Uzak Ihtimal (2009)

Winaar van een Tiger Award op het IFFR 2009.

Zag de film nog op de dag van de uitreiking van de Tiger Awards. Het is een prachtige, levensechte film over verliefdheid en worsteling tussen mensen van verschillende geloven. Nergens opgesmukt dus. Ook de muziek wil niks opdringen, hooguit aanstippen. De film heeft ook een prachtig einde wat mij nog lang zal bij blijven.

Kreeg een Tiger award, hetgeen geloof ik eerder een aanmoediging voor een beginner is dan de Nederlandse Gouden Beer of Palme d’Or. Het betreft geen onaardig debuut over de islamitische gebedsvoorganger Musa, die verliefd wordt op zijn christelijke buurvrouw. Musa is niet bepaald een ‘go getter’, en zijn buurvrouw die als non zieke bejaarden verzorgt, is ook geen ‘sleaze magnet’. Er wordt dus voorzichtig gemanoeuvreerd en Kaurismäkiaans gezwegen. In een dikke anderhalf uur wordt dit spel iets te vakkundig, want keurig volgens de regels van het genre, uitgespeeld. Iets teleurstellender is dat het jury-oordeel dat Wrong rosary gemaakt is “met een gevoel van urgentie” nergens uit blijkt. Met het religieuze thema wordt niets gedaan: het bepaalt het gedrag van de hoofdrolspelers nergens cruciaal en we hadden net zo goed kunnen kijken naar een prostituée en een behanger. Kennelijk worden we tegenwoordig al geacht hoop putten uit een film waarin een moslim verliefd wordt op een christen.

Dit vond ik een schitterende film. Vooral de interacties van de drie hoofdpersonages onder elkaar, het verlegen benaderen van elkaar en het niet durven uitspreken van hun gevoelens. De subtiele aanwezigheid van humor en muziek. En niet te vergeten de beelden en standpunten van de camera. Hoe bepaalde scenes in beeld worden gebracht vond in fantastisch. Een basis verhaal met weinig franjes met op de achtergrond hun verschillende religieuze afkomst. Het prachtige einde. Deze film haalde het nipt niet om mijn nummer één te worden op het afgelopen Cinema Novo Festival 2010.

Is het zo dat films die een tiger award krijgen ook op het tiger release label worden uitgebracht? Wel een dvd waar ik naar uitkijk moet ik zeggen.

Niet alle winnaars zijn allemaal door het label uitgebracht. De enige garantie voor al deze winnaars is (of ondertussen was, misschien dat het al veranderd is) dat de VPRO de films een keer zal uitzenden op televisie. Niet alles is op het label uitgebracht, maar wat niet is kan nog komen. Maar ik schat de kans niet zo groot in. Er is al een buitenlandse dvd (link).

Alleen films waarvan het Hubert Bals-fonds de rechten bezit (dus waar ook HBF-geld in zit) komen bij dat label uit. En volgens mij geldt dat voor deze film niet.

Vanaf 1 maart 2011 op dvd (huur) 2 week later te koop. Verschijnt niet op blu-ray.

Dit is fantastisch nieuws, vond het één van de betere films vorig jaar op het Cinema Novo Festival.

Redelijk Turks drama wat erg boeiend was om te kijken.

De samenvatting van deze film is toch dat er weinig gebeurt. Er wordt niets gedaan met de tegenstelling van het geloof, er wordt niets gedaan met de afkomst van Clara, er wordt niets gedaan met de stille liefde. Natuurlijk kan je daar weer iets in zien - maar, dat kan ook niet, en ik vind het vooral nergens over gaan. En dan maakt het ook wat minder uit of het goed geacteerd of gefilmd is.

Kortom, voor mij is de film ondanks de korte speelduur vooral een ellenlange aanslag op m'n zitvlees - het voelt aan alsof ik zeker drie uur heb zitten kijken, terwijl het toch maar 89 minuten zijn.

Aparte en ontroerende film met een paar verrassende wendingen. Het sobere verhaal gaat over eenvoudige mensen, die er niet in slagen om de barrière die hen scheidt te slechten, omdat ze niet in staat zijn op het juiste moment hun gevoelens te uiten.
Film kent weinig dialoog en moet het daarom vooral hebben van de mooie beelden en in het bijzonder van de lichaamstaal van de twee voortreffelijke hoofdrolspelers Görkem Yeltan (Clara) en Nadir Saribacak (Musa).
Het acteerwerk en de rustige, ingetogen sfeer maken dit tot een erg mooie film.

Jonge man komt te werken als voorzanger in een moskee in Istanbul. Daar leert hij zijn buurvrouw kennen. En dat is het dan ongeveer wel zo'n beetje. Veel meer gebeurt er niet. Het is echt niet zo dat ik alleen van actie films hou waar veel snelheid in zit. Ook hoeft er in principe echt niet veel verhaal voor me te zijn. Maar deze film was wel héél erg saai. Weer zo'n ideale film voor mensen die niet in slaap kunnen vallen. Eigenlijk was nog het meest interessante aan de film de beelden van Istanbul.

Mooi in al zijn eenvoud.
Hij is te bedeesd en te onwennig om haar zijn liefde te verklaren, de oude man aarzelt uit schaamte en respect om haar te vertellen dat hij haar vader is en zij, voelt de genegenheid van beide mannen aan maar is te veel in zichzelve gekeerd, te lang eenzaam en te gehecht aan wie of wat haar in het leven hielp.
De vertolkingen, zelfs stilzwijgend, zijn subliem. Acteurs weten met gepaste gelaatsuitdrukkingen en gebaren gevoelens perfect weer te geven en dit wordt aangevuld en ondersteund door de vele eenvoudige dagdagelijkse handelingen: thee of koffie zetten, kleren schikken, door het raam kijken, zich wassen, gewoon bewegen...
Tedere film die eindigt met een emotionele eindscene of wat kan een langzaam wegrijdende trein hard zijn...