Kynigoi, Oi (1977)

Losstaand vervolg op De Komedianten en behandelt de Griekse geschienis in de periode 1952-1967.

Groep jagers uit de gegoede bourgeoisie zit op oudjaarsdag opgezadeld met een lijk uit 1949.

Net als in De Komedianten hoeft een personage maar een deur uit te lopen om terecht te komen in een voorval uit het verleden.

Wel even handig je een beetje in te lezen in de Griekse geschiedenis van die periode die eindigt met de staatsgreep op 21 april 1967 met het daaropvolgende kolonelsregime (dat zelf op 25 november 1973 met een nieuwe staatsgreep werd afgezet).

Angelopoulos gaat er in z'n films van uit dat je de geschiedenis kent en bedenk ook hoe snel deze film is gemaakt na de junta.

Verder lange speelduur, veel gezang en minuten doorgaande scenes.

Wat mij betreft (nog steeds) één van de grootste nog levende cineasten.

Meesterwerkje!

Met die één na laatste zin ben ik het roerend eens, maar dat meesterwerk kon ik hier helaas niet in ontdekken. Vond het allemaal een stuk minder magisch en majestueus dan De Komedianten.

Jemig, wat weer indrukwekkend en prachtig. Het is heerlijk hoe Angelopoulos belangrijke historie in film omzet. Wederom extreem lange shots waarin heel veel gebeurt (wat een regiewerk), prachtig geacteerd, bij vlagen geweldig mooie beelden en muziek, en een structuur om te likkebaarden waarbij heden en verleden op zijn herkenbare vloeiende manier door elkaar lopen. Ik vind hem vergelijkbaar met De Komedianten, zeker in de tweede helft. Ik ben dol op deze regisseur, cinema pur sang.