Dai-Nihonjin (2007)

Niet dus

Nee, het Matsumoto typetje (om het zo maar te zeggen) past daar beter. Vervelend clownesk type bovendien, die zich hier zichtbaar inhoud om niet weer gekke bekken te gaan trekken.

Maar het concept is erg leuk. Een mix van reality drama en over-the-top fantasy met erg weirde creaturen en eigenlijk best lelijke CGI effecten, maar dat zou geen probleem moeten zijn.

De acteur, het tempo en de humor liggen me niet zo.

Na Symbol en het fragment in de MovieMeterContest van Onderhond gezien te hebben stond deze bovenaan het lijstje.

Ik had gezien de reacties hier wel verwacht dat de film wat minder zou zijn, maar door de lange interviewstukken die niet altijd even boeiend waren was het toch een beetje tegenvallend. Desondanks genoeg memorabele dingen gezien, zoals de opa, de belachelijke monsters met als letterlijke uitschieter die met het oog en de diverse klunzigheden van het hoofdpersonage.

Een krappe 4*.

Er zou een Amerikaanse remake komen

Erg benieuwd hoe ze dat zouden aanpakken. Volgens mij is deze film gewoon té Japans om een remake van te maken. Als ze de film porten naar de Amerikaanse cultuur schiet er volgens mij ook niet veel meer van over.

Dat ligt er heel erg aan wie dat dan onder handen zou nemen, maar bij voorbaat ben ik daar inderdaad sceptisch over.

Matsumoto is gelukkig zelf betrokken bij het remakeproces. Zou mij benieuwen wat dat moet gaan worden.

Wat een geweldige en absurde film zeg!

Op en top japans. Toen ik deze film vond heb ik alleen fragmenten van de gevechten gekeken. Die zijn hilarisch maar de interviewstukken zijn eigenlijk nog veel beter! Matsumoto zet een schitterend karakter neer compleet met alle vreemde trekjes die erbij horen. De grote man is eigenlijk heel klein en zwak, getormenteerd door een slechte jeugd. Gedwongen om japan zo nu en dan te redden van belachelijke monsters. Hij word gevolgd door een cameraploeg en zo komen we (vaak op pijnlijke wijze) alles te weten over zijn leven als anti-held. Soms was ik ontroerd:

Op zijn brommertje naar de power-plant langs alle kreten geschreven op borden (fe-no-me-nale scene!!!). Dronken naar huis waar hij vervolgens bruut door een SWAT team word klaargestroomd voor het volgende gevecht (met op de achtergrond een heel lullig liedje) en met zijn dochter naar de dierentuin (waar blijkt dat hij haar maar 1 keer per 6 maanden ziet.

Maar er valt vooral veel te lachen:

Hij heeft zijn haar random geknipt. Een kat eet van zijn bord en hij pikt het gewoon. Hij maakt een praatje met het stinkmonster xD. Het cadeautje voor zijn dochter en hoe ze geblurred getoond word met het cadeautje op haar hoofd (inclusief vervormde stem ). Zijn ramen worden ingegooid tijdens een interview en hij doet net of die niks hoort.

De scenes met CGI zijn heel cool maar vond ze niet allemaal even geslaagd. Je hoopt toch dat de grote man wat meer pit toont... Het allerbeste hebben ze echter voor het laatst bewaard: Super Justice. Dit is waarschijnlijk de beste eindscene ooit gemaakt. Stop 5 random mensen verkleed neer en laat ze ongeremd hun gang gaan met een belachelijke rode pop. Het levert prachtige japanse cinema op.

Heiwa!!

*4,5

Nu Symbol gaan kijken, die is nog beter!

Ga ik vanavond doen

Leuke cameo van de Japanse Elvis: Riki Takeuchi!

Hoewel het einde hilarisch was, is het jammer dat hij blijkbaar geen passend slot kon bedenken voor deze absurde film. Zoals Black Math al zegt: Shinboru is beter!

Waarom is de titel aangepast..

Vloog bij het door mij onlangs bekeken 4 uur durende "Love Exposure" de tijd voorbij, bij deze film die ik vandaag bekeken heb leek de tijd wel een eeuwigheid te duren, maar ik heb het niettemin voor elkaar gekregen deze film helemaal af te kijken. Dat voor deze film mijnerzijds geen hoge waardering uit de hoed komt, dat moge duidelijk zijn.
Over de film;
De dialogen ervaarde ik als verschrikkelijk boring. de hoofdpersonen vond ik totaal oninteressant, van de scènes met de Japanse superman heb ik op een enkele uitzondering na geen enkele keer kunnen lachen. Ik vond het allemaal bijzonder flauw en bovendien oogden die scènes ook nog eens oerlelijk. Na de vele Japanse films die ik de laatste tijd bekeken heb is mij een ding duidelijk geworden. Films die gaan over op hol geslagen 'loverobots' (964 Pinocchio), opblaaspoppen (Airdoll) en vechtende superreuzen zoals in deze film zijn dus duidelijk niet aan mij besteed. Misschien moet ik de volgende keer toch maar eens goed de plotbeschrijving lezen en niet blindelings afgaan op de hoge waarderingen van Japan filmkenner Onderhond. Dat bespaart mij teleurstellingen zoals ik ervaren heb bij het bekijken van deze film die na Air Doll en 964 Pinocchio voor mij de derde Japanse film is die het moet doen met de door mij gehanteerde laagste waardering, een 1,0* dus.

1,0*

wibro's beschrijving doet me weer bulderen van het lachen. Het maakt precies duidelijk waarom die film zo goed is.

Wel grappig hoor deze nogal van de norm afwijkende superhero-film, maar in vergelijking met "Symbol" nog niet de helft van de briljantie, comedy en filmische inventiviteit.
De monsterfights zijn natuurlijk wel heerlijk absurd alsmede de monsters zelf, gevechten in de originele Godzilla-stijl en nog een mooie ode aan de Power Rangers.

Herzien. De films van Matsumoto zijn toch vooral op hun best als hij zelf de hoofdrol speelt. Ofschoon ik de interviews nog steeds aan de langdradige kant vind, kon ik er In tegenstelling tot de vorige kijkbeurt wat meer lachen om lachen. Het wordt werkelijk bloedserieus gebracht, en dan krijg je ter afwisseling weer een gevecht met een kaiju, die er werkelijk bizar belachelijk uitzien. Met name het oogbalmonster is werkelijk geniaal. Dit soort scènes zijn werkelijk prachtig en hilarisch, en het contrast met de serieusheid, maar ook de onhandigheid van de interviews maakt dat die scènes eigenlijk ook best te genieten zijn.

Hoogtepunten zijn de kaiju-scènes, met name het oogbalmonster, en de dialoog over het ophouden van het verkeer, de transformatiescène en de scène met de demente opa die losbreekt. Zeker met dit soort scènes verdient de film 4*.

haha topfilm, docu-stijl japanse films gaan er altijd goed in

Deze film vind ik 30 minuten lang echt leuk; en daarna is het eigenlijk op. Herhaling van zetten met de Kaiju scènes, en idem dito met de interviews waarin Dai Sato serieus en kurkdroog zijn rare beroep en leven toelicht. De film schotelt je daarna, op een sporadische leuke grap na, niets nieuws of interessants meer voor.

Geweldig werkje van de maker van Symbol.

De gevechten in de kartonnen steden zijn en de combinaties met CGI en effecten zijn werkelijk geweldig om te aanschouwen. Er wordt weer genoeg aan gort geholpen op die typische Japanse Godzilla manier. Het zijn vooral de interviews die de show stelen. Heerlijk droogkomisch gebracht allemaal.

Geniaal! Kan zich meten met C’est Arrivé, alhoewel ze inhoudelijk natuurlijk totaal verschillen. De ogenschijnlijke nonchalance waarmee Matsumoto hier een totaal absurde film creëert is verbijsterend (goed dus). De samenkomst van de typisch Japans gezapige interviews en over de top gevechten werkt perfect. Met het einde als oprecht bizarre climax

Deze Matsumoto beviel me toch minder dan de Samurai film. Ik raakte geïntrigeerd door het personage van

Dai Sato dat werd gevolgd door een filmploeg. Prima eerste half uur van de film waarbij het zoeken is naar het waarom dat Dai Sato niet geliefd is.

Later evolueert de film naar een soort Power Rangers met reuzenmonsters en -gevechten. Deze Godzilla style is niet wat ik in gedachten had bij deze film en het boeide me ook minder en minder. Dit in tegenstelling tot de meeste meningen hier blijkbaar.

Humor die eerder naar het absurde neigt. Het contrast met het serieuze luik in het begin van de film is groot. Te groot voor mij zo blijkt.