Sonbahar (2009)

Mooie film, prachtige beelden, sterk acteerwerk en een goede muziek

Het verhaal vond ik ook wel goed, Het was simpel, maar toch bijzonder.

Maar zeker mooi drama... en Onur Saylak, wat kun je daar nou over zeggen, zijn ogen spreken, een hele goede acteur

Beslist een mooi film.In de film wordt ook de taal gesproken van een ethnische minderheid die in het oosten van zwarte zee in Turkije wonen waar je zelden of nooit over het bestaan hoor.

Niet mijn film. Afgezien van een aantal fraaie opnamen van het ruige landschap, een uitermate langdradige film over een in zichzelf gekeerde man die vanwege ernstige gezondheidsproblemen vervroegd ontslagen is uit de gevangenis. Meestentijds ligt hij op bed. Af en toe gaat hij naar het stadje, waar hij een paar keer een hoer uit Georgië ontmoet, die net als hij last heeft van psychische problemen. Dat is het wel zo’n beetje, want er gebeurt in ruim anderhalf uur eigenlijk niks. Geen verklaring of uitdieping van die problemen. Niks, nada, nichego.

Ik heb Turkse drama’s best hoog staan, maar dit artificieel gedoe is voor mij de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Ik hou daar een chagrijnig gevoel aan over.

Mijn bovenbuurman houdt hier een chagrijnig gevoel aan over, en inderdaad, dit is in zekere zin ook een behoorlijk chagrijnige film. En ik kan me voorstellen dat lang niet iedereen dit pikt.

De klacht dat er geen 'verklaring' of 'uitdieping' van de 'problemen' wordt gegeven, begrijp ik dan weer veel minder.

Yusuf heeft de beste tien jaar van zijn leven in de gevangenis gezeten, en is daar zodanig mishandeld dat hij fysiek een oude man is geworden. Hij is net dertig, en hij is kapot. De Georgische Eka is verlaten door de vader van haar vierjarige dochter, en ziet zich genoodzaakt om in Turkije het levensonderhoud van haar, haar moeder en haar kind te verdienen in de prostitutie.

Deze 'problemen' worden in de film min of meer letterlijk benoemd, en het benoemen ervan lijkt me tegelijkertijd het 'verklaren'. 

Wat hier nog precies aan uitgediept moet worden, weet ik niet, maar ik vermoed dat er een behoefte is aan een oplossing, of in ieder geval een duidelijke aanwijzing van schuldigen. 

Maar daar gáát deze film natuurlijk niet over; de crux lijkt mij te zijn: de (on)mogelijkheid om je beschadigde, dan wel kapotte leven weer op de rails te krijgen, het worstelen tussen hoop en wanhoop, en de vernietiging van je jeugdige idealen. Bij uitstek zaken dus die niet letterlijk benoemd kunnen worden, zonder in kitsch te vervallen.

Nou ja, voor lieden die niet per se naar de bioscoop gaan voor oplossingen, kan dit een geweldige film zijn. Voor de 'oorzaak' van de 'problemen' van Yusuf gebruikt Alper summier wat documentair materiaal, maar gaandeweg weet hij de melancholie en wanhoop er in te branden met uitstekend camerawerk en fotografie, inderdaad fantastische beelden van het om te huilen zo mooie landschap daar aan de Zwarte Zee, en een bescheiden, maar werkelijk magnifieke soundtrack.

Als je met alle geweld wilt dat deze schitterende ellende nader 'uitgediept' wordt, en je hebt niet genoeg aan dat wat de film je nu biedt, dan doe je het toch gewoon zelf?

Bruce Springsteen zingt op zijn onvolprezen Nebraska: 'Well sir, I guess there's just a meanness in this world'. 

Om er dan maar in hemelsnaam iets over te zeggen...