Loving Vincent (2017)

Prachtig gemaakt maar idd, dat er Engels/schots/Iers wordt gesproken doet de sfeer een beetje de das om.

Matig verhaal stoort niet in prachtig Loving Vincent

***

Een 95 minuten durende animatiefilm die compleet bestaat uit handgeschilderde beelden in de stijl van Vincent van Gogh: het idee alleen al geeft reden tot applaus. In een grote loods in Polen maakten 150 schilders 67.000 schilderijen, die vervolgens frame voor frame worden geanimeerd tot een prachtig ogende animatiefilm. Het resultaat is een groots schouwspel waarin de kijker de personages uit Van Goghs schilderijen tot leven ziet komen. Puur esthetisch gezien is de film dus prachtig, maar als de kijker na een kwartier een beetje gewend is aan de stijl, blijkt dat achter de mooie verpakking een weinig verheffend verhaal schuilgaat.

Loving Vincent speelt en jaar na Vincent van Goghs dood. Joseph Roulin, postbode en vriend van Vincent, vraagt zijn zoon Armand om Vincents laatste brief te bezorgen bij zijn broer Theo van Gogh. Wanneer ook Theo overleden blijkt te zijn, zet Armand zijn reis toch voort. Hij besluit de brief te gaan bezorgen bij Dr. Gachet, een goede vriend van Vincent. Het duurt echter even voordat Armand hem te spreken krijgt. In de tijd die Armand moet overbruggen, spreekt hij met mensen die Vincent hebben gekend.

Armand ontdekt een aantal verdachte gebeurtenissen rond de ‘zelfmoord’ van Van Gogh en maakt het zijn taak om uit te zoeken of het daadwerkelijk zelfmoord was, of dat er iets anders aan de hand is geweest. De rest van de film draait om de zoektocht van Armand en laat ons meer zien over de laatste dagen en het getroebleerde karakter van Van Gogh.

Armands onderzoek naar de mogelijke moord op Van Gogh geeft het bekende verhaal een originele twist, maar omdat de afloop al meer dan 130 jaar bekend is, wordt het nooit echt spannend. De kijker- er even vanuit gaande dat deze een beetje algemene kennis heeft- weet dat Vincent wel degelijk zelfmoord heeft gepleegd. De reis is mooi vormgegeven, maar de bestemming is al bekend.

In plaats van met beelden te laten zien wat er gebeurt, verzandt de film in- overigens nog steeds mooi geschilderde- pratende gezichten die het verhaal vertellen. Dit maakt dat het tweede deel van de film wat statisch overkomt. En waarom hebben de Franse karakters trouwens allemaal een Iers accent?

Concluderend is Loving Vincent een mooie film, maar is het verhaal wat inwisselbaar. De kijker zal zich echter nooit vervelen, daarvoor zijn de beelden te mooi. De draai die regisseurs Kobiela en Welchman aan het verhaal geven is leuk gevonden, maar slaagt er niet in om de film enige suspense te geven. Of dit erg is, is maar de vraag. Want hoewel het verhaal van Loving Vincent misschien snel vergeten wordt, zal de overweldigende schoonheid van de tot leven gebrachte schilderijen van Van Gogh de kijker nog lang bijblijven.

Wat een schitterend idee en wat een schitterende realisatie. Nooit eerder gezien zo'n kunstige animatie.

Een eerbetoon aan Van Gogh en wat zijn al die figuren prachtig neergezet.

Naast het herkennen van enkele bijzondere werken van de meester en het genieten van geheel van Van Gogh's schilderstijl, toch ook geboeid door het suspensverhaal rond die laatste brief en zijn dood.

Eenvoudig, duidelijk dialoogwerk en opbouw en ook de aftiteling is mooi en origineel, ondersteund door het emotionele "Starry, Starry Night".

Wat een mooie, kunstzinnige en originele film is dit. Ik was zo gefascineerd door de beelden, of eigenlijk schilderijen, dat ik het best lastig vond om mij op het verhaal te concentreren. Ik vind het een redelijk boeiend verhaal, maar de uitwerking vind ik nog boeiender. Echt heel knap gedaan! Een prima speelduur, niet te lang of te kort, en ik heb me niet geërgerd aan hoe er gesproken wordt. Piece of art! 4*

Oh, dit is tegengevallen zeg! Op enkele spaarzame momenten na vond ik het er helemaal niet zo mooi uitzien, lelijk zelfs. Had ook steeds het idee dat ik naar een Heidi-tekenfilm uit de jaren zeventig zat te kijken. De gezichten vooral. Postbode Roulin (héél mooi schilderij overigens) die opeens begint te praten en zelfs tanden blijkt te hebben. Tanden! Van Gogh schilderde meerdere portretten van Roulin, maar ik mis hier toch de sierlijke krulletjes in zijn baard en de fraaie bloemetjes op de achtergrond. Ik heb verder helemaal niets tegen bewegende schilderijen, de portretten die in 'Frida' tot leven komen, die vond ik wel érg mooi, maar dit is echt teveel van het goede.

Van Gogh was een eenzame man. Ik zie dat in deze film nergens terug. Het schilderij 'De Slaapkamer' uit 1888 als voorbeeld nemend: daar gaat een enórme eenzaamheid van uit. Overigens in vrijwel al zijn schilderijen. Dat probeerde hij ook uit te drukken: triestheid en extreme eenzaamheid. Maar in de film ligt Van Gogh in zijn houten bed, komt er zelfs even iemand binnengelopen en alles lijkt door elkaar heen te krioelen als een hoopje maden. Overigens klopt er van het echte schilderijtje 'De Slaapkamer' als je naar de verhoudingen kijkt helemaal niets. Maar is typisch Van Gogh en heeft ook wel iets liefs. In zijn brieven klaagde Van Gogh erover dat niemand hem op school ooit had uitgelegd wat perspectief was.

De vraag 'was het zelfmoord of moord?' vind ik ook zo irrelevant, meer iets voor een goedkoop sensatieblaadje. Het werk wat Van Gogh in Nederland maakte wordt weer eens onderbelicht, aan zijn bewogen leven wordt geen enkele aandacht geschonken, geen enkele interessante visie op zijn kunst. En dan die beroerde cover van 'Starry, Starry Night' aan het einde. Waarom niet gewoon het origineel, vraag ik mij af?

Ik vind het echt een mooie film. Origineel idee ook. Wel jammer dat er Engels in wordt gesproken, dat vind ik wel echt een minpunt aan de film. Maar door de animatie vind ik het zeker een geslaagde film. Daarom 4 *.

Loving Vincent stond al eventjes op mijn lijstje. Viel toch eerlijk gezegd een klein beetje tegen. De grootste sterkte van de film vind ik tegelijk zijn grootste zwakte. Grafisch een zeer unieke en aparte animatiestijl waarbij een 125-tal schilders 65000 frames hebben gecreëerd die dan aan elkaar werden gezet. Fijn om de stijl van Van Gogh zelf terug te zien in de gehele film. Alleen werd ik op de duur horendol van al die bewegende streepjes en bollen. Erg vermoeiend om naar te kijken. Wel ook een pluspunt voor flashbacks die in een andere stijl werden weergegeven, mooi in het zwart-wit.

Ook het verhaal zelf was matig. Wel een origineel uitgangspunt om de film aan te vatten na de dood van Van Gogh zelf en waarbij de focus lag op Armand Roulin wiens verhaal werd verteld. Erg opwindend is het "whodunit" verhaaltje niet.

Deze animatiefilm heeft veel indruk op me gemaakt.

De film gaat over de laatste fase van Van Gogh's leven en de mensen om hem heen.

De rode draad is de oorzaak van zijn dood waar er eigenlijk 2 theorieën zijn. De ene een stuk aannemelijker dan de ander. Tegelijkertijd wordt dit overschaduwd omdat de focus meer ligt op het leven van Vincent.

De emoties kwamen goed over. Goede muziek, bijzonder project.

De visuele stijl is wel interessant (en geslaagd), maar mijn vermoeden dat dit niet "gewoon" 67.000 schilderijtjes waren bleek terecht. De rotoscoping maakt het toch meteen een stuk minder indrukwekkend. Makkelijk als je elke frame gewoon netjes kan naschilderen.

Bijzonder originele animatie, over het algemeen best fraai en geslaagd, en het zorgt zeker voor een eigen visuele smoel. Helaas vond ik het verhaal zelf verre van interessant, met vlakke personages, veel flashbacks en een wat vreemd gebruik van Schotse accenten. Na drie kwartier had ik het eigenlijk wel gezien.

Wat een heerlijke film! Eind 2020 was ik (voor het weinig dat we konden doen) naar een expo geweest van Van Gogh. Geen gewone collectie, maar een grootse belevenis met projectie, zijn schilderijen in een 3D setting en zelfs virtual reality. Je werd aan de hand van beeld en klank meegenomen in de schilderijen van Van Gogh. Loving Vincent probeert hetzelfde. Het is geen gewone biopic, maar gaat naar het einde van zijn leven om te zien wat voor mens Van Gogh was. Zonder te realistisch te gaan en zijn kunstwerken centraal te zetten. Meeste beelden zijn geschilderd en zeker als je vertrouwd bent met zijn werk, zie je het ene werk na het andere langs komen. Uit de 800-tal schilderijen die hij op 8 jaar tijd maakte, is daar wel wat keuze in.

Misschien is het wat jammer dat de film in het Engels is, al stoort dat hier minder omdat het toch zijn werk is dat de hoofdrol speelt. Bovendien zijn de geanimeerde figuren niet alleen uit de schilderijen gestapt, maar ook versies van de acteurs die ze inspreken. Het bijhorende stemmenwerk zit daardoor heel dicht bij de animatie.

Bovendien kiezen de makers zeer wijselijk om alles rond Van Gogh te laten draaien, maar hem niet zelf het hoofdpersonage van de film te maken. We zijn mee getuige van zijn leven en zijn werk. Met verschillende getuigenissen, omdat we toch niet 100% zullen weten wat de schilder dacht.

Ik heb best genoten van de film, ik hou wel van het werk van Van Gogh. Een film met liefde gemaakt en de ziel van Van Gogh zweeft duidelijk tussen de beelden.

Een intiem portret van de laatste dagen Van Gogh door middel van zijn eigen kunst en stijl. Prachtig vormgegeven en een heerlijke score die het begeleidt. Soms wat te fragmentarisch en niet altijd even interessante dialogen. Toch een must voor iedereen die ook maar een beetje zijn werk weet te waarderen.

3,5*

Dat doe ik, maar ik vond hier geen klap aan.

Wow wat een schoonheid en Ja zelfs het verhaal vond ik .. anders dan anderen ook interessant.

Ambitieuze animatiefilm die compleet bestaat uit handgeschilderde beelden in de stijl van Vincent van Gogh. Het probleem is alleen dat dit niet kan verhullen dat het verhaaltje nogal dun en aan de saaie kant is. Ook was ik niet kapot van de visuele stijl. Knap hoe 150 schilders 67.000 schilderijen hebben gemaakt, die vervolgens frame voor frame zijn geanimeerd, maar ik zie het er niet aan af.

Na het goed bevallen At Eternity's Gate hoefde ik er niet lang over na te denken om te gaan zitten voor deze Loving Vincent, en laat ik het zo zeggen dat ik met veel rekening hield maar niet echt met een animatie. En al helemaal niet in de schoonheid van dit geheel, want wauw, wat een visueel fantastische film.

Om dan vervolgens eigenlijk meteen maar met een veel gelezen kritiekpunt te beginnen, het verhaal zou mager zijn en op de achterkant van een postzegel passen. Nu is de overlijdenstheorie van White Smith en Naifeh bij deze eigenlijk volkomen nieuw voor mij en vond ik de 'ontdekkingstocht' van Armand toch best interessant langs alle bewoners en hun verhalen en roddels, en dacht ik toch dat dit fictief was hoewel er in werkelijkheid weinig bewijs is voor de bewerking van de eerder genoemde kunstkenners. Mij maakt het niet uit binnen een film die het toch vooral van zijn visuele pracht en praal moet hebben, waar ik als non-kunstkenner, hoewel ik liever een Van Gogh zie dan van die abstracte moderne onzin die klauwen vol geld kost onder de noemer cultuur, de bekende schilderijen van de getormenteerde artiest in kwestie terug zie in de stijl van de film en ja, ik zit er ademloos naar te kijken. Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik eerder naar moet kijken, de ondertiteling of de beelden.

En wat een beeld wordt er toch geschetst van de man in kwestie, in At Eternity's Gate ook treffend genoeg door Dafoe neergezet, in dit geval ook weer getormenteerd, opgejaagd, onbegrepen en verguisd. Naast het visuele mag de prachtige sfeer ook genoemd worden die perfect aansluit bij de goudgele velden of de duistere zwart wit schetsen, de sfeer kan bij tijd en wijlen net zo dromerig zijn als dreigend, dan is er nog de cast met een goed lijkende van Gogh door Robert Gulaczek en een prima Douglas Booth. En zo verrast Loving Vincent mij op aangename wijze met een welhaast betoverende schoonheid betreffende de visuele stijl, lekker boeiend dat Rotoscoping het is toch mooi of niet dan, maar is de film tevens ontroerend, emotioneel, pijnlijk en ongrijpbaar. Ja, dit smaakte goed en ik zie er naar uit om deze film op termijn aan mijn collectie toe te voegen en voor een herkijk te gaan. Fraai, erg fraar, niets meer en niets minder.

Vitaliteit.
Beweging.
Vibratie.
Als het ergens van bruist in Vincent Van Goghs werk, dan wel van leven. Geen wonder dat het regisseursduo Welchman precies in dit oeuvre de mogelijkheid zag om de stillevens die schilderkunst in wezen altijd zijn, dynamisch te gaan benaderen. Gevolg is ‘Loving Vincent’, waarin doeken “tot leven komen”, of nog: waarin Van Goghs bruisend esprit zich niet louter vertaalt in vinnige kleuren en wervelend-exuberante composities, maar zich tevens hertaalt in fysieke beweging, alsof de makers daarmee realiseren wat de kunstenaar omwille van zijn statische medium nooit kon verwezenlijken – vanuit een bevroren moment gestalte geven aan ware levendigheid.

De aanpak is bewonderenswaardig, althans zo lijkt het: klassieke cinematografie met levende acteurs werd achteraf artificieel herleid tot een creatie passend binnen Van Goghs oeuvre? Ergens op het kruispunt tussen film, figuratieve beeldende kunst en AI, kortom? Rotoscoping of niet, het is een creatie waarvoor het publiek ogen te kort komt...

Bovendien diepen de makers een interessante plot op. Stelde ‘At Eternity’s Gate’ al de vraag naar het hoe en waarom van Van Goghs vermeende zelfmoord, dan doet ‘Loving Vincent’ dat eveneens. De slotsom waartoe het narratief komt, is echter wijzer dan de conclusie die Julian Schnabel meende te moeten trekken. Hier klinkt het dat, hoe de vork ook aan de steel zit, Van Gogh koos voor zijn dood, een overlijden dat niet los te zien is van ’s mans fundamentele eenzaamheid – als mens én als artiest. Hield hij nu zelf het pistool vast, of niet? Het doet er niet toe, hij accepteerde zijn dood, weigerde zelf in zijn lot in te grijpen – waarmee toekomstige generaties het onderwerp in zekere zin kunnen laten rusten.

Hoewel...rust? Dit oeuvre, zo levenskrachtig, zo flagrant overweldigend, zo royaal en zo uniek, zal nimmer nalaten toeschouwers te beroeren – waarvan ‘Loving Vincent’ prachtig getuigenis aflegt.

3,5*