La Prima Notte di Quiete (1972)

De film is nu te zien in het kader van het Zurlini-retro in een aantal Nederlandse zalen. Vanavond naar toe geweest. Tsjonge wat is dit goed. Overigens wel 130 minuten ipv 105...

Le Soldattese schijnt Zurlini’s meesterwerk te zijn, maar die film staat er niet op.

Releasedatum DVD met NL subs: 31-08-2006

€ 8,99

Erg goed! Te koop bij FRShop, zeker de moeite waard,

4,5*

Ik ben een groot fan van Alain Delon, vooral in de misdaadfilms van Melville (Un flic, Le Cercle Rouge, Le Samourai). In deze Italiaanse film heeft hij een totaal andere rol, maar ik moet zeggen dat hij de rol van "The professor" ook goed speelt.

De film heeft me van het begin tot het einde geboeid, alleen de muziek vond ik minder.

ik heb de film gehuurd maar ga hem zeker aanschaffen omdat de prijs wel billik is.

Een 4.5*

Ondertussen een 5!

Prachtfilm!

Erg mistroostig en melancholisch.
De film begint prachtig met een openingsshot van Delon die in de horizon opgaat, al lopend op een mistige boulevard.
Een prachtige rol van Delon, als depressieve en zelfdestructieve man.
Een typische neerslachtige en beklemmende jaren 70 film. Het soort film dat ik normaal gesproken zeer waardeer (Five Easy Pieces, The Last Picture Show etc.).
Jammer dat ik zo weinig met het vage plot kon.
Plot is natuurlijk niet alles, maar om nou twee uur naar vage wanhopige personages te kijken die een hopeloos en doelloos leven leiden (/lijden), dat werd me wat te veel.
Ik kon niet zoveel met hun motieven, om het zo maar eens te zeggen. De psychologisering van het Delon personage, met zijn traumatische verleden en zijn wanhopige vrouw, dat vond ik over the top.
Het Lolita verhaal viel me ook wat tegen. Gelukkig was Vanina bloedmooi, maar verder vond ik het ook teveel triestheid.
En dan de zelfmoord op het einde. Erg wrang. Het klopte misschien wel met het verhaal, maar toch.

Kan me ergens wel vinden in de bewoording van kappeuter hierboven, ik trek er alleen een minder negatieve conclusie uit. De melancholisch, mistroostige ondertoon van de film, de destructieve climax (deed me aan Shakespeare denken), en de poëzie doorheen de film verweven konden me absoluut bekoren. Niet alle scènes met de nieuwe 'vrienden' van Daniele waren even boeiend en ik vond het einde (de aanrijding) wat 'makkelijk' overkomen, maar over het geheel gezien een mooie film.

Zo worden de noodlotsdrama's niet meer gemaakt. In de jaren zeventig barste de Italiaanse en Franse cinema ervan. Tegenwoordig nog maar sporadisch. Dit is het soort van film waar Ang Lee's "The Ice Storm" op gebasseerd is.

Alain Delon eens niet (zoals te vaak) als gangster of politieman, maar als leraar verscheurd door liefde voor twee vrouwen en zijn net opgedane vriendschappen.

Onterecht "vergeten" film.

Kapp geeft twee berichten hierboven exact aan hoe ik over de film denk. Buiten dat vond ik de hoofdpersoon geen sympathieke man. Het plot is flinterdun en "het gedoe" wordt op een vervelende wijze gebracht, zodat ik me zelfs begon te storen aan de rare sigaretten van Daniele (altijd een nieuwe sigaret in zijn mond die meestal niet eens aangestoken is). Die rijke vriend van Vanina was ook een figuur die het bloed onder mijn nagels vandaan haalde, wat een vuile patser zeg. Brrr... zulke mensen vermijd ik liever.

Ik hou wel van drama en ellende in films, maar kon het in deze film echt niet plaatsen. Ik vond het maar aanstellerij, get a life.

Sonia Petrovna (Vanina, wat een naam) is wel een ontzettend mooie vrouw, en de scénes met haar waren dan ook het minst saai.

Ook ik kan me vinden in de minder positieve berichten die hier gepost zijn. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten maar toch heb ik er een heel tegenvallend gevoel aan overgehouden.

Het verhaal en het plot is zeer matig. We volgen Daniele de hoofdpersoon die een klote leven heeft, meer ook niet. Hij komt in aanraking met Vanina en vrienden, maar ook dat was niet boeiend. Ik vond de relatie met zijn vrouw nog het meest interessant. Op een bepaalde manier hielden ze toch van elkaar. Maar dat is ook een van de weinige positieve dingen die ik gezien heb. Natuurlijk is het genre drama maar dit is allemaal wat té.

Het einde vond ik verassend maar droeg verder niks meer of minder bij het hele verhaal.

Ik twijfel tussen 2* en 2,5* maar gaat toch meer richting 2,0*. Jammer!

La Prima Notte di Quiete is een mes dat aan twee kanten snijdt. Enerzijds is er de kenmerkende sobere melancholie, die een haast erotisch palet van lust en bedrog blootlegt, en zodoende intense gevoelens louter tot uiting laat komen via één enkele oogopslag. Met zijn beheerste en ingetogen voorkomen vormt Alain Delon dan ook een indrukwekkende verschijning. Anderzijds bezit het geheel een zekere nonchalance. In die zin dat er heel bewust wordt gekozen voor een verfijnde, doch afstandelijke mise-en-scène, die de kijker allesbehalve aanzet om zich te engageren voor de centrale intriges. Intriges waarvan de achterliggende motieven overigens niet altijd even helder en onderbouwd zijn. Het dient ten slotte nog wel gezegd dat Zurlini een bijzondere neus heeft voor het gebruik van decors en de staging van personages binnen diezelfde decors.

3*

Bij vlagen een sterke film. Alain Delon is in ieder geval een sterke verschijning, die hier als depressieve man knap en sterk ingetogen acteerwerk aflevert. Sonia Petrovna is qua acteren niet zo heel bijzonder, maar wat een mooie vrouw is dat zeg mama mia! Het eerste gedeelte van de film is het meest interessant. De toenadering naar Vanina, het kaarten en uitgaan met wat louche vrienden en de aftakelende relatie met zijn vrouw hebben allemaal wel iets moois. Helaas wordt een en ander in het tweede gedeelte van de film niet altijd even goed uitgewerkt. Alleen het gebeuren met zijn vrouw blijft dan in feite wat mij betreft over als interessant schouwspel. Verder zaten er wel wat interessante shots is, waarbij het ongeluk aan het einde even onverwacht als ellendig is, maar wel erg mooi gefilmd.

3,0*

Persoonlijk vind ik La Prima Notte di Qui misschien nog wel beter dan al die bekende Italiaanse ''meesterwerken''. Er zit een bepaalde rust in deze film, een bepaalde soberheid, een bepaalde triestheid, een bepaalde schoonheid. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen maar ik heb een gevoel dat het werk van Zurluni me goed zal gaan bevallen. Hopelijk komt er binnenkort meer werk van hem op Nederlandse markt. Want als ik bepaalde members moet geloven heb ik het broodnodige gemist.

Wordt nu onder andere gedraaid bij Hoogt, Utrecht.

Innemende vertolkingen, maar vooral de jazzy soundtrack wisten me in te pakken. Van wie is die score?

De plot is zeker en vast te vaag, maar juist daardoor bleef ik geprikkeld. Het einde voelt nogal onbestemd, de finale is eerder goedkoop, maar tot die tijd had de film me in zijn greep. Niet onaangenaam!

Soort film dat je op ieder willekeurig moment kan op- of afzetten... Mooie sfeerbeelden, maar weinig spanning en plot.

Score van Maynard Furguson.

Mooie melancholische film met fantastische rollen.

Fijne film van Zurlini met een ingetogen Delon die als uitgebluste leraar op een school in Rimini belandt, waar hij de mooie Vanina leert kennen.

Het is een fascinerende, nogal zwaarmoedige prent, in een eeuwig mistig en regenachtig Rimini. Erg sfeervol, mede ook dankzij de goede soundtrack en het uitstekende spel.

Volgens mij had hij zijn boek niet pas net gepubliceerd zoals in de omschrijving staat, ik meen dat het oude gedichten waren geschreven naar aanleiding van de zelfmoord van zijn geliefde, 20 jaar terug?

Bloedmooie, zware mistroostige film. Hulde voor Delon. En wat is die Sonia Petrovna een knappe vrouw.

In een druilerig Rimini paffen de personages er lustig op los. Met name de heer Delon lust er wel pap van.

We zien een aantal dertigers in een existentiële dan wel midlife crisis.

De film an sich is niet heel bijzonder maar de schoonheid van Sonia Petrovna maakt een hoop goed.

7 december op bluray!!

Le professeur Blu-ray Release Date December 7, 2019 (Indian Summer) (France)

Vandaag te zien op TV > ARTE > 21:45 uur

Pakkende sfeerbeelden, die door de muziek nog meer impact hebben.

Regen, mist, duisternis (heel veel erg donkere scènes, waarin je moet raden wat er zich afspeelt) in een grijs en grauw Rimini.

In deze sombere setting bewegen zich de personages, die in feite bijna allemaal in een uitzichtsloze situatie verkeren.

Depressieve somberheid beheerst het leven van de hoofdpersonages; die in het geval van Delon en Massari sterk vertolkt worden.

Petrovna heeft in feite niet zo erg veel te doen, afgezien van mooi wezen, maar speelt toch niet ondermaats.

De beste scènes zijn die met Massari en Delon.

Alida Valli speelt de rol van Vanina's moeder.

Dat was wel even schrikken...toen ik achteraf opzocht wie dat was

Ik had haar helemaal niet herkend in het ordinaire heks-achtige wezen dat zij hier vertolkt.

Hoe kan een actrice, die ooit zo'n grote schoonheid was, er zo uitzien op niet eens zo late leeftijd (49 jaar)?

Ondanks al de somberheid moest ik toch nog wel even lachen in de scène waarin Delon als onderwijzer zijn leerlingen toespreekt, met zijn op en neer wippende sigaret in de mond

Niet goed naar Bogart gekeken denk ik.

Ook wel lachwekkend is het feit dat Delon zijn overjas, en zijn groene coltrui, nog net in bed niet aan blijft houden.

Voeg daarbij zijn kettingroken, en stel je het geurtje dat er aan hem gehangen moet hebben even voor.

Voor Petrovna ook niet zo prettig tijdens de tongzoen-scène lijkt mij.

Dat moet zo'n beetje hebben gesmaakt als het uitlikken van een asbak.

Het einde vond ik wel wat "kort door de bocht".

Merkwaardig (klein) detail: zowel Petrovna als Massari hebben een pukkel op vrijwel dezelfde plek op hun voorhoofd

N.B.

Dit is niet de eerste film van Zurlini die ik zag, maar ik wil er best nog een paar proberen.

Het is wel geen film noir maar toegegeven dat het toch een femme fatale is die heel belangrijk is in dit verhaal dat zich afspeelt in een zwoel, bederfelijk milieu met personages waaraan weinig houvast is. Bovendien hangt er steeds, op de openingsscènes na, een onbehaaglijke dreiging in de lucht, sterk onderlijnd door de typische trompetsolo's die destijds, ook in de Amerikaanse films, in waren.

En midden daarin vinden we Alain Delon, die op zijn talenten moet beroep doen om het wankele personage die hij moet uitbeelden geloofwaardig voor te stellen. Als professor maakt hij indruk, eigenzinnig en overtuigd van zijn waarde, daarnaast doet hij zijn stand geen eer aan, is willoos te manipuleren en onbekwaam een rechte lijn in zijn liefdesleven te trekken.

Kunt ge met de plot meegaan, daarnaast mag er beslist waardering zijn voor de filmische kwaliteiten: de beeldcomposities, de close-ups, de algemene sfeerschepping...