Strange Days (1995)

Een prima film die naarmate hij duurt, ook nog eens steeds beter begint te lopen bij de kijker. Althans dat gold voor ons. Ondands de lengte hebben wij ons geen moment verveeld bij deze film. Alleen (puntje van kritiek? ) vond ik persoonlijk de laatste 5 minuten niet geweldig. Maar dat heb ik wel vaker bij een film, het verhaal is in feite dan afgelopen en dan komt er nog een stukje "onzin".

Verhaal van deze film is boeiend, je wordt op het verkeerde been gezet en is absoluut niet langdradig zoals sommigen schreven. Nee, wil je een aardige actiefilm, dan zit je met deze goed.

Een ruime 7+!

Strange Days is een vreemde film. In deze film leven we toe naar het nieuwe millennium en wordt er verteld wat er fout zou kunnen gaan. In 1995 een mogelijke nabije toekomst, inmiddels weten we wel beter. Ik ben groot fan van Dystopian films, hoewel dit geen slechte film hoort deze film niet tot mijn favorieten van dat genre. Zoals vaak in dit soort films is de sfeer magnifiek. Personages zijn oké, maar het plot en vooral de twists zijn wat voorspelbaar. Desondanks heb ik toch wel aardig kunnen genieten van deze film.

Een beetje La cité des enfants perdus (eveneens een film met een apparaatje waardoor je jezelf kan zien terwijl je sterft, maar die film kwam in hetzelfde jaar uit, dus van beïnvloeding of jatwerk zal geen sprake zijn) ontmoet Videodrome (1983) met een vrij stevige cast en een donkere en gelikte setting (die er geweldig uitziet, waarvoor alle lof, maar een mens wordt er niet vrolijker van). Eventueel sociaal commentaar op toestanden die ook twintig jaar later nog actueel zijn (blank politiegeweld, het vluchten in alternatieve werkelijkheden) wordt ingebed in en daardoor enigszins ontkracht door de thrillerelementen van de achtervolging en de whodunit. Aparte en boeiende film, wel erg flashy en somber met al die straatbendes en enigszins theatrale anarchie. Dat Ralph Fiennes en Angela Bassett elkaar op het einde zoenen lijkt wel een reactie op het feit dat Julia Roberts en Denzel Washington twee jaar eerder in The Pelican brief geen interraciale kus "mochten" uitwisselen.

Film uit de zelfde producentenkoker als de Terminator reeks. Geregisseerd door een toenmalige protegee van James Cameron, Kathryn Bigelow.

Typische sfeer gevende en pakkende film in een futuristische setting, toen de aankomende Millennium wisseling als iets mystieks werd gezien. Film uit (1995) speelt zich af in de laatste dagen van 1999 waarbij de maatschappij wel in iets te naargeestige anarchistische sfeer wordt neergezet. Toch begint de film erg goed met een rauw stadsbeeld op de achtergrond en het gegeven van het herbeleven van iemand anders zijn/haar laatste momenten in leven zelfs door de ogen van een moordenaar.

Film maakt(e) indruk en werkt gestaag naar een climax toe. Wel had het einde wat origineler gekund in plaats van de doorsnee finale die het toch wel werd.

Ralph Fiennes en Angela Bassett zetten hun rol sterk neer, geldt ook voor enkele andere bijrollen.

Een originele kwaliteitsfilm met enkele cliche's in de finale wat origineler had gekund.

Wat een heerlijke smart blockbuster. Ba al die tijd nog steeds relevant. Relevanter dan ooit zou ik zeggen. Al kwam de voorspelde doom wel uit andere hoek.

‘Strange Days’: Kathryn Bigelow’s Thrilling Sci-Fi that Doesn’t Feel As Strange As It Should

De film wordt pas interessant vanaf de moord op het hoertje. Het voorafgaande deel met een uitleg van het technologische snufje is aan mij niet besteed, hoezeer dat ook essentieel is voor de rest van de film. Het tweede deel vormt met zijn verrassende wendingen daarentegen een spannende thriller.

Uitstekende film over een handelaar in filmpjes die de kijker van alles laten beleven. Prachtig camerawerk (vooral de pov-filmpjes). Een origineel verhaal dat goed uitgewerkt is en onderhoudend blijft. De hele setting (politiegeweld in LA) werkt goed en ook het tijd-element (laatste dag van 1999) maakt de film spannend. Ook een prima cast met stiekem aardig wat bekende namen.

Gister herzien. Blijft toch een erg fijne film. Geweldig sfeertje. Wellicht moet je wel een beetje op de hoogte zijn van de moderne geschiedenis. Film haakt qua topic en sfeerbeeld duidelijk in op de Rodney King kwestie. Maar toen het uiteindelijk echt zo ver was (2000), maakte men zich vooral zorgen om de ict problemen (die er niet of nauwelijks waren)

VAN 1995

10…9…8… het aftellen is begonnen ! Met Strange days zitten we namelijk in de laatste twee dagen voor de 21 ste eeuw en het optimisme is ver te zoeken. SD is dan ook een fascinerende donkere futuristische thriller, visionair van aard én de film heeft iets te vertellen hoe wij met emoties omgaan. Zie daar het recept voor dit meesterwerk. Bigolow creëert een apocalyptisch, chaotisch en anarchistisch maatschappij in de laatste dagen voor de eeuw. We baden in een 'Fin de siècle' gevoel, alles is al eens gedaan, t’is allemaal naar de wuppe. Fantastisch shot wanneer een kerstman in elkaar wordt geslagen. Slo mo, klassieke muziek, Bigolow kent haar vak. Alleen op het einde loopt het mis. Bigelow forceert een happy end en creëert zo een kleine smet op de film (voornamelijk door die epiloog). Maar dat ze reeds wist hoe films in elkaar zaten, had ze al bewezen met haar efficiënte kloeke actie film Point Break. Eerder standaard van inhoud maar toch waren haar pogingen om visueel een parallel tussen good guy en bad guy te scheppen zeer geslaagd (die titel generiek waar de namen van Reeves en Swayze door elkaar lopen bv). Een subtiele toets dat de personages zich als elkaars gelijken beschouwen. SD kent minder actie maar mikt op een breder kader. Voorop staat een schitterende cast. Ralph Fiennes is perfect als Lenny, zielig, opportunistisch, iemand die teert op digitale herinneringen (de clips) om geluk te voelen. Maar ergens voelen we de hoop op een nobele daad (door die flashback bv hoe hij Bassett leerde kennen), je weet dat hij uiteindelijk wel de juiste keuze zal maken (schitterende scene in de disco die dit keerpunt weergeeft). Juliette Lewis is klasse als het verwend nest dat mensen gebruikt. Door weinigen echter geapprecieerd en het heeft haar dan ook geen windeieren gelegd. Ze is volledig uit de A list gebonjourd en zit nu in wat TV werk. Heeft ze met het prachtig gespeeld antipathiek personage in haar eigen vingers gesneden ? Angela Bassett is hier één en al kracht en nuchterheid. Vooral de wisselwerking zowel emotioneel als fysisch tussen Bassett en Fiennes tilt de film op een hoger niveau. Jammer dat ook zij geen goede rollen meer heeft gekregen daarna. Verder zijn er nog de uitmuntende bijrollen voor Tom Sizemore, Michael Wincott, duo cop Vincent d'onofrio/William Fichter (deze laatste is vaak te bewonderen in kleine rollen in films als Heat – jawel, onze nr 95 ! - , Go en Crash) en Richard Edson die mijn favoriete zin uit de film mag debiteren (you always say : bring me street life, bring me real life ... one man's desperate existence is another man's technicolor). Het scenario kwam van Bigolow's ex man James Cameron (ondanks de scheiding toen nog steeds een professioneel team). Vanaf die eerste indrukwekkende scene meteen de eerste troef : een hoofdrol voor het virtual reality proces. Ontsnappen uit de echte wereld via digitale middelen, niet evident in 1995. Tweede troef. Het raakt de menselijk ziel. Het verlangen naar iemand dat niet wederkerend is, het verblind zijn door gevoelens en het niet registreren van oprechte genegenheid door een derde. Zeer herkenbaar. SD heeft een eigentijds dekor dat zweeft tussen cyber en techno. Niet alleen door de evidente soundtrack (trouwens Lewis geeft een mooie imitatie weer van PJ Harvey) met prachtige muziek van Tricky, Skunk and Nancy, Deep forest, ... bands die een ijl universum kunnen laten voelen maar ook visueel. De kostuums, locaties (veel scenes spelen zich af in danstempels, disco's, penthouses – de decadentie van de jaren '90). De shots met POV waren vernieuwend. DOP Matthew F. Leonetti was nochtans maar een vakman gespecialiseerd in actiefilms. Maar hij had wel veel aan Walter Hill films meegewerkt. Films die een zekere esthetiek hadden. Hij gaf SD die glanzende moderne look. Maar het subjectieve camera werk werd wel een beetje het handelsmerk van Bigolow gezien. Nochtans kwam het succes pas later met de oscar winnende the hurt locker. Met behulp van de voormalige cameraman van Ken Loach Barry Ackroyd creëerden ze een beeldregie waardoor de kijker in de schoenen staat (en voelt) van het personage. Scenarist Mark Boal gaf het een neutraal politieke commentaar op het buitenlands beleid van de VS. De film is immers mager en bijzonder kritiekloos over de oorlog. Ook Zero dark thirty is een weinig interessante docu film over het vangen van Bin Laden. Het is eerder SD dat voelt als een inhoudelijk doordachtere film. De maatschappelijke relevantie klinkt sterk door in het plot (Rodney King incident). Politie systeem is corrupt, proteststemmen worden geliquideerd, racisme heerst. Thema's van voyeurisme en seksueel geweld worden nadrukkelijk becommentarieerd. Op het einde is er dan toch hoop voor het nieuwe millennium. Liefde is gevonden, maatschappij is beter. Het jaar 2000 ligt nu reeds ver achter ons en we weten nu allemaal dat die hoop een illusie was. 9/11, Parijs, Brussel, Barcelona, Nice ..... 3…..2..…1….. Happy new year !

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 61 : Strange days

Tweede kijkbeurt in relatief korte tijd, maar wat een fantastische film is dit toch! Deze film verdient veel meer credits dan alleen de beperkte cultstatus dat het nu heeft. Hopelijk komt er ook nog eens een nieuwe remaster, al is de Duitse blu-ray al prima.