Blues in the Night (1941)

De filmposter wacht op approval, maar de film komt op DVD: Film-Noir meets Jazz.

Alvast een 'voorproefje' op de DVD release van 12 juli a.s.: Cab Calloway zingt al op Youtube (titelsong?).

Be aware, quote (met spoiler):
"'Blues in the Night' is a crazy movie. The film moves along like a speeding train that's lost its breaks. The film goes from Film-Noir to musical and back to Noir at a breakneck pace. The characters in the blues band (with great names) speak in that fast rat-tat-tat reporter voice made popular in the 1930s. The music in it is fantastic and the songs are usually showcased in montage style -- they're like the first music videos. Future director Don Siegel put together the montages. The dream sequences in particular are insanely entertaining.
In the last 10 mins of the film, 1 of the band members loses his mind, another loses her new born baby. Lloyd Nolan gets plugged in the guts by a roscoe. To top it off Wally Ford driving Betty Field (playing possibly one of the first Film-Noir 'femme fatales'!) and himself into a explosive car crash. What happens next. There's a sappy happy ending showing the band all back together and happy playing the Blues on a slow moving freight train. How could they possibly ride into the horizon picking their instruments like nothing happened?? It's a crazy film that you can't get enough of. Be aware: the song "Blues in the Night" will been stuck in your head for days!"

Bovenstande link werkt niet: nieuwe poging.

** Trailer.

Blues In The Night vertelt het verhaal van een opstartende blanke jazz & bluesband begin jaren veertig. Veel muziek- en bandtoestanden dus, hoewel behalve Priscilla Lane géén van de acteurs muzikant was. Maar dat neemt niets weg van de overgave waarmee gespeeld en gesoleerd wordt!

Afgaande op de titel van de film had ik verwacht dat het verhaal zich zou centreren rond zwarte acteurs maar dat bleek een misvatting. Aan de Afro-Amerikaanse roots wordt wel eer gedaan door een scène in de gevangenis waar een stel zwarte bajesklanten op gospelachtige wijze de fundering legt voor de song ‘Blues In The Night’, wat de blanke bandleider Richard Whorf in de film nadien verder zou uitwerken in een compositie. Verder zien we ook nog de legendarische Jimmy Lunceford en zijn band eventjes opduiken, maar helaas veel te kort. Ook zien we nog een montage van zwarten aan het werk te velde, als inspiratiebron voor de work- en bluessongs. In die zin sluit de film wel aan bij wat zich in de jaren veertig en vijftig, en ook daarna nog, afspeelde binnen de populaire muziek: blanken die leentjebuur spelen van ‘zwarte’ muziekvormen en de winst incasseren. Tot zover de geschiedenis van de rock ‘n roll.

Blues In The Night is een mix van musical en film noir. Dat laatste wordt duidelijk gemaakt aan de hand van de hoofdplot die in de tweede helft van de film duidelijker en duidelijker wordt, met een heuse driehoeksverhouding waarin femme fatale Betty Field de hoofdrol speelt. Lloyd Nolan is op dreef als slechterik en ook Elia Kazan heeft een rolletje in deze film. Behalve Kazan werkt nog een ander toekomstig regisseur mee aan deze film: bij de credits wordt Don Siegel vermeld als monteur (het jaar nadien zou hij trouwens aan Casablanca meewerken als monteur).

Verdere noirelementen; het onderbewustzijn speelt een rol, met twee knappe sequenties die inzoomen op wat er leeft in Richard Whorf en Betty Field. En op het eind krijgen we in de finale gutsende regen, die ook vaste hap is in tal van noirs.

Last but not least vind ik dat regisseur Anatole Litvak en cinematograaf Ernest Haller het verhaal mooi in beeld gebracht hebben, met dynamiek, creatieve shots en noirfotografie. Genieten!

Blues In The Night is een beetje een curiosum dat van verschillende walletjes eet. Het is allemaal niet héél overtuigend maar toch voldoende entertainend. De titelsong van de film werd een klassieker die zijn eigen leven zou gaan leiden met vertolkingen door alle groten van toen. En zo heeft deze film zichzelf toch een beetje onsterfelijk gemaakt.