en eentonig. Zo kom ik er achter dat ik dus geen fan ben van alle typetjes die de beste man naar buiten brengt. Desalniettemin zeker geen slechte film, prima vrijdagavond vermaak.

3.0*

De film is niet zo bijster goed en het typetje dat Jim Carrey speelt is naar mijn mening ook niet al te best. Het is niet grappig maar vooral erg irritant. Hij doet z’n Mask kunstje nog een keertje dunnetjes, maar niet passend, over. Ik ben een liefhebber van enkele van zijn films, zowel de serieuze als de hilarische, maar van deze slaat wat mij betreft de plank mis.

Heeft gedaan wat ik van een komedie verwacht: mij amuseren. Deze film is me in de jaren negentig ontgaan maar ben blij dat ik ‘m alsnog gezien heb want dit is toch wel vintage Jim Carrey. Prima tempo met actie en grappen waardoor het van begin tot eind geen seconde verveelt. Heerlijk trouwens om Carrey hier gekoppeld te zien aan Matthew Broderick. Hun samenspel bruist. Behalve de gekke bekken en de algehele expressie van Jim Carrey is het toch ook genieten van een scenario en dialoog die volgestouwd zijn met allerlei film- en popreferenties.

Het thema van de film lijkt op het eerste zicht erg nineties maar anderzijds vond ik het frappant hoe de Cable Guy zich ontpopte als een visionair wiens voorspellingen intussen meer dan uitgekomen zijn. We leven allang niet meer met slechts een tv-scherm en een sporadische computer maar in een multimediawereld. De onderliggende kritische maatschappijvisie van de film is dus nog steeds en meer dan ooit actueel. Zij het dat de boodschap van de film ondergraven wordt door het medium waarmee de boodschap wordt verkondigd, nl. de film zelf die de aandacht van de kijker alweer aan een scherm kluistert. Een meta kantje dat me doet denken aan Carrey’s andere metafilm The Truman Show.

Jim Carrey..

Over hem valt wel wat te zeggen. Er zijn er die hem strontvervelend (en niet grappig) vinden en er zijn er die het tegenovergestelde denken. In The Cable Guy moet hij grappig zijn.. door strontvervelend te zijn. Met de juiste verwachtingen kan dat behoorlijk meevallen en zelf ben ik geen Carrey-hater dus ik heb mij geenszins geërgerd. Ik ben helaas ook niet echt fan, dus om nu te zeggen dat het over de ganse lijn geslaagd is.. Dat is ook een brug te ver.

In ieder geval zorgt Ben Stiller - de regisseur - voor een amusant filmpje. Eentje waarin Matthew Broderick een onopvallende vod speelt, waarrond Carrey zijn fysieke comedy kan uitspelen. Er zijn een aantal dingen die goed uitpakken, al laat men hier en daar wat steken vallen. De switch had ik niet echt zien aankomen (of toch niet in die richting), maar is op zich wel leuk en zet de rol van Carrey plots in een ander daglicht. De finale duurt helaas net wat te lang, al blijkt de speelduur dusdanig binnen de perken dat ik daar eigenlijk niet over mag zagen.

2,5