Mayis Sikintisi (1999)

Wat een prachtige film is dit... Het valt me ook erg moeilijk te zeggen waarom juist. Laat ik maar beginnen bij het begin.

Het verhaal is even simpel als alledaags. Ook de opbouw is vrij rechtlijnig, er zit niks dubbelzinnigs of al te symbolisch in de film, in tegenstelling met films die ik hier misschien mee zou vergelijken (die van Kiarostami en Tarkovsky). De camera volgt gewoon een paar personen doorheen schijnbaar willekeurige momenten in hun leven. Ieder met zijn problemen, zijn karakter, zijn verhaal. De onderlinge relaties en de conversaties vormen de basis van 'Clouds of May'. De verhoudingen en contrasten tussen de karakters onderling vormen in de film (net als in het echt) de kern, de essentie.

De film speelt constant op je gevoel. Vertedering, melancholie, medelijden, verlangen,... Het zijn deze klein-menselijke emoties die het leven en deze film kleuren. Elk personage heeft iets dat appeleert, dat ergens herkenbaar is. Hoewel je niet altijd akkoord gaat met wat ze doen, je kan er altijd begrip voor opbrengen.

Een film die al deze emoties wil tonen moet dat natuurlijk goed doen. Maar dat is net het sterke punt van 'Clouds of May': je rolt in het verhaal, leert de karakters kennen, leert hun verhaal kennen en je herkent er vaak ook jezelf in tot op het punt dat je voelt wat zij voelen. Heerlijk om zo door een film meegesleept te worden.

Nu even weg van het menselijke, naar een ander element dat een dragende rol heeft in de film: de natuur. De landschappen in deze prent zijn werkelijk een lust voor het oog. Het is trouwens niet alleen het beeld maar de symbiose van beeld en geluid die een ongelooflijk gevoel van vrijheid oproepen. Het woeien van de wind lijkt wel vanuit het open raam naast je te komen. Ook de muziek is steeds goed gekozen (alleen op het einde vond ik het wat ongelukkig). Stukken van Schubert, Bach,... die allen perféct aansluiten bij de toon van de film.

De camera wordt gehanteerd met een grote omzichtigheid, met een zeker respect zelfs voor hetgene wat ze observeert. Een oude man die vasthoudt aan het leven, een jongetje dat het probeert te vatten: alles is even mooi in beeld gebracht, en ook de landschappen komen werkelijk magnifiek tot hun recht.
De scènes zijn ook altijd goed gebalanceerd: niet te kort, niet te lang. Bij erg veel films heb ik soms het gevoel dat het net die seconde te lang duurt. Bij deze absoluut niet.

Tot slot nog de acteurs. Zij dragen deze film misschien wel het meest van al. Een voor een zetten ze doorleefde rollen neer. Speciaal heb ik gelet op het kleine jongetje, dat echt de pannen van het dak speelt. Ongelooflijk.


'Clouds of May' was een verademing. Een perfect natuurlijke film die me in de ban had en niet meer losliet tot het magnifieke slot. Een ode aan het leven, een ode aan de kleine dingen, een verhaal van mensen en hun levens, hun problemen, angst en verlangens.

Een pareltje.

Ben hier nu wel erg benieuwd naar.

Mooi stuk tekst Intruder..

Inderdaad een hele mooie recensie.

Waar/hoe heb je de film gezien? Ik ben namelijk ook een ware Ceylan-fan aan het worden.

Ik heb de film gezien in het filmmuseum te Antwerpen; het was de eerste voorstelling ooit in België en waarschijnlijk ook weer de laatste in lange tijd. Of de film op dvd is uitgebracht weet ik helaas niet.

Ceylan laat wederom zien wat voor een ragfijn gevoel hij heeft voor sentiment en humor (jazeker, ook humor). Zonder de kijker ook maar een moment te vervelen met zijn bijna homevideo-achtige verhaal, weet hij telkens de juiste snaar te raken door het geheel in uitzonderlijk mooie beelden te verpakken.
Voor degenen die Kasaba ook hebben gezien, zullen deze beelden trouwens erg bekend voorkomen: Mayis Sikintisi is als het ware 'the making of...' van de eerstgenoemde.
3,5*

Na alle 4 zijn films (inclusief korte film Koza) gezien te hebben, kan ik gerust concluderen dat Ceylan zich best in het groepje van de betere Turkse regisseurs kan scharen.

Eerst Uzak, daarna Kasaba en dan nu deze prachtprent. Wellicht de verkeerde volgorde, maar alle puzzelstukjes vallen nu op hun plaats. Zo gezien vormt deze film een brug, de missende link tussen de eerste en de laatste film. Erg mooi gedaan.

Alledrie de film bevatten deels dezelfde elementen. Onder andere het sublieme oog voor detail, de personages en de verteltrant. En toch zijn ze alledrie weer geheel anders in hun uitwerking.

In welke film werd ooit het draaien van de vorige film opgenomen? Ik heb het in ieder geval nog niet eerder gezien.

4*, nee ik maak er toch 4,5* van

Ceylan is briljant. Een enorm persoonlijk filmmaker. En wat doet ie hier. Het wemelt van de verwijzingen naar zijn eerdere films (en dus ook latere films).

Zijn eerste in kleur en dat kun je merken in Mei in Anatolië.

Hij blijft heel dicht bij zijn ouders en familie, en heeft daardoor een compleet unieke stem. Met merkbare invloeden van Kurasawa en vooral Tarkovski. Het is vooral de editing die dit allemaal heel erg perfect maken. Verhaalswijs dwaalt hij hier te veel af..

4*

Kijk eens aan, Ceylan weet me te verrassen met een (gesproken) script. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Zoals de voorgangers reeds zeiden, een persoonlijke filmmaker, die de halve familie optrommelt om een film te maken. In deze film is dat ook de basis.
Maar ook de liefde voor het platteland, de natuur, dromen, de wind, ramen zijn terugkerende elementen in Ceylans werk, dat veelal gepaard gaat met prachtige shots, die opmerkelijk genoeg voor mijn gevoel in deze film schaars zijn.

Een kleine film qua opzet, maar een grote film qua impact.

Aanrader, maar wel het liefst te bekijken samen met de rest van de trilogie, Kasaba en Uzak. Dat geeft de film (en de trilogie) toch een ander gezicht. De beste uit de reeks, 4 sterren.

Woensdag 28 jan. in het Tropentheater:
http://www.tropentheater.nl/smartsite.shtml?ch=FAB&id=5082&ActiviteitID=4866&BeginDatum=1/28/2009%208:30:00%20PM&RecordTitle=Film%20%26%20Food:%20Mayis%20Sikintisi%20(Wolken%20In%20Mei)

Fraaie observaties, toch net een tikkie minder dan zijn 'grote tweeluik' Uzak en Iklimler. Komt denk ik vooral door het persoonlijke, dat het minder universeel maakt. En daardoor is de katharsis uiteindelijk minder ingrijpend dan bij zijn later werk. Maar zoals gezegd wel fraai gemaakt, met een gedurfd tempo, persoonlijk onderwerp. Ceylan plaatst zich wat mij betreft in het rijtje van de beste regisseurs van dit moment (maar dan moet hij wel op dat Uzak niveau blijven - Three Monkeys was toch al weer wat conventioneler helaas).

Schitterend gefotografeerd, en bovendien bijzonder komisch en tegelijkertijd aangrijpend. Dit onder andere door vader Emin Ceylan, die vrijwel de hele film maakt tot wat het is.