Blue Steel (1990)

Erg middelmatig waarbij veel niet geheel geloofwaardig overkwam. Voor de leeftijd toch nog redelijk hip te noemen.

Ik kan de films van Bigelow over het algemeen goed waarderen en ook deze film, maar het behoort zeker niet tot haar beste.

Curtis ziet er erg lekker uit in veel scenes en ze acteert goed. Macho Clancy Brown speelt eens een keer geen schurk en dat is ook wel leuk om te zien. Maar het probleem met psychopaat Silver is dat je bijna medelijden met hem krijgt. Dat komt de spanning niet ten goede. Voor een psychologische thriller vond ik de film niet spannend genoeg sowieso. De shoot-out aan het einde maakt weer wat goed. De film doet wat gedateerd aan door de soundtrack en de slow motion scenes die wat standaard over komen.

Bigelow kan toch beter uit de voeten met meer actie. Ze maakte een paar jaar later het uitstekende Point Break.

Njah.

De film doet wel duidelijk z'n best om duister en sfeervol te zijn, er zijn ook wel wat half-geslaagde pogingen. Maar alle moeite ten spijt is dit toch weinig meer dan een wat melige 90s politiethriller, zoals er zoveel zijn. Leuk voor de echte liefhebber misschien, maar ik kan er maar moeilijk echt van genieten.

De score wil dan nog wel een beetje sfeer brengen, ook de aanhoudende regen brengt een zekere charme met zich mee. Maar daar heb je het dan ook wel een beetje mee gehad. Acteerwerk is pover, zowel van Curtis als van Silver. Sowieso veel bekende gezichten in deze film, van het type "die had ik me liever niet herinnerd".

Plot is ook amper wat waard, doet uit de verte wat denken aan Tsukomoto's Bullet Ballet of Cronenberg's Crash, maar dan vermomd als goedkoop cop/thriller verhaaltje. Ondanks verwoedde pogingen om er wat van te maken schiet Bigelow hier toch weer tekort. Ondertussen toch al een film of 5 van gezien, echt overtuigen kan ze me nog niet.

2.5*

In 2007 voor het laatst gezien en inmiddels is mijn stem van 4 niet meer van toepassing helaas, maar wat mij betreft nog steeds een 3,5. De film is weliswaar redelijk voorspelbaar en het plot hebben we vaker gezien, maar de jonge Jamie Lee Curtis doet het toch wel erg leuk, en Ron Silver zet zijn rol ook met overtuiging neer. De sfeershots van de stad zijn ook ruimschoots aanwezig, niet bijzonder misschien maar dus nog steeds wel een erg vermakelijk eind product.

Leuke thriller die bij herziening zelfs beter uitvalt. Wanneer de kersverse New Yorkse agente Turner een overvaller neerschiet in een winkel, ontfutselt één van de gijzelaars het wapen onder haar neus om het voor zijn eigen wandaden te gebruiken. De bad guy in de film houdt zich niet verborgen (geen whodunnit) maar kiest voor frontaal contact, wat de film vrij intens maakte omdat hij overal kan opduiken. Silver zet bijgevolg overtuigend een memorabele psychopaat neer die de agente stalkt. Heb me wederom vermaakt. Velen spreken van ongeloofwaardig maar ik heb toch ook enkele erg geloofwaardige zaken gezien bvb hoe de single agente de relatie aanknoopt met de boef die haar benadert. Nee, weinig mis met deze film.

Nog eens bekeken na 10 jaar, en nog steeds ben ik bijzonder tevreden over deze film, al was het maar om Jamie Lee Curtis aan het werk te zien.

Man vindt pistool en wordt seriemoordenaar. Als je daar net als ik niet in mee wilt gaan, blijft een beetje zeurderige film over. Jammer want verder is Bigelow’s regie niet slecht.

Krappe 3, blijft staan. Ben in goede bui.

Regisseur Kate Bigelow vertelt met haar film een spannend, zij het niet immer plausibel verhaal over fetisjisme en wat dat met een (op het oog) normale burger doet. Meteen bij aanvang wordt de kijker meegetrokken in de fascinatie die mensen ondervinden als zij een wapen zien. Heel gedetailleerd laat de camera het dienstwapen van protagoniste Megan (Jamie Lee Curtis) aan het oog van de kijker voorbijtrekken.
Het wapen heeft een metalig blauwe glans. Het is een prachtig kil ding dat fascinerend in beeld wordt gebracht. Heel minutieus legt de camera de vorm en de eigenschappen van het wapen vast. Het laden van het wapen en het omgorden van het wapen op het uniform van Megan roept dankzij de kille schoonheid van het tafereel een ongemakkelijk gevoel op.
Kil en blauw zijn ook de overheersende kleurstellingen in de film. Het gevoel dat daarmee wordt opgeroepen is een permanente staat van alertheid. Gevaar dreigt op elke straathoek. De dood is alomtegenwoordig en kan op elk moment iedereen treffen. De nadruk op het dienstwapen maakt het gevoel beklemmender. Het wapen is een verleidelijke drug voor de één en veroorzaakt angst en onrust bij de ander. Verafgoding en mishagen.
Megan komt met beide sentimenten in aanraking. In haar werk en ook privé. Zodra Megan in een gesprek vertelt dat zij politieagent is, reageren de gesprekspartners steevast ijzig en terughoudend. Voor Megan aanleiding om het vijandige beeld dat men van een politieagent heeft ironisch aan te dikken. De scènes waarin dit gebeurt zijn humoristisch en leggen tegelijkertijd de eenzaamheid bloot die het beroep van politieagent in een crimineel New York met zich meebrengt.
Ron Silver is haar tegenspeler in een goede maar verachtelijke rol. Hij is een egocentrisch mannetje dat mensen ziet als smerige vlekken en zich ver boven hen verheven voelt. Voor hem is het wapen een fetisj. Een machtig ding met een sterkere aantrekkingskracht dan welke drug dan ook. Jammer dat de overduidelijke waanzin die zijn personage drijft, gedurende lange tijd geheel onopgemerkt blijft door de speurders van het politiecorps. Dat onbegrijpelijke staaltje speurzin doet iets afbreuk aan de inleving, de geloofwaardigheid, de spanning.
Ondanks de deuken die in het verhaal worden geschoten en die de plausibiliteit niet ten goede komen, is Blue Steel een prima solide actiethriller en speelt Curtis een zeer goede hoofdrol.

Ik heb een zwak voor Ron Silver daarom ben ik blijven kijken. Door JLC moet ik mij heen worstelen..( is het een jongetje...een meisje??). Verder erg ongeloofwaardig . De winkelbediende keek in de loop van een .44 ( en die is echt groot) en kon zich dat niet herinneren, net als de aanwezige klanten . Bullshit natuurlijk.

Voorspelbaar vervolg, niks verrassend. Overtuigende Silver die de film redt , een typische "90-er politiefilm".. (het zou een tv film of een aflevering van een serie kunnen zijn) "