Le Grand Bleu (1988)

Goede film, maar de director's cut is te lang.

Ging allemaal (figuurlijk) net niet diep genoeg

3, 5 ster is desalnietemin meer dan verdiend.

Zeker een bijzondere, unieke en tegelijk wat eigenaardige film, bij vlagen fascinerend op andere momenten was het meer eventjes de schouders ophalen...

Ik heb ook de 160 minuten durende Directors-Cut gezien, die naar mijn mening wel erg aan de lange kant is. Jean Reno doet het bijzonder leuk en zet een karakteristiek en mooi figuur neer in de vorm van Enzo, de macho duiker met een klein hartje. Ik kan het helaas van de andere 2 hoofdpersonen niet zeggen dat ze zo bijzonder boeien, Jacques vind ik een wat grijze muis en de bijdrage van Johanna aan het geheel ontgaat me een beetje. Vond het ook bij vlagen vrij belabberd gespeeld van Arquette. Enige scene die ik eigenlijk echt sterk vond was dat ze daar de hele avond aan de waterkant had gelegen terwijl vriendje lief aan het dollen was met andere zoogdieren.

Het script lijkt een beetje te zweven in het diepe blauwe water en lijkt niet echt duidelijk ergens heen te (willen) gaan. Toegegeven het geeft de film iets dromerigs, vooral versterkt door de vele mooie zonnige beelden. Tegelijk maakt het de film zeker ook wat ongrijpbaar. Ik heb echt geen flauw idee wat ik nu met dat einde aan moet, waarin beidde mannen maar besluiten eeuwig kopje onder te blijven... Fascinatie voor het grote blauwe sop is mij niet vreemd en een nachtje met dolfijnen zwemmen lijkt mij wel tof maar dit gaat dan toch een klein tikkeltje over de schreef. Ik vind het nogal uit het diepe blauw zo omhoog komen borrelen ineens...

Cinematografisch is het uiteraard helemaal top, duidelijk dat daar veel zorg en aandacht aan besteed is. Mooie onderwaterbeelden ontbreken zeker niet.

Lastige film om te beoordelen maar heb er uiteindelijk toch een overwegend positief gevoel aan over gehouden, een voorzichtige 3.5*

PS. Herbert Nitsch een Oostenrijker heeft momenteel de belangrijkste Freedive Apneu records op zijn naam staan. Vrij duiken met vinnen; 124m en met zo'n sleetje (als hier in de film) 160m en het absolute record, zo diep mogelijk met welk hulpmiddel dan ook maar liefst 214m! Dat is best erg diep....

Nogal puberale onzin. Zag de lange versie; dat is geen aanrader. Denk dat de kortere versies beter zijn.

Unieke film. Vooral visueel is dit een waar meesterwerk. Alles baadt in het azuurblauw, de diepe zee, de opstijgende luchtbellen, de dolfijnen, ... Samen met de magistrale muziek van Eric Serra geeft dit een dromerig, hypnotiserend effect. De beelden brengen je in een diepe roes... En dan zou je nog vergeten dat Jean-Marc Barr en Jean Reno hier uitstekend in acteren. Rosanna Arquette is net iets minder, maar dat komt omdat haar rol in het verhaal wat tekortschiet.

Aan het verhaal rammelt hier en daar wel iets, ja. Op episch-narratief gebied (oei, wat een term gebruik ik hier nu weer) ontbreekt er soms wat (bv. de romance tussen Jacques en Johanna had beter uitgewerkt kunnen worden). Ook duurt de film toch wel iets te lang (2 uur 40...) Gelukkig maken de meesterlijke beelden alles weer goed.

Een betoverende film dus. Grote klasse, weeral eens petje af voor Luc Besson.

Mooie beelden, maar qua verhaal veel te langdradig voor mij. 2,5 *

Prachtige beelden, prachtig verhaal!

Drie versies zijn er van deze film zie ik en helaas zag ik de versie die 168 minuten duurde. Helaas, omdat ik denk dat Le Grand Bleu in een kortere versie veel beter tot zijn recht komt. De film heeft vooral in het middenstuk te veel passages die het verhaal onnodig ophouden. Tel daarbij op dat ook het acteerwerk wat subtieler had gekund en het moge duidelijk zijn dat Le Grand Bleu niet op alle vlakken evengoed presteert. De prachtige oceaanbeelden in combinatie met de vervreemdende muziek en het prachtige einde maken echter heel veel goed.

Ik heb de versie van 160 minuten gezien. Volgens mij is dat ook veruit de meest voorkomende versie, want waar ik ook zocht en keek, overal kwam ik telkens weer deze versie tegen. De film voelt ook wel enigszins langdradig aan, mede door het middenstuk dat iets te lang uitgesponnen wordt. Ik vermoed dat in dit gedeelte ook de scènes zitten die in de kortere versie niet zitten.

Het acteerwerk in deze film is niet van een bijzonder hoog niveau. Jean Reno doet het nog wel aardig maar Jean-Marc Barr en vooral Rosanna Arquette acteren soms wat ondermaats. Gelukkig heeft de cinematografie enorm veel te bieden en dat maakt ook heel veel goed. De beelden van en in de grote blauwe oceaan zijn soms echt wonderschoon. Die beelden worden daarnaast nog eens versterkt door de muziek, die niet alleen mooi is, maar daarnaast gewoon erg goed past bij deze film. Sommige scènes krijgen er iets dromerigs door, dat vind ik altijd wel lekker bij een film.

Hoewel het middenstuk wat minder is, is het einde van de film wel weer erg sterk. Het moment dat de mannen voor eeuwig onder water blijven is indrukwekkend en zette mij nog even aan het denken. Als de film twee uur had geduurd, had er denk ik, makkelijk vier sterren in gezeten. Dat is nu echter niet het geval en dus kom ik op een halfje lager uit. Het middenstuk is minder, maar het gevoel dat ik aan de film overhield is wel lekker.

3,5*

Hmm...Misschien moet ik nog maar eens de originele versie bekijken, want de director's cut viel me een beetje tegen. Los van het feit dat het tempo hapert en dat er te weinig écht gebeurt - en het de film aan visuele grandeur (alhoewel) of sfeer ontbreekt om dit goed te maken - om de lange speelduur te verantwoorden, was Le Grand Bleu niet helemaal wat ik verwacht had. De typische Franse humor blijkt vaak moeilijk verteerbaar te zijn voor mij, het heeft altijd iets onnozels en ik kan er te weinig mee aanvangen, hoe goed bedoeld het ook is (Jean Reno - die het meest jolige personage vertolkt - speelt hoe dan ook erg fijn). De pure poëzie van de oceaan kwam ook te weinig uit de verf: enkel de beginscène met de kleine kinderen en de nachtelijke zwempartij met de dolfijnen (zeker en vast deze scène, het hoogtepunt van de film wat mij betreft) wisten de juiste snaar te raken. Het zeemansgraf dat Enzo en Jacques te beurt valt is wel een mooie afsluiter, en de kracht van het moment waarop Jacques opgeslokt wordt door de inktzwarte diepte miste ik teveel tijdens de rest van de film .

Bovendien wordt er niet super geacteerd door minstens twee hoofdacteurs en is het hele liefdesverhaaltje veel te klef en slordig uitgewerkt. Ik geloofde het niet en het kwam op den duur dom over. Jammer, wanneer je ziet dat - althans in de director's cut - de klemtoon op den duur vooral op het liefdesverhaal komt te liggen. Dan vond ik de rivaliteit tussen Jacques en Enzo alvast veel prettiger om te volgen.

Le Grand Bleu kwam me nogal middelmatig over. Daarom een 3*, die zelfs richting de 2,5* neigt.


3*

20 jaar geleden voor het laatst gezien! Halve ster erbij heb nu de 168min versie gezien!

Zwaar teleurgesteld, beginscene was het beste.

Wat een engekende super vette film!!! 1 van de beste ooit! Mensen die dit niet goed vinden hebben echt totaal geen film kennis en zitten hier gewoon op om voor de lol films af te kraken!

Jankertjes zijn t! Uiteraard moet je er van houden maar het is gewoon weg een waanzinnige fantastische film!!

Mooie beelden in deze film, en ook mooie locaties.

Maar ik het geheel kon de film me niet boeien, het verhaal sprak me niet aan, totaal niet.

Bovendien, 2 uur en 41 minuten is een (té) lange zit.

Sterk begin en eind, maar daartussen erg langdradig en te vaak nietszeggend. Zoals vaker in een 'Besson', is de film het leukst op het moment dat Reno in beeld is. 3 sterren.

Prachtige film, voor die tijd zeker een topper,..

Mooie beelden, en goed verhaal.

De film komt wat traag over,... Maar het verveelt niet,...

4..

Vreemde maar ook originele film.

Bijzonder weinig verhaal voor zo'n lange film, maar het vermaakt en kijkt makkelijk.

De sfeer is apart, de muziek is dat ook. Prachtige onderwaterscènes, en de scènes met de dolfijnen zijn dat ook. Bijzondere dieren zijn het.

Merkwaardige personages. Jean Reno is hier echt een mafketel.

Rosanna Arquette hangt er maar wat bij, ook een beetje tot vervelens toe.

De acteerprestaties zijn over het algemeen matig, al zal de slechte nasynchronisatie er ook aan bijdragen dat het soms wat knullig overkomt.

Een beetje vreemd, wel lekker, maar ik kom toch niet verder dan 3*

Ik had geen grote verwachtingen voor deze film maar het bleek een van de grootste verassingen in tijden te zijn!

Bij een internationale film zijn je verwachtingen vaak al iets lager, maar Le Grand Blue is een waar kunstwerk zonder twijfel!

Jean-Marc Barr heeft een paar erg ontroerende en oprechte momenten in de film en is over het algemeen heel sterk met Jean Reno naast hem.

Meer waardering voor de zee, voor dolfijnen, maar vooral voor Franse films!

En als dat nog niet genoeg is kan ik zeggen dat deze film de beste soundtrack OOIT bevat!

De spanning ontbrak ten ene male in dit duikersepos over een ongewone wereld en twee buitengewone mannen, over vriendschap, rivaliteit, liefde en volwassen worden en dat was jammer. De regisseur focuste meer op de zee en de onderwaterwereld en de meditatieve en fascinerende beelden waren dan ook imponerend.

Bijzondere film. Reno is altijd een fijne acteur maar ik vond ook de andere hoofdrolspelers wel goed. Barr balanceerde tussen afstandelijk en sympathiek, wat goed paste bij zijn personage, iemand die zich meer op zijn gemak voelt met dolfijnen dan met mensen, behoorlijk wereldvreemd en soms kinderlijk naief. Arquette speelde de luchtige Amerikaanse die wat misplaatst lijkt maar uit wiens gezichtspunt het verhaal toch wel verteld wordt- als toeschouwer van een rivaliteit en vriendschap tussen twee mannen die de zee als hun thuis beschouwen. En het einde kwam niet onverwacht na het verhaal van Jacques over de zeemeerminnen.

Mayol en Enzo zijn kennelijk gebaseerd op echte free divers. Mayol schreef zelfs mee aan het scenario.

Deze had ik nooit gezien, maar mijn vriendin heeft de poster op haar toilet hangen. Toch maar eens kijken dan.

En ja het is toch wel een wat bijzondere film. Niet alleen in positieve zin overigens, het plot rammelt hier en daar wel wat en springt ook wat van de hak op de tak. Uitgaand van dat het een ietwat echt verhaal is is dat misschien eigenlijk te waarderen. Maar dat lukt me dan weer niet met de vaak te opdringerige en lelijke soundtrack.

Reno zet een mooie rol neer en geeft vooral ook stabiliteit aan de film. In tegenstelling tot Arquette bijvoorbeeld die af en toe vergeten lijkt te worden. En Barr die daar dan wat weinig bij opvalt. Komt ook wat onevenwichtig over. Misschien is de extra lange directors cut ook gewoon teveel van het goede.

Vanavond om 21.05 op TMC. Ik weet niet of ik het uithou om tot 00.05 uur te kijken.

Aha! Maar wie/wat/waar is TMC?

TMC (televisiezender) - Wikipedia - nl.m.wikipedia.org

Ik heb de film overigens niet afgezien (ik viel in slaap) wat ik gezien heb boeide me wel.

Toch een beetje een tegenvaller de eerste keer, alhoewel ik betwijfel of het wel de eerste keer was want de duikwedstrijdjes komen me toch lichtelijk bekend voor.

Besson weet een fantasierijk sfeertje te scheppen met buitengewone fysieke prestaties, zweverige muziek, fascinerende onderwater cinema en een ongrijpbaar hoofdpersoon. Iets dat zou moeten volstaan voor een bijzondere film. Hoewel de film wel degelijk bijzonder te noemen is, bedoel ik dat in dit geval negatief. Niet alleen lijkt de kern van het verhaal wazig, wordt er te veel afgeweken van de onderwaterwereld, maar ontspoort de film ook een beetje in een te luchtige, soms kolderieke, sfeer. Vooral het tweede punt is hetgeen dat de film het meest pijn lijkt te doen. Te vaak wordt het water ingeruild voor ellenlange beslommeringen op het droog die niet echt terzake lijken te doen. Zo ook bijvoorbeeld de relatie tussen Jacques en de stuntelige giebelkont Johanna, een misplaatst karakter en bovendien een relatie die niet veel toevoegd. Arquette daarom soms op het irritante af, Reno daarentegen sterk als de stuitende macho en Barr prima als het mysterie.

Om echt indruk te maken verliest Le Grand Bleu zich teveel in zijn eigen lengte en randzaken. De onderwaterbeelden en fascinatie die zowel Jacques en Enzo hebben is daar en tegen wel goed te voelen en ik ben dan ook van mening dat de film zeker een tweede kijkbeurt nodig heeft voor een volle waardering. Voor nu leuk om gezien hebben.

Prachtige beelden van de zee en dolfijnen. Maar de film is echt te lang. Zag de director's cut. Het wordt ook op den duur teveel herhaling van het diepzee duiken. Wel een fijne soundtrack. Met name het begin en de laatste 30 min vind ik sterk. Verder valt ook het acteerwerk van Jean Reno op. Hij springt er echt uit en is hier vermakelijk. Wel benieuwd naar de normale versie.

Redelijke film over twee duikvrienden die aan elkaar gewaagd zijn in de duiksport. De personages en het verhaal stellen niet al te veel voor. Bovendien duurt de film echt te lang (wellicht dat de kortere versie beter is). Wel ziet het er allemaal goed uit met mooie locaties en ook mooie opnames onderwater. De behoorlijk aanwezige muziek van Eric Serra past prima binnen het geheel. Een nipte 3.0 sterren.