Diva (1981)

Mooi vormgegeven, maar met een belabberd plot. Het verhaal ontspoort halverwege de film en de combi modern-klassiek pakt vaak niet goed uit.

Met een jonge Dominique Pinon, de hoofdrolspeler uit Delicatessen (de clown), de acteur die in elke film van Jeunet een rol heeft.

P.S. Ik wist niet dat Kees van Wonderen een blauwe maandag acteur was... Die hoofdrolspeler lijkt er in ieder geval sprekend op.

Ja...ik dacht gisteravond dan een prachtige film te gaan zien n.a.v Zomergasten. Maar het ging eigenlijk helemaal nergens over.

Uitermate zwak verhaaltje. Mooi camerawerk dus dan maar 2 * daarvoor.

Helemaal me eens, te lange speelduur voor zo'n verhaal, en te weinig opera, dat als enige mooi was. 2*

Had dan ook naar mij geluisterd.

Wat betreft je waarschuwing voor deze zwakke film heb je helemaal gelijk Kapp!

Maar met je tweede opmerking ben ik het minder eens. Kees van Wonderen lijkt niet eens op die operazangeres. Ik denk dat je met Yakubu van Ajax in de war bent.

hehe

Of had gewoon net als anderen "Felicia's Journey" op de BBC gekeken.

Meer van dit soort films op tv!!!

Wel eens de bewering gelezen dat Fransen niet zouden kunnen filmen. Het is wel een erg boude bewering. Maar bij het zien van Diva moet ik halverwege de film weer terug denken aan deze uitspraak. Het filmpje begint vlot met een aardig idee over een leuke grimmige verwarring tussen een gestolen zangstem van een operazangeres en het gestolen leven van een prostitué.

De haaiachtige ironie spreekt aanvankelijk niet alleen uit het verhaal maar ook uit een lekker agressieve montage en kleurrijke cameravoering. Het begint er alleen op te lijken dat de schrijvers van Diva halverwege het scenario, waarschijnlijk na een betalingsvoorschot, eerst zijn gaan genieten van heerlijk Bourgondisch eten met de nodige flessen wijn. Daarna moest het scenario nog even snel afgeraffeld worden met een aantal melig gemelijke oplossingen in een teruglopend tempo. Heel langzaam maar zeker verdwijnt uit de film een soort aangename zakelijkheid zoals sommige Amerikaanse filmers dat o.a. wel kunnen volhouden tot aan het einde van een film.

Jammer, de vondst dat een zangeres haar zangkunst niet wil laten reproduceren via een geluidsdrager vond ik zeer origineel en intrigerend. Het deed me denken aan die andere geweldige film met in het plot ook het opnemen van geluid. The Conversation van Coppola blijft gelukkig tot aan het einde wel op hetzelfde niveau als het al niet in de loop van de film steeds wat verder omhoog kruipt.

Aparte film en daarom (wel of niet) de moeite waard om een keer te bekijken. Het verhaal stelt niet zoveel voor, maar de filmstijl wist me wel te boeien.

Ongelooflijk, al bijna zeven jaar geen bericht bij deze film, en in die vier jaar daarvóór ook maar twee – kennelijk is deze film op MovieMeter zo dood als een pier.
        Toen Diva in 1981 of 1982 in de filmhuizen verscheen ben ik er samen met een vriend twee keer in dezelfde week naartoe gegaan, zó onder de indruk waren we allebei, zó meegezogen door de wervelende verhaalstijl, de prachtige beelden, de subtiele humor en de bizarre personages. Het leek me dat deze regisseur álles kon (hoewel hij hierna eigenlijk alleen met Betty Blue – 37°2 le matin nog indruk maakte), en het was ook nog eens mijn eerste kennismaking met Dominique Pinon, later een vaste en dikwijls komische waarde in de films van Jean-Pierre Jeunet maar hier nog huiveringwekkend als de moordende punk met een oortelefoontje waaruit op het einde accordeonmuziek blijkt te komen – tjonge, wat heb ik tóén hard gelachen.
        Nu laat ik de film aan mijn kinderen zien en bekijk hem als het ware door hún ogen, en dan voel ik hoe zij zich moeten storen aan het trage tempo, net zoals de kinderen van een vriend van mij zich stoorden aan het trage tempo van Sophie's choice. De tijden zijn veranderd, de moderne manier van een verhaal vertellen is aanzienlijk sneller geworden, en als het verhaal onverhoopt even wat trager verloopt is er altijd wel een editor die de montage opschroeft en de film met snelle cuts vooruit jaagt.
        Jammer, ik moet mezelf er echt toe zetten om Diva te bekijken met ogen van drie decennia terug, ik kan er kennelijk niet meer onbezorgd van genieten. Het zal ongetwijfeld nog veel sterker voor films uit de jaren vijftig en zestig gelden – het is een andere manier van filmkijken, het vereist in ieder geval een blik die zich niet meer blindstaart op plot maar juist ook aandacht heeft voor beelden, sfeerschets, onderstroom, personages en associaties.
        Gelukkig kost het mij nog altijd geen enkele moeite om van Diva te houden.

Prachtfilm. Niets aan toe te voegen.

Diva is een erg sfeervolle Franse Misdaad-Thriller. Een postbezorger neemt stiekem een concert van zijn favoriete operazangeres op waarna hij door zowel criminelen als politie achterna wordt gezeten. Wat staat er op de mysterieuze tape?

De film heeft een prachtige jaren '80 setting. Van operavoorstellingen tot new age goeroes. Een zwarte operazangeres en een bende Franse criminelen. De opnames zijn sterk en de muziek van Vladimir Cosma is werkelijk magnifiek. Van de prachtige operamuziek uit 'La Wally' en de suspensevolle synthesizers tot de melancholische pianomuziek.

Een erg prettige variatie op Hitchcockiaanse thema's in een zeer eigentijds jansje.