Des Enfants Gâtés (1977)
mijn stem
3 stemmen
Frankrijk
Drama
110 minuten
geregisseerd door Bertrand Tavernier
met Michel Piccoli, Christine Pascal en Michel Aumont
Een filmer huurt een flat in een buitenwijk om rustig een scenario te schrijven maar wordt gevraagd voor een actiecomité dat zich verzet tegen huurverhogingen. Er ontstaat een verhouding met een jonge militante vrouw, zo lang als de actie duurt en tot het script voltooid is.
0
geplaatst: 26 juli 2015, 21:08 uur
Een vergeten juweeltje met Michel Piccoli en Christine Pascal. Michel Piccoli is altijd fantastisch om naar te kijken. Wat hij ook speelde, het was altijd geloofwaardig. In dit geval een filmregisseur die werkt aan een script en een 'rustig' flatje huurt om ongestoord te kunnen werken. Maar daar komt hij Anne tegen (Christine Pascal) lid van een huurdersorganisatie die zich verzet tegen de uitbuitingspraktijken van verhuurder en projectontwikkelaars. Al gauw zit Piccoli tot z'n nek in het actievoeren en valt als een blok voor Anne.
Pascal is in deze film een plaatje waar je je ogen niet vanaf kunt houden. Ze speelt hier wellicht de beste rol uit haar relatief korte carrière. In Wajda's Panny z Wilka was ze mysterieus en mooi, hier is ze het lieve buurmeisje, dat toch wat ingewikkelder in elkaar zit wat relaties betreft dan op het eerste gezicht lijkt. In bijna iedere film van Pascal is wel een verwijzing naar zelfmoord te vinden, dus ook in deze film. Uiteindelijk heeft Christine Pascal ook zelf een einde aan haar leven gemaakt onder invloed van depressies.
Minpuntje van deze film is: er zitten wel erg veel verhaallijntjes in. Zo is daar de romance van Bernard (Piccoli) en Anne, de verwikkelingen rond het huurderscomité, de belevenissen van andere huurders, de producer van de regisseur die seksverslaafd is en de vrouw van de regisseur die met engelengeduld werkt met kinderen die een spraakblokkade hebben. Beetje teveel van het goede in één film. Maar het moet gezegd: Bertrand Tavernier maakt er geen rommeltje van; het blijft helder en overzichtelijk.
De beeldtaal van de film vertelt zelf ook nog een verhaal. want er trekt een schier onstuitbare rij flatgebouwen door het beeld; nieuw of in aanbouw in nieuwe wijken, met kranen en bouwplaatsen, nieuwe bewoners, gehorig, met luidruchtige supermarkten in de buurt. Iedereen moest in een flat. Ook in Nederland. In dat opzicht is de film alles wat de jaren zeventig bood: gecompliceerde man-vrouw relaties, gemeenschapszin, geloof in vooruitgang en strijd voor sociale rechtvaardigheid. Dus door de ogen van nu wel wat gedateerd. Maar is dat erg? Dat zijn de films die nu gemaakt worden over veertig jaar ook.
Pascal is in deze film een plaatje waar je je ogen niet vanaf kunt houden. Ze speelt hier wellicht de beste rol uit haar relatief korte carrière. In Wajda's Panny z Wilka was ze mysterieus en mooi, hier is ze het lieve buurmeisje, dat toch wat ingewikkelder in elkaar zit wat relaties betreft dan op het eerste gezicht lijkt. In bijna iedere film van Pascal is wel een verwijzing naar zelfmoord te vinden, dus ook in deze film. Uiteindelijk heeft Christine Pascal ook zelf een einde aan haar leven gemaakt onder invloed van depressies.
Minpuntje van deze film is: er zitten wel erg veel verhaallijntjes in. Zo is daar de romance van Bernard (Piccoli) en Anne, de verwikkelingen rond het huurderscomité, de belevenissen van andere huurders, de producer van de regisseur die seksverslaafd is en de vrouw van de regisseur die met engelengeduld werkt met kinderen die een spraakblokkade hebben. Beetje teveel van het goede in één film. Maar het moet gezegd: Bertrand Tavernier maakt er geen rommeltje van; het blijft helder en overzichtelijk.
De beeldtaal van de film vertelt zelf ook nog een verhaal. want er trekt een schier onstuitbare rij flatgebouwen door het beeld; nieuw of in aanbouw in nieuwe wijken, met kranen en bouwplaatsen, nieuwe bewoners, gehorig, met luidruchtige supermarkten in de buurt. Iedereen moest in een flat. Ook in Nederland. In dat opzicht is de film alles wat de jaren zeventig bood: gecompliceerde man-vrouw relaties, gemeenschapszin, geloof in vooruitgang en strijd voor sociale rechtvaardigheid. Dus door de ogen van nu wel wat gedateerd. Maar is dat erg? Dat zijn de films die nu gemaakt worden over veertig jaar ook.
* denotes required fields.
* denotes required fields.