Great Balls of Fire! (1989)

Leuke film over de befaamde rock & rollzanger die met zijn 13-jarige nichtje trouwde.

Zeer mooie film, verteld het verhaal over het leven van deze exentrieke rock en roll pionier zeer mooi.

Dennis Quaid vind ik mischiel wel de beste acteur aller tijden. Niet mijn uiterst favoriete, maar als je kijkt naar watvoor rollen deze man soms neerzet is het om duizelig van te worden zo goed.

Ook in deze film die zo te zien niet al te bekend is, toch een aanrader!

3,5

Deze film heb ik met mijn broer wel ik weet niet hoe veel keer gezien en elke keer als we hem zien weer helemaal top

dus Wesley ( Goodfelow ) doen we gauw weer...

Groeten ( The Killer!!! )

Een genot voor een muziekliefhebber...

Dennis Quaid zet Jerry Lee lewis verbluffend goed neer.

Behalve een boeinde kijk in het turbulente leven van

Lewis raast de film snel voorbij met een heerlijke soundtrack.

3,5*

Had hem op school tijdens muziek les gezien.

Opzich was ie best wel aardig. Eigenlijk was die Jerry lee Lewis pedofiel om dat ie maar met zijn 13 jarige nichtje gaan trouwen (is trouwens nog incest ook)

3,0

Super film! Jerry Lee wordt ook zeer goed neergezet door mr. Quaid, het mooie is ook dat alle nummers in de film door de echte Killer in zijn gezongen, dat geeft de film ook meteen wat meer kwaliteit. en ja, dat ie met z'n áchternichtje trouwde was volgens mij al algemeen bekend ovder mr. Lewis.. huwlijken waren in die tijd ook niet echt leeftijdgebonden in de V.S., alleen is het wat anders als een opkomende Rock 'n' Roll ster bent en het familie van je is

4*5

Geflatteerd = doet mooier lijken. Ach, dat is vaak met een filmbiografie. Niet erg neutrale beschrijving bij deze film, die ik trouwens best de moeite waard vond.

Met een nicht trouwen is gene incest.

Goede vertolking van Dennis Quaid als Jerry Lee Lewis.

Maar ik had liever gehad dat men toch nog wat verder was gegaan in de geschiedenis van deze legendarische rockpianist.

Het verhaal eindigt wat te snel, en gaat maar tot aan de geboorte van zijn kind.

Ik denk dat er nadien nog veel te vertellen valt over het leven en werk van Lewis, dus is het verhaal zeker niet compleet.

Het voornaamste in deze film is natuurlijk ook de muziek, alles uitgevoerd door de meester himself !!

Niet alle muziek is door Jerry Lee zelf uitgevoerd. Dennis Quaid heeft daadwerkelijk zelf een en ander gespeeld.

Jerry Lee Lewis was overigens alles behalve blij met deze film en niet alles zou waarheidsgetrouw zijn. Desondanks een erg entaertainende film met veel goede muziek en met leuke humor gebracht.

Met je nicht trouwen is géén incest en is zelfs in Nederland toegestaan (mits uiteraard wél meerderjarig!).

Mooie biografie van rock 'n roll-legende Jerry Lee Lewis die overigens perfect werd gespeeld door Dennis Quaid. Hij leek er zelfs erg op.

Trouwens met je nicht of een ander familie lid is inderdaad geen incest. Pas als je er geslachtsgemeenschap mee hebt is er sprake van incest.

Nee hoor zelfs dan nog niet. Is te ver in het bloedverwantschap om incest te zijn. Vanaf 3e graad meen ik is het geen incest meer, neef/nicht is 4e graad. Het is wettelijk ook niet verboden. Of het slim is is een ander verhaal, inteelt (dat is het dan weer wel) heeft meestal geen positief effect.

Ik weet -op een paar van zijn bekendste hits na- helemaal niks van Jerry Lee Lewis, maar ik had nergens het gevoel naar de man te zitten kijken; wel naar een hyperactieve en een beetje ongelukkig in de verf gezette Dennis Quaid. Die goed kan playbacken, dat dan weer wel. Misschien benadert hij de echte best aardig, ik zou het niet weten, maar het over the top acteren stond me al vrij snel tegen. Van Winona Ryder was ik ook niet onder de indruk; ze kan leuk kauwgombellen blazen.

Voor een parodie is het allemaal niet gek genoeg (denk Walk Hard: The Dewey Cox Story; hoewel geen op waarheid gebaseerde biografie wel wat beter geslaagd in die opzet) maar voor een normale biografie vind ik het allemaal veel te overtrokken. Dat alle decors in jaren '50 sfeertje ook dik aangezet zijn maakt er wel een kleurrijk geheel van waar in combinatie met de "Golden Oldies" best naar te kijken valt, maar een nog wat duidelijker keuze m.b.t. de uitwerking zou niet verkeerd geweest zijn. Nu is het wat mij betreft een typisch geval van "net niet".

Het levensverhaal van Jerry Lee word redelijk getrouw weergegeven, alleen het drugsgebruik is er op aandringen van de echte Jerry Lee wel uitgelaten.

Ik meen zelfs dat Dennis Quaid niet alles playbackt maar een en ander daadwerkelijk zelf heeft gezongen!

De beschrijving bij de film is gewijzigd.

@Thorak. Bij IMDb staat niets te lezen over Dennis Quaid zang-inbreng.

Great Balls of Fire! (1989) - Soundtracks - imdb.com.

Maar misschien ben je in de war met Gary Busey in The Buddy Holly Story.

Hmm vreemd, dat was toch een feitje over deze film dat ik me meende te herinneren

Mogelijk inderdaad dat het dan een andere film was. Het gebeurd namelijk wel vaker; Jamie Foxx in Ray en Joaquin Phoenix in Walk the Line. In La Bamba playbackt Lou Diamond Phillips wel. The Buddy Holly Story kan ik me niet echt meer herinneren, weet ook niet eens helemaal zeker of ik die gezien heb. Zeker de moeite waard om die eens op te zoeken dus! Ik hou wel van dergelijke biography flicks, vooral mede door de muziek uiteraard!

Edit: mischien was het dan het pianospel dat Dennis Quaid deels heeft gespeeld. Ik weet toch redelijk zeker dat hij iets van de muziek zelf heeft gedaan. Hij is naast acteur namelijk ook muziekant...

PS. Word het niet eens tijd voor een film over Chuck Berry?

Puur genot om deze film te zien. Grappig, prachtig acteerwerk, goeie muziek etc etc

Bij de aftiteling staat dat de liedjes gezonden worden door "The Killer" himself, JLL dus.

Deze film over het begin van de carrière van Jerry Lee Lewis moet het wat mij betreft vooral hebben van de muziek, waarmee ik destijds ben opgegroeid. Het verhaal is gebaseerd op het boek van Jerry Lee’s derde vrouw, zijn achternicht Myra met wie hij dertien jaar getrouwd is geweest. Merkwaardig is dat totaal geen melding wordt gemaakt van de kinderen van de zanger uit zijn twee eerdere relaties.

Dennis Quaid doet z’n best om de ongeremdheid van de zanger over het voetlicht te brengen, maar overtuigen kan hij niet echt. Zoals gezegd, het is vooral de muziek die mij aanspreekt.

Jerry lee Lewis is een icoon in de muziek, en dit icoon wordt hier als een karikatuur neergezet.

Ik heb me werkelijk rot geergerd aan deze film, ik snap ook niet dat hier zo hoog op wordt gestemd.

5 sterren voor de muziek en min 4 sterren voor de film.

Geinig filmpje dat als groot voordeel heeft: de snelle manier van vertellen.

Alles gaat snel in deze film, de muziek, Dennis Quaid en de populariteit van zijn personage J.L. Lewis. Daardoor kijkt de film erg aangenaam weg, maar diezelfde snelheid zorgt ook voor nadelen.

De concurrentie tussen The King en The Killer wordt alleen door middel van fans en posities in de hitparade weergegeven. Die 2 keer dat ze elkaar zien, blijft het helaas erg oppervlakkig.

Ook het vaak meest intrigerende aspect van een artiestenleven, de donkere periodes, worden in een sneltreinvaart getoond. Iets meer diepte was gewenst....

Dat lijkt me niet. Volgens mij is het meer vanuit een wat meer positievere kijk op deze artiest, de donkere kanten hebben ze veelal vermeden. Dat schijnen ze tegenwoordig weer veel meer te doen, tragiek, drugverslaving .... want dat trekt kijkers. Walk the line bijvoorbeeld.

Terwijl Lewis naast Chuck Berry de grootste asociale klootzak op aarde is en zijn muziek nog steeds niet geweldig verjaard is deze campy bedoeling maar gekeken. En viel niet tegen, quid speelt goed als de arrogante zak die Lewis ook is als je de verhalen geloofd en de muziek is prima in orde. Leuke biopic meer niet.

Behoorlijke saaie film dit, misschien dat ik vroeger toen hij op tv was na afloop een heel ander oordeel had. Heel wat jaren later nog maar weer eens gezien, en wat krijgen we te zien een zanger/pianist uit de rock and roll tijd met wat liedjes en een relatie die hij aangaat met zijn veel jongere nichtje. Erg interessant allemaal .... Waarom ze nou per sé over hem een film hebben gemaakt is toch wel een raadsel, tenzij het meer is vanwege het schandaal. De film focust verder erg op het buitensporige karakter van Lewis, nogal de trend in die tijd, dus niet zo erg bijzonder. Aan het eind staat te lezen, alles door Lewis zelf gespeeld/gezongen. 2.0

Achter(achter)nicht toch? Volgens mij gebeurde dat toen wel vaker .

In Neerlandsch gereformeerde dorpjes gebeurd het nog steeds...

Drama-muziek film?

Muziek zit er genoeg in, soms lijkt het zelfs op een musical, wanneer mensen op straat spontaan beginnen te dansen bij de deuntjes van Lewis.

Ik houd het liever op comedy, want met uitzondering van een beetje nogal luchtig verpakt drama op het eind is het vooral lachwekkend wat de kijker hier voorgezet krijgt.

Quaid playbackt uitstekend, dat moet gezegd worden, hij geeft alles dat hij te geven heeft, maar was Lewis werkelijk zo motorisch gestoord vraag ik mij af?

Geestelijk komt hij (in de film tenminste) eveneens gestoord over.

Dat vond ik maar moeilijk te harden, omdat het heel de film zo doorgaat.

Vermoeiend.

De muziek blijft wel overeind, met veel power, al klinken de meeste nummers nauwelijks verschillend van elkaar.

Baldwin overacteert er dan als prediker nog een portie bij, alsof het niet al meer dan genoeg was.

Nee, dit is zeker geen enigszins serieuze film over J L Lewis.

Misschien was dat ook niet de bedoeling van de filmmakers, maar ik had andere verwachtingen.

Dennis Quaid komt zet een karikatuur neer van Jerry Lee Lewis. Maar of dat de bedoeling was?

Dat denk ik wel.

Dat r ‘n r gebeuren in die tijd was niet echt diepgaand.

Verdieping kwam pas paar jaar later.

Deze tijd was vooral ‘jeugd verzet zich tegen oude garde”, in dat ritme is deze film dan ook gemaakt.

Meteen een waarschuwing : dit is geen biografie over Jerry Lee Lewis. Althans, dat was niet de bedoeling. Het is een misverstand dat de film commercieel heeft genekt maar ik ga hier een pleidooi houden waarom Great balls of fire desondanks een subliem stukje cinema is.

You shake my nerves and you rattle my brain

Cineast McBride die samen zijn vaste kompaan Jack Baran het script schreef, gaf ruiterlijk toe dat het niet de bedoeling was om het leven van Jerry Lee Lewis accuraat en gedetailleerd te portretteren. Er zitten dus tal van onjuistheden in de film. De song Great balls of fire stond nooit op nr 1 in billboard charts zoals het in de film cartoonesk gevisualiseerd wordt (hoogste plaats was de nr 2). Ook toont de film een rivaliteit tussen Elvis Presley en Jerry Lee. In bijna elke scene zien we de signalen van de concurrentie met Elvis. Magnifieke scene waarin de reflectie van Lewis in die van Elvis verdwijnt. Toch schijnt dit niet het geval te zijn. Ze waren blijkbaar vrienden. Mc Bride nam dus een loopje met waarheid en historische feiten.

Too much love drives a man insane

De commotie ontstond vooral door de verwanten en betrokkenen van Jerry Lee zelf. Allereerst omdat het boek van ex vrouw Myra Lewis en co-auteur Murray Silver jr (de bron voor de film) door vele experten niet als een authentiek document wordt beschouwd. Myra Lewis zou immers het boek eerder als een afrekening zien. Voor velen was het dus niet representatief. Maar ook Murray Silver jr zelf was niet opgetogen over de film omdat de film het boek niet echt benaderde. Er was beloofd dat Murray na de verkoop van de rechten ook het script mocht schrijven maar daar kwam niets van in huis.

You broke my will, but what a thrill

McBride gebruikte het boek dan ook enkel als startpunt. Maar niemand die het begreep zodat iedereen stellig beweerden: de film is nep. En laat dat net nu juist de visie van McBride zijn. Film is nep. Daarom ook die vormgeving die mijlenver weg staat van een biografie. Hyper stilisme waarin elke vorm van realiteit of werkelijkheid wordt vermeden. Aangevuld met fotografie van Affonso Beato. Hij deed ook enkele (vroegere) Almodovar films. Dat zegt genoeg.

Goodness, gracious, great balls of fire

Met een grote dosis humor verkennen we de kunstmatige leefwereld van Jerry Lee Lewis en GBOF zoemt in op 2 hoofstukken. Zijn relatie met de 12 jarige nicht Myra dat natuurlijk veel controverse deed oplaaien. Maar McBride pakte dit aan met een ‘larger than life’ gevoel. Shots als poppenhuis als koffer, de melk in de champagnekoeling … het zijn die visuele vondsten waarin met een knipoog de relatie wordt voorgesteld. We kunnen het niet serieus nemen. Net als die muzikale intermezzo’s in video clip stijl. Rijden langs de school, Elvis mansion, billboard waarin telkens de opmars van Jerry Lee getoond wordt, de rij van ruggen van de fans eens de ondergang is ingezet…. Dit zijn magistrale scenes, vol met prachtige verbeelding. De scene waarin Ryder langs de showroom passeert om geld uit te strooien is er ook zo’n pareltje. Dan is er ook zijn relatie met zijn neef. Goed tegen kwaad. Alec Baldwin als de predikant Jimmy Swaggart dat het kwaad en verderf van popmuziek predikte en natuurlijk met Jerry Lee zijn Nemesis vond. Deze 2 verhaallijnen zijn een voedingsbodem voor enkele dramatische accenten. Maar het blijft op de achtergrond.

I laughed at love 'cause I thought it was funny

Moet je fan zijn van Jerry Lee Lewis om de film te smaken ? Ik weet het echt niet. Natuurlijk zijn de songs wel present. Je moet niet echt zot worden van songs als Great balls of fire of whole lotte shakin going on maar het helpt wel. Die piano solo’s als ratelde machine geweren, een tempo dat opbouwt naar een ultieme uitbarsting : dat is de muziek van Lewis maar ook de film heeft diezelfde drive. Allemaal opnieuw ingezongen door the killer himself (Dennis Quaid deed dus enkel lip sinck) klinken die mogelijks nog krachtiger dan voorheen. Trouwens, de piano solo’s dat we zien, is in de montage een mix tussen piano spel van Quaid en pianospel van Jason D Williams (een pianist en zanger die vaak vergeleken werd met Lewis door performance en looks). Ook krijgen we de legendarische verhalen te zien zoals de piano in brand steken tijdens een TV optreden. Toch liet het script zich verleiden tot één kritiek nl mensen rondom Lewis zijn profiteurs. Een restantje van het boek dat over het hoofd werd gezien ?

But you came along and you moved me, honey

Moet je fan zijn van creatieve stijlvolle cinema om de film te smaken ? Zeker. De muziek van Lewis is overweldigend, opwindend en swingend en dat is de film ook. McBride brengt een enthousiasme, een cinematografische invulling van opwinding en plezier maken. Maar door kritiek kelderde de belangstelling. GBOF zou het paradepaardje moeten worden van de studio (Orion Picutres) maar helaas werd de film een flop aan de box office. De studio hield er een financiële kater aan over en ging dan ook na 3 jaar bankroet. Het was ook end of the ride voor regisseur McBride. Slechts wat Tv werk en lauwe films nadien. Maar de jaren ’80 waren zijn Jerry Lee Lewis momenten. Breathless, The big easy .. prachtige films. Uitvergroot, wild, broeierig kleurenpalet, muzikaal (New Orleans in The big easy), sensuele ongeremde dames (Ellen Barkin in The big easy en Valerie Kapinsky in Breathless), naïeve mannelijke personages (Dennis Quiad in The big easy, Richard Gere in Breathless), controversieel (Breathless als remake van een filmklassieker ? Niemand komt aan Godard ) Zie hier de huisstijl van McBride dat reflecteert zich ook in GBOF.

I changed my mind, this love is fine

Acteren is inderdaad over the top (vooral van Quaid), karikaturaal (die gestes !) maar dat ligt allemaal in de lijn van de visie van de film. Een gedurfde keuze. De bezetting was toen ook nog niet zo klinkend. Risico’s konden nog genomen worden. Winona Ryder stond nog aan het startpunt van haar carrière. Dankzij grote cineasten als Burton (Edward Scissorhands), Coppola (Dracula) en Scorsese (the age of innocence) mocht ze daarna bij de groten gaan staan maar uiteindelijk kreeg ze niet de ultieme bekroning van een oscar prijs en is nu weggezakt in Tv series (Stranger things waarin ze nochtans zeer goed is. En de episode in Friends is een echte aanrader en niet alleen voor haar kus met Jennifer Aniston). Dennis Quaid was een ander verhaal. Meer ervaren en hij had al een paar middelgrote projecten achter de kiezen (oa The right stuff en Enemy mine). Quaid had die gladde nonchalante houding en een zeer ritmisch gevoel dus ideaal voor de rol. Maar hij heeft misschien de rol van Jerry Lee Lewis te letterlijk genomen want in de jaren ’90 kampte ook hij met een cocaïne verslaving waardoor zijn carrière een duik nam. Maar hij bleef acteren en alhoewel diverse rollen zijn er toch een paar uitschieters als Doc Holiday in Wyatt Earp en Frank Withaker in Far from heaven. Door zijn reputatie van een ‘wild one’ bleef hij echter onderschat. McBride had ook een neus voor casting bijrollen. Zo komen we terug bij Lisa Blount, een actrice die wat ons betreft, laat zien dat 1 minuut volstaat om indruk te maken. Ze was ook al in Carpenter’s Prince of Darkness te zien (zie onze nr 83) en een schoolvoorbeeld van de leuze ‘Great minds think alike’.

Goodness, gracious, great balls of fire

Jammer dat Lewis zelf ook niet te spreken was over de film maar nogmaals dit was dan ook geen biografie. Had er nu gestaan : elke link met de bestaande personen berust op een louter toevalligheid, dan hadden veel misverstanden vermeden kunnen worden. Maar hoe ver de film ook staat als biografie toch sijpelt de natuurlijke aard van Jerry Lee Lewis als het ware tussen de film in. Doordat de titel een song is van Lewis. Doordat die song een beetje het leven van Lewis samenvat. Doordat de film in feite een visuele vertaling van de song titel is. Wanneer we GBOF horen, zien we de film en wanneer we de film zien, horen we de song. Dat is hoe een meesterwerk zich ontpopt.

Een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 45 : Great balls of fire!