Le Dernier Combat (1983)

Dat valt dus heel erg mee. De meest intelligente van Besson dit.

Ik denk dat hij het over de aanschaf heeft

Inderdaad, een no-brainer qua aanschaf en ik heb 'm nu in mijn bezit.

Debuut van Luc Besson (Subway, Le Grand Blue, Leon, The Fifth Element) voornamelijk bekend van zijn style-over-substance-aanpak.
Dit debuut bevat zeker een aantal fraaie beelden, maar het gaat fout in de plot die te weinig te bieden heeft, dialogen die compleet afwezig zijn en een aantal komische intermezzi die de post-apocalyps-sfeer verpesten.
Zou sterke short van een half uur kunnen zijn geweest, als featurefilm te weinig boeiend.

Eigenlijk wel raar dat Besson's Leon enkele jaren tot m'n favoriete films heeft behoord en ik in al die tijd nooit iets anders van hem heb geprobeerd, terwijl hij vooral in de periode 83-97 niets dan interessants heeft afgeleverd. The Fifth Element leek een tijd lang de meest logische volgende stap maar ik werd toch meer getrokken door het idee zijn film chronologisch af te werken, te beginnen bij dit licht bizzare, droogkloterige huwelijk tussen Mad Max en Eraserhead. Knap dat je met zo weinig middelen en een ontbreken aan dialoog toch zoiets charmants af weet te leveren, al was ik blij dat ze het zelf allemaal niet zo serieus hebben genomen want anno 2014 is dit toch wel enorm gedateerd met die afschuwelijk misplaatste soundtrack als dieptepunt. Een tikkeltje te lang ook, het idee van Wendy hierboven om het te verknippen tot een short-versie klinkt dan ook zo gek niet, want haal die lange middenstukken weg en je komt al snel op een halfje of meer hoger. Wel ironisch trouwens dat ik na al die tijd van zoeken naar een geschikte versie met subs er geen woord in gerept blijkt te worden. En dan nu maar op naar het al even knullerig klinkende en uitziende Subway. (3*)

Ik zal niet de eerste zijn die de link met Mad Max en David Lynch maakt. Moest Lynch zich aan een aflevering van Mad Max wagen, was het deze film geweest. Besson ligt me wel beter dan Lynch, al gaat zeker buiten deze film de vergelijking helemaal niet meer op. Met Le dernier combat zitten we in een apocalyptische wereld, zonder te weten hoe dat komt en hoe lang. Maar de schaarse inwoners proberen te overleven en zijn ondertussen terug holbewoners geworden. Vandaar het gebrek aan spraak. De dingen die ze nog kennen, komt door hun aanwezigheid. Ik denk aan auto-onderdelen of het maken van eten. Anderzijds merk je bvb de muurschilderingen en de onwennigheid in bepaalde situaties.

Door het gebrek aan spraak en de opvallende muziek is het soms een hallucinerende trip. Niet helemaal van de wereld, maar qua sfeer is het wel goed gedaan. Deze stijl zal me nooit helemaal liggen, maar Besson laat wel van zich horen met dit debuut. Al verkies ik wel z'n latere films waar hij als regisseur en/of producer en/of scriptschrijver aan meewerkte.

Volledig mee eens.

Dat was een leuke verrassing.

Leuk debuut.

Op welhaast ludieke wijze schotelt Besson de kijker zijn post-apocalyptische wereld voor, compleet gespeend van enige dialogen. Over het hoe, wat en waarom van het hele gebeuren laat de film je dikwijls in het duister tasten, maar dat behoorde dan ook duidelijk niet tot Besson's prioriteiten.

Want nochtans is het boeiend genoeg, voornamelijk door het mateloos geinige en intrigerende sfeertje. De setting had niet beter kunnen zijn en de contrastrijke zwart-wit cinematografie strookt daarmee. De soundtrack is dan weer veeleer van vreemdsoortig allooi, niet geheel passend soms, vaak nogal jolly en haast slapstick-achtig. Maar af en toe werkte dat dan ook juist weer komisch, zoals tijdens de kluchtige achtervolging.

Markant werkje van Besson, vond hem absoluut leuk, maar de echte genialiteit ontbreekt om dit tot een topper te doen bombarderen. Wel kleine 3,5* sterretjes.

Stijlvolle eersteking van Besson, die hiermee duidelijk zijn visitekaarte afgeeft. Heb voor 10 euro de Besson collectie (7 films) opgepikt bij ee MM. Zin om de rest te herzien. Deze kende ik sls enigste nog niet.

3,5

"Bonjour". "Bonjour". Tot zo ver de complete dialoog van Luc Besson's debuutfilm 'Le Denier Combat'. Bijna geheel gefilmd in verlaten Parijse kantoorgebouwen wordt het verhaal van een post-apocalyptische wereld verteld waarin het recht van de sterkste lijkt te gelden dat slechts mondjesmaat wordt doorbroken door een straaltje vriendschap of zelfs een beetje liefde. Besson hield het niet alleen qua lokatiekeuze dicht bij huis, ook zijn camera blijft dicht op de huid van de acteurs en dat maakt de film een stuk sterker dan verwante tijdgenoten als 'The Day After' en de eerste 'Mad Max'-en.