La Ragazza dal Pigiama Giallo (1978)

Unieke giallo die zich eerst voordoet als een doorsnee-murder mystery maar uiteindelijk een soort arthouse tragedie blijkt te zijn.Eigenlijk is het meest giallo aan deze film de titel,geen gloved killers hier,wel een twisted ending,maar dan van een speciaal soort.
De setting is ook origineel te noemen:Australie en ihb Sydney.Wat niet verhindert dat de dubbing door Amerikanen is verzorgd en de acteurs een internationaal gezelschap vormen,en enkele van de belangrijkste rollen zijn ook die van immigranten.
Cinematografisch doet Mogherini aardig gekke dingen met onverwachte,vaak op het oog zinloze shots en close-ups alsmede spelletjes met het Australische licht.
Het meest opmerkelijk aan de film is echter de narratieve structuur die je niet bepaald verwacht van een thriller uit '79.Er zijn dan ook 2 manieren om de film te bekijken:of je hebt de truc halverwege door ,of niet.Dat laatste kan ervoor zorgen dat de film lang een narratieve chaos lijkt te zijn,verzorgd door een incompetente scenarist.Uiteindelijk valt echter alles op zijn plaats.
Qua gore valt het allemaal wel mee(er worden slechts 2 moorden gepleegd),maar de exploitationsequentie in de vorm van een expositie behoort toch wel tot het ranzigste wat ik ooit heb gezien(wat ook uitdrukkelijk de bedoelng is).Zeker een prima commentaar op het exploitation-fenomeen überhaupt.De sleaze wordt verzorgd door di Lazzaro ,en er zijn zeker lelijker naakte lijven op de markt verkrijgbaar.
Acteren doet ze niet slecht,wat ook geldt voor de rest vd cast met Placido als Italiaanse immigrant,Milland als ouwe rechercheur en Ferrer als oude snoeper.
Het wordt eentonig ,maar ook de soundtrack is opmerkelijk:niet zozeer het feit dat Ortolani discobeats gebruikt,maar eerder omdat een deel wordt ingezongen door Amanda"follow me"Lear.Een must hear voor gay giallo fans, dus .

Nog enigszins beschaafde film binnen het giallo-genre: al is de expositie van het gedeeltelijk verbrande lijk nog wel ietwat bizar, maar wel een één van de mooiste scenes uit de film.
Onderhoudende thriller waarin gepensioneerde Milland zijn collega's mee helpt te zoeken naar de identiteit van de vermoorde dame en naar de dader.
Hoop dikke blubberige mannelijke perverts om er de gewenste ranzigheid aan te geven.
En yes!!! Amanda Lear zingt twee nummers op de soundtrack!!

Arrow gaat 'm op blu-ray uitbrengen.

Een Italiaanse Giallo uit Australië, met mooie beelden van Sydney, met natuurlijk het iconische operagebouw, en de omgeving met de stranden. Ik hou wel van een beetje aankleding. Een film met een sterrencast. Ga maar na: Ray Milland als een gepensioneerde politieman die op z'n ouwe dag nog mag meehelpen een moord op te lossen; met Mel Ferrer, als de voormalige minnaar van de bloedmooie Dalila Di Lazzaro en Michele Placido (La Piovra) als haar jaloerse echtgenoot.

Het gaat allemaal om de moord op een meisje, waarvan het lijk verbrand op een strand wordt gevonden, gehuld in een gele pyjama. Zoals pippo il buffone al duidelijk heeft gemaakt, een echte giallo is het niet, daarvan vloeit er te weinig bloed en zijn er te weinig moorden. Maar er valt toch veel te genieten, al was het alleen al om te kijken naar Dalila Di Lazzaro, wat mij betreft de mooiste van de vele Italiaanse schonen uit die dagen. Ze is niet preuts aangelegen en stapt in het bed van al haar minnaars en vergunt ons ook nog even een blik op haar hairy armpits Daar deden ze toen nog niet zo hysterisch over. De soundtrack van Amanda Lear maakt het af.

Het verhaal zelf is misschien niet het sterkste deel van de film. Het blijft wel oppassen geblazen, want halverwege wordt het perspectief verlegd en beginnen we pas te begrijpen hoe de vork in de steel zit. Zoals gezegd, er valt veel te genieten. Zoals de expositie van het verbrande lijk in een vitrine in een winkelcentrum (bizar) en de manier waarop Michele Placido spaghetti zit te eten (smerig).