Pardon My Sarong (1942)

Viva la sardines

Ik heb Abbott & Costello eigenlijk nog niet zo heel lang geleden ontdekt. Ik had er al wel eens van gehoord en toen ze twee films op TCM gaven had ik die opgenomen. Niet lang daarna was ik ziek waardoor ik een aantal films kon zien en Abbott & Costello zorgden ervoor dat ik me toch beter voelde. Omdat de films hier amper zijn te vinden ben ik via alternatieve wegen moeten gaan zoeken maar sinds dan staat dinsdag bekend als Abbott & Costello dag ten huize Persoon.

Vandaag is dan ook geen uitzondering op de regel. Pardon My Sarong gaat voort in de positieve lijn die met Ride 'Em Cowboy en andere Abbott & Costello films was gestart. Er wordt voor gekozen om zich niet alleen te concentreren op situatiehumor maar ook op meer op de hilarische dialogen tussen het duo. Pardon My Sarong bevat dan ook weer een aantal geweldige scènes zoals Marco the Magician. Wat me wel opviel is dat Abbott & Costello in deze film nogal veel bestemmingen aandoen, iets wat in hun eerste film (One Night in the Tropics) ook al voorkwam. Eerst zijn ze buschauffeurs, dan geraken ze met hun bus in de zee, komen ze op een boot terecht en het merendeel van het einde zitten ze op een onbewoond eiland waar ze nog even een slechterik in het zak zetten. Lekker veel situatiehumor dus en daar hou ik wel van, zolang het niet te standaard is zoals bij In the Navy. Het is wel jammer dat het einde ietwat afgeraffeld aanvoelt. Het is pas bij de laatste 5 minuten dat de stereotiepe achtervolging met Costello begint maar ze breekt ook nogal abrupt af. Ook werd heel die scène iets te hard geplaagd door het gebrek aan special effects. Pas op, ergens kan ik dit wel appreciëren maar stukken zoals Costello die ergens afschuift en dan op een uiterst knullige overgang ineens in een boom zit moet van mij niet. Het is wel uiterst knap dat Abbott & Costello erin slagen om na 8 films in nog geen 2 jaar na hun debuut te blijven boeien maar vooral me vaak hardop doen lachen, iets wat niet zo heel veel gebeurd wanneer ik alleen film kijk. Wat ook een pluspunt in de film is, is dat de nummers niet zo heel storend zijn. Er wordt deze keer, voor even dan toch, gekozen voor een mannelijke groep zangers, The Ink Spots, en die zijn best wel catchy. Hun eerste nummer is leuk maar het zijn vooral Tip, Tap & Toe die de show stelen op muzikaal gebied. Zoals de naam al doet vermoeden zijn het tapdansers maar de moves die ze uitvoeren zouden zelfs Michael Jackson versteld doen staan. Heerlijk! Tegelijkertijd is de muziek ook wel ergens een minpunt maar dat is vooral de schuld van Nan Wynn die de rol van Luana vertolkt. Als ze gewoon praat kan ze amper Engels maar ze barst wel 2x in een kwartier uit in een perfect gezongen nummer. Gelukkig is haar 2e nummer, Vingo Jingo, te vermakelijk om de taal als stoorfactor te zien.

Ik heb schrik om bij elke Abbott & Costello film in herhaling te vallen maar ik kan er maar niet over zwijgen. Ze zijn gewoon verschrikkelijk hard ondergewaardeerd. Tegenwoordig zijn er nog maar weinig mensen die hen herkennen en achter filmtitels moet je al helemaal niet vragen. Dan vraag ik me echt af waar een Charlie Chaplin het in godsnaam aan verdient om nu, zoveel jaar later, zoveel bekendheid te hebben terwijl de echte waardige komieken in mijn ogen compleet zijn vergeten. Ontzettend jammer want ook hier is de timing die Abbott & Costello hebben uitmuntend. Zelden zo'n uitstekende straight guy als Abbott gezien. De rest van de cast is maar zozo. Virginia Bruce is vast en zeker geen Anne Gwynne, zowel niet qua uiterlijk als qua acteren en Robert Paige is zeker geen Dick Foran. Ik kreeg echt iets van die lach die hij constant had, alsof hij zelf lag strijk te gaan met Abbott & Costello. Ik was eigenlijk aan het hopen om Gwynne terug te zien in de volgende films, de Andrews Sisters en Shemp Howard kwamen ook verschillende keren voor, maar jammer genoeg zal het precies, net als de mooie Marilyn Maxwell, maar bij één film blijven.

Een iets mindere Abbott & Costello film, zeker in vergelijking met Ride 'em Cowboy en One Night in the Tropics, maar het blijft nog altijd zeer vermakelijk. Costello blijft in combinatie met Abbott hilarisch en het verhaal heeft genoeg om handen om de 85 minuten te boeien.

3.5*

Ook deze Abbott & Costello film is boven gemiddeld! Dit duo heeft zo veel goede films gemaakt waar genoeg in te lachen valt en die zelfs vandaag de dag nog niet erg gedateerd aanvoelen. Het verhaal kent veel invalshoeken en is op een leuke en creatieve manier uitgewerkt, het duo heeft er ook veel plezier in en doen duidelijk hun best.


3,5*