The Alphabet Murders (1965)

Agatha Cristie boekverfilming die wat zelfspot bevat.De opening met het gepraat in de camera bv. Dit overigens niet op een vervelende manier.Het mysterie wordt vaak aan de kant geschoven voor geweldige humor.Veel goed getimede grappen en one-liners, prachtig gespeeld door Randall.4 sterren

Nauwelijks raakvlakken met het boek dus jammerlijk.

Echter, wel een werkelijk geniale scene... Hercule Poirot die Miss Marple (Margareth Rutherford) ontmoet op straat. Die blik in Rutherfords ogen Whahaha...

Vond deze niet veel aan, al zou je dat op het eerste gezicht wel vermoeden. Af en toe een geslaagd moment maar vond dit veel vaker maar een vervelende film. Tony Randall vond ik ook niet leuk spelen in deze film.

Als levenslang liefhebber van het werk van Agatha Christie kan ik deze film wel waarderen - ik behoor niet tot de puristen die elke afwijking van het origineel schandelijk vinden.
Deze film komt langs een heel andere weg bij de ontknoping uit dan het boek. De wijze waarop Poirot aan Hastings wordt gekoppeld is ... curieus. De jacht op de knappe blondine lijkt me een typisch door de tijdgeest ingegeven verhaallijn.
Toch werkt het allemaal wel, voor mij. Dat ik zowel Randall als Morley graag zie scheelt natuurlijk. Ik vind dat ze beiden glans geven aan hun rol. De humor is fijntjes gedoseerd in een - zeker voor Frank Tashlin - rustige regie.
Ik vermoed dat deze regisseur een groot liefhebber/bewonderaar is geweest van de vier Engelse Agatha Christie-verfilmingen waarin Margaret Rutherford de rol van Miss Marple vertolkt. Haar cameo (samen met haar echtgenoot Stringer Davis - mr. Stringer in genoemde vier films) is een komisch juweeltje en uniek: miss Jane Marple meets Hercule Poirot..!
Maar er is meer. De opzwepende vioolmuziekjes lijken mij rechtstreeks aan de Marplefilms ontleend. De treinscène zou zomaar kunnen verwijzen naar Murder She Said, de scène met de paarden naar Murder At The Gallop (waarin ruiter James Villiers ook meespeelde), de scènes op het schip naar Murder Ahoy. En verwijst dan de openingsscène, waarin Randall uitlegt dat hij toneel speelt, naar Murder Most Foul?
Vast niet. Ik zie er vast teveel in. Maar grappig vond ik het wel.

Tony Randall zet waarschijnlijk een van de beroerdste vertolkingen neer als Hercule Poirot, met het slechtste Franse accent ooit (na Steve Martin's erbarmelijke Jacques Clouseau dan). Wel leuk om Robert Morley weer te zien, hoewel ik hem niet echt als Hastings kan beschouwen. Ook David Lodge als politieagent is een leuke toevoeging. Margaret Rutherford, die in een paar erg goede Miss Marple films de hoofdrol heeft vertolkt, maakt samen met mr. Stringer ook even een cameo, volledig met het opgewekte vioolmuziekje bekend van de Miss Marple films uit de jaren '60. Deze film is nog wel grappig, zolang je het niet als een Hercule Poirot film beziet maar gewoon als een dwaze Britse komedie die helemaal nergens over gaat. Randall zelf beleeft er blijkbaar wel plezier aan.