Shine a Light (2008)

Martin Scorsese vond het volgens mij net iets te leuk en filmt dus net wat te bewust de 'spontane' dialogen en problemen rondom het concert, waardoor het niet echt werkt. Het begin hadden ze er van mij gewoon uit mogen knippen. Maar al snel gaan we over in het concert.

Jumpin' Jack Flash, altijd een lekkere opener. Die riff blijft altijd lekker klinken, maar... Mick's stem. De jaren hebben zijn zangkwaliteiten aardig aangetast helaas. De rest van het concert laat ie zien dat ie wél de rockster kan uithangen (welke 60+ komt daarmee weg? Geweldig!), de mondharmonica beheerst en ook nog een of twee gitaarpartijen kan. Ronnie en Keith beheersen de gitaren nog prima, maar het mooiste is Keith's kop wanneer hij speelt. Wat een legende is die man. De beste van de stenen vond ik Charlie Watts die echt superstrak zit te drummen. Hun beste jaren zitten er helaas op, maar voor een stel ouwe lullen zijn ze nog wel echt rock 'n' roll.

Het concert is best spectaculair gefilmd, er valt dus genoeg te beleven. Mooiste momenten zijn als we een groots dynamisch shot te zien krijgen waar Keith op z'n knieën z'n solo speelt, schitterend! Wat wel jammer is is dat de camera voor 90% op Mick is gericht, waardoor de anderen verwaarloost worden. Keith komt wel aan zijn trekken, maar die arme Ronnie en Watts krijgen we nauwelijks te zien.

Tot zover ben ik redelijk positief geweest. Toch vond ik het in zijn geheel wel erg vermoeiend. Dit komt vooral doordat er geen sfeer heerst. Waar oude beelden van Woodstock met haar menigte me kippenvel bezorgen, krijgt dit met haar superscherpe beelden dat niet voor elkaar. Zo'n modern concert lijkt teveel op nummers afwerken in plaats van een geheel als concert. Zoiezo, vond ik lang niet alle nummers geslaagd; de pre-Exile nummers waren voor mij de hoogtepunten, met name As Tears Go By. Niet dat ik iets tegen Exile heb, integendeel, maar die nummers kwamen niet goed uit de verf. Na Exile (of preciezer: Black and Blue) ken ik de Stones niet heel goed, maar de nieuwe nummers die ik hoorde vond ik dan ook niet veel soeps. Shattered, She Was Hot, Just My Imagination, Far Away Eyes (dit was wel klasse country, petje af voor Ronnie, maar het is gewoon niet mijn ding), maar ook helaas wat Stones-klassiekers gingen er bij mij niet in. Satisfaction en Brown Sugar leken helemaal nergens meer op, en hoe mooi de effecten ook tijdens Sympathy waren, ik had het wel gezien.

De archiefbeelden tussendoor zijn wel leuk. We zien dezelfde lelijke koppen (hier doel ik op Mick natuurlijk) maar dan zonder rimpels. Die interviews zorgen voor een leuke afwisseling. Ook een grote bijdrage aan de concertfilm zijn de gastoptredens. Jack White vond ik niet heel bijzonder en Christina Aguilera (of hoe je dat ook schrijft) was vooral plezant voor het oog maar voegde aan de muziek niet veel toe. Wel wat lullig dat wanneer zo'n oude knakker (ken z'n naam niet) losbreekt in een saxsolo alle ogen op Christina Aguilera gericht blijven. Maar dan hebben we nog het hoogtepunt van de avond, Buddy Guy! Dat heerlijke bluesgitaartje, en dan die stem van die kerel. Zulke stemmen worden door de jaren heen alleen amar beter.

Maar zijn de mooie beelden en wat oud tuig genoeg om zo'n middelmatig concert te redden? Helaas. Het kende zijn momenten, maar nee, het duurde te lang en miste sfeer.

2,5*

Ja Buddy Guy was inderdaad de highlight. Hele goeie man.

Attenties Stones fans: donderdagavond is er op BBC2 om 2000 een docu over Keith Richards!

Zie de beschrijving van "AddictedToMovies" hierboven.

Daar sluit ik me eigenlijk bij aan !

Toffe docu zeg! Er wordt vaak nogal smalend gedaan over de Stones en gezegd dat ze veel te lang door zijn gegaan, maar zoals ik hier ze zag kunnen ze nog wel even mee. Mooi document van Scorsese. De afwisseling met de oude beelden vond ik ook wel leuk gedaan, ze gaven de film net wat extra's zonder de vaart eruit te halen.

Voor de tweede keer gezien en ik hoef mijn mening niet drastisch te herzien. Het blijft een fijne registratie van het betreffende concert.

Een enorme deceptie!

Ben sinds mijn jeugd een flinke Stones fan en keek erg uit naar deze registratie van Scorsese.

allereerst vond ik dat er, door het mixen van oude beelden en concert registratie een vehikel is gecreeerd wat me erg tegenstond. Kies!

Daarnaast, en dat is natuurlijk iets wat de regisseur niet aan te rekenen is, was dit nou niet het beste concert van de Stones te noemen. Er zijn registraties van veel betere concerten, met betere muziek, betere show, meer entertainment te zien. Het 'docu' gedeelte was ook een wat bedroevende mix van beelden die eerder al in andere producties zijn gebruikt. Scorsese heeft bijvoorbeeld duidelijk gevist uit het fantastische 25x5: the continuous story of the Rolling Stones.

Ik heb me regelmatig verbaasd over de vreemde mix van concert en docu. Het werkte niet en ging me al heel snel tegenstaan. Leuk als achtergrond bij een goed boek.

Vraagje aan de andere bezitters van deze docu; Ik heb gisteren de Limited Edition steelbook gekocht. Nu staat er op de achterkant dat het beeld PAL is. Maar het beeld is niet om aan te zien! Heel erg streperig waardoor ik het idee heb dat het toch echt NTSC is... Het lijkt wel een heel erg slechte rip van een dvd. NIET OM AAN TE ZIEN! Daar koop ik toch geen dvd voor?

De synopsis op de achterkant staat volledig in het Nederlands, dus ik niet per ongeluk een import dvd gekocht.

Het deel van het concert dat ik tot nu toe gezien heb is inderdaad niet heel erg overtuigend goed, zoals Driello ook zegt! Keith zit er regelmatig naast, Mick's timing klopt vaak niet en verder is het niet heel erg spectaculair voor de Stones doen... En ja, ik weet dat ze al oud zijn en normaal op die leeftijd in een bejaardenhuis horen te zitten.

Bridges to Babylon blijft voor alsnog mijn favoriet!

Of ze er nou soms wel of niet naast zitten........ze rocken nog als een malle

Voor die ouwe chagerijn vriend.

.

Haahahah ja die had hem waarschjinlijk elk weekend op gezet!!!

ach hij rockt hem daarboven denk ik wel

O ze rocken zeer zeker nog ja! Zeker gezien hun leeftijd en helemaal hun levensstijl moge het een klein wonder genoemd worden dat ze het nog steeds kunnen!!

Maar om terug te komen op mijn eerdere, nog steeds onbeantwoorde vraag: Is het beeld bij jullie ook alsof je naar een NTSC formaat zit te kijken, oftewel blokkerig beeld?

Nee perfect beeld(op blu-ray dan)...

Overigens erg benieuwd hoe ze gaan rocken op de nieuwe concerten die ze gaan geven in london en brooklyn als ik het goed heb

hmm, opzich wel een goeie docu, alleen voor iets dat 2 uur duurt zou je kunne zeggen dat je alle 4 de bandleden wel wat beter in beeld kan brengen. dit was meer een mick/keith show. Maar ach, de muziek rocked nog steeds.

Mooi gefilmd, met een soort hellraiser kubus op het podium.

De Stones werden in de jaren 80 wat eentonig.

Stoppen is echter geen optie, gewoon sterven in het harnas, waarvoor hulde.

De uitvoering van 'As Tears Go By' is echt prachtig in dit concert.

Beste moment van deze concertfilm is de voorstelling van Charlie Watts, naast de bijdrage van Buddy Guy. En verder is het toch wel fascinerend om deze overlevers aan het werk te zien. Die Mick Jagger staat te springen als een twintigjarige snaak, waarschijnlijk veel fitter dan het publiek dat nog niet de helft van zijn leeftijd is. Keith Richards heeft veel weg van een verlopen drag queen, Ronnie Wood 's your fav scarecrow, en Wang Dang Doodle Charlie … de geheime jazzadept

Het begint allemaal wat te geforceerd met geneuzel over de setlist en in het begin lijken ze te zelfbewust van opnames, maar dat laatste kan ook mijn perceptie zijn. Maar een half uurtje verder is het gewoon een heerlijke concertregistratie.

4

RIP Charlie