Café Society (2016)

De overgestileerdheid overschaduwde het verhaaltje dat ook nog eens als een nachtkaars uitging.

De vaste Woodiaanse ingrediënten zoals een neurotisch hoofdpersoon, gekokketeer met het Joodse en moeizame relaties stonden ook in deze film weer op het menu. De ene keer pakt het beter uit dan de andere. Hier was het minder. De romance en verlangens tussen de personages kwamen niet echt goed uit de verf. Ik geloofde het niet echt. En om mee te leven met de personages is dat wel nodig.

Socrates said, "The unexamined life is not worth living." But the examined one is no bargain

Café Society was zo'n film die al langer op het verlanglijstje stond. Met 3.47* gemiddeld op 30 geziene films kun je wel stellen dat ik een Woody Allen fan ben, maar ook de aanwezigheid van Blake Lively beloofde veel goeds. Het probleem zat hem echter in de hoofdrollen met Jesse Eisenberg, Steve Carell en in mindere mate Kristen Stewart. Een trio aan acteurs die ik niet meteen hoog heb zitten waardoor ik hier lang tegenaan gehikt heb en wat blijkt nu? Nergens voor nodig, want dit is gewoon vintage Allen zoals ik hem graag bezig zie.

In die mate zelfs dat dit enorm herkenbaar aanvoelt terwijl ik de film nog nooit had gezien. Als je dan ook een blauwdruk van een Allen-film wilt zien, dan moet je aan Café Society beginnen. De vertrouwelijke elementen zijn ruimschoots aanwezig (Allen zit zelf op de een of andere manier in de film en hier is het als voice-over, een soundtrack die nagenoeg alleen maar uit jazz bestaat, personages die er hun hand niet voor omdraaien om zich met iemand anders op het liefdespad te begeven, het Joodse geloof en de voorliefde voor het medium cinema) en hoewel je zou denken dat dat na een tijd begint te vervelen, is het hier toch weer vakkundig uitgewerkt. De verhouding tussen Bobby, Phil en de twee Veronica's blijft leuk om te volgen en gaandeweg wordt de ietwat weinig om handen hebbende verhaallijn nog wat opgeleukt met onder andere een broer die als gangster aan de kost komt en een schoonbroer die al zijn dialogen uit een filosofiehandboek lijkt te kiezen. Is het allemaal du jamais vu? Dat nu ook weer niet.

Maar de rol van Stewart trekt dit naar een hoger niveau. Het meisje uit Twilight is al lang opgegroeid (naar het schijnt zou Allen geen weet hebben gehad van de status die Stewart had verworven dankzij die reeks, maar besloot hij haar te casten naar aanleiding van haar rol in Adventureland) en weet langzaamaan de ene na de andere interessante rol te verwerven. De rol van Vonnie doet ze dan ook perfect en ze slaagt erin om het neurotische aspect van Eisenberg perfect te counteren. Vreemd eigenlijk: normaal gezien zie ik Allen erg graag in een film en eigenlijk doet Eisenberg niet meer dan het Allen typetje spelen maar zijn stijl ligt me echt niet. Hetzelfde kan gezegd worden van Carell die hier ook een beetje verloren loopt en gelukkig was daar dan nog Blake Lively om de boel te komen opfleuren. Een klein rolletje weliswaar maar niets op aan te merken.

En zo komt Allen ineens op 3.48* gemiddeld te staan. Dat zal hem geen moer schelen natuurlijk, maar het is toch weer één van zijn betere films. Alle elementen die ik leuk vind zijn hier ruimschoots aanwezig en dan kriebelt het toch om er nog eentje van zijn hand op te zetten, met kans op een overdosis want ik heb al wel gemerkt dat teveel Allen op korte geen goed idee is.. Soit, ik ben aan het afdwalen. Het blijft altijd een gok met wat hij nu keer weer uit zijn koker tovert, maar hier is weinig op aan te merken.

4*

Woody is er niet bij maar kon me van de indruk niet ontdoen dat Eisenberg zich uitslooft, zeker in de eerste helft van de film, om zijn act een Woody Allen-in-person-allure te geven en bijwijlen leverde dat wel aangename momenten op.

Het verhaaltje brengt niets bijzonder, één van de klassieke ervaringen uit de romantiek, maar saai vond ik het niet.

Eigenlijk kon dat Hollywood-sfeertje zoals het hier fijntjes wordt neergezet me wel bekoren, maar wat me in die Allen-films steeds zo zeer charmeert is de overvloed aan evergreens die dan nog steeds perfect in de juiste scène worden gedropt.

Een 4 is misschien iets te veel maar een 3,5 vond ik iets te weinig.

Als Woody Allen-fan heb ik dan maar naar boven afgerond.

Dat vond ik nu juist helemaal niet. Stewart past qua uitstraling niet in dit jaren '30 wereldje in mijn ogen (vooral qua manier van spreken). Vond Carell ook niet veel soeps. Blijft over Eisenberg die een verdienstelijke Woody Allen neerzet.

Het kostte me veel moeite om deze film af te kijken. Het verhaal boeide mij niet zo, ik kon het niet allemaal volgen en daardoor duurde hij voor mijn gevoel veel te lang, terwijl de speelduur in werkelijkheid meevalt. Wel mooi beeld en goed acteerwerk, wat mij betreft, en de film heeft de typische Woody Allen stijl. Ik vind het leuk dat hij daar zo kenmerkend in is. Deze vind ik helaas dus wat minder. 2,5*

Een Woody Allen film zonder Woody Allen als acteur. Misschien ook maar beter, gezien zijn leeftijd. Met Jesse Eisenberg heeft hij iemand gevonden die een jongere Allen is, zonder hem te parodiëren. Hij doet het geweldig als neurotische man die het wil maken in Hollywood, maar uiteindelijk toch bij zijn liefde New York blijft. Eisenberg is omringt door een boeiende cast. Ik blijft Kristen Stewart elke keer sterk vinden.

Café Society is vooral een gezellige film geworden, ook al is het nooit Allen op zijn scherpst. Het is wat we toch minstens mogen verwachten van de regisseur. Memorabel wordt het dan ook nooit. Gelukkig wel leuk genoeg om er van te kunnen genieten.

Schuchtere New Yorker Bobby [Jesse Eisenberg] verlaat midden jaren ’30 voor het eerst zijn geboortestad en komt te werken voor zijn oom Phil [Steve Carell], een succesvolle bemiddelaar in Hollywood. Phil vraagt zijn assistent Vonnie [Kristen Stewart] om zijn neef wegwijs te maken en hoewel zij aangeeft een vaste vriend te hebben, valt Bobby als een blok voor haar. Complicaties ontstaan, zeker wanneer Bobby ontdekt met wie Vonnie een relatie blijkt te hebben. Wel hee erg luchtige romantische komedie met een flinterdun verhaal – en een halfbakken subplot rondom een aantal liquidaties in de misdaadwereld – maar make-up, kostuums, regie en cinematografie (van Allens vaste cameraman Vittorio Storaro) maken dit een lust voor het oog.

Prettige vertelling met vermakelijke dialogen en zwartgallige actie. Tempo is goed. Mooi dat t nergens uit de bocht vliegt of geforceerd een plot zoekt.

Café Society oogt best fancy voor een film van Woody Allen. Hij wekt de ‘Golden Age’ van Hollywood mooi tot leven, ook al voelt het allemaal vrij gepolijst aan.

Als je de uiterlijke praal even wegdenkt is dit overigens wel een onversneden Allen-creatie, vol entertainend gekibbel en amoureuze intriges. De meeste scènes zijn bijzonder geestig, maar soms wordt het toch ietwat te neurotisch.

De cast levert prima werk af, verwacht alleen geen verrassingen. Eisenberg is in de wieg gelegd voor de rol van “New York intellectual” en acteert dan ook op automatische piloot. Ook Stewart en Carell kregen zeer vertrouwde rollen toegewezen.

3*

Ik heb slecht een vraag. In het kantoor van Phil hangt een schilderij van hoge flats (bruin) met daarvoor lage appartementen (wit).

Erg mooi.. weet iemand misschien hoe dit werk heet, of welke stijl dit is?

Kristen Stewart doet wat ze goed in is, dromerig in de verte staren...

en acteren met welgeteld 1 gelaatsuitdrukking. Toch werkt het soms wel.

Ik geef het een 6/10 omdat het wel vlot uitkijkt en niet echt verveelt maar... had nood aan wat meer, het verhaaltje was nogal dunnetjes. Het deed me wat denken aan "Match Point" een andere film van Woody Allen, maar die film deed me meer dan dit.

Volgens mij was het allemaal een beetje Jugendstil en/of Parijse school. Idd prachtige stijl.