Café Society (2016)

Klinkt goed! Wat heb je gedaan?

Inhoudelijk niet de meest bijzondere film uit Allen's oeuvre, maar gelukkig maken de decors, sfeer en cast veel goed. Kan daar zelf erg van genieten. Ze zijn er goed in geslaagd dat klassieke gevoel over te laten brengen. Alleen de voice-over had van mij wel achterwege mogen blijven. Eisenberg speelt goed en is inderdaad een type als Allen zelf, alleen heb ik Woody nog echt een prettige acteur gevonden.

3.5*

Waar de hoofdpersonages de clichés behendig ontwijken, geldt dat niet voor andere aspecten van Café Society; de James Cagney-achtige gangsters met bolhoeden en klassieke auto’s, het gekibbel van Bobby’s joods-New Yorkse familie, de elitaire socialites uit Hollywood, en ga zo maar door. Uiteraard, de film is een ode aan die periode, elke verwijzing naar klassiek Hollywood – hoe karikaturaal ook – is expres. En de standaard elementen van een Allen-verhaal zitten erin, dat weet je. Maar toch, de wat overbodige zijplots en bijpersonages heb je na een tijdje wel gezien. Ze halen het tempo eruit. Wanneer de film zich weer op de hoofdlijn richt gaat het prima; de relatie tussen de geliefden voelt echt authentiek, en dat is vooral in een luchtige film van Allen een zeldzaamheid; hij heeft er een hand van een liefdesgeschiedenis in een komedie in trivialiteiten te doen verzanden. De chemie tussen Eisenberg en Stewart – die meer op haar plek blijkt dan eerder Allen-muzen als Scarlett Johansson en Emma Stone – is echter uitstekend.

Lees verder op Cinema Interruptus

Lekker op een terasje gezeten en na de film nog even gekletst bij mij thuis!

Romantiek, knappe jonge vrouw, ouder man, jazz en ook nog New York. Weinig nieuws onder de zon dus in deze nieuwste Woody Allen, maar toch vond ik 'm prettig wegkijken.

Weer typisch Allen en zeker aardig tot aan het punt dat Eisenberg opeens een nachtclub host moet voorstellen. Dat slaat echt nergens op.

Een vrije typische Allen weer ja, hoewel net iets beter uit te kijken dan sommige van zijn recentere films. Film ziet er mooi uit, erg warme kleuren allemaal weer, en een leuke tijdsgeest. Ook Eisenberg doet het erg leuk en is wel geschikt voor zijn rol. Stewart viel me ook alles mee.

Jammer dat de inhoud zelf allang niet meer de scherpte van weleer heeft, maar dat zeg ik nu al jaren. Het wordt misschien eens tijd voor nog wat kwaliteit over kwantiteit zo in de laatste jaren van zijn carrière.

3*

Deze Allen steekt net weer uit boven de films van de afgelopen paar jaar, met name dankzij de mooie setting, stijlvolle regie en goed geschreven karakters. Ben geen fan van Eisenberg, hij komt ook niet altijd goed uit de verf zeker niet als succesvolle nachtclubeigenaar.
Stewart speelt een leuke rol en Carell is sterk in een semi serieuze rol. Echt grappig wordt het nergens en de echte scherpte ontbreekt in de dialogen, maar desondanks is het een vermakelijke film die de vele romcom cliché's omzeilt (maar wel vol zit met 'Allen chliché's, dat wel).

Een van de meer genietbare Allen-films van de laatste jaren. Ik ben geen fan van Eisenberg die ik eigenlijk altijd ook dezelfde typetjes zie spelen, maar voor die snelle en nerveuze Woody Allen-dialogen is hij in elk geval heel geschikt. De film is wel wat aan de vlakke kant en van de chemie tussen de acteurs ben ik niet helemaal overtuigd, maar de combinatie van sarcasme en dat warme is toch wel een fijne. Alles ziet er ook erg warm uit. Mooi gedaan. Het melancholische einde maakt de film ook net wat krachtiger dan als alles wat al te voorspelbaar was verlopen. Een dikke 3.0*.

Niet een van Allen's beste films maar toch goed te pruimen. Het verhaal is niet erg origineel maar de leuk spelende cast maakt een hoop goed. De sfeer is prettig met hier en daar wat grappige joodse humor. Verder ziet het er allemaal gewoon prima uit qua kleding, settings en decors. De grappige dialogen en de vrolijke jazzmuziek maken dit een lekkere, licht verteerbare film. Best leuk dus.

Leuke film, goede sfeer! Ook zeer herkenbaar in grote lijnen dan.

Aangename film met een goede jaren '30 sfeer. Iets om voor het haardvuur met een glaasje wijn te consumeren. Het is een romantisch niemendalletje dat verdomd goed werkte bij mij. Dat is vooral de verdienste van de acteurs: Eisenberg als een jonge versie van Woody Allen, een gluiperige Steve Carrell en het classy vrouwvolk.

Van de crisis uit die periode zie je niks. Het is allemaal glamour & glitter. De Joodse neef van een Hollywood magnaat zoekt een job bij zijn succesvolle oom, en krijgt de taak om te socializen met de beau monde en een goede indruk te maken. Het zijn vooral zijn romances die in de spotlight komen, met de ambitieuze Vonnie (Kristen Stewart) eerst, en dan met de lieve en mooie Veronica (Blake Lively). Niks dan mooie vrouwen en dat komt dergelijke films ook ten goede. Ik kon maar niet genoeg krijgen van Stewart en Lively, van de jazzy muziek en de fijne humor. Alleen de mob-broer Ben zat er een beetje overbodig in, al was dat plotje met de buurman wel grappig.

De film mocht van mij zelfs nog wat langer duren en ik had nooit verwacht zoiets van een Woody Allen film te zeggen. Een verleidelijke en charmante film.

Niet zijn beste maar wel weer een lekkere onderhoudende Woody Allen-film.

Prachtig hoe hij speelt met de Joodse vooroordelen en platitudes en alle platgewalste stereotypen

weer tot een zekere originaliteit weet te brengen.

Cafe Society gaat over het Hollywood uit de jaren ’30 en ’40. Over filmdiva’s en de grote filmstudio’s en gehaaide Joodse filmbazen die het voor het zeggen hadden.

We kennen het uit films als bijvoorbeeld de The Last Tycoon (1976)

Maar Allen schept er genoegen in om deze Hollywood geschiedenis eventjes op een ludieke wijze te vervormen .

En als we de ambivalentie van Woody Allen jegens de filmstad aan de westkust

nog niet hadden begrepen dan krijgen we een opfris-cursus. We herkennen dit gegeven zeker ook in de hoofdpersoon Bobby Dorfman.

Amusante film.

Extra pluspunt zijn de ronduit geweldige decors en lokaties en het gouden licht waarin de film in is ondergedompeld.

“Life is a comedy written by a sadistic comedy writer.”

Weer een prima Woody Allen film. De oude meester heeft er weer een luchtige klucht van gemaakt vol met spitsvondige dialogen, quirky personages en andere vintage Allen elementen. En dat allemaal tegen de achtergrond van het Hollywood en New York uit de jaren 30, prachtig vormgegeven door Allen. Films van Allen zijn oerdegelijk met als positieve uitschieter Match Point en negatieve uitschieter Anny Hall.

Ook Café Society is zeker niet perfect, maar de film kijkt heerlijk weg en verveelt geen moment. De film mist wat scherpte en is iets te luchtig (de zwarte humor werkt deze keer niet), maar de setting en de acteurs maken het een erg fijne kijkervaring. Eisenberg is een jonge Allen en Stewart begin ik steeds meer te waarderen. Sterke actrice en ze heeft een mooie chemie met Eisenberg. En Carell zie ik graag in dit soort quasi serieuze rollen. Blake Lively is uiteraard gemaakt voor de stijlvolle jurken uit de jaren 30 en schitterend vanaf het moment dat ze de nachtclub binnenstapt. Nogmaals, de film is zeker niet perfect maar de dialogen van Allen, de luchtige sfeer, de acteurs en de romantiek van het Hollywood uit de jaren 30 maken dit een heerlijke kijkervaring.

(Film gezien op 19/01/17)

Woody Allen (80!) heeft zijn aanhangers nog maar eens verrast en plezier gedaan met deze romantische Hollywoodkomedie.

Bobby die thuis weg wil en in Hollywood zijn geluk wil zoeken ...

Verliefde worden, verliezen, winnen, dromen. Ook al zijn dromen maar dromen, het is ons geraden ze te blijven koesteren. Het geeft kleur en perspectief aan het leven, dat tenslotte ook een komedie is.

Ben je het daar niet mee eens?* Mij niet gelaten.

k ben Woody Allen dankbaar, ook al werkt hij wel eens op de zenuwen. Iemand als Kristen Stewart (Vonnie) maakt het altijd goed.

* "Geen antwoord, is ook een antwoord", zegt iemand ergens in de film.

Na "Everything you wanted to know about sex" en "Annie Hall" weet ik weer waarom ik geen Woody Allen films meer keek. Kort na elkaar gekeken (en in een ver verleden ook al eens aan begonnen) en ik weet weer waar mijn "irritante types met teveel geneuzel" oordeel ook alweer op baseerde. Op Woody Allen himself. Deze twee films speelt ie zelf in mee en dat vond ik beide keren een zeer vervelende film opleveren.

Zoals haast altijd kan ik er weer weinig mee. Woody Allen en ik, het zal nooit boteren. Zeker als de man zelf in een film meespeelt - of, zoals in deze, een acteur de Woody-Allen rol laat spelen.

Goed. Laat ik het kort houden. Pluspunten:

- Mooie rol van Stewart.

Minpunten:

- Dezelfde oubollige sfeer als in alle Allen-films.

- Hetzelfde gezeur als in bijna alle Allen-films.

- Een voice-over die veel te vaak terugkomt.

- Slecht spel van Carell.

- Allen.

Verder nergens om hoor, maar als je al weet dat je er vrijwel zeker niks aan zult vinden, waarom ga je er dan toch naar kijken?

Ik ben het er woord voor woord mee eens. (Heb hem gekeken vanwege Stewart.)

Tsja, ik heb het niet altijd voor het zeggen.

Aha. Op die manier.

Er zijn trouwens ook Woody Allen films waarbij ik je mening wel deel. Deze film was eigenlijk een ommekeer voor mij wat betreft Woody Allen. Ik heb daarna een film (terug) gekeken die mijn Woody Allen beeld lang had bepaald. Toen ik die terug keek heb ik hem na twintig minuten ook weer afg gezet. Wat een domme rotfilm vond ik dat.

Maar deze (en nog wat andere late WA films) vond ik dan wel weer prima te doen. Laten we het er maar op houden dat het een bijzonder kind is, ons Woody.

Met Cafè Society levert Allen traditiegetrouw zijn jaarlijkse film, maar helaas moet weer de conclusie zijn dat ook deze weliswaar vlot(door die immer korte tijdsduur ) en redelijk plezierig wegkijkt, maar niet al te lang herinnert zal worden en in mijn eigen ranglijst van de bijna allemaal bekeken Allen films ergens onderaan in de middenmoot zal terechtkomen. Woody is zijn magie toch een beetje kwijtgeraakt, zijn beste films maakte hij in het begin van zijn carrière en in de jaren negentig/begin van deze eeuw. De laatste pakweg vijf films verdienen het predicaat aardig, maar ik miste de echte sprankeling, werd niet meer betoverd. De zwakte van Cafè Society zit in het magere verhaal aangaande een weinig geloofwaardige driehoeksverhouding. De drie hoofdrolspelers doen allen naar behoren hun ding(Stewart zelfs verrassend goed), maar ik herkende niet de echte chemie en voelde zelf geen bovengemiddelde betrokkenheid bij deze op zich lekker tragische story, waardoor de film voor mij uiteindelijk als een nachtkaars uitging. Qua aankleding ziet de film er perfect uit. Je voelt de liefde van de regisseur voor de jaren dertig en de filmwereld van toen die hier word neergezet, maar de sterke verhalenverteller die Allen vroeger was geeft ook nu weer niet thuis, zodat je als kijker achterblijft met een wat onvoldaan gevoel bij deze te gezapige vertoning.

Een redelijk drama/komedie/romantiek film...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Bekende acteur Jesse Eisenberg en ook een bekende

actrice Kristen Stewart...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Ouderwetse opnamen en af en toe klassieke muziek...

Niet te moeite waard...

Woody Allen die een film maakt met Vittorio Storaro

Aan de trailer te zien zou je zeggen dat het de moeite is, maar ik ben geen Allen fan...... dus geen idee of ik dit moet doen.

Na 10 stuks van de man zit ik aan een gemiddelde van 2.80 !

Goeie film over een jongeman die gaat werken voor zijn oom, een Hollywood filmproducent. Een simpel verhaal, maar wel redelijk goed uitgewerkt. Visueel prachtig met een mooie aankleding en vooral mooie, warme kleuren. Een fijne cast waarbij Jesse Eisenberg perfect het stokje kan overnemen als Woody Allen de acteur (vooral de scene met de prostituee is daar het beste voorbeeld van). Een kleine 3.5 sterren.

Deze eens meegepikt en het was geen misse film. Een leuke en authentieke sfeer en een goed acteerspel van Jesse Eisenberg en Kristen Stewart. Het verhaal was ook niet slecht. Verder verveelde de film niet.

Ik had geen verwachtingen bij deze film, maar toch wel eens het bekijken waard.

Eindelijk weer een leuke verrassing van de grootmeester! Het eerste wat ik dacht bij deze film is Radio Days, niet alleen door de voice over van Woody(Leuk dat hij dat deed, mag hij vaker doen ) maar ook de sfeer en de tijdsperiode.

Jesse Eisenberg is echt heerlijk op dreef in deze film, in To Rome with Love kon hij mij maar moeilijk overtuigen maar in dit verhaal lijkt hij helemaal op zijn plek te zijn als een jongere versie van Woody Allens beroemde personage.

Steve Carell heeft zich voor mij als acteur allang bewezen(Bijvoorbeeld in het geweldige Little Miss Sunshine) maar ook hier lijkt hij helemaal op zijn plek te zijn, volgens mij vond hij het een hele eer in een Woody Allen film te mogen acteren en de combinatie werkt uitstekend.

Kristen Stewart vind ik ook veel leuker en overtuigender dan Emma Stone, dit is natuurlijk geheel een persoonlijke smaak maar ik werd als kijker al snel een beetje verliefd op haar.

Een vleugje misdaad die ook weer te vergelijken is met Radio Days zorgt soms voor wat komische situaties en zoals we inmiddels gewend zijn weer prachtig geschoten en vooral ook heel kleurrijk en sfeervol.

Ik zit een beetje tussen een 3,5 en een 4 in. Tegen het einde aan voelt het misschien soms toch een beetje geforceerd wat betreft het opvoerende tempo, maar dat is op dit moment de enige reden waarom ik voorlopig nog even op 3,5 blijf hangen.

Film waar echt te weinig in gebeurt om echt goed te zijn.
In het hart van deze film zou een groot vuur moeten branden, maar dat dooft al snel uit onder een voortkabbelende VO (de hoogbejaarde Allen lijkt wel dronken). De film zelf kabbelt ook rustig voort, zoals het leven zelve misschien, maar echt boeiend wordt het nergens en de nevenplots zijn compleet overbodig.

Carell levert niks extra's. Alleen Eisenberg en Stewart kunnen de aandacht een klein beetje vasthouden. Eisenberg is een (eindelijk) geloofwaardige versie van Allen zelf. Rad van tong en daardoor ontwapenend, niet gehinderd door het sub-par uiterlijk van Allen. Alleen is het soms griezelig hoe je bijna de stem van Allen hoort bij de dialogen en de manier waarop ze gebracht worden. ( ' Candy?… your name is Candy? What kind a name is that? Is it short for Candice? …)
Stewart is dan weer (voor mij althans) perfect geloofwaardig als het meisje dat nu niet zoooo heel knap is, maar je toch de adem beneemt. Ze zal je maar zo door de vingers glippen.

Daardoor vond ik het verder verloop van de film gewoon wat… te normaal. Ah ja… life goes on… en draait ons dan soms nog eens een flinke loer. Maar dat mocht voor mij allemaal wel wat heftiger…

Was trouwens het enige echt goede moment: wanneer zijn oom zijn hart lucht, zit je te wachten tot het moment waarop hij de identiteit van het voorwerp van zijn passie prijsgeeft, maar verrassend genoeg gaat het dan net andersom en is het het neefje dat zijn oom laat schrikken. Nergens echt tenekrullend, zoals Allen de laatste jaren ook wel eens kan zijn, maar al bij al toch iets te mat.

Typisch aangenaam niemendalletje van Allen, maar wat minder scherp en satirisch, iets meer op de romantische toer. Charmante vertolkingen van zowel Eisenberg (niet te neurotisch) als Stewart, die ik normaal gesproken echt niks vind, maar geef haar een interessanter karakter (en een degelijk regisseur) dan maakt ze er kennelijk wel wat van. Prachtige sets en er worden weinig doekjes gewonden om de leegheid van Hollywood, hoewel die eerder via dialogen benoemd wordt dan echt getoond. Het leuke is dat Stewart een nuchterder, authentieker type speelt die niets moet hebben van het vermoeidende en ijdele filmwereldje. Er wordt voorbij de helft een flinke sprong gemaakt en de levens van Eisenberg en Stewart zijn dan al behoorlijk veranderd.

Het eindigt een beetje met een sisser. Bepaalde zijdelingse personages zitten er ook vooral bij voor de opluistering om het geheel wat kleurrijker te maken, voor het verhaal spelen ze geen rol. Wat ik toch als gemiste kans zag omdat juist bij Allen lekker bizarre dingen kunnen gebeuren door de chaos in al die levens en settings die hij toont.

Toch genoten, lekker luchtig en amusant genoeg.

Allen(tje)

Een redelijk typische film voor Allen, waardoor het al snel erg vertrouwd gaat aanvoelen. Da's leuk voor een tijdje (en voor wie Allen's typische quirks kan waarderen uiteraard), maar daar haalt hij jammer genoeg de 90 minuten niet mee. Al helemaal niet wanneer hij na 45 minuten weer helemaal in zijn schelp kruipt.

Qua acteurs vraag ik me eigenlijk af of Allen ze zo regisseert dat ze op hem gaan lijken, of dat acteurs zich van zichzelf al aanpassen omdat ze in een Allen film zitten. Eisenberg is in ieder geval weer een perfecte stand-in voor een jongere Woody Allen, het is alsof je naar een kleinkind van de regisseur zit te kijken.

De rest van de cast doet het ook aardig, het tempo is lekker en de 30s Hollywood jet set setting is ook mooi weergegeven. Maar Allen kan zich niet losrukken van New York en wanneer de film een beetje verhalender wordt en zich gaat richten op een nogal saaie romance verliest het hele gebeuren aan tempo.

Gelukkig duurt het allemaal niet te lang, maar je hebt toch sterk het idee dat je het allemaal al een keer eerder gezien hebt. En omdat Allen toch een erg typische regisseur is begint het na een tijdje een beetje te vervelen.

3.0*