Run Fatboy Run (2007)

The only serious relationship I've been in ended in a broken collarbone and a dead meerkat

Gisteravond had ik nood aan een goede film om de wansmaak van Goodbye Bruce Lee: His Last Game of Death te doorspoelen. Ik was Run Fatboy Run al wel eerder tegen gekomen in de winkels maar nooit meegepakt omdat ik de DVD toch altijd wat te duur vond maar voor een euro in de soldenbak in de Fnac kon ik hem natuurlijk niet laten liggen. Ik wist ondertussen alweer helemaal niet meer waarover de film ging maar ik dacht dat dit wel een goede afwisseling ging zijn met dat Brucesploitation vehikel. En ik heb gelijk gekregen.

Al had ik er eerlijk gezegd nog wel net iets meer van verwacht. Vooral omdat de humor over het algemeen wel goed is maar me niet doet schaterlachen en dat is iets wat ik van Britse komedie wel verwacht. Misschien ligt het aan het feit dat de film geregisseerd werd door een Amerikaan, ik weet het niet maar niet alles kwam even goed tot zijn recht. Zeker niet wanneer de film dreigt te vervallen in belachelijke humor als de gigantische blaar op de voet van Dennis die natuurlijk open spat in gezicht van Gordon. Gelukkig blijkt dit het laagste punt te zijn in de film en krijgen we voor de rest nog wel een leuk verhaal voorgeschoteld met een handvol leuke vondsten zoals de plaatsing van de haas en de schildpad in het begin van de marathon. Nog even een pluspuntje trouwens voor het einde want ik had sentimenteel gedoe verwacht waar alles koek en ei ging zijn wanneer Dennis finisht maar de film laat gelukkig zien dat alles terug zijn opbouw moet hebben. Geweldige soundtrack trouwens maar elke film die David Bowie gebruikt kan op mijn steun rekenen.

Qua verhaal stelt dit op het eerste zicht eigenlijk niet zo enorm veel. Ook op een tweede zicht of zelfs een derde zicht zal er niet veel van veranderen maar de film wordt eigenlijk in zijn geheel gedragen door een uitstekende cast. Ik ben op zich nog niet zo enorm veel van Simon Pegg tegen gekomen maar dit doet hij vrij goed. Het zijn echter de bijrollen die dit naar een hoger niveau weten te dragen. Te beginnen natuurlijk met Dylan Moran die het geweldige personage Gordon op zich mag nemen. Heerlijk hoe hij de zuipende, rokende, gokkende flierefluiter met zoveel verve weet te vertolken. Ook Hank Azaria doet dit eigenlijk meer dan behoorlijk. Ik ben tegenwoordig de seizoenen van Friends weer eens aan het herzien en ben nu aan het stuk aangekomen waarin hij terug wat meer screentime kreeg en ook daar viel me al op dat hij best wel komisch uit de hoek kan komen. Thandie Newton is een beetje de zwakke schakel in de film maar ze kan er nog mee door. Geweldig ook om Stephen Merchant nog in een piepkleine bijrol te zien verschijnen. Als fan van Extras had ik hem er meteen uitgehaald (ook niet echt moeilijk met zijn 2 meter) maar eigenlijk vergeet ik nu nog één vermakelijke bijrol en dat is die van Harish Patel. Patel mag de assistent coach spelen en doet dat geweldig. Let trouwens ook nog even op een kleine cameo van Schwimmer zelve als de man die een pint geeft aan Dennis tijdens de marathon.

Film wordt gedragen door de castleden met Moran in het bijzonder. Schwimmer blijkt echter niet de juiste aanpak te hebben voor een Britse komedie maar komt op zich nog wel vrij goed in de buurt. Run Fatboy Run is dan ook een vermakelijke film geworden die vrij snel voorbijvliegt en waarbij je je niet verveelt.

3.5*

Heel veel flauw, redelijk slecht uitgevoerd ook nog eens. Maar t kijken wel weer waard, dat wel.

Simon Pegg is normaal wel leuk, maar wat is dit een ramp. Vanaf die eerste scène in Spitalfields had ik mijn beoordeling zo goed als gemaakt. Een komedie die ik al 100 keer heb gezien, na 30 minuten afgezet, dus ga ook niet stemmen.

Wat een flauwe, vervelende en voorspelbare hap. De focus op het onnozele, ellenlang uitgesmeerde 'verhaal' en aanverwante liefdesperikelen gaat er gewoon helemaal niet in, en dan ook nog de combi met pusgrappen en dergelijke... De sidekicks waren ook niet om over naar huis te schrijven en Hank Azaria is geen geloofwaardige 'bad' guy in deze.

Enkele momentjes en Pegg weerhouden me de minimale score uit te delen. En ja, ik heb mezelf gedwongen deze marathon uit te zitten.

1,5*.

Weinig aan de verbeelding-overlatende komedie met een ernstig standaard plot.
"Goedzak, heeft vrouw door eigen fout verloren, en wint haar (en vele andere zaken) terug door een marathon op karakter te rennen". Nergens overstijgt deze film het gemiddelde, en presteert zelfs ondermaats. Dylan Moran is de enige grappige factor van de film, die desondanks wel een vrij fris sfeertje weet te creëren, met behulp van een paar frisse nummers die er tussen zijn gemonteerd.
1,5*

Was gewoon een leuke komedie waar je lekker ontspannen naar moet kijken en niet te veel van moet verwachten.

je moet niet te veel verwachten van deze film, helaas niet simons beste.

maar wel een leuke film

Laat ik het er maar op houden dat het kijkbaar was en dat is dan hoofdzakelijk door de tweede helft. Het eerste uur was simpelweg niet lollig en het typetje dat Simon Pegg neerzet is ongelooflijk irritant. En ik snap verdomd goed waarom Libby voor Whit gaat. Die is tenminste aardig, geduldig en heeft het goed voor elkaar. Ik zat alleen stiekem te wachten tot hij het stemmetje van Apu of Moe zou opzetten. Dat gebeurde helaas niet, want dat zou de film veel goed gedaan hebben.

Dennis is dan gewoon de loser eersteklas tegen wie je vooral wil roepen dat hij niet zo stom had moeten zijn om Libby te dumpen op het altaar Eigen schuld, dikke bult. Ik snap ook niet waarom de toon in het laatste half uur omslaat en Dennis plots de sympathieke, zorgzame vader wordt en Whit een dikke eikel blijkt te zijn. Ik houd niet van twists die zowat het gevolg van goddelijk ingrijpen zijn. De grappen zijn ondermaats en slechts om Dylan Moran viel nog wel te lachen. Doe mij maar de cornetto-films.

My kind of humour Heb genoten van begin tot einde. 4,5*

Het cliche van de domme loser begint niet alleen afgezaagd te worden maar lijkt door de jaren heen steeds extremere vormen aan te nemen waardoor het wat zieligs krijgt , alsof de schrijvers niks nieuws op dit gebied meer kunnen bedenken , en waarom is de moeder altijd zo perfect als een engel en word alle negativiteit weer op de vader afgeschoven ?

De film heeft ondanks dat nog wel zijn aardige momenten maar meer dan een glimlach levert het niet op .

Zou het nou toeval zijn dat de regisseur David schwimmer zelf ook zo'n dom watje speelde in friends ?

Wel oké.

Wat me niet duidelijk is, is waarom Schwimmer zo nodig een Britse comedy wou maken. Had hij er echt zin in of raakte hij gewoon niet aan de bak in Amerika? Vind het in ieder geval wat vreemd om hem aan het roer te zien van een film die zich voornamelijk met Britse acteurs in Londen afspeelt.

Volgens mij heeft hij ook niet zo erg veel toegevoegd als regisseur. Het voelde vooral aan als een Simon Pegg film, rond zijn personage gebouwd, met een aantal grapjes van de schrijvers om het comedy gehalte in leven te houden. De regie zelf is compleet onopvallend.

Pegg doet het gelukkig wel goed, ook Dylan Moran vind ik wel een leuk figuur. Best goede stand-up ook, al is dat iets meer vanwege z'n houding dan vanwege z'n daadwerkelijke grappen. De rest van de cast is ook in orde, enkel de rol van Azaria is misschien iets té overdreven negatief.

Maar ach, zijn karakter staan meer in functie van het plotje dan omgekeerd. Had allemaal wel iets origineel gemogen, al wilde deze film denk ik ook niet zoveel meer zijn dan een eenvoudige romantische comedy. Met dank aan Pegg valt het makkelijk uit te zitten, maar veel meer hoef je niet te verwachten.

3.0*

Leuker dan ik gedacht heb.

Brits waardige film, hoewel ik mijn hart vast hield toen ik zag dat het door een Amerikaan geregisseerd was.

Een standaard voorbeeld van een film waarbij de trailer het beste doet verhopen. Na afloop van de film blijkt de trailer een samenvatting van de hoogtepunten en de rest van de film een tegenvaller.

Er is geen chemie tussen Thandie Newton en beide liefdesrivalen. De humor beviel me maar matig. De regisseur blijkt afkomstig van de

s(h)itcom "friends" wat enigszins het bedenkelijk niveau verklaart.

Als vrijetijdsloper stond ik er van te kijken hoe Simon Pegg in korte tijd transformeert van onsportieve loser tot gevierd marathonloper. Die truc mag hij mij altijd eens komen uitleggen.