No Way Out (1950)

Ver boven verwachting; aanrader!

Linda Darnell geeft hier geweldig inhoud aan de titel van deze film-noir, waar ook (V.S.-) racisme in de jaren-50 centraal staat!

In deze rol kon Linda nets iet meer kwijt dan Richard Widmark, die veel moeite had de racist te spelen.

Zeer dubbel is de scene, waar femme-fatale Linda Darnell met een brandende sigaret in haar bed ligt; dezelfde situatie betekende in haar eigen leven de (verbrandings-) dood met 42.

Twijfel tussen 4* en 4,5*, toch 4.5* vanwege Linda en perfecte DVD met prima extra's.

Widmark en Darnell op hun best...:

http://img5.allocine.fr/acmedia/medias/nmedia/18/36/02/46/18446093.jpg

PS

Gaarne andere, recente filmfoto hier: DEZE.

Zeer sterke noir met een zeer sterk verhaal. Widmark speelt hier goed de psychopaat, zijn beweegredenen zijn idioot. Leuk om te zien hoe de femme fatale op het einde steeds stiller wordt en steeds minder kan doen tegen de situatie.

De poster hierboven doet de film geen goed.

4*

(Deze uitstekende Noir heeft verder alleen quad-posters.)

edit:

Inmiddels al aangepast; geweldig!

Dit moet in 1950 keihard zijn aangekomen. Een film die racisme aan de kaak stelt.

Zeer goed acteerwerk van zowel Sidney Poitier als Richard Widmark (heeft die man ooit een slechte rol in een Noir gehad?), en zelfs enkele wonderschone scenes: zoals de scene waar de blanke mannen zich klaarmaken voor de gevechten.

Hoewel ik films als deze, waar de aandacht meer gaat naar het dramatische kant van het verhaal, zeer waardeer mis ik toch de pure Noir elementen. Qua camerawerk is het allemaal goed, met genoeg schaduws en een goed gebruik van zwart-wit, maar de verhalende elementen (zoals detectives en femme fatales) mis ik toch wel.

Een hele goede film, maar niet één die ooit in mijn top 50 van beste Noirs zal komen!

4*

Een mooie film met knap acteerspel (vooral van Widmark). Het thema trekt me niet zozeer aan en ik vond Pinky (1949) een meer geslaagde film over discriminatie. Het einde was (natuurlijk) een grote teleurstelling. Dat zoetsappige paste niet bij de sfeer van de film.

Oude Hollywoodfilm met racisme als centraal thema. Maar, daar waar het destijds gebruikelijk was de namen van de hoofdrolspelers bij de openingscredits “above the title” te zetten, komt de naam van protagonist Sidney Poitier toch nog ná de titel. Zo ver waren ze in die tijd nog niet.

Het knappe scenario zorgt voor een meeslepende film, waarin Mankiewicz de tijd neemt om de karakters te tekenen en om de spanning langzaam maar zeker op te voeren, al is het slot van de film niet bepaald sterk.

Mooie rollen van Sidney Poitier, Linda Darnell en vooral Richard Widmark.

Een aanrader.

En passant haalt de film ook nog even de Bechdel test. Zeer fraai. Ontzettend fijn camerawerk uit een tijd dat films nog "talk of the day" waren.

Zeker voor 1950 een vooruitstrevende productie. Een spannende, gewelddadige en meeslepende mix van melodrama en film noir over rassenhaat, met een eerste belangrijke rol voor Sidney Poitier. Hier en daar wat te gedetailleerd en te traag, maar een mooie film.

Een sterke noir met uitstekende acteurs

Vooral Linda Darnell, die altijd al een favoriete actrice van mij was.

Hiermee klimt ze nog een trapje hoger.

Deze film had ik niet eerder gezien, maar werd vanavond door de onvolprezen TV zender ARTE uitgezonden, in de originele Engelstalige versie.

De beproevingen van een jonge, zwarte dokter die het slachtoffer wordt van de blank-zwarttegenstellingen in een rumoerige stadswijk waar de wederzijdse haat erg extreem is.
Een goed verhaal, sfeervol en spannend in beeld gebracht, niet ongeloofwaardig maar met in het slot het eeuwig terugkerend thema van "de slechterik die verzachtende omstandigheden - uit zijn jeugd bijvoorbeeld - blijkt te hebben en enigszins tot inkeer komt; de goede die zich heel edelmoedig en vergevend opstelt . Maar goed, het Amerikaans publiek was er dol op en we zagen het reeds van James Cagney, Humphrey Bogart e.a. waarom niet van Richard Widmark; een Richard Widmark die trouwens heel goed in zijn rol zit. Daarnaast is ook Linda Darnell prima.
Verdienstelijk in deze film zijn ook de rake dialogen en ook wel de jazzy-evergreen-soundtrack. Inderdaad,Brix, Arte is dikwijls heel welkom.

Goeie film waarin een zwarte dokter de schuld krijgt van het overlijden van een blanke patiënt. Een film over rassenhaat met een goed verhaal en waarbij ook de personages prima zijn uitgewerkt. De combinatie van film-noir en drama pakt goed uit hier. Het einde was iets te gemakkelijk. Goed acteerwerk met debuutrollen van Sidney Poitier en Ossie Davis.

Sidney Poitier maakte zijn film debuut als Luther Brooks, een ziekenhuisdokter die probeert het leven te redden van de gewonde broer van crimineel Ray Biddle [Richard Widmark]. Wanneer die desondanks toch komt te overleven, is Ray ervan overtuigd dat Luther zijn broer heeft vermoord. Luther is ervan overtuigd dat een autopsie zal uitwijzen dat hij alles heeft gedaan wat hij kon, maar Ray weigert een autopsie op zijn broer te laten uitvoeren. Wanneer Ray, die zelf ook gewond was, het ziekenhuis verlaat besluit hij wraak te nemen door zijn 'vrienden' aan te zetten tot rassenrellen in de hoop zo af te komen van Luther en al het andere 'zwarte gespuis'.

Joseph L. Mankiewicz schreef een scenario waarin alle zwarte acteurs, waaronder de eveneens debuterende Ossie Davis, een serieuze rol kregen. Een bijzondere keuze, omdat tot die tijd zwarte acteurs vaak bedienden speelden of gebruikt werden als komische karikatuur. Dat geeft deze film zeker een historische significantie, maar de goede bedoelingen van Mankiewicz liggen er dusdanig dik bovenop dat deze film, ondanks de sterke cast en het prima acteerwerk, een kleine 70 jaar later wat gedateerd aandoet.

Venijnig racisme drama. De set up vond ik ietwat ongeloofwaardig, maar de film laat goed het gezicht van racisme zien, zonder enige terughoudendheid. Manckiewicz schotelt ons verder een vakkundig geregisseerd drama voor dat de hele speeltijd weet te boeien.

Prachtige blu ray van Masters of Cinema.

4*

Ik was zo'n 96 minuten getuige van woede-opwekkende discriminatie van een dokter met donker huidskleur door een werkelijk doortrapt slechte, blanke crimineel (uitstekend gespeeld overigens door Richard Widmark). Ik kan me voorstellen dat deze film in bepaalde gedeelten van de Verenigde Staten destijds (1950) niet met open armen werd ontvangen of zelfs geheel verboden werd uit angst voor provocaties en onlusten.

Hoewel hij een belangrijke hoofdrol speelt in deze film (de film draait wat mij betreft juist om HEM), werd de naam van Sidney Poitier aan het begin van de film niet op de eerste pagina van acteurs genoemd, maar pas op de tweede pagina en dan ook nog in een kleiner lettertype. Ik vond dit een belediging voor de prestaties van deze geweldige acteur.

Daar sla je naar mijn idee de plank behoorlijk mis , racisme is hier niet direct het hoofdthema maar meer de blinde haat van 1 persoon die duidelijk niet rationeel meer kan denken , ok hij is zwaar racistisch maar is ook volledig ontoerekeningsvatbaar .

Bovendien is er ook haat vanaf de andere kant uit initiatief van die donkere collega arts .

Racisme speelt een rolletje maar meer op de achtergrond en het is niet direct het hoofdthema .

Sidney Poitier speelt zijn rol goed en ook Richard widmark doet het aardig al schuurt het soms tegen het overacting aan .

Maak de arts blank en je houdt geen drama meer over. Lijkt mij daarom dat het juist daar om draait. Die blinde haat is immers puur door racisme aangewkeerd.

Het thema kan makkelijk switchen op die manier naar haat vanwege de dood van zijn broer en dat is ook

in dit geval 1 van de hoofdredenen en daarmee kan je ook bijna volledig de rest van de scenes invullen .

nogmaals racisme speelt een rolletje maar veel kleiner dan je zou denken .

Ben ik gewoon niet met je eens. De haat was er al voordat z’n broer stierf en kwam puur voort uit racisme.

De dood wordt aangegrepen om de dokter zwart te maken. Pun intended. Was de dokter blank geweest, dan had de broer geen enkele reden gehad om m te wantrouwen.

Maar goed, als jij het anders wilt zien, ben je daar vrij in.

Indrukwekkende film. Darryl F, Zanuck, de baas van Fox, las het verhaal en een combinatie van idealisme (wat hij het meeste had van alle studiobazen) en lef (wat hij het meeste had van alle studiobazen) zorgde ervoor dat hij zijn favoriete regisseur bij Fox op dat moment smeekte het te verfilmen. Er waren nog maar nauwelijks films over racisme gemaakt en soms was een verhaallijn over racisme in een verhaal weleens verdwenen in de film. De film laat knap de onderliggende effecten zien en is verbazingwekkend actueel voor een film van 71 jaar terug.

Minstens zo indrukwekkend als het thema is Poittier. Dit is nota bene zijn debuut en zowel het acteren als de hele uitstraling moeten toen echt een verpletterende indruk hebben gemaakt. Hij is geweldig. Widmark had geen zin in het spelen van de racist maar Zanuck en Mankiewicz haalden hem over. Widmark excuseerde zich bij Poittier na elke scene voor de racistische taal die hij moest zeggen. De film is ook razend goed in spanningsopbouw, zeker in langere scenes en weet op het juiste moment te stoppen. elke scene meer had er afbreuk aan gedaan. En had er meer een boodschapfilm van gemaakt, maar dit is toch ook echt een film noir.

Pas mijn tweede Mankiewicz, na het veel bekendere All About Eve dat hij nota bene in hetzelfde jaar maakte. Deze is heel anders maat behoorlijk gelijkwaardig. Ik heb nog het een en ander liggen.

No Way Out is de debuutfilm van Sydney Poitier. Ok, er was nog een film uit 1947 waarin hij ook te zien was, maar dat rolletje was uncredited. En dat telt wat mij betreft niet mee. No Way Out is een acceptabel debuut. Een hard en somber drama dat serieuze en gevoelige onderwerpen niet uit de weg gaat.

De film zet de zaken meteen heel duidelijk op scherp. Allereerst is daar natuurlijk de zwarte arts Luther Brooks (gespeeld door Poitier), die temidden van blanke collega’s in een ziekenhuis werkt. Hij wordt bevooroordelend geconfronteerd met wantrouwen en beledigingen van patiënten en hun familie die zich baseren op zijn zwarte uiterlijk in plaats van op zijn competentie. Dan zijn daar naast de goede ook de schijnheilige blanken met een onoprechte liberale instelling die trots bogen op het feit dat een zwarte arts in de staf van het ziekenhuis werkzaam is. Tenslotte is daar de agressieve patiënt Ray Biddle (Richard Widmark) die de personificatie vormt van het maatschappelijke probleem dat racisme heet.

Widmark geeft gestalte aan een walgelijke racist die al zijn haat richt op die ene man die hem medische hulp moet verlenen. Hij is kwaadwillig, geslepen en provocatief. Hij is een boeiender personage dan de goede dokter Brooks die ook zijn boeiende momenten heeft, maar die naar mijn smaak wel wat overdreven wordt getooid met bedachtzame onderdanigheid en heilige edelmoedigheid. Poitier speelt hem op die typische lijzige en theatrale manier waarop hij patent heeft. Ik loop daar nooit zo warm voor. Hoe dan ook. De twee hoofdpersonen fascineren voldoende om de aandacht vast te houden, ondanks dat ze behoorlijk zwart-wit (pardon the pun) worden afgebeeld met amper ruimte voor nuancering. Het wordt de kijker wel erg gemakkelijk gemaakt om partij te kiezen.

Eerlijk is eerlijk, ik ging er in mee. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid stak ondanks de simpele figurentekening de kop op en mijn sympathie ging volledig uit naar de arme dokter Brooks als onvrijwillig slachtoffer van vooroordelen en pure haat. Ja, No Way Out is alleszins een film die op een doorzichtige manier emoties losmaakt. Zoals gezegd, ik ging er in mee.

Kleine mijlpaal inderdaad. In 1950 een zwarte als arts tonen lijkt een hele ommezwaai in de filmgeschiedenis. Tot nog toe zag men zwarten enkel als slaven, katoenplukkers en huishoudpersoneel op het scherm. Al bestond er al sinds 1830 hoger onderwijs voor zwarten, maar dan vooral in de noordelijke staten. Wanneer dr Brooks een gewonde crimineel verzorgt met een punctie, overlijdt die, en wordt hij door diens racistische broer van moord beschuldigd, wat tot rassenrellen dreigt te leiden. Ik vind Widmark een miskend acteur; de grove taal, gaande van "stinking nigger" tot "little black Sambo" wordt venijnig uitgespuwd over de eerbare Brooks. Opvallend is dat de dame ditmaal geen femme fatale is maar telkens moreel altijd op het goede pad zit. Niet slecht al zijn er naar mijn smaak niet zoveel krachtige scènes te bespeuren.