Mogari no Mori (2007)

Dit soort trage Japanse cinema is niet mijn ding.

Kleine 2,5*

Qua thema en acteerwerk zeker geen onaardige film, maar qua uitwerking niet helemaal aan mij besteed.

Wat me vooral een beetje tegenstond was de manier van filmen. Kwam een beetje als docu over, wat ik niet echt mooi vond en niet prettig vond kijken; als het een docu was geweest had ik hem ook uitgezet want het eerste stuk, als we kennis maken met de ouderen en hun verzorgsters, vond ik tamelijk saai.

De film wordt beduidend interessanter als Machiko en de oude man samen naar buiten gaan, dit levert een aantal heuglijke momenten op. De door velen als indrukwekkend ervaren scène aan het water werkte voor mij juist weer helemaal niet, want het hysterische gekrijs van Machiko irriteerde me meer dan dat de scène bij mij een ontroerende emotie opriep. Het wist me allemaal niet zo te raken en dat is bij een verhaal met deze strekking toch wel een gemis.

Na het herzien van deze film was ik toch echt teleurgesteld. Waar ik de eerste keer nog een beetje dat gevoel van magie kon ontdekken, was dat nu echt verdwenen. De scene met dat verstoppen blijft echt hilarisch en mooi, maar de rest deed niet echt veel met me.

De natuur en het sfeertje waren wel weer goed te pruimen

Dit is voor mij echt zo'n film waar je de eerste keer dat je hem ziet een welverdiend applaus geeft, maar bij de volgende kijkbeurt die drang niet meer hebt. Uiteindelijk ben ik (en ik denk ook wel vele anderen) op zoek naar een film die keer op keer niets minder verdient dan een staande ovatie.

Vervelende film, letterlijk. De karakters interesseerden me gewoon niet. Ik kan er weinig mee. Het camerawerk stoorde me ook, de constant bewegende camera vond ik niet echt passen bij het lage tempo. Jammer, ik had er meer van verwacht door de hoge waardering hier en de mooie titel.

Deze film was een pure gok. Ik wist totaal niet wat ik genomen had, ik hou wel eens van een verassing. Het resultaat was echter wel maar gewoontjes. Mooi maar niet om te zeggen dat het geweldig is. Een veel te lang begin maar uiteindelijk in het bos is het wel mooi. Maar toch vind ik de film veel te traag naar mijn zin. Het anderhalf uur boeide mij niet 100%.

De acteerprestaties zijn wel sterk vooral de bejaarde man speelde een erg sterke rol.

Ik hou het op 3*.

Tweede Kawase, tweede keer hetzelfde gevoel.

Het eerste deel van de film zit er eigenlijk gewoon helemaal naast. Het ontbreekt niet aan wat mooie shots her en der, maar verder vond ik het onmogelijk om echt in de film te komen.

De muziek is iets té braaf en onopvallend, maar ook vooral de setting vond ik wat droef. Sowieso een erg triest gezicht als je zo'n kamertje vol oude mensjes behandeld ziet worden al kinderen. Eerste 45 minuten vond ik dus veelal overbodig.

Tweede helft dan weer een stuk beter. Geen enorme kantelingscene deze keer, maar wanneer het duo op hun uitstapje vertrekt wordt de film een stuk boeiender. Er komen een aantal mooie scenes voorbij en ook het einde is best verwennerij.

Kawase is alleen geen echt goed filmer. Hoewel er wat mooie shots voorbijkomen en gras nooit groener is dan in Japanse film, is het camerawerk niet sterk en had ze er af en toe best de schaar in mogen zetten. De muziek het het camerawerk zijn gewoon niet sterk genoeg en qua emotionele lading zit het er vaak ook een beetje naast. Een té lange scene is dan eerder irritant dan mooi.

Tweede helft redt de film absoluut. Zitten daar een paar mooie en integere scenes, maar die eerste 45 minuten laten toch een wat vervelende nasmaak achter.

Film deed trouwens af en toe wat denken aan de films van Kôhei Oguri, maar dan zonder het fantastische laagje en iets menselijker. Toch een aanrader voor fans van deze film denk ik.

3.0*

Koreeda ook trouwens, zeker After Life leunt hier thematisch dicht tegen aan. Kawase heeft misschien ook de pech dat ik alle vergelijkingen tot dusver beter vind dan haar werk.

After Life en deze film gaan thematisch gezien inderdaad allebei over de dood maar dat vind ik een wat ruim en dus loos begrip inzake deze film.

De personages in deze film zijn eigenlijk constant aan het rouwen en aan het worstelen met oudere demonen, terwijl de hoofdpersonages in After Life zich voorbereiden op hun komende dood, door niet aan verschrikkingen te denken, maar juist een groot geluksmoment uit hun voorbije leven na te situeren en mee de dood in te nemen. Toch best een groot accentverschil, omdat ze allebei compleet anders van toon zijn en daardoor moeilijk vergelijkbaar.

Het probleem met deze film bij mij, is dat deze film absoluut niet oprecht overkomt en geen hart heeft. Conflict hier, dan samen iets leuks doen, dan weer samen huilen......etc. zo `n soort patroon. Het komt allemaal vreselijk scriptmatig en dus geforceerd over.

Genoteerd.

11 mei Arte 22:10 - 23:45

Een mooie film, deze The Mourning Forest van Naomi Kawase. Dit is de tweede film die ik van haar zie en het is duidelijk te zien dat haar roots bij de documentaires ligt, doordat de manier van filmen veel gelijkheden vertonen en de positie van de camera vaak een soort extra personage wordt.

De film begint met een vrij lange inleiding in het bejaardentehuis. Dit is uiteindelijk nodig voor de opbouw, maar heel erg interessant is dit stuk op zichzelf niet. Wanneer de twee op de trip gaan, blijkt natuurlijk wel dat er in de loop der tijd een soort van band tussen de oude mand en de jonge vrouw gecreëerd is. Wat volgt is in de verte eigenlijk een soort variatie van Vinyan, maar dan zonder de geliktheid die er bij die film vanaf druipt. De reis is hier namelijk puur natuur.

Echt diep raken deed de film me helaas niet. Toch is het bij vlagen een erg indrukwekkend en puur portret. Zeker de moeite waard!

Ik vond het een dikke tegenvaller. Nergens in de film kon het me emotioneel raken om me er zo op dat vlak bij te betrekken. Geen aspect werd daarvoor dusmatig uitgewerkt/verdiept om dat teweeg te brengen. Situaties kwamen me te bedacht en klunzig over, en zelfs visueel was het niet opzienbarend genoeg om te imponeren (en daar leek ook geen moeite voor gedaan te zijn, behalve die paar beelden van mensen in de groene landbouw, die waren wel mooi). Het plot was op zich wel weer aardig en verrassend maar werd uiteindelijk ook weer dusdanig afgeraffeld dat het van begin tot eind voelde als een behoorlijk loze kijkervaring. Ik kan me voorstellen dat als je op een filmfestival tussen de meuk zoiets verstilds tegenkomt je ervaring heel anders gaat zijn, maar thuis op de buis werkt het totaal niet.

Herzien... en een nog mooiere beleving dan de eerste keer. De film ontwapent ook nu weer, en werkt voor mij als een soort van reset van het hoofd terug naar het hart. Wat daaraan bijdraagt zijn de speelse scenes (verstoppertje spelen, watermeloen eten), de prachtige omgevingen, het motto "er zijn geen regels", de bijna ascetische afwezigheid van luxe en comfort, en de twee zich openende hoofdpersonen waarvan vooral het verplaatsen in Machiko vanzelf gaat. De wijsheden van de Zen-monnik in het begin komen soms wat dogmatisch over (bijv. het 33 jaar aspect), in plaats daarvan had ik liever wat meer sceptische koans verwerkt gezien, maar misschien werd het Naomi Kawase dan te filosofisch en zou dat de film juist te veel bij het denken hebben gebracht i.p.v. het thema voelen. Over enkele jaren volgt ongetwijfeld een volgende herziening.

Film over verdrietverwerking.

Echt pakkend is het nooit, maar dan ook niet sentimenteel, maar wel eenvoudig en oprecht, lijkt mij.

Het begin weekt vragen los : wie, wat, waarom, waar en valt dan ook niet zo best mee.

Later wordt het stukken beter en vooral boeiender met meerdere knappe scènes vanaf de autopech tot het slot en mooi is het wel hoe Machiko zich duidelijk afvraagt wat deze oude man drijft en hoe langzamerhand een zeker wederzijds begrip ontstaat.

Openingsshots lieten een zeer trage progressie voorzien, maar uiteindelijk viel dat best mee.

Geen meesterwerk, maar net als die andere, zo wat gelijkwaardige film ("Still the Water") die ik zag van Naomi Kawase, geen teleurstelling.

Bericht verplaatst naar Film > Algemeen > CINEMATEK

Mooie natuurbeelden maar verder tamelijk vermoeiend allemaal.

Hier verwachtte ik wel wat van. Jammer genoeg werd het een redelijke teleurstelling. Nergens raakte ik echt betrokken bij de personages. Inhoudelijk vond ik het een groot afstandelijk gebeuren, daar waar je net die empathie zou moeten kunnen opbrengen voor de rouw van de jonge vrouw en de oude man.

Het enige wat me wat warm kreeg waren de mooie beelden van de groene hagen en het bos. Still the water van dezelfde regisseuse miste ook iets bij me, en deze is daar geen uitzondering op. Misschien dat mijn aandacht al lang verslapte in het eerste deel. Het tweede deel kon me dan ook gestolen worden. Zou ik het zielloos durven noemen?